عوامل موثر در ایجاد ایمنی بر علیه آنتی ژن دلخواه در محیط کشت

سابقه و هدف :

آنتی بادی ها، مولکول های گلیکوپروتئینی هستند که در تشخیص و درمان، بسیار مورد استفاده می باشند. روش های گوناگونی برای تولید آن ها وجود دارد که ایمنی زایی آزمایشگاهی یکی از آنان می باشد. لذا در این مطالعه، به بررسی روش ایمنی زایی آزمایشگاهی و عوامل موثر در بهینگی ایمونیزاسیون جهت دستیابی به لنفوسیت ایمونیزه شده تولیدکننده آنتی بادی در محیط آزمایشگاه پرداخته شده است.

برای انجام این مقاله مروری در پایگاه های اطلاعاتی PubMed وGoogle scholar با استفاده از کلمات کلیدی in vitro technique ، immunization و antibodies از سال 1985 تا 2023 جستجو انجام شد. حدود 50 مقاله با این کلمات کلیدی یافت شد که 34 مورد آن در این مقاله استفاده شده است.

مطالعه های پیش رو نشان داد که ایمنی زایی in vitro مزیت هایی را نسبت به ایمنی زایی in vivo دارد که از جمله آن ها؛ مدت زمان کوتاه تر ایمنی زایی، تکرارپذیری بالا و  دستیابی به کلون های تولیدکننده IgM می باشد. از طرفی این روش برای تولید آنتی بادی علیه همه آنتی ژن ها کاربرد ندارد. عوامل زیادی در ایجاد ایمنی زایی آزمایشگاهی موثر می باشند که شامل نوع و غلظت آنتی ژن، نوع و غلظت لنفوسیت، حذف سلول های مهارکننده ایمنی، ادجوانت ها و سیتوکاین ها، شرایط فیزیولوژیک محیط کشت، مدت زمان انکوباسیون و تفاوت پاسخ ایمنی اهداکنندگان است.

جهت تولید آنتی بادی می توان از روش ایمنی زایی آزمایشگاهی استفاده کرد که مزیت هایی را نسبت به روش های  in vivoدارد ولی جهت دستیابی به سلول های تولیدکننده آنتی بادی در شرایط آزمایشگاهی باید به عوامل موثر در ایجاد ایمنی زایی در مقدار مناسب آن ها توجه کرد.