اثر میلتوفوسین برمرگ سلولی انگل لیشمانیا اینفانتوم

شناسایی مکانیسم اثر داروهای به کارگرفته شده در درمان لیشمانیازیس احشایی در تایید روش درمانی نقش بسزایی دارد. یکی از موارد ایجاد اثرات جانبی داروهای رایج نظیر گلوکانتیم، اثر مستقیم دارو بر سلول ها و ایجاد نکروز سلولی می باشد. در صورتی که دارویی بتواند به جای ایجاد نکروز انگل لیشمانیا را با القای آپوپتوز از بین ببرد میتوان عنوان کرد که آن دارو موثرتر می باشد. در این مطالعه هدف بررسی اثر القایی آپوپتوزیس و مکانیسم های مرگ سلولی توسط داروی میلتوفوسین بر عامل مولد لیشمانیوز احشایی سویه استاندارد ایران بود. روش تحقیق: اثر سیتوتوکسیک میلتوفوسین بر روی انگل توسط روش MTT انجام شد. مراحل مختلف القای آپوپتوزیس پروماسیتگوتها با استفاده از فلوسیتومتری بررسی شد. به طور خلاصه 105×1 پروماستیگوت لیشمانیا اینفانتوم مجاور شده با دوز IC50 میلتوفوسین و سلول های کنترل به بافر بایندینگ همراه با کنژوگه FITC - انکسین V و پروپیدیوم یدید (PI) اضافه شد. سلول ها در دستگاه فلوسایتومتری بررسی و نتایج با استفاده از برنامه Cellquest آنالیز شد. همچنین پروماستیگوت های لیشمانیا در زیر میکروسکوپ از نظر مورفولوژی و اندازه بررسی گشت.

IC50 داروی میلتوفوسین با استفاده از تست MTT، μmol 8-7 به دست آمد. پس از 24 ساعت انکوباسیون 22% از سلول های مواجه شده با دوزIC50 میلتوفوسین دچار مرگ آپوپتوتیک شدند در حالی که این مقدار در گروه کنترل 2% بود. پس از زمان 48 ساعت درصد سلولهای دچار آپوپتوزیس (Anexin-V FITC مثبت) افزایش یافت (80%) اما تغییری در گروه کنترل مشاهده نشد.

در ابتدا تصور می شد آپوپتوزیس فقط در جانوران پرسلولی انجام می شود. اما در مطالعات اخیر ثابت شده که پروسه مرگ برنامه ریزی شده در ارگانیسم های یوکاریوتیک تک سلولی نظیر جنس لیشمانیا نیز انجام می گیرد. مطالعه مسیر مرگ سلولی و مکانیسم القا و این که آیا میلتوفوسین مستقیما بر ارگانیسم اثر می گذارد و یا موجب تولید واسطه های ایجاد آپوپتوزیس می شود در تعیین استراتژی درمانی موثر بسیار مهم است.