به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
جستجوی مطالب مجلات
ردیف ۱۰-۱ از ۳۰۴۹۱ عنوان مطلب
|
  • محمد باقر قهرمانی*، مرضیه پیراوی ونک، حامد مظاهریان، علیرضا صیاد
    از آنجا که در رویکردهای معاصر، جنبه های لامسه ای دریافت فیلم کانون توجه اند، نمی توان ظرفیت های هنر باروک در فضاسازی سینمایی را نادیده گرفت. سینمای مبتنی بر هنر باروک، به جای تضمین سلطه و برتری اپتیکی سوژه/ناظر بر تصاویر، قلمرویی را شکل می دهد و تماشاگر را به رها شدن در فضای فیلم و همزیستی با بدن های فیلمی دعوت می کند. این پژوهش نظری که با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است، می کوشد با بهره گیری از آرای متفکرانی چون فریدریش نیچه، موریس مرلوپونتی و ژیل دلوز، این نکته را آشکار سازد که در تجربه ی سینمای باروکی، تماشاگر نمی تواند جدا و مستقل از شخصیت ها و فضاها به نظاره بنشیند، بلکه فولدهای فضایی تصاویر، مخاطب را به درون لابیرنت های جسمانی/حسی فیلم می کشانند. به واسطه ی فولد شدن فضای درونی تماشاگر با جهان فیلم، نوعی رابطه ی درهم تنیدگی شکل می گیرد که در آن هر کنش یک طرف، واکنش طرف مقابل را در پی خواهد داشت. در تعامل مخاطب و جهان فیلم، مخاطب احساساتش را به فضای فیلم و شخصیت ها می بخشد و فیلم نیز فضای حسانی خود را در کالبد تماشاگر منتشر می کند. از این رو تجربه ی تماشای فیلم را می توان فرایند تعامل پویای این «فولدهای درهم تافته» قلمداد کرد.
    کلید واژگان: روبنس, سینمای باروک, فولدهای درهم تافته, ژیل دلوز, موریس مرلوپونتی
    Mohammad Bagher Ghahramani *, Marzieh Piravi Vanak, Hamed Mazaherian, Alireza Sayyas
    Considering the great attention contemporary film theories devote to the corporeal dimensions and tactile aspects of watching movies, the potential of baroque art to construct the cinematic space cannot be ignored. Based on the baroque art, cinema rather than ensuring a superior position and an optical domination of subject/observer over images creates a territory in which the audiences are invited to immerse themselves in the film’s space and are allowed to coexist with filmic bodies. In this kind of viewing, the observers cannot look at characters and spaces separately, and the spatial folds would draw them into corporeal/sensual labyrinths of the film. Due to the fold relationship between the spectator’s inner space and filmic space, a sort of intertwining link is emerged. Therefore, any action from one side is followed by a reaction from the other side. The physical movements of the characters and the dynamic relationship between space and body in the baroque cinema, interacting with the audience’s sensory responses, can arouse an internal emotion in the viewer. Merleau-Ponty’s phenomenological perspective and the concept of “intertwining”, along with Deleuze’s philosophy and the notion of “Fold”, can help us analyze the experiences of watching baroque cinema. We argue that cinematic experience might be considered as the process of the dynamic interaction between these “intertwining folds”. In the interactive process of these folds, the bipartite act of internalizing and exteriorizing takes place. In the internalizing process, the filmic spatial territories )merged with sensual/corporeal territories of the characters( penetrate through the observer’s inner space. In the exteriorizing process, the viewer projects his own spatial perceptions )affected by memories, desires, and dreams( onto the world of the film. Through this exchange, the audiences give their emotions to the characters and accordingly the film finds its emotional space through the spectator’s body. In contrast to the voyeuristic and panoptic control of optical pattern, baroque cinematic experience could be considered as a state of “assimilation into the cinematic collective sensuality” while submerging “oneself” in the sensuality of cinematic geography in a state of Dionysian ecstasy. The members of the audience that are engaged with the chaos of cinematic sensual-spatial energies, experience a kind of sensory-corporeal expansion in connection with the bodies and spaces which are extended through gestalt geography. Being attracted and absorbed, a viewer who has been immersed in chaotic energies of bodily movements and sensual flux, experiences a manner of spatial displacement, a sense of inability to coordinate navigation, the spatial exploration beyond the boundaries of “selfness” and “subjectivity”. The centralized space of subjectivity is shattered and the subject thus is dispersed throughout the sensuality of cinema’s fluid geography. Experience of baroque cinema seems like freedom from the limits of individualists “self” that is disjointed from others in order to experience a sense of connection with “others”, and to form a continuum of togetherness. Chaotic and intensive sensual cinematic geography, dissolves territories of “individual subjectivity” in the space of “collective sensuality”, and creates a sense of inter-subjective coherence.
    Keywords: Embodiment in Cinema, Baroque Cinema, Intertwining Folds, Gilles Deleuze, Maurice Merleau-Ponty
  • سیدمصطفی مختاباد امرئی، سیامک پناهی
    در این پژوهش موضوع چگونگی تبدیل اندیشه و خیال به فضای معماری داخلی و نقش آن در تداعی و انتقال مفاهیم در فیلم مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. چارچوب نظری این تحقیق «نظریه طراحی معماری بر اساس اندیشه و خیال» است که عموما به چگونگی تبدیل ایده به فرم مربوط می شود، که در این پژوهش سعی می گردد با به کارگیری مفاهیم، ابزارها و رویکردهای تحلیلی که این نظریه در دسترس ما قرار می دهد، طراحی معماری داخلی فضای فیلم و عناصر مرتبط با آن تحلیل شود. در این تحقیق با روش تحلیلی و توصیفی با تکیه بر روش نشانه شناسی بصری و تلفیقی از تحقیق کیفی(از تئوری به نمونه مورد مطالعه) و کمی (از نمونه مطالعه به تئوری) مفاهیم بازشکافت می شوند. نوشتار فوق به بررسی تبدیل اندیشه و خیال به فضای معماری داخلی در فیلم و چگونگی ایجاد آن از روی اسکیس های معماران و طراحان صحنه می پردازد. فرایند حاصل از این تحقیق به این نتیجه دست یافته است که عناصر مشخصه فضاهای معماری داخلی در تجلی معنا و مفاهیم معنوی در فیلم از قبیل سقوط، سردرگمی، عروج، بازگشت به ریشه ها، عشق، نفرت و... نقش بسزایی دارد.
    کلید واژگان: سینما, معماری داخلی, طراحی صحنه, میزانسن, اندیشه و خیال, کن آدام
  • حسن ابراهیمی اصل، سیامک پناهی*، منوچهر فروتن
    پدیدارشناسی با هدف اتحاد بین سوژه و ابژه و بازتعریف جدیدی از پیوند بین انسان و محیط پیرامون به جای قرارگرفتن مقابل یکدیگر، در مکاتب فلسفی ظهور نمود. پدیدارشناسی سینما نیز با سودای ایجاد ارتباط و دیالوگ بین تماشاگر و فضای فیلم در دو رویکرد اصلی در مطالعات سینمایی در اواخر قرن بیست، پی گرفته شد. یکی از این رویکردها متکی بر ادراک تنانه مرلوپونتی بوده و توسط ویوین سوبچاک در تجربه فضای سینمایی، تجزیه و تحلیل گشته است. هدف ما در این پژوهش شناخت و تحلیل تن فیلم در سینمای کیارستمی با تکیه بر چارچوب فلسفی ذکر شده است، و الگوواره پژوهش جهت نیل به این هدف، پدیدارشناسی است که با روش تفسیری، حرکت به ماهیت پدیده ها شکل می گیرد، و همچنین تحلیل اطلاعات در این پژوهش به کمک مدل سازی تئوری های تن فیلم ویوین سوبچاک انجام شده است و در نهایت به این نتیجه می رسیم که تن فیلم در سینمای کیارستمی در یک نزدیکی و همذاتی مشخصی نسبت به تن انسان، در دریافت و بیان جهان اطراف که مولفه مشترک فهمی آن هاست، می باشد و در این راه نیز سعی در حذف همه واسطه ها دارد.
    کلید واژگان: پدیدارشناسی, فیلم, تن, کیارستمی, ویوین سوبچاک
    Hasan Ebrahimi Asl, Siamak Panahi *, Manochehr Forotan
    In the wake of anthropocentric thinking of Descartes, human and the world surrounding him or her, divided into two separate component. Highlighting the optic phase of contemporary environment, this separation become more obvious. Lots of phenomenologists like Merleau-Ponty try removing this separation, he considers the body as a primary factor in defining space. A phenomenological approach to the cinematic experience focuses neither solely on the formal and narrative features of the film itself, nor solely on the Spectator’s psychic identification with characters or cognitive interpretation of the film. Instead, phenomenological film analysis approaches the film and the viewer as acting together, correlationally, along an axis that would itself constitute the object of study. Phenomenological approaches to film are useful in that, rather than strictly opposing approaches based on optical vision, distance, and ‘the gaze’, they complement existing theories. From a phenomenological perspective, it is the body with its expressive and perceptive qualities that constitutes the necessary condition for looking, identification, emotions, and pleasure. Film phenomenology has appeared again in two approaches after a long gap that has been set through beginning semiology in film studies, the first approach is relied on Husserl’s phenomenology and the second is relied on Merleau-Ponty’s phenomenology and his embodiment perception. We follow the second approach in this paper and focuse on Vivian Sobchak’s theories that is abstracted and relied on Merleau-Ponty’s phenomenology of perception. In Sobchak’s theory a film is experienced and understood for what it is: a visible and centered visual activity coming into being in significant relation to the objects, the world, and the others it intentionally takes up and expresses in embodied vision. Sobchack established his studies based on three model that helps us in figuring out the body of film. Our purpose in this paper is recognizing and analyzing the film body in Abbas Kiarostami’s cinema. This research has a qualitative approach and with the philosophical framework of phenomenology beside that, help of the research model abstracted from theoretical foundations tries to recognize and analyze film body and embodiment perception of it in Kiarostami’s cinema. On the whole, the research showed that the film body in Kiarostami’s cinema is so similar to human body in perceiving and expressing the surrounded environment. As Kiarostami’s ideology and theory in minimalizing and even eliminating any unnecessary objects from his films, he tries to eliminate any unnecessary objects in fusion of film and human body. As we have reached in the third model of Vivian Sobchak’s theories about film body, the camera and the hermeneutic opaque relation of human body is so essential in analyzing and recognizing film body. Our research shows that the third model is the best model for analyzing the film body in Kiarostami’s cinema. As we have pointed out the body of film in his cinema acts like the human body and the fusion of them is undeniable. The subjective angle of his camera and multi sensational space of his movies are vital component in fusion of film and human body.
    Keywords: Phenomenology, movie, body, Abbas Kiarostami, Vivian Sobchack
  • محمد باقر قهرمانی *، مرضیه پیراوی ونک، حامد مظاهریان، علیرضا صیاد
    در فرایند مونتاژ، دو قطعه فیلم در کنار کیدیگر قرار می گیرند و به گونه ای اجتناب ناپذیر به یک ایده جدید شکل می دهند. مونتاژ، مفاهیم سنتی رابطه بدن فضا را دگرگون کرد و به سینما این توانایی را بخشید که فضا، زمان، و بدن انسانی را قطعه قطعه کند. کولشف یکی از نخستین سینماگرانی بود که با مونتاژ کردن اعضای بدن ها، فضاها و لند اسکیپ های مختلف، و سپس شکل دهی به ساختاری دلخواه میان آن ها، توهمی از پیوستگی را به وجود آورد و مبدع شکل گیری یک لنداسکیپ تصنعی و جغرافیای خلاقه سینمایی بود. اصطلاح جغرافیای خلاقه در بحث کولشف، دلالتی آشکار به رابطه ریشه دار تئوری فیلم با محیط فیزیکی، و همچنین در نظر گرفتن بدن به مثابه یک لنداسیکپ در تئوری مونتاژی دارد. مونتاژ، این امکان را برای فیلمسازان فراهم کرد تا با قطعه قطعه کردن و مثله کردن فضا، زمان، و بدن انسانی و برقراری پیوندی نو میان آن ها، شهر سینمایی دلخواه خود را شکل دهند و تماشاگر را به مثابه سوژه ای تن یافته در فضای فیلم، به گام زدن در فضاهای این شهر سینمایی، دعوت نمایند.
    کلید واژگان: مونتاژ, شهر سینمایی, فضای قطعه شده, بدن مثله شده, تصویری در برگیرنده
    Mohammad Bagher Ghahramani *, Marzieh Piravi Vanak, Hamed Mazaherian, Alireza Sayyad
    Montage is a process through which modern artists were able to cut out pieces of the reality and to establish new links between them in order to reinvent the reality and to create new relationships, juxtapositions and meanings. The juxtaposition of two pieces which can not have any relation in terms of spatial and temporal dimensions gives the audience a shock and invites him to engage in the meaning-making process. For the prominent filmmaker of the Soviet Cinema, Sergei Eisenstein, montage had something far beyond its mere technical sense. Realizing the inherent affinity between montage and the spatial/temporal fragmentation and chaos of modern metropolis, he introduced montage as an efficient tool for capturing the experience of modernity. Montage transformed the traditional concepts of body/space relation, and gave cinema the ability to fragment space, time and human body to pieces. Lev Kuleshov was one of the first and most important directors who by dismembering the different parts of human bodies, spaces and landscapes, and then by combining and giving the arbitrary structure to them, created an illusion of continuity, and invented his own cinematic “artificial landscape” and “creative geography”. The term “creative geography”, has an obvious implication to rooted liaison between the film theory and the physical environment, and also considering the body as a landscape in montage theory. Montage has provided this opportunity for filmmakers to form their own cinematic city by dismembering and mutilating of space, time and the human body, and establishing a new link between them, and inviting the spectator to walk in spaces of this cinematic city. Directors utilized real locations for shaping their own filmic topography and encouraged the audience to imagine the geography of this reel city by inventing their own mental map. In cinematic city, however, because of fusing indoor and outdoor spaces, a kind of spatial fluidity emerges, and conventional sense of division between street / house, public / private is disappeared. In this eccentric city, the human body is converted to a kind of landscape, a strange territory. Referring to interaction between the audience’s body and the spaces of the cinematic city, Giuliana Bruno emphasizes that the boundaries of the body and city getting intermingled and flowing into each other. In this filmic scape, an intense desire will be emerged within the viewer because of his/her intertwining with these cinematic fragments. The audience’s body as an embodied subject in the film’s haptic space, constantly is exposed to mutilation and disintegration, because of momentary decomposition and explosion of filmic spaces and bodies. The spectator’s fragmented body blends with dismembered bodies and fragmented spaces of the film, and their combination brings forward a space that can be called the intertwining geography of dismembered bodies and fragmented spaces.
    Keywords: Montage, Cinematic City, Fragmented Space, Dismembered Body, Encompassing Image
  • پریشاد مستوفی فرد، فریبا البرزی، امیر حسین امینی*، شهاب الدین عادل

    چکیده
    بیان مسیله: میان معماری و سینما پیوند تاریخی و اجتماعی موثقی وجود دارد. سینما به عنوان هنر هفتم، برآیند سایر هنرها از جمله ادبیات، تیاتر، نقاشی و معماری است. در این میان، معماری پررنگ تر از سایر فرم های هنری در سینما نقش ایفا می کند. سینما این امکان را به بشر داد تا پدیده ها و واقعیت ها را از زاویه دید و منظری تازه تجربه کنند. احتمال آن که فیلم بتواند «تجربه مستقیم از فضای زیسته» را گشوده و افشا کند، مولفه ای است که از منظر معماری، ارزش بررسی کردن را دارد. رسانه سینما، به ویژه فیلم های خودزیست نامه، از جهت بازنمایی فضای زیسته و خاطره تجربه آن فضا از نگاه کارگردان در درک مکانیسم حافظه فضایی، در ذهن مخاطبان و معماران حایز اهمیت می باشند. فیلم های آندری تارکوفسکی، از زندگی نامه خود کارگردان نشیت گرفته اند و شعر وجودی زیستن وی را بیان می کنند؛ فیلم نوستالژیا، به عنوان نمونه موردی در نظر گرفته شده است. پرسش پژوهش، مطرح می کند که چگونه معنا و حافظه فضایی از طریق رسانه فیلم خودزیست نامه نوستالژیای آندری تارکوفسکی (فیلم به عنوان بازنمایی بصری مکان زیست شده) انتقال داده می شود ؟
    هدف پژوهش: در این پژوهش، هدف بررسی معنا و حافظه فضایی فضا های زیسته در فیلم خودزیست نامه نوستالژیا، از منظر پدیدارشناسی می باشد.
    روش پژوهش: روش تحقیق از نوع کیفی و روش توصیفی-تحلیلی و پدیدارشناسی است. که از منظر پدیدارشناسی، نه از گزیده مصاحبه ها بلکه از تصاویر متحرک فیلم های سینمایی نشیت گرفته است. مطالعه کنونی فیلم از نوع « پدیدارشناسی توصیفی بصری» از تجربه فضا است.
    نتیجه گیری: بررسی ها نشان می دهند با خوانش پدیدارشناسانه معماری از طریق رسانه سینما، در فیلم خودزیست نامه نوستالژیا اثر آندری تارکوفسکی، زمانی که فیلم ساز به درک عمیقی از فضا و معماری رسیده و فضای فیلم حاصل تجربیات زیسته وی باشد، این معانی توسط مخاطب درک، رمزگشایی و تجربه می شوند. فیلم نوستالژیا، درباره حس دلتنگی و اشتیاق برای خانه دوران کودکی است، خانه به عنوان اولین مکان تجربه شده در کودکی، همواره در حافظه فضایی فرد ماندگار خواهد بود و نگرش بعدی به فضا ها تا حدی بستگی به این نگرش اولیه دارد. با نگاهی به فیلم نوستالژیا، درخشش شاعرانه ناب تصاویر معماری تارکوفسکی، درمانی برای زبان الکن معماری دوران معاصر است که فارغ از گستره وسیع احساسات بشری است.

    کلید واژگان: معماری, سینما, فضا, مکان, پدیدارشناسی, فیلم نوستالژیای تارکوفسکی
    Parishad Mostowfifard, Fariba Alborzi, Amirhossein Amini *, Shahabeddin Adel

    Problem statement: There are certain historical and social ties between architecture and cinema, the seventh art, which is the outcome of other arts, including literature, painting, and architecture. Among them, architecture plays a more active role in cinema. Cinema granted the man’s ability to experience a new world from a fresh view and a fresh landscape. This possibility that movies (cinema) could reveal a direct experience of the relived space is an issue that is worth being examined from the point of architecture. The medium of cinema especially autobiographical movies for representing the living space and the memory of experiencing that space from the view of the director to understanding the mechanism of spatial memory in the mind of addresses (viewers) and architecture attaches great importance. Andrei Tarkovsky’s movies, have been based on the biography of the director and express the poem of his existence; Nostalgia Movie, have been put forward as a case study. The query of the research is how the meaning and spatial memory have been transferred through the medium (movie as a visual representation of the place of life) of the autobiographical movie of Andrei Tarkovsky.
    Research

    objective

    This study attempts to investigate the meaning and spatial memory and living spaces in the Nostalgia autobiographical movie from the phenomenological view.
    Research

    method

    The method of research is qualitative and also descriptive-analytical and phenomenological. Phenomenology deals with the animation of cinematic films rather than interviews. The present study of films is based on studying “descriptive-visual phenomenology” of the experience of the space.

    Conclusion

    The studies show that from the point of phenomenological, architecture through the medium of cinema in Andrei Tarkovsky’s autobiographical movie, when the producer has a deep understanding of space and architecture, and the space of movie is the outcome of his life, these meanings would be understood, decodified, and experienced by the addressee. The subject of the Nostalgia movie is homesickness and eagerness for a childhood home. The house is the first place that contributes to experience in the first years of life and stays in human spatial memory. The way of evaluating other spaces somehow depends upon this early view. With a glance at this movie, Tarkovsky’s shining pure poetical architectural images are a solution to the stammering language of architecture in contemporary era, which ignores the expansive man’s emotions.

    Keywords: Architecture, Cinema, Space, Place, Phenomenology, Tarkovsky’sNostalghia Film
  • احمدرضا تحسیری*، نجمه خیری
    تغییر و تحولات ساختاری محیط های تجاری و صنعتی که از نیمه دوم قرن بیستم آغاز شد، مدیریت فرآیند تولید فیلم که یکی از بخش-های مهم در اقتصاد کشورهای توسعه یافته قلمداد می گردد، را نیز متحول نموده است. تهیه کنندگان، که وظیفه تولید فیلم را بر عهده دارند، ناچار به استفاده از روش های سازمان دهی و سبک های مدیریتی هستند که سازگار با شرایط عدم قطعیت و تنوع کمی و کیفی نهاده-های تولید، امکان ارائه ی اقتصادی محصولات خود در یک فضای رقابتی را داشته باشند. در این مقاله، ضمن بررسی روند تاریخی توسعه روش های مدیریت تولید فیلم، مدل «فیلم سازی مستقل» به عنوان شیوه ای سازگار با تغییرات سریع بازار و تنوع تقاضای مشتریان، مورد توجه واقع شده است. مشخصه بنیادی روش فیلم سازی مستقل در مقایسه با روش ماقبل خود، فیلم سازی استودیویی، در انعطاف پذیری ساختاری آن است، که امکان سازماندهی و کنترل یکپارچه فرایند تولید فیلم در شرایط وجود عوامل تولید متنوع و جایگزین در محیطی متغیر را برای تهیه کننده فراهم می آورد. اختصاص مناسب ترین فرد از مجموعه افراد متخصص قابل دسترس در محدوه ی جغرافیایی مورد نظر، برای انجام یک فعالیت مشخص تعریف شده، با توجه به نیازمندی های متفاوت، و کیفیت و سطوح تخصصی متعدد، به مساله اساسی در این مبحث تبدیل شده است. و لذا در سال های اخیر دستیابی به ابزار هایی مناسب برای تعیین چگونگی این امر توجه جدی گروه های تخصصی تولید فیلم را به خود جلب نموده است. سوال مرکزی در این تحقیق چگونگی سازماندهی نیروی انسانی، به عنوان یکی از پایه های اساسی مدیریت تولید در روش فیلم سازی مستقل، و سازگاری تخصصی و رفتاری بهینه آن با وظیفه ای که باید انجام دهد، می باشد. و بالتبع، تمرکز محتوایی مقاله طراحی یک مدل ریاضی منطبق و سازگار با فضای فیلم سازی مستقل به گونه ای است که امکان پیکربندی تمامی گزینه های ممکن «فرد- وظیفه» و سپس انتخاب گزینه برتر، در یک فضای تصمیم گیری غیر قطعی، متنوع و با تغییرات سریع را فراهم نماید. نتیجه ی نهایی تحقیق، ارائه ی یک مدل تخصیص با ضرایب فازی است، که طی آن از یک روش ترکیبی تحلیل سلسله مراتبی و الگوریتم ژنتیک برای پیکربندی مساله و حل مدل در محیط فازی استفاده شده است. پاسخ نهایی به صورت رجحان نسبی گزینه های فازی امکان تصمیم گیری سازمان یافته را برای تهیه کننده فراهم می نماید. در پایان از یک شبیه سازی عددی برای نمایش کاربرد مدل و روش حل مساله استفاده شده است.
    کلید واژگان: صنعت سینما, عوامل تولید فیلم, فیلم سازی مستقل, مساله ی تخصیص, انتخاب کارکنان, الگوریتم ژنتیک, اعداد فازی, متغیر توصیفی
    Ahmad Reza Tahsiri *, Najme Kheiri
    Since the middle of the twentieth century, managers of enterprises have been encountering enormous changes in all aspects of business and manufacturing environment. Also, a structural change has appeared within the filmmaking management requirements which differs totally from what has been before. On the other hand the filmmaking industries are a vital sector of the economics in many advanced countries. As a consequence, this has got them involved in looking for new methods and approaches which will be able to assist the decision process within the competitive surroundings. With regards to the above, the central question of most societies working on organizing and planning the filmmaking projects has come around how to respond to new themes within a modern area in which the investors, producers as well as the audiences find a good track of deed dealing with their own specific interests. The core study of this research proposes a new method of locating the crew aptly with the existing tasks within a filmmaking project which is organized based upon post-studio fashion of producing films. The main outcome of this study is an innovative fuzzy model which integrates consistent features for hierarchical searching the choices of decision through the existing "positions” and a given number of accessible people, enumerating a number of combination of “task- person” as paired options by a responsive mathematical model of people’s various capabilities and ranking them based on producers’ desired criteria, and then finally selecting an optimum collection of options by a fuzzy genetic algorithm (FGA). To show the working structure of the method in the real situation, a numerical simulation is developed in addition.
    Keywords: Independent filmmaking, Assignment problem, Genetic algorithm, Fuzzy numbers, Linguistic variable
  • امیر حسن ندایی*، ناهید الوندی، ستاره ایرانی
    سینما گاه می تواند چونان هنرهای آیینی به سرچشمه ی ازلی و ساحت متعالی هنر تعلق داشته باشد. با این نگاه، فیلم بهار، تابستان، پاییز، زمستان و دوباره بهار، ساخته ی کارگردان کره ای، کیم کی دوک (2003)، برای بیان پرسش های تامل برانگیز وجودشناسانه و تعالی بخشیدن به هستی، از هنرهای آیینی در قالب استعاره، نماد و تشبی هات تصویری بهره می گیرد. این پژوهش که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است، هنرهای آیینی را با توجه به فضای خاص فیلم و نگاه ویژه ی فیلمساز که در راستای مفاهیم استعلایی است، مورد تحلیل قرار داده است. برای انجام پژوهش ابتدا همه ی هنرهای سنتی از فیلم استخراج و سپس (از ابعاد استعلایی) مورد تحلیل و تاویل قرار گرفت. نتیجه آن که هنرهای آیینی در این فیلم گاه کارکردی دکوراتیو یافته اند، گاه برای باورپذیری فضای فیلم و گاه به منظور بزرگداشتی برای سنت و گذشته استفاده شده اند. اما با توجه به این که فیلم به گونه ی سینمای استعلایی تعلق دارد، کارکرد نمادین و آیینی (ذن) این دست آفریده ها در راستای هنر و اندیشه ی روح شرقی فیلمساز، نسبت به کارکردهای دیگر ارجحیت دارد. به عبارت دیگر در فیلم مذکور میان دست آفریده های سنتی که توسط انسان به وجود آمده اند و امر متعال رابطه ای درونی برقرار است.
    کلید واژگان: سینمای استعلایی, هنرهای آیینی, سینمای شرق, بهار, تابستان, پاییز, زمستان و دوباره بهار, کیم کی دوک
    Amir Hassan Nedaei*, Nahid Alvandi, Setareh Irani
    Cinema, as a modern media and one of the most affective forms of contemporary human’s art, has extended its areas and spheres of explorations effectiveness. One of these areas, which have entered into the set designing, is the aspect of traditional arts. With this way of set designing, one can make a film with a national and traditional point of view. In each country, traditional and ritual arts (as old forms of art) and cinema (as a modern art) are produced from history, historical activities, plural experiences and that nation’s beliefs. These elements have emerged in the culture. Hence, ritual arts in set designing for the films can be an important field of analyzing and studying in cinema studies. Cinema, as an art, has become a way of imagination to illustrate all things which are in human’s mind. Actually, Cinema has experienced many fields; from psychology to sociology and from philosophy to rituals. So the filmmakers who have a dominant attitude in an ideology, have used this mean to illustrate their thoughts. Spring, Summer, Fall, Winter and Spring (2003) is one of this type of films. Kim Ki-Duk considering Zen intellectual foundations has organized the elements of the film. Cinema with an extent of expression can belong to the sources of eternity and the transcendental realm, just like ritual arts. With this attitude, Spring, Summer, Fall, Winter and Spring is in search of exposure mysteries and visual codes to express ontological questions and raising the sense of existence. To reach this aim, Ki-Duk has used the traditional handmade creations in a way of metaphor, symbols and visual similitude and has created foundations based on colors, light and visual compositions, accompanied with music. This essay is attempting to study on the functions of Zen traditional and ritual handmade creations in the film Spring, Summer, Fall, Winter and Spring directed by Kim Ki-Duk; Korean filmmaker. This paper has descriptive-analytical method and we are trying to study and analyze traditional and ritual handmade creations. The results show that the traditional and ritual handmade creations in this film have several different functions. They have used not only as decorative elements but also as elements which make a believable space of a Korean position for audience. In some sequences they also have used to respect the traditions and this is a nostalgic attitude. Given that Spring, Summer, Fall, Winter and Spring is a transcendental film, we have to notice that the main function of these elements, based on Zen ritual, is a symbolic function. And this is because of eastern traditional thought of filmmaker; Kim Ki-Duk. So this function is preferable to the other ones. In other words, Kim Ki-Duk with an eastern point of view has acted to make an internal relation between these traditional and ritual handmade creations which are made by human and transcendental affairs.
    Keywords: Transcendental cinema, Ritual art, Eastern cinema, Spring, Summer, Fall, Winter, Spring, Kim Ki, Duk
  • پیام زین العابدینی*، بهروز محمودی بختیاری
    سینمای جنگ معمولا در سراسر جهان با اقبال عمومی از سوی فیلم سازان و مخاطبان مواجه می شود. کسب جوایز جشنواره های جهانی توسط آثار شاخص این ژانر، به همراه تحلیل ها و نقدهای متعدد متخصصین سینما، و آمار تولید و فروش بالای این تولیدات؛ موید این ادعاست. جنگ هشت ساله ایران و عراق نیز مورد توجه فعالان رسانه سینما بوده و آن ها چه در زمان جنگ و چه اکنون که سالها از آن واقعه می گذرد، مضامین جنگی را در آثارشان به تصویر کشیده و در بازنمایی و پاسداشت این رخداد کوشیده اند؛ به صورتی که ویژگی های مختلف و نقش های کارکردی خاص فیلم های جنگی ایرانی از نقاط تمایز آثار سینمایی ایرانی با تولیدات دیگر کشورهای جهان به شمار می رود. تولیدات ژانر جنگی یا دفاع مقدس ایران را می توان به 6 دوره تقسیم نمود؛ که هر کدام از آنها وجوه و شاخصه های منحصربفردی دارند. برخی از مخاطبان به هنگام تماشای فیلم، خود را در جایگاه شخصیت های اصلی آن می بینند. این رفتار تماشاگر، بین خود واقعی و خود مورد علاقه اش -که قهرمان یا شخصیت اصلی فیلم آن را اجرا می کند-، خودانگاری خاصی را نزد او بوجود می آورد که کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدفی کاربردی در صدد رفع خلاء علمی در این زمینه است؛ و مسئله اصلی آن واکاوی کارکرد و نقش سینمای دفاع مقدس در ایجاد رابطه تعاملی و خودانگاری مخاطب با کنش گران اصلی در فضای فیلم است. روش این پژوهش، کیفی و بر اساس شیوه پدیدارشناسی هرمنوتیکی و بر مبنای جمع آوری اطلاعات از آرشیوها، منابع کتابخانه ای و مصاحبه بدون ساختار و نمونه گیری هدفمند است. نتایج پژوهش نشان می دهد که خودانگاری مخاطب متاثر از همذات پنداری، همدلی، خودبازتابندگی، همانندسازی، خودآگاهی، غوطه وری، عاملیت و دیگرانگاری است که توسط شیوه های بیانی گوناگون در دوره های تاریخی فیلم‎های دفاع مقدس ایران صورت گرفته است.
    کلید واژگان: خودبازتابی, خودآگاهی, خودپنداری, سینمای ایران, سینمای دفاع مقدس
    Payam Zinalabedini *, Behrooz Mahmoodi-Bakhtiari
    The eight-year war with Iraq has received much attention by cinema media activists, and they have depicted the themes of sacred defense in their works, both during the war and now after many years since that event, and it is attempted to represent and protect this epic of people. Making various works in the field of war genre bears witness to this claim. Some audiences imagine themselves as the main characters while watching the film. The audience gets immersed in the film and sometimes empathizes with the hero of the film and likes to build and advance the narrative of the film based on its own beliefs and desires. This viewer behavior between his real self and his favorite self, which is performed by the hero or the main character of the film, has created a special interactive relationship, and self-image. Replacing the viewer "himself" with "another" who is the hero of the film has existed in different periods of cinema style and various theorists have written about this topic, but it has been less studied and investigated in the field of sacred defense films. The researcher examines the situation and position of the audience in the filmic atmosphere of the sacred defense cinema. Thus, the main problem of the study is to analyze the function and role of the sacred cinema in creating an interactive relationship and replacing the audience's self-image with the other image and the main actors in the film space. The research method is qualitative based on the hermeneutic phenomenology method and based on collecting data from library sources, audio and video archives as well as unstructured interviews and purposeful sampling. The findings of the research show that the cinema of sacred defense has had various ups and downs due to economic, social conditions, extreme or negligent personal decisions of some managers, but because its subject is being inspired by the society and imagines a part of the national history of the people, its works have survived and have attracted audiences of different age groups, even those who have not experienced the war. Different generations of the sacred defense cinema have perceived the communication messages that are sometimes far from the goal that the filmmaker has referred and acknowledged, and sometimes it has been consistent with it, and the main cause is the conscious self-image of the audience. Sacred defense cinema has its effects on the perception of the audience and provides a fluid space for him to search for his beliefs and desires. Being affected by various contexts and circumstances, the audience sometimes watches it in order to escape and forget the problems and imagine their hopes and dreams in the course of the film, and sometimes they are affected by the event of the film and make their true selves based on it. This behavior creates a two-way and interactive relationship. The result indicates that the audience's self-perception is affected by identification, empathy, self-reflection, identification, self-awareness, immersion, agency, and otherness, which has been performed by various expressive methods in the historical periods of Iran's sacred defense films.
    Keywords: self-reflection, Self-awareness, self-concept, Iranian Cinema, sacred defence cinema
  • فرزان سجودی، مریم زمانی*
    مقدمه
    نشانه شناسی یکی از علومی است که به بررسی چگونگی تولید معنا می پردازد. یک اثر نمایشی از طریق نشانه ها و ارجاعاتی که به جهان بیرون دارد می تواند در مخاطب خود تولید معنا کند. یکی از عواملی که در شکل گیری معنای یک اثر دخیل است بافت موقعیت آن می باشد که به دلیل ارجاعات متن به آن رابطه ای تنگاتنگ با بافت درون متنی دارد. اما مساله ای که پژوهش حاضر به بررسی آن می پردازد این است که بافت موقعیت به چه میزان می تواند در تفسیر مخاطبان از آن چه می بینند تاثیر داشته باشد.
    روش
    روش اجرای این پژوهش از نوع آزمایشی بوده، و برای دستیابی به این منظور متن نمایشنامه ای انتخاب شد که ارجاعات کمی به بافت موقعیت و بافت درون متنی خود دارد. متن انتخابی در دو بافت برون متنی مختلف اجرا شد. آزمودنی های این پژوهش نیز به دو گروه تقسیم شده و هریک از گروه ها یکی از این دو فیلم را تماشا کرده به سوالاتی درباره آن پاسخ دادند.
    یافته ها و
    نتیجه گیری
    نتایج به دست آمده نشان داد که آزمودنی ها در ادراک بافت موقعیت دو فیلم با هم متفاوت بوده و این تفاوت در سطح معنی داری است. علاوه براین،پژوهش حاضر نشان دادکه عواملی از بافت موقعیت که در ارتباط با مکان فیلم است بیشتر در برداشت فضای فیلم تاثیر داشته حال ان که عواملی که در ارتباط با شخصیت ها و روابط میان آن ها است بیشتر در اداراک افراد از فیلم تاثیر داشته است.
    کلید واژگان: نشانه شناسی, بافت موقعیت, معنا, نمایشنامه من اورلاپی هستم
    Farzan Sojoodi, Maryam Zamani *
    Introduction
    Semiotics is the science that deals with generation of meaning .A drama uses systems of signs and references to the out world in generation of meaning. One of the factors that are effective in establishment of signification in drama is the situation context that has close relationship with context because of the text references to it. The aim of present study is to assess how much the situation’s context is effective on audiences’ interpretation of what they see.
    Methods
    The present research is experimental study. In order to evaluate the aim of the study, the script, which have a little reference to the situation’s context and internal script context, was chosen. Selected context was carried out in two different external situation contexts. Study’s Subjects were divided into two groups and each group watched one movie randomly and responded to related questions.
    Findings and
    Conclusion
    The results showed that there was significant difference between two groups in perception of two films’ context. Furthermore, the study indicated that the factors which are related to film’s location are more effective on space movie's interpretation, whereas the factors which is related to film’s characters and their relationship are more effective on film’s interpretation.
    Keywords: Typology, Situation's context, meaning, Im Urlappi play
  • حدیث لقمانی، آیدا باقری بهشتی*

    یکی از عوامل تقویت خاطره جمعی در شهرها، اتفاقات و رویدادهای خاص مانند جنگ می باشد که جهت استمرار و انتقال این مفاهیم در فضای شهری، سینما نقش مهمی را ایفا می کند. هدف ازاین پژوهش بررسی تاثیر بازنمایی معیارهای فضای شهری در ارتقا خاطرات جنگ می باشد. دراین راستا معیارها بدست آمده از ارتباط فضای شهری وسینما در دوفیلم روزسوم و ایستاده درغبار مورد تحلیل قرارگرفت. با توجه به نتایج بدست آمده از میزان به تصویر کشیدن معیارها در دو فیلم، بازنمایی بیشتر فضاهای دوران جنگ در فیلم «ایستاده در غبار» معیار عملکردشهری با مدت زمان 1642 ثانیه و «روز سوم»، معیار نماد شهری با 677 ثانیه می باشد. از دید تماشاگران اهمیت معیار نماد شهری در فیلم روزسوم، معیار بستر طبیعی و عملکرد شهری در فیلم ایستاده از اهمیت شایانی در بازنمایی خاطرات جمعی برخوردار است. بر همین مبنا راهکارهای موثر جهت بازنمایی فضاهای شهری ازدیدگاه شهرسازانه در فیلم ارایه شده است.

    کلید واژگان: سینما, فضای شهری, خاطره جمعی, جنگ
    Hadis Loghmani, Ayda Bagheri Beheshti *

    Events such as war due to the ideals of a land, can be the formation and background of the memory of a city or country. In order to continue and transmit these memories, we must pay attention to the emphasis on the representation of urban spaces and identities that affect people and their mentality. In order to revive the spaces and emphasize the history of a city, events and especially events such as war, films play a planning role. In this regard, the present researcher has examined two films, "The Third Day", which narrates the resistance in the western regions of Khorramshahr in 1980, and "Standing in the Dust", which begins from the moment. The purpose of this study is to influence the elements and features of urban spaces in promoting war memories by movies. What a representation of the wartime period for the consolidation and continuity of urban spaces is reminiscent of a war event. Accordingly, first by using documentary studies and important libraries of urban spaces and cinema and communication with each other in the form of urban symbol, personality, urban functions, values, rituals, the voice of the city and nature. And was expressed based on important criteria and elements to revive memory in each field. Then, the amount of portrayal in the two films "Third Day" and "Standing in the Dust" was examined and according to the results obtained from the encounters with the representation of war, according to the ideology of directing has shown. Studies show that most of the urban spaces used in "Standing in the Dust" focused on urban performance with a duration of 1642, the film time and the highest in "Third Day". The time of the display of wartime spaces is related to the symbol of the city, such as the search to display the symbolic meanings of trenches, enemy tanks and martyrs in inducing the concept of war in the city, which is 677 seconds of the film. From the viewers' point of view, the symbol of the city in "The Third Day" is one of the most important in the inductions of the war, while the film "Standing in the Dust" refers more to the quality that has the natural characteristics of war and the performance of the city. Considering the comparison between the qualities expressed and the author in the movie In the Dust, it is important to pay attention to urban performances, which is also very effective in the eyes of the viewers of this movie, and in the third day movie, the symbol of the city is considered by the director. And the author is considered and is considered as an important symbol of the city by the viewers of this film. Interviews and hockey reviews of urban performance and war landscape symbols in the sequence of war genre films have a significant impact and based on this, map solutions to provide urban views from an urban planning perspective in these cases have been presented.

    Keywords: Cinema, Urban space, collective memory, war
نکته:
  • از آنجا که گزینه «جستجوی دقیق» غیرفعال است همه کلمات به تنهایی جستجو و سپس با الگوهای استاندارد، رتبه‌ای بر حسب کلمات مورد نظر شما به هر نتیجه اختصاص داده شده‌است‌.
  • نتایج بر اساس میزان ارتباط مرتب شده‌اند و انتظار می‌رود نتایج اولیه به موضوع مورد نظر شما بیشتر نزدیک باشند. تغییر ترتیب نمایش به تاریخ در جستجوی چندکلمه چندان کاربردی نیست!
  • جستجوی عادی ابزار ساده‌ای است تا با درج هر کلمه یا عبارت، مرتبط ترین مطلب به شما نمایش داده‌شود. اگر هر شرطی برای جستجوی خود در نظر دارید لازم است از جستجوی پیشرفته استفاده کنید. برای نمونه اگر به دنبال نوشته‌های نویسنده خاصی هستید، یا می‌خواهید کلمات فقط در عنوان مطلب جستجو شود یا دوره زمانی خاصی مدنظر شماست حتما از جستجوی پیشرفته استفاده کنید تا نتایج مطلوب را ببینید.
در صورت تمایل نتایج را فیلتر کنید:
* با توجه به بالا بودن تعداد نتایج یافت‌شده، آمار تفکیکی نمایش داده نمی‌شود. بهتراست برای بهینه‌کردن نتایج، شرایط جستجو را تغییر دهید یا از فیلترهای زیر استفاده کنید.
* ممکن است برخی از فیلترهای زیر دربردارنده هیچ نتیجه‌ای نباشند.
نوع نشریه
اعتبار نشریه
زبان مطلب
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال