جلال رضائی

بسیاری از بیماران در طول مدت بستری در بیمارستان ممکن است دچار وخامت بالینی غیرمنتظره شوند و شدت این وخامت بالینی با مرگ ومیر داخل بیمارستانی همراه است. بنابراین ابزار تریاژ موثر برای شناسایی سریع عوامل خطر و مرگ ومیر داخل بیمارستانی، یک نیاز اساسی می باشد. در حال حاضر، چندین سیستم امتیازدهی برای پیش بینی وخامت بالینی و مرگ ومیر داخل بیمارستانی استفاده می شود. این مطالعه با هدف بررسی دقت انواع ابزارهای نمره هشدار زودرس در پیش بینی میزان مرگ ومیر داخل بیمارستانی انجام شد.

در این مطالعه، مقالات مرتبط با استفاده از کلیدواژه های Early warning score و Triage early  warning score و Inhospital mortality  و نمره هشدار زودرس و نمره هشدار زودرس تریاژ و مرگ ومیر داخل بیمارستانی در پایگاه علمی جهاد دانشگاهی، پژوهشگاه اطلاعات و مدارک علمی ایران، بانک اطلاعاتی نشریات کشور،Science direct  ، Medline, Springer، PubMed و Scholar Google  جستجو شد.

براساس دیاگرام پریزما تعداد 95 مقاله یافت شد. و با توجه به هدف مطالعه 32 مقاله مرتبط انتخاب گردید. نتایج نشان داد ابزار نمره هشدار زودرس تریاژ در پیش بینی مرگ ومیر داخل بیمارستانی دقیق تر است.

سیستم های نمره هشدار زودرس ابزار مفید در مدیریت خطر بیماران هستند. در این بین نمره هشدار زودرس تریاژ با توجه به اینکه سن یکی از پارامترهای آن می باشد قدرت بیشتری در پیش بینی وخامت بالینی و مرگ ومیر داخل بیمارستانی دارد

مناطق شهری با جمعیت زیاد بیشتر در مقابل مخاطرات سیل و زلزله آسیب پذیر هستند.بدین صورت که تغییرات آب و هوایی تکنیک های مختلف ساخت و ساز شهرنشینی و توسعه شهری باعث شده افزایش سهم بیشتری از ناحیه های غیر قابل نفوذ مثل آسفالت و بتن شده است.افزایش سطوح غیر قابل نفوذ به علت شهرنشینی، فراوانی سیلاب ها را به دلیل نفوذ ضعیف و کاهش مقاومت جریان افزایش می دهد. حمل و نقل شهری یکی از مهمترین و بنیادی ترین مسایل در برنامه ریزی و طراحی شهرهاست که در این میان امروزه مترو شهری یکی از پرکاربردترین سامانه های حمل و نقل عمومی در کلان شهرها محسوب می شود. هدف از انجام تحقیق احداث شهرهای طولی در مسیر کلان شهرها می باشد. روش تحقیق حاضر به صورت توصیفی و تحلیلی و از طریق تحلیل کیفی که اطلاعات آن از طریق مطالعات کتابخانه ای از جمله کتب,پایان نامه,مقالات و غیره گرفته شده است.نتایج تحقیق نشان می دهد که یکی از اهرم های اصلی در موفقیت اداره شهرها، هماهنگی میان سازمان های ذی ربط است به عبارت دیگر تعدد سازمان ها و نهادهای اداره کننده شهر کنشگران شهری و اداره بخشی شهر بدون وجود هماهنگی موجب سردرگمی و اتلاف منابع شهر و ناموفق بودن اداره آن است.

آموزش خود مراقبتی از ارکان اصلی جهت پیشگیری از عوارض در بیماران تحت سلول های پیوندی است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیرآموزش خود مراقبتی با ابزار هوشمند همراه بر میزان اضطراب و افسردگی پس از پیوند سلول های بنیادی در بیماران لوسمی طراحی شد.

در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 104 بیمار لوسمی تحت پیوند سلول های بنیادی با روش تخصیص تصادفی بلوکی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در بیماران گروه کنترل مراقبت های روتین و در گروه مداخله علاوه بر مراقبت های روتین، آموزش خود مراقبتی با ابزار هوشمند تلفن همراه به بیمار داده شد. دو هفته، یک ماه و سه ماه پس از شروع مداخله مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستانی (HADS) توسط دو گروه کنترل و مداخله تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های کای دو و آزمون تی تحت نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد.

دو گروه از نظر میانگین نمرات اضطراب دو هفته، یک ماه و سه ماه بعد از پیوند تفاوت معناداری داشتند(0/05p<) اما از نظر میانگین نمرات افسردگی فقط یک ماه بعد از پیوند تفاوت معناداری داشتند(0/038p=).

آموزش خود مراقبتی با ابزار هوشمند همراه میزان اضطراب و افسردگی پس از پیوند سلول های بنیادی را کاهش می دهد.

برای اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت ویژه کودکان و نوزادان از سوی پرستاران موانعی وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف طراحی و روان سنجی پرسشنامه موانع اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های مراقبت ویژه کودکان و نوزادان از دیدگاه پرستاران شهر همدان سال 1401 انجام شد.

پس از مطالعه میدانی، روایی صوری پرسشنامه 36 گویه ای با دو روش کمی و کیفی انجام شد. روایی کمی صوری توسط10 نفر از پرستاران، روایی کیفی صوری توسط 5 نفر از اعضای هییت علمی پرستاری و روایی محتوا توسط 10 نفر از اعضای هییت علمی صورت گرفت. پایایی در دو مرحله به فاصله دو هفته توسط20 نفر از پرستاران بخشهای کودکان انجام شد.جهت ثبات درونی ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد. تحلیل عاملی پرسشنامه توسط 95 نفر از پرستاران مراقبت ویژه انجام شد.

شاخص روایی محتوا و نسبت روایی محتوا پرسشنامه 25 سوالی به ترتیب 0/90 و 0/95 محاسبه شد و 11 سوال حذف شد. آلفای کرونباخ پرسشنامه 0/95و همبستگی درون خوشه ای 0/955 به دست آمد. KMO معادل 0859 و آزمون کرویت بارتلت نشان داد ماتریس همبستگی به منظور تحلیل عاملی مناسب است. تحلیل عاملی پنج عامل دست و پا گیر بودن والدین، حجم کاری بالا، سیاست اجرایی نامناسب، اعتماد به نفس کم والدین و ارایه مراقبت کافی توسط پرستار را با میزان تبیین 75/69 درصد واریانس کل استخراج کرد.

پرسشنامه موانع اجرای مراقبت خانواده محور از دیدگاه پرستاران ابزاری پایا و روا برای بررسی موانع اجرای مراقبت خانواده محور در بخش های کودکان و نوزادان است.

با وجود انجام مطالعات فراوان بر تاثیرات انواع تروکار بر التیام زخم در جراحی های لاپاروسکوپی, تا به حال تاثیر بدنه ی کانولا در هیچ مطالعه‌ای مورد بررسی قرار نگرفته است. این مطالعه انجام شد تا مشخص شود که زخم حاصل از کدام نوع کانولا با التیام بهتری همراه است و اینکه آیا اندازه‌ی برش محل پرت تاثیری بر پروسه التیام آن دارد؟ دراین مطالعه از 5 سگ ماده‌ی نژاد مخلوط استفاده شد. 6 تروکار به دیواره شکم هر سگ وارد شد و گروه‌های مطالعه به این صورت تشکیل شدند: 10 ورود کانولای رزوه دار در برش 7 میلی متری (گروه A) , 10ورود کانولای زروه دار در برش 10 میلی متری (گروه B) و 10 ورود کانولای صاف و برش 10 میلی متری (گروهC). مقایسه‌ی ماکروسکوپیک و هیسوپاتولوژیک گروه A و B نشان دهنده وسعت بالاتری از آسیب به لایه‌ی پوستی و عضلانی شامل تغییرات دژنراتیو و نکروز و همچنین از دست رفتن بیشتر لایه‌ی صفاتی در گروه A در مقایسه‌ی B بود. مقایسه‌ی هیستوپاتولوژیک دو گروه B و C نشان دهنده‌ی خونریزی شدیدتری در لایه های درمان و تغییرات التهابی بیشتر در گروه B نسبت به C بود. این مطالعه نشان داد که برش‌هایی با طولی کمتر از قطر بدنه‌ی خارجی کانولا تاثیری آسیب زننده بر بافت اطراف محل برش دارند. علاوه بر این مشخص شد کانولاهای زروه دار می توانند اثراتی منفی برای بافت اطراف خود داشته و نسبت به کانولاهای صاف آسیب زننده تر هستند.

پایلوروپلاستی Y-U یک روش جراحی است که از آن به جای سایر روش های پایلوروپلاستی برای درمان اختلالاتی مثل تنگی مجرای معدی استفاده می شود. پایلوروپلاستی با استفاده از روش لاپاروسکوپی یک روش موثر و جایگزین مناسب برای روش های پایلوروپلاستی باز محسوب می شود. هدف. در مطالعه حاضر پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش لاپاروسکوپی در سگ های سالم ارزیابی شد و با پایلوروپلاستی به روش باز مقایسه گردید. این مطالعه برای اولین بار روش جدید پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش لاپاروسکوپی بررسی شده است.

هشت قلاده سگ نر نژاد مخلوط بالغ به طور تصادفی به دو گروه شامل گروه پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش باز (تعداد 4 قلاده) و گروه پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش لاپاروسکوپی (تعداد 4 قلاده) تقسیم شدند. غلظت گلوکز خون، میزان کورتیزول پلاسما، زمان تخلیه معده، اندازه مجرای معده، اندازه قطر معده، اندازه حلقه پیلور و شاخص UMPS در هر دو گروه ارزیابی شدند.

میانگین زمان جراحی در گروه پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش باز به طور معنی داری کمتر از زمان جراحی در گروه پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش لاپاروسکوپی بود (به ترتیب 15/0 ± 55 و 34/14 ± 25/116 دقیقه 008/ 0 P=). میزان غلظت گلوکز خون در هر دو گروه مطالعه و میزان کورتیزول پلاسما در گروه پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش باز به سرعت تا سه ساعت پس از جراحی افزایش پیدا کرد و 24 ساعت پس از جراحی کاهش یافت. اما میزان کورتیزول پلاسما در گروه پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش لاپاروسکوپی به سرعت تا پنج ساعت پس از جراحی افزایش پیدا کرد. مقدار UMPS در سگ هایی که تحت جراحی پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش باز قرار گرفته بودند به طور معنی داری بیشتر از مقدار آن در سگ هایی بود که تحت جراحی پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش لاپاروسکوپی قرار گرفته بودند (001/0  <p). در هر دو روش جراحی پایلوروپلاستی Y-U زمان تخلیه معده کاهش پیدا کرد و اندازه قطر معده و حلقه پیلور افزایش یافت.

نتیجه گیری نهایی: 

با توجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که روش پایلوروپلاستی Y-U می تواند یک روش موثر در درمان تنگی پیلور در سگ ها باشد. همچنین به نظر می رسد پایلوروپلاستی Y-U با استفاده از روش لاپاروسکوپی درد کمتری به نسبت جراحی پایلوروپلاستی Y-U به روش باز ایجاد می کند و می تواند به عنوان یک جایگزین مناسب با جراحی های باز مورد توجه قرار گیرد.

به منظور بررسی گوناگونی ریخت شناسی و فیتوشیمیایی 17 جمعیت از گونه های دارویی جنس پیازسا از مناطق مختلف ایران، 13 ویژگی ریخت شناسی، میزان فنول کل و درصد مهار رادیکال آزاد مورد ارزیابی قرار گرفتند. بالاترین ضریب تغییرها به ویژگی ارتفاع ساقه گل دهنده (04/59 میلی متر) و کمترین آن به ضخامت برگ (4/15 میلی متر) تعلق داشت. بیشترین شمار برگ، طول برگ و ارتفاع ساقه گل دهنده، به جمعیت دهدشت و بیشترین عرض برگ، شمار گل در چتر، عرض ساقه و وزن و قطر سوخ به جمعیت پیر بابا علی تعلق داشت. در این بررسی بین ویژگی هایی مانند وزن سوخ و شمار گل در چتر (85/0)، عرض برگ و قطر ساقه گل دهنده (86/0) و قطر ساقه و قطر سوخ (82/0) همبستگی مثبت و معنی داری مشاهده شد. پس از تجزیه متغیر ها به مولفه های اصلی، سه مولفه اول در مجموع 72% از کل تغییرها را توجیه کردند. پس از تجزیه خوشه ای، جمعیت های مورد مطالعه در چهار گروه مجزا قرار گرفتند. بیشترین میزان فنول کل (mg GAE/g FW 76/6) و بالاترین درصد مهارکنندگی رادیکال آزاد (36/85 درصد) به ترتیب به جمعیت های دره اوسون دربند و آبنیک فشم تعلق داشت. نتیجه های این پژوهش نشان دهنده وجود گوناگونی میان جمعیت های بررسی شده می باشد که می توان از آن در انجام برنامه های بهنژادی بهره گیری کرد.

برای محیط همیشه در حال تغییر این دوران و تغییر در شیوه تعاملات شرکت ها با تامین کنندگان و مشتریان و پیچیدگی بازارها، کاهش دوره عمر محصولات و اهمیت یافتن زمان پاسخگویی به مشتریان، پیش بینی تقاضای محصول  عامل حیاتی برای رقابت پذیری سازمان ها می باشد. با پیش بینی دقیق الگوهای تقاضا، دولت و تولیدکنندگان  می توانند براساس میزان و جهت جریان آتی تولید، برنامه ریزی ها را سازماندهی کنند و زیرساخت بهتری در رشد صنعت مهیا سازند. با هدف ارائه یک  ابزار دقیق پیش بینی در صنعت فولاد، این مطالعه، به بهینه سازی شبکه عصبی ELM به کمک الگوریتم ژنتیک می پردازد. که در آن پارامترهای شبکه، از قبیل تعداد و توابع فعالسازی نورون ها در لایه مخفی، وزن های اتصالی بین ورودی ها و نورون های لایه مخفی، بایاس نورون های لایه مخفی و  (پارامتر تنظیم سازی)، به کمک الگوریتم ژنتیک تعیین می شود. برای پیش بینی تقاضا فولاد خام کشور، داده های  مرتبط با تولید و مصرف فولاد خام و محصولات فولادی کشور، بصورت ماهیانه و در بازه زمانی دی ماه 88 تا مرداد ماه 92 (جمعا 44 نمونه و 22 مشخصه) جمع آوری گردید. داده های دی ماه 88تا بهمن91 در آموزش شبکه و داده های مربوط به  اسفند91 تا مرداد 92 در آزمون شبکه استفاده شد. برای نشان دادن کارایی مدل پیش بینی کننده،مقایسه ی عملکرد از لحاظ دقت پیش بینی و سرعت یادگیری بین الگوریتم ELM بهینه شده باالگوریتم ELM و سایر شبکه های عصبی صورت گرفته است. معیارهای پیش بینی نشان دهنده ی عملکرد خوب ELM بهینه شده نسبت به سایر شبکه های عصبی می باشد. براساس آزمون های آماری و  خطاهای RMSE و MAPE نتایج نشان می دهد که دقت ELM به مراتب بهتر از سایر روش های شبکه عصبی است. به علاوه، مدل ELM دو بار سریعتر از شبکه های عصبی کلاسیک است. براساس یافته ها می توان به یقین گفت که بین الگوریتم های مورد بررسی، ELM ابزار دقیق تر و قوی تری در مسئله تقاضای فولاداست.البته نوع بهینه یافته شبکه عصبی ELM دقت بهتری در مدل سازی تابع تقاضا داشته است ، ولی روش ELM از نظرزمانی بهینه تر بوده است.

کیفیت زندگی شهری یکی از مهمترین حوزه های مطالعات شهری در کشورهای مختلف به شمار می رود که مفهومی پویا و چندبعدی است و ناظر بر همه جنبه های عینی و غیر عینی زندگی است. از این رو، هدف از این تحقیق پاسخ به پرسش اصلی تحقیق مبنی بر وضعیت شاخص کیفیت زندگی و تعیین نقاط قوت و ضعف هر یک از معیارها در مناطق شهرقم بوده است. روش تحقیق از نوع توصیفی - تحلیلی بوده و در آن گردآوری داده ها ابتدا به صورت کتابخانه‏ای و اسنادی و کمک از افراد خبره بوده و سپس پرسش نامه طراحی شده و به صورت میدانی تکمیل شده است. آنچه در این مقاله به آن پرداخته می‏شود، شناخت دقیق مفهوم کیفیت زندگی و سنجش میزان رضایتمندی شهروندان از این مقوله در مناطق شهری قم است. تحلیل داده ها با استفاده از به کارگیری روش ISM،FAHP وWASPAS صورت پذیرفته است و نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که منطقه یک و منطقه چهار با داشتن ، ، به عنوان برترین مناطق انتخاب شدند. بدیهی است در انتخاب این مناطق، عواملی همچون امنیت بالای منطقه، دسترسی راحت‏تر به حمل و نقل عمومی، مراکز اداری بیشتر، وضعیت شغلی، ارتباط همسایگی بهتر و وجود امکانات فرهنگی مناسب دخیل بوده اند. همچنین، منطقه دو ومنطقه شش به دلایل وضعیت شغلی بدتر، اسکان خانوار کم درآمد و وضعیت نامناسب دردسترسی به خدمات و فروشگاه‏ها و دفع فاضلاب به ترتیب دارای بدترین وضعیت از نظر کیفیت زندگی نسبت به سایر مناطق می باشند.

تشخیص زودرس بیماری های پیش از تولد و درمان به موقع ناهنجاری های مادرزادی، جزء دغدغه های اصلی سیستم بهداشت و درمان بوده است. هدف از این مطالعه، ارائه روش های مدل بندی چند متغیره منحنی راک در تشخیص ناهنجاری های جنین با کمک مارکر های مورد سنجش غربال گری سندرم داون در سه ماهه اول و دوم بارداری بود.
این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی است که از اطلاعات مربوط به دو مجموعه داده استفاده شده است: مجموعه اول شامل تعداد 152 فرد که نتایج تست های غربالگری سه ماهه اول ودوم بارداری آن ها پر خطر بود و مجموعه دوم شامل تعداد 75 فرد که نتایج نرمالی را نشان دادند. متغیرهای مطالعه شامل مارکرهای سرم مادر در غربال گری سه ماهه اول و دوم و متغیرهای کمکی(شامل اطلاعات جمعیت شناختی) بوده است. آنالیزهای آماری به کمک تحلیل های رگرسیون راک، ارزش افزایشی و با استفاده از نرم افزار Stata نسخه 12 نجام گرفته است.
در بررسی ارزش هر کدام از تست های تشخیصی در حضور متغیرهای کمکی با استفاده از رگرسیون لجستیک و منحنی راک در غربال گری سه ماهه اول PAPP-A و در غربال گری سه ماهه دوم نیز Inhibin-A می تواند به تنهایی به عنوان آزمون تشخیصی استفاده شود.
بهترین آزمون تشخیصی در سه ماهه اول به ترتیبA PAPP-، NT و Free B-HCG و در سه ماهه دوم غربال گری به ترتیب Inhibin-A، HCG، UE3 و AFP براساس سطح زیر منحنی راک شناخته شدند. علاوه بر آن، بیشترین تاثیر متغیر پیشگو بر روی نتیجه تست تشخیصی مربوط به سابقه خانوادگی بود.

هدف: این مطالعه با هدف بررسی آخرین رویکردها و روش های درمانی در پیشگیری و درمان ترومبوآمبولی وریدی در جراحی های ارتوپدی انجام شد. زمینه: ترومبوآمبولی وریدی از جمله عوارض رایج پس از جراحی های بزرگ از جمله جراحی های ارتوپدی است که می توان از طریق درمان های پیشگیرانه از بروز آن پیشگیری نمود. یافته ها: خطر ترومبوآمبولی وریدی در طول جراحی، به ویژه جراحی های ارتوپدی، که با عوارض و موارد مرگ قابل ملاحظه ای همراه است افزایش زیادی داشته است. بدون پیشگیری، خطر ترومبوز وریدی و آمبولی ریوی افزایش چشمگیری خواهد داشت. ویژگی های یک روش پیشگیری اولیه آن است که به آسانی مدیریت شود و بدون محدودیت و نیاز به مشاهدات آزمایشگاهی، ایمن و موثر واقع شود و مقرون به صرفه باشد. نتیجه گیری: از معیارهای انتخاب یک عامل دارویی، علاوه بر عوارض جانبی آن و ترجیح بیمار، کارایی و ایمن بودن آن نیز است. استفاده از داروهای ضد انعقاد پروفیلاکسی در بیمارانی که تحت اعمال جراحی بزگ ارتوپدی قرار می گیرند خطر ترومبوآمبولی وریدی را به طور چشمگیری کاهش می دهد، ولی به طور کامل برطرف نمیکند.

حمل بار به طرق مختلف از زندگی روزمره انسان ها جدا نیست و در این میان، حمل کوله پشتی یکی از مصادیق شایع آن است. حمل کوله پشتی در وضعیت های نامطلوب و با وزن زیاد عامل موثری در ایجاد دردهای اسکلتی – عضلانی است. تحقیق حاضر با هدف مطالعه اثر حمل بار کوله پشتی بر روی پاسچر و الگوی راه رفتن دانش آموزان روستایی به شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با حمل دوطرفه انجام شده است.

بدین منظور، 20 دانش آموز سالم پسر با میانگین سنی 12 سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها کوله پشتی هایی را با اوزان 0 ،10 ،15 و 20% وزن بدن، در دو شیوه حمل و با سرعت (m/s)1/1 روی نوار گردان به مدت 30 دقیقه حمل کردند. از آزمودنی ها در حال راه رفتن فیلم برداری شد. تجزیه و تحلیل سینماتوگرافی فیلم های گرفته شده با نرم افزار دارت فیش انجام گرفت.

سرانجام تجزیه و تحلیل داده ها با تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد حمل یک طرفه کوله پشتی- در مقایسه با دوطرفه - باعث کاهش ارتفاع قد (p<0/05)، افزایش خم شدن زاویه بالاتنه (p<0/05) و افزایش زاویه خم شدن زانو (p<0/05) می شود. شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با دوطرفه تاثیر معناداری در زاویه دورسی فلکشن و پلنتارفلکشن مچ پا ایجاد نمی کند. بعلاوه، شیوه حمل یک طرفه باعث کاهش فاصله یک طول گام و افزایش تواتر گام در دقیقه در مقایسه با حمل دوطرفه می شود (p<0/05).

براساس نتایج تحقیق حاضر، حمل کوله پشتی به شیوه نامطلوب باعث تغییرات معناداری درکاهش ارتفاع قد، خم شدن زاویه بالاتنه به سمت جلو و خم شدن بیشتر زانو می شود. همچنین، حمل نامطلوب تغییرات معناداری را در الگوهای راه رفتن به وجود می آورد؛ لذا توصیه می شود که دانش آموزان حتی الامکان از هر دوبند کوله پشتی به شیوه ای صحیح استفاده کنند.

حمل کوله پشتی در وضعیت های نامطلوب و با وزن زیاد عامل موثری در ایجاد دردهای اسکلتی – عضلانی است. تحقیق حاضر با هدف مطالعه اثر حمل بار کوله پشتی به شیوه حمل یک طرفه و با اوزان مختلف، بر روی ارتفاع قد، زوایای پاسچرال و الگوی راه رفتن دانش آموزان پسر روستایی انجام شده است.
بدین منظور، 20 دانش آموز سالم پسر (میانگین سنی 5/1 ± 3/12 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند. هر یک از آزمودنی ها کوله پشتی هایی به شیوه حمل یک طرفه و اوزان 0، 10، 15 و 20 درصد وزن بدن، با سرعت 1/1 متر بر ثانیه بر روی تردمیل به مدت 30 دقیقه راه رفتن حمل کردند. از آزمودنی ها در حال راه رفتن فیلم برداری شد. تجزیه و تحلیل سینماتوگرافی فیلم های گرفته شده با نرم افزار دارت فیش انجام گرفت.
حمل کوله پشتی به شیوه یک طرفه، در شاخص ارتفاع قد و زاویه خم شدن بالاتنه بین اوزان 0تا10 و 15تا 20 درصد وزن بدن تغییرات معناداری مشاهده شد اما بین 10تا 15درصد تفاوت معنادار نبود. تغییرات زاویه خم شدن زانو بین اوزان مختلف معنادار نبود اما تغییرات در شاخص های فاصله یک طول گام بین 0تا 10 درصد وزن بدن و در تواتر گام در دقیقه بین اوزان 0تا10 و 10تا 15 درصد معنادار بودند.
سرانجام، تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد حمل کوله پشتی به شیوه حمل یک طرفه در شرایط حمل بار سبب کاهش معنادار ارتفاع قد (05/0P<)، افزایش معنادار زاویه خم شدن بالاتنه (05/0P<) و افزایش زاویه خم شدن زانو (05/0P<) می شود. علاوه براین، حمل بار کوله پشتی به شیوه یک طرفه باعث افزایش معنادار فاصله یک طول قدم و تواتر گام در دقیقه نیز می شود (05/0P<)).

سندروم درد پاتلوفمورال (PFPS) از رایج ترین مشکلات زانو در ورزشکاران است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر دو روش تمرین در آب و خشکی بر میزان درد و عملکرد حرکتی وزنه برداران مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال است.
در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 20 وزنه بردار مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین در آب و تمرین در خشکی تقسیم شدند. از پرسشنامه های درد VAS (visual analog scale) و عملکرد حرکتی کوجالا قبل و بعد از اجرای دوره تمرینی به ترتیب برای ارزیابی میزان درد و عملکرد حرکتی استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون گروه های شرکت کننده ازآزمون t وابسته و برای مقایسه تفاوت های بین گروه ها از آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد.
پس از هشت هفته تمرین قدرتی میزان درد و عملکرد حرکتی هر دو گروه در پس آزمون تفاوت معناداری نسبت به پیش آزمون داشت. اما مقایسه داده های مقیاس درد و عملکرد حرکتی در پس آزمون بین دو گروه مقیاس درد و عملکرد حرکتی تفاوت معناداری نشان نداد.
بر اساس یافته های این پژوهش، انجام تمرین در هر دو محیط آب و خشکی موجب کاهش میزان درد و بهبود عملکرد در مبتلایان به سندروم درد پتلوفمورال می شود.

برای هر مدیری در سازمان، آگاهی از مسئله انگیزش کارکنان، که در واقع پی جویی علت، سبب حرکت و رفتارهای اعضای سازمان است، ضرورت تام دارد. در این راستا مقاله حاضر در صدد است تا عوامل پیش بینی کننده انگیزش شغلی را در افسران ارشد دانشگاه افسری امام علی(ع) مورد بررسی قرار دهد. بدین منظور نمونه ای با حجم 47 نفر از افسران ارشد دانشگاه با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به پرسش نامه محقق ساخته مشتمل بر (22 گویه) پاسخ دادند و داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های تحقیق بیانگر آن است که متغیرهای حقوق و دستمزد، فرصت های ارتقاء و ترفیعات، نظارت و سرپرستی و همکاران شغلی با انگیزه شغلی افسران ارشد دانشگاه رابطه مثبت و معنی دار داشته و در کل می توان 46 درصد از واریانس انگیزه شغلی افسران ارشد دانشگاه را به وسیله عوامل همکاران شغلی و حقوق و دستمزد تبیین نمود.

هدف از انجام این مطالعه، بررسی رابطه کلاس بیمار در طبقه بندی های ASA و گلدمن و میزان بروز عوارض و یا مرگ و میر به دنبال عمل جراحی کله سیستکتومی و شناسایی بهترین سیستم نمره -دهی در پیش بینی نتیجه عمل در این گروه از بیماران است.
این مطالعه مقطعی به صورت گذشته نگر برروی پرونده تمامی بیمارانی که با تشخیص کله سیستیت حاد در سال های 85-78 در یکی از بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه تهران بستری شده و کاندید عمل کله سیستکتومی باز بودند، انجام گرفت. برای بررسی ریسک عمل جراحی، با استفاده از مندرجات پرونده ها، کلاس بیماران براساس طبقه بندی ASA و گلدمن مشخص گردید.
141 بیمار در این مطالعه وارد شدند که 86 نفر از آنها (61%) مونث بودند. رابطه معنی داری میان نمره ASA و گلدمن و همچنین بین نمره ASA و گلدمن با عوارض کشنده بیماری وجود داشت (001/0p-value<). رابطه مزبور برای نمره ASA کمتر از 2 در درجه بالایی از معنی داری قرار داشت (001/0p-value<). هفت مورد مرگ در 4 هفته اول بعد از عمل جراحی در بیماران مورد مطالعه گزارش گردید که نمره ASA و گلدمن آنان بالاتر از 2 بود.
سیستم نمره دهی گلدمن برای پیشگویی موربیدیتی های مهم قلبی عروقی و مورتالیتی های ناشی از آن طراحی شده است، این در حالی است که ASA در کل پروگنوز بیمار را بعد از عمل پیشگویی می کند.

ژژنوستومی یک راه اصلی برای تغذیه بیمارانی که تحت عمل جراحی دستگاه گوارش فوقانی (هایپوفارینکس و مری) قرار می گیرند، می باشد. در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی در بیمارستان امیراعلم، بیمارانی که دچار بدخیمی های دستگاه گوارش فوقانی بودند و تحت عمل جراحی ژژنوستومی قرار گرفته بودند برای یک دوره سه ساله مورد مطالعه قرار گرفتند.
90 بیمار (41 مرد با میانگین سنی 55 سال و محدوده سنی 90-20 سال) که مبتلا به بدخیمی های دستگاه گوارش فوقانی (هایپوفارینکس و مری) بوده، بررسی شدند. بیماران به دو گروه تقسیم شده و میزان عوارض و نتایج در گروهی که شروع تغذیه از راه ژژنوستومی 6 ساعت بعد از جراحی اصلی (گروه (A انجام شد با گروه دیگر که شروع تغذیه از راه ژژنوستومی 3 روز بعد از عمل جراحی اصلی (گروه (B انجام شد، مقایسه گردید.
در هر گروه 27 بیمار (%30) هیچ عارضه جانبی ای را در حین تغذیه از راه روده ای نشان ندادند. عوارض جانبی شروع تغذیه از راه ژژنوستومی گروه B در 13.53 نفر (%24) و در گروه A در 12.37 (%32) از بیماران دیده شد. به طور مشخص عوارضی چون اتساع شکمی (p=0.001) و تب (p=0.005) از درصد بروز بالایی در گروه A نسبت به گروه B برخوردار بود. بین دو گروه مورد مطالعه اختلاف معنی داری از لحاظ بروز عوارض دیگر دیده نشده است. به عنوان یک یافته جانبی درصد بروز جابه جایی نامناسب لوله ژژنوستومی در بیماران با اتساع شکمی (P=0.006) و درد شکمی (P<0.001) در ساعات اولیه پس از شروع تغذیه ژژونال نیز بالاتر بود.
شروع تغذیه از راه ژژنوستومی 3 روز بعد از عمل جراحی اصلی به دلیل عوارض جانبی کمتر و تحمل بهتر آن در بیماران مبتلا به کانسر مجاری گوارشی فوقانی و هایپوفارنکس به عنوان روشی برای برقراری تغذیه روده ای توصیه می شود.

امروزه کاربرد کاتترهای ورید مرکزیCentral Venous Catheter در مراقبت های پزشکی بیماران اهمیت خاصی پیدا کرده است. از کاتترهای ورید مرکزی نه تنها به عنوان وسیله دسترسی به وریدهای مرکزی، بلکه جهت مانیتورینگ همودینامیک، تغذیه وریدی، شیمی درمانی، همودیالیز و غیره نیز استفاده می شود. گرچه استفاده از کاتترهای ورید مرکزی در پزشکی مدرن امروزی نقش به سزایی داشته و باعث کاهش زمان بستری بیماران می شود لیکن از طرف دیگر به عنوان یکی از عوامل مهم ایجاد عوارض و مرگ و میر بیماران در بیمارستان نیز به شمار می رود. کاتترهای ورید مرکزی با انواعی از عوارض عفونی همراه هستند که از عفونت موضعی محل کاتتر و ترومبوفلبیت های عفونی گرفته تا عفونت های جریان خون ناشی از کاتتر Catheter Related Blood stream Infections، آندوکاردیت و سایر عفونت های متاستاتیک را شامل می شود.

آتش بازی مراسم چهارشنبه سوری سالیانه تعداد زیادی از افراد را بدلیل آسیبهای جبران ناپذیری همچون سوختگی، قطع عضو و معلولیتهای جسمی روانه بیمارستانها می گرداند. تعداد از انجام مطالعه اخیر بررسی جمعیت آسیب دیده، انواع و شدت آسیبها، علت ایجاد و ناتوانی های ناشی از آنها می باشد.
این مطالعه مقطعی بر روی افرادی که در حوالی مراسم چهارشنبه سوری سال 85 دچار آسیب ناشی از مواد محترقه شده و توسط اورژانس تهران به مراکز درمانی ارجاع شده بودند، انجام گرفته است. با استفاده از فرمهای این مرکز و پرونده بایگانی بیمارستانی که بیماران به آنها ارجاع شده بودند، اطلاعات لازم شامل مشخصات دموگرافیک بیماران، علت بروز حادثه، نوع ماده محترقه، شدت و محل آسیب، اقدامات درمانی صورت گرفته در اورژانس و بیمارستان و وضعیت بیمار در زمان ترخیص از بیمارستان جمع آوری شد. سپس میزان و شدت ناتوانی باقیمانده در 8 ماه بعد از وقوع آسیب با تماس یا مراجعه حضوری و به آسیب دیده مورد ارزیابی قرار گرفته و در پرسشنامه وارد گردید.
تعداد 197 بیمار در فاصله 6 اسفندماه 85 لغایت 3 فروردین ماه 86 بعلت آسیب ناشی از مواد محترقه در این مطالعه وارد شدند. میانگین سنی آسیب دیدگان 20.94±11.31 سال بود. اکثریت این آسیب دیدگان مصرف کنندگان مواد محترقه بودند. شایعترین ماده محترقه ای که باعث ایجاد آسیب شده بود به ترتیب شامل ترقه و نارنجک می باشد. آسیبهای گزارش شده به ترتیب شیوع شامل سوختگی، پارگی و له شدگی زخم، آسیب بافت نرم و آسیب استخوانی بوده است.
تولید و پخش مواد محترقه بر اساس اصول استاندارد، دادن آگاهی های لازم به دانش آموزان و خانواده ها و یا شاید برپایی این مراسم در مکانهای عمومی با نظارت خانواده ها و رعایت مسایل امنیتی در کاهش این قبیل آسیبها بسیار کمک کننده می باشد.

جراحی رادیکال و به دنبال آن رادیوتراپی نقش مهمی در درمان کانسر هیپوفارنکس دارد. هر چند که در مورد روش بازسازی پس از رزکسیون جراحی اتفاق نظر وجود ندارد. هدف این مطالعه مقایسه عوارض دو تکنیک Gastric Pull-Up و Pectoralis Major Myocutaneous Flap در بازسازی ناحیه درگیر پس از انجام لارنگوفارنگوازوفاژکتومی می باشد.

پرونده 64 بیماری که به دنبال جراحی رادیکال تحت بازسازی ناحیه درگیر با یکی از دو روش GPU یا PMMF قرارگرفته بودند، مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک، محل ضایعه، درگیری proximal margin، سابقه رادیوتراپی، وجود لنفادنوپاتی، دیسکسیون گردنی و عوارضی مثل فیستول گوارشی، تنگی محل آناستوموز، اختلال عملکرد بلع و تنگی استوما از پرونده های مربوطه استخراج و بین دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید.

در مجموع 64 بیمار (43 نفر در گروه GPU و 21 نفر در گروه PMMF) مورد ارزیابی قرار گرفتند. بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری از لحاظ مشخصات دموگرافیک وجود نداشت. محل درگیری ضایعه تومورال در هفت نفر لارنکس، پنج نفر پروگزیمال مری، پنج نفر خلف کریکوئید، چهار نفر سینوس پیریفورم، دو نفر دیواره خلفی و 41 نفر ترکیبی از نواحی مختلف بود. تفاوت آماری معنی داری بین دو تکنیک جراحی از نظر ایجاد تنگی محل آناستوموز، اختلال عملکرد بلع یا تنگی استوما وجود نداشت در حالی که ایجاد عارضه فیستول به دنبال عمل جراحی در روش GPU به لحاظ آماری کمتر از روش PMMF بود (001/0<p).

پیدایش تنگی های عملکردی یا اختلال عملکرد بلع در دو روش مشابه ولی تکنیک GPU با بروز فیستول کمتری همراه است.

با پیشرفت جراحی لاپاراسکوپیک، تکنیک های مختلف لاپاراسکوپیک جهت جایگذاری کاتتر دیالیز صفاقی مطرح شده که بیانگر برتری این روش بر دو روش جراحی باز و زیر جلدی بوده است. هدف از این مطالعه، معرفی و ارزیابی یک روش ساده لاپاراسکوپیک در جایگذاری کاتتر دیالیز صفاقی در بیماران تحت دیالیز صفاقی مداوم می باشد.

79 بیمار مبتلا به نارسایی کلیوی مرحله نهایی (46 مرد و 33 زن) با میانگین سنی 50 سال (83-19 سال) بررسی شدند. در این روش یک تروکار پنج میلی متری جهت ورود دوربین و یک تروکار پنج میلی متری در سمت چپ ناف وارد حفره شکم گردید. از طریق تروکار دوم، یک تونل در سمت چپ به فاصله دو سانتی متر از ناف جهت ورود کاتتر تنکهوف تعبیه و کاتتر زیر دید مستقیم در حفره شکم جایگذاری شد. کارایی تونل زیر جلدی و کاتتر به عنوان آخرین مرحله ارزیابی شد.

عارضه ای حین جراحی و مرگ ناشی از جراحی در بیماران رخ نداد. عوارض زودرس جراحی در 12 بیمار (1/15%) مشاهده شد. شایع ترین عارضه مدیکال و مکانیکال دیررس جراحی به ترتیب، پریتونیت (3/6%) و هرنی (7/3%) بود. در پی گیری چهارساله بیماران، کاتتر دو بیمار به علت پریتونیت خارج گردید.

جایگذاری لاپاراسکوپیک کاتتر تنکهوف، یک روش ساده، سریع و ایمن می باشد. به اعتقاد ما تجربیات آینده، روش لاپاراسکوپیک را به عنوان روش انتخابی در این زمینه مطرح خواهد کرد.

هدف این مطالعه مقایسه دو داروی لیدوکایین و دیازپام به عنوان پیشدارو برای جلوگیری یا تخفیف فاسیکولاسیون و میالژی ناشی از تجویز شل کننده دپلاریزان ساکسینیل کولین است.
بدین منظور 60 بیمار کلاس 1 و ASA 2 که قرار بود تحت عمل جراحی انتخابی کوچک و متوسط قرار گیرند برای انجام این مطالعه آینده نگر دو سویه کور تصادفی با کنترل دارونما به سه گروه بیست نفری تقسیم شدند. به گروه اول دیازپام 0.1 میلی گرم / کیلوگرم 5 دقیقه قبل از القای بیهوشی، به گروه دوم لیدوکائین 1.5 میلی گرم / کیلوگرم، 90 ثانیه قبل از القای بیهوشی و به گروه سوم نرمال سالین 3 میلی لیتر سه دقیقه قبل از القای بیهوشی از طریق ورید محیطی تزریق شد. 120 ثانیه قبل از لوله گذاری و پس از تجویز آلفنتانیل 15 میکروگرم / کیلوگرم، القای بیهوشی با 3 میلی گرم / کیلوگرم تیوپنتال سدیم و 1.5 میلی گرم / کیلوگرم ساکسینیل کولین انجام گرفت. وجود و شدت فاسیکولاسیون ناشی از ساکسینیل کولین، توسط آنستزیولوژیستی که نسبت به نوع و زمان تجویز داروهای تجویزی بی اطلاع بود و بلافاصله پس از القا به داخل اتاق فرا خوانده می شد، بررسی و ثبت گردید. همین فرد میالژی پس از جراحی را نیز بررسی و طبقه بندی می کرد.
میزان دفاسیکولاسیون در گروه های اصلی نسبت به گروه کنترل معنی دار بود ولی گروه های دیازپام و لیدوکایین تفاوتی از لحاظ دفاسیکولاسیون به طور کلی نداشتند (p- value= 0.018) و از نظر تخفیف فاسیکولاسیون هم تفاوت عمده ای بین دو گروه فوق مشاهده نشد (p- value= 0.935).
از نظر میالژی پس از عمل هم گرچه لیدوکایین از نظر بالینی سبب تخفیف موثر میالژی نسبت به دیازپام و گروه کنترل شده بود ولی از نظر آماری تفاوت عمده ای بین گروه های مورد مطالعه وجود نداشت.
هر دو داروی دیازپام و لیدوکائین میزان دفاسیکولاسیون مشابهی داشتند ولی به نظر می رسد که لیدوکایین به طور موثرتری باعث جلوگیری از میالژی می شود.

ترمیم هرنی اینگوینال از اعمال جراحی شایع است که تحت بیهوشی عمومی، رژیونال و یا بی حسی موضعی انجام پذیر است. شدت درد بعد از عمل جراحی در این بیماران اغلب متوسط تا شدید است که می تواند منجر به تاخیر در ترخیص این بیماران گردد. هدف این مطالعه بررسی اثر تزریق انسیزیونال مارکائین بعد از ترمیم هرنی و مقایسه درد بعد از عمل با گروه شاهد است.
مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی سه سوکور در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امیراعلم طی دوره زمانی اول مرداد ماه 1382 لغایت اول مرداد 1383 انجام شد که به علت هرنی اینگوینال ساده تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. پس از پایان عمل جراحی در بیماران گروه مورد، تزریق زیر جلدی مارکائین %0.25 در محل انسیزیون جراحی به میزان 1 میلی گرم / کیلوگرم و در بیماران گروه شاهد تزریق آب مقطر به همان میزان صورت گرفت. شدت درد بعد از عمل بر اساس دفعات تزریق پتیدین با پمپ تزریق PCA و زمان شروع تزریق بعد از پایان عمل جراحی تعیین شد.
در مجموع 67 بیمار (22 نفر در گروه مورد و 35 نفر در گروه شاهد) مورد ارزیابی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 42.3±17.2 سال بود و بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری از لحاظ مشخصات دموگرافیک وجود نداشت. میانگین طول مدت عمل جراحی در گروه مورد 48.8±23.8 دقیقه و در گروه شاهد 44.5±26.6 دقیقه بود. میانگین دفعات تزریق پتیدین در گروه مورد 2 بار و در گروه شاهد 1.71 بار بود. میانگین زمان سپری شده بین اتمام عمل جراحی و اولین تزریق پتیدین در گروه مورد 3.07±2.24 ساعت و در گروه شاهد 3.1±3.7 ساعت بود. در مجموع در کلیه موارد مزبور تفاوت معنی داری بین گروه مورد و شاهد وجود نداشت.
تزریق مارکائین زیر جلدی در محل انسیزیون ترمیم هرنی اینگوینال موجب کاهش درد بعد از عمل و نیاز به مخدر نشد. این امر در بعضی مطالعات مشابه مورد تایید قرار گرفته است در حالی که در اکثر مطالعات مشابه، در گروه تزریق مارکائین کاهش درد بعد از عمل دیده شده است. به نظر می رسد علت این تفاوت، محل تزریق مارکائین (زیر جلدی در مقابل ساب فاسیال) و نیز با احتمال کمتر، گروه سنی بیماران باشد. مطالعات تکمیلی در آینده برای شناسایی عوامل موثر بر شدت درد بیماران، توصیه می گردد.