دکتر مصطفی عابدی
-
در تاریخ اندیشه سیاسی مفهوم امنیت و حفاظت از ساختار سیاسی و پایداری آن به اندازه تاسیس حکومت سیاسی از اهمیت برخوردار بوده است. این مفهوم در اندیشه سیاسی فارابی نیز مورد توجه قرار گرفته است و فارابی در آثار گوناگون مانند السیاسه المدنیه، آراء اهل مدینه الفاضله و خود سعی کرده است بعد از توضیح منطق تکوین سیاست فاضله، چگونگی تداوم مدینه و امنیت آن را در نظر داشته است. مساله اصلی نوشتار حاضر این است که امنیت را به عنوان بنیادی ترین مولفه سیاسی در اندیشه سیاسی فارابی مورد مطالعه قرار دهد و منطقی را که او در پایداری و حفاظت از مدینه فاضله به کار می گیرد بر اساس نظام فلسفی فارابی تحلیل کند. فارابی برای توضیح امنیت سیاسی مدینه منطق فضیلت را امری مهم در نظر می گیرد و تمام مناسبات امنیت و حفاظت از مدینه را به جای قرار دادن آن ذیل امنیت مادی ذیل مفهوم اخلاق، فضیلت قرار می دهد. به همین منظور نگارنده تلاش دارد تا این معنا را ذیل عناوین مرجع امنیت، مفهوم امنیت و نسبت آن با مولفه های امت و ملت، ساختار امنیت، امنیت و نسبت آن با رفا اقتصادی و تعاون جمعی، امنیت نظامی توضیح دهد. این نوشته با روش تحلیلی-توصیفی نگارش یافته است.
کلید واژگان: امنیت, فارابی, مدینه فاضله, ساختار امنیت, تعاون جمعیIn the history of political thought, the concept of security and protection of the political structure and its stability has been as important as the establishment of the political government. This concept has also been taken into consideration in Farabi's political thought, and in various works such as al-Siyaseh al-Madaniyya, the opinions of the people of Madinah al-Fazlah, etc., after explaining the logic of the development of the ideal politics, Farabi has tried to consider how to maintain Medina and its security. had. The main problem of this article is to study security as the most fundamental political component in Farabi's political thought and analyze the logic he uses in the stability and protection of utopia based on Farabi's philosophical system. According to him, since the establishment of the utopia is dependent on the concept of happiness, morality and virtue, the method of protection, stability and continuity of the utopia policy is also possible depending on the aforementioned three concepts. In order to explain the relations of political security, he places the philosopher-shah as the authority of security, and instead of deriving the logic of security from a dominant power, he relates it to the structure of the universe through the intellect of the philosopher, and the logic of establishment and continuity. It explains political-security from within the existential and rational structure of the objective world that it obtains from the active intellect.
Keywords: Security, Politics, Utopia, Public Structure, Collective Cooperation -
According to The Phenomenology of Spirit, the religion and philosophy are considered as important stages of the history of consciousness, and the absolute spirit is to become self-conscious of itself, as spirit, in the process of genesis of these two stages. The central issue of the present article is answering the following questions: ìWhat relationship does Hegel establish between delicacies of religion and philosophy?î ìAre religion and philosophy considered, in his thought, as double truths for each of which separate realms exist or these two are different stages of one single truth that express the spiritís self-consciousness of itself in two stages?î To answer these questions, the writer attempts to show, through a descriptive-analytical method, how Hegel offers a theoretical explanation for substituting the image of national and ethnic religion for its traditional image by making the absolute affair to the ethnic spirit. Besides, it shows how Hegel ñ unlike the transcendental philosophy and exalted philosophy ñ on the one hand turns God and absolute spirit from non-understandable ideas to cognitive and conceptual ones, and on the other hand, removes ñ in this way ñ the duality of the realm between religion and philosophy and establishes an internal relationship between them. Through creating a dialectic relationship between religion and philosophy, he finds the possibility to remove the contrast between the myth and the realm of systematic knowledge. And by making it close to the framework of system of knowledge, he introduces the myth not in contrast to rational knowledge, but as the outset of the way whose truth the rational knowledge is going to explain.
Keywords: religion, philosophy, ethnic religion, God, double truth -
در اندیشه هگل دانش به عنوان یک نظام توصیف می شود. هگل همانند کانت بنیاد نظام دانش را بر مفهوم مبتنی می سازد و معتقد است آگاهی به عنوان یک کل تنها در سایه مفهوم قابل توضیح است. او ازاین جهت، در مقابل ایدئالیسم نخبه گرای فیشته و شلینگ قرار می گیرد که معتقد بودند نظام علم را تنها بر پایه شهود عقلانی می توان توضیح داد. حال سوال این است هگل چگونه با توجه به مناسبات مفهوم، می کوشد از توضیح استعلایی کانت، فیشته و حتی شلینگ گذر کند و تفسیری انضمامی از نظام علم ارائه دهد؟ برای پاسخ به این سوال نگارنده با توسل به روش توصیفی و تحلیلی ابتدا ذات وساطت پذیر مفهوم را در اندیشه هگل آشکار می کند و سپس به واسطه نقد تصور سوبژکتیو از مفهوم که کانت و فیشته به آن باور داشتند مفهوم را با شی فی نفسه ارتباط می دهد و به این طریق شان هستی شناختی مفهوم را در پدیدارشناسی روح هگل آشکار می کند. در نگاه هگل مفهوم امر سیالی است که از مرحله انتزاعی جوهر در ابتدای تاریخ آگاهی شروع به حرکت می کند و به واسطه تکامل خود در فرایند پیچیده دیالکتیکی از مرحله انتزاعی جوهر به مرحله بالفعل سوژه حرکت می کند. مفهوم با این سیر از جوهر انتزاعی به سوژه بالفعل، آگاهی را از ابژه به سوژه گذر می دهد و با ایجاد نظم درونی میان سوژه و ابژه، مطلق را به عنوان بنیاد سوژه و ابژه محقق می سازد و به این ترتیب کل و نظام دانش را تعین می بخشد.
کلید واژگان: نظام دانش, هگل, مفهوم, شکاکیت, نخبه گرایی, شی فی نفسه, پدیدارشناسی روحWisdom and Philosophy, Volume:19 Issue: 4, 2024, PP 157 -184IntroductionThe fundamental problem that has always been paid attention to in the history of thought is that 1- What is the relationship between subject and object? 2- How can we pass from subject to object and know the internal structure of the objective world? The answer to this epistemological problem in the modern period caused extensive changes in the system of thought, and out of it came rationalism, empiricism, and idealism. To explain the mentioned ratio, some like the materialists put the principle as a material object and consider everything, especially the knowledge system, to be explainable based on it. On the other hand, subjective idealism puts the subject first instead of emphasizing the object and bases the explanation of the empirical world on the concept in Kant and rational intuition in Fichte. In both of them, the knowledge system was based on a hard ground that made knowledge as a whole possible by transcending the knowledge system itself. But Hegel took on a completely different role in the Phenomenology of Spirit. 1. by considering the concept as fundamental in the knowledge system, 2. giving it an ontological aspect due to its connection with the object-in-itself, 3. making it fluid from the stage of abstract substance to the stage of the actual subject, he introduced the concept as the absolute with its movement from the potential stage to the actual stage, it determines the subject and the object and harmonizes existence and thought as a system and a dialectical whole. With this work, Hegel was able to rule out elitism in the system of science, and by knowing the concept and its connection with the absolute as fundamental, he reconciled the absolute knowledge with the conventional view and revealed it to everyone. In this article, the author tries to present a concrete interpretation of the system of knowledge in Hegel's thought by focusing on the "concept" according to the preface of the phenomenology of the soul. For this purpose, the author deals with the position of the concept and the explanation of its structure in the phenomenology of the soul under the following nine titles: the position of the concept in the phenomenology of the soul; prior concepts and the beginning of the phenomenology of the soul from essence as nothing; Hegel's critical stance towards instrumentalization of consciousness; the concept and passing from the phenomenal field to the realm of the object in itself; the concept in motion, the ontological foundation of the world; Hegel and the two-way reflection of thought and existence; experience and its extension to the object itself; Hegel's criticism of elitism in the knowledge system through the negation of rational intuition; Hegel's system of knowledge is the only way for subjective idealism to escape from skepticism.
ConclusionIn short, Hegel is trying to define existence and knowledge as a system through a concrete understanding of the concept and its historical and existential development and make thought and existence compatible with each other. In order to turn the knowledge system into something concrete, Hegel changes the foundation of science from fixed transcendental matters to a mediated and negative concept by negating prior concepts and intellectual intuition. In this view, instead of starting from prior and fixed things, which is the condition of knowledge of the concept of the world, science starts from a concept that is considered empty and abstract in the first stage. In this way, knowledge does not start from a definite and actual matter, but from a concept whose only determination is the power and ability to become absolute. According to Hegel, it is this concept that, through its inner negation, dismantles each particle of its former world after another particle and silently matures in a new form. With this statement, Hegel negates any first fixed point that is outside the movement of the concept and conceptual knowledge is based on it, and in this way, everything is determined and known within the concept in motion. This is where Hegel finds the ability to eliminate any dark spots in the history of consciousness and by clarifying the absolute for everyone, destroys the foundation of elitism that Fichte and Schelling's rational intuitions emphasized. Also, by ontologicalizing the concept and relating it to the object-in-itself, Hegel escapes from the skepticism that plagues mental idealism to escape from skepticism.
Keywords: Knowledge System, Hegel, Concept, Skepticism, Elitism, object-in-itself, phenomenology of the soul -
نشریه پژوهش های فلسفی، پیاپی 44 (پاییز 1402)، صص 578 -596
همان طور که هگل در پدیدارشناسی روح ادعا می کند سوبژکتیویته به عنوان تقدیر تاریخ آگاهی درصدد است نشان دهد که چگونه روح می کوشد به واسطه آگاهی یافتن از خود و آشتی دادن آگاهی با خودآگاهی، نسبتی دیالکتیکی میان امر ابژکتیو و امر سوبژکتیو برقرار کند و آن دو را در سوبژکتیویته موجود در ایدیالیسم مطلق آشتی دهد. مساله اصلی مقاله حاضر این است که نشان دهد هگل چگونه و با چه امکانات مفهومی می تواند به واسطه سوبژکتیویته موجود در پدیدارشناسی روح از پس یک جانبه گرایی ریالیسم ابژکتیو و ایدیالیسم سوبژکتیو برآید؟ نگارنده برای پاسخ به این سوال تلاش می کند از طریق امکانات مفهومی آگاهی، خودآگاهی، اجتماع انسانی و وضع سیاسی به سراغ توضیح سوبژکتیویته در کتاب پدیدارشناسی روح رفته و چگونگی فعلیت یافتن مطلق انتزاعی موجود در ابتدای تاریخ آگاهی را به وسیله مفاهیم ذکرشده به نمایش بگذارد. به همین منظور توضیح داده می شود هگل با نزدیک ساختن امر مطلق به اجتماع انسانی و ایجاد دیالکتیک انتولوژیک میان خدا و «ما»ی انسانی، مطلق را در وضع سیاسی تن یافته می کند و با تن یافتگی خدا در دولت سیاسی، مطلق را هم برای خود و هم برای «ما»ی انسانی در دانش فلسفی آشکار می کند و به این ترتیب، میان قلمرو سوژه با قلمرو ابژه اتحاد دیالکتیکی برقرار می کند. نگارنده در این مقاله برای توضیح موضع خویش از روش توصیفی - تحلیلی استفاده برده است.
کلید واژگان: سوبژکتیویته, روح مطلق, هگل, وضع سیاسی, دیالکتیک وجودیAs Hegel claims in the phenomenology of the soul, subjectivity as the fate of the history of consciousness aims to show how the soul tries to establish a dialectical relationship between the objective and the subjective by becoming aware of itself and reconciling consciousness with self-awareness and to reconcile the two in the subjectivity found in absolute idealism. The main problem of this article is to show how and with what conceptual possibilities Hegel can overcome the one-sidedness of objective realism and subjective idealism by means of the subjectivity in the phenomenology of the soul. To answer this question, the author tries to explain the subjectivity in the book Phenomenology of the Spirit through the conceptual possibilities of consciousness, self-awareness, human society and political situation, and how to actualize the abstract absolute existing at the beginning of the history of consciousness through the mentioned concepts. show for this reason, it is explained that by bringing the absolute closer to the human community and creating an ontological dialectic between God and human "us", Hegel integrates the absolute into the political situation, and by integrating God into the political state, to reveal the absolute both to himself and to human "us" in philosophical knowledge and in this way establish a dialectical union between the realm of the subject and the realm of the object. In this article, the author has used the descriptive-analytical method to explain his position.
Keywords: Subjectivity, Absolute Spirit, Hegel, Political Situation, Existential Dialectic -
سیاست برای فیشته یکی از مهم تری مسائلی است که رد پای آن تقریبا در همه دوره های فکری اش قابل مشاهده است. او در دوره ینا کتاب مهم بنیادهای حق طبیعی و در دوره برلین مقاله درباره ماکیاولی و کتاب خطابه هایی به ملت آلمان را در فلسفه سیاسی می نویسد. سیاست نظری فیشته در گسستی که ماکیاولی میان مبانی متافیزیکی با سیاست نظری ایجاد می کند منطق خود را به دست آورده و نظریه ای فلسفی برای سیاست تدوین می کند. مساله اساسی نوشتار حاضر این است که نشان دهد چگونه فلسفه سیاسی فیشته در دوره ینا برای اینکه قابل فهم شود بدون درک فلسفه سیاسی ماکیاولی ممکن نیست؟ نگارنده در این مجال سعی می کند تا با روش توصیفی - تحلیلی توضیح دهد که فیشته با اینکه جهان اخلاقی را غایت مناسبات سیاسی می دانست، اما از بسیاری جهات در سیاست پایبند منطقی است که ماکیاولی در سیاست ایجاد می کند. او با تاثیرپذیری از ماکیاولی مناسبات سیاسی را بر پایه واقعیت موثر معنی می کند و با بنیادی دانستن سیاست در تکوین آگاهی، خودآگاهی و ابژکتویته همانند ماکیاولی برای سیاست نقش تکوینی قائل می شود و با اعتقاد به اینکه استبداد سیاسی نقش کانونی در تعین قانون اساسی دارد مطلق خود را به شهریار ماکیاولی نزدیک می سازد.کلید واژگان: فیشته», ماکیاولی», سیاست», اخلاق», واقعیت موثر»Fichte's effect of Machiavelli's effective reality in politics and overcoming it in the moral sphereThere is no mention of Machiavelli in Fichte's works until 1806. In 1806, Fichte spoke about Machiavelli for the first time in the article "About Machiavelli", then in the book "Addresses to the German Nation" written in 1808, he finds Machiavelli important again and tries to Inspired by Machiavelli, who introduced the concept of the nation in political philosophy, to create a logic to explain the German nation, for this purpose, by receiving the similarity between the state of faith and the Italian two centuries ago, he speaks of a nation that in the states Has spread its local small. In his view, the concept of the German nation is a common situation and condition that is scattered throughout the entire geography of Germany and as a common reality, gathers all German people and intellectuals under one general reality. In his speeches, he is looking for a way to reduce the cultural and political influence of France over Germany. Fichte states that if Germany wants to be saved from political and cultural backwardness, the way is to develop and reveal the inner power of the German nation instead of relying on external power.Although Fichte did not mention Machiavelli in the period of Jena when he wrote his two important books, namely, the doctrine of knowledge and the foundation of natural right, it is apparently in this period that Fichte, like Machiavelli, used effective truth in explaining relations in explaining politics. He finds it important to be political and with this explanation he goes to the establishment of his political system. He does not mention Machiavelli in the foundation of natural right where he explains his philosophy of right and politics, but Fichte seems to have been influenced by Machiavelli in his theoretical politics. In this way, although in Fichte's works, we encounter Machiavelli in the Berlin period, that is, the time when nothing was left of Germany but multiple weak governments, but in the Jena period, he also in political philosophy, in a way, in the land that Machiavelli in Shahriar creates and explains his political philosophy.The main problem of this article is to show how Fichte's political philosophy in the Jena period cannot be properly understood without considering Machiavelli's political thought and situation. Although Fichte considered the moral world to be the end of political relations, in many ways he adheres to the logic that Machiavelli creates in politics. Influenced by Machiavelli, he interprets political relations based on effective truth, and considering national unity, the rule of law and public interests as fundamental, he explains rights and politics through recognition. By explaining law and politics, Fichte brings politics, which in Machiavelli was considered the center of human relations, into the realm of consciousness and objectivity, and in this way, the logic of Machiavelli's politics is implemented in the realm of philosophy and opinion. bringsThe author has written this article with a descriptive and analytical method, and the author's goal in writing this article is to present a picture of Fichte's subjective idealism, based on which to show how Fichte's philosophical ontology interacts with the issues that Machiavelli was involved with in his political thought, and ontology Philosophically, he fertilizes himself in the shadow of the possibilities created in Machiavelli's political thought, and in this way, Fichte's subjective idealism can be explained in the political situation and national unity of Germany.ConclusionFrom what has been said, Machiavelli was able to activate the intellectual errors of classical political thought through the effective truth plan in the political system, and by destroying the old political foundations, he built his politics on its ruins. , presented a logic for politics that after him many thinkers of political philosophy, including Fichte, were influenced by it. Although Fichte was an idealist in the ethical system and also in politics he considered the ethical system as an end for the political system, but in many ways he thinks in politics based on the logic that Machiavelli founded the political system on. For this reason, the explanation of Fichte's political philosophy cannot be understood without considering the territory that Fichte opens in theoretical politics.Keywords: Fichte», Machiavelli», Politics», Ethics»
-
نسبت قانون حقوقی-سیاسی با قانون اخلاق از مسایل مهم در طول تاریخ اندیشه بشری محسوب می شود. نسبت این دو مفهوم در ایدیالیسم آلمانی از کانت تا فیشته و هگل نیز از اهمیت فراوانی برخودار است. بررسی دیدگاه فیشته، ازآنجاکه میان دو فیلسوف مهم یعنی کانت و هگل قرار گرفته است، دارای اهمیت فراوانی است. در این نوشتار، نگارنده سعی می کند که با روش توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر دو اثر مهم آموزه اخلاق و بنیاد حق طبیعی نسبت اخلاق را با حق و سیاست در اندیشه فیشته بررسی کند. برای توضیح این موضوع، نگارنده می کوشد ابتدا دلایل فیشته درباب عدم استنتاج اخلاق از قانون حقوق را توضیح دهد و تمایز اجتماع اخلاقی با جامعه حقوقی را آشکار سازد. همچنین در ادامه، نگارنده با اختصاص دادن اجبار بیرونی به قلمرو حقوق و نفی آن از قلمرو اخلاق، چگونگی محدودشدن دولت سیاسی به سپهر حقوقی را در اندیشه فیشته آشکار می سازد و، درنهایت، با اظهار اینکه فیشته ایده اخلاقی را مقوم جهان آگاهی تصور می کند، برای جهان اخلاق حیثی هستی شناختی قایل می شود و کل جهان آگاهی را در غایت جهان اخلاقی قابل توضیح می داند.کلید واژگان: فیشته, حق طبیعی, سیاست, اخلاق, حق اجبارThe relationship between legal-political law and moral law is one of the most important issues in the history of human thought. The ratio of these two concepts is also very important in German Idealism from Kant to Fichte and Hegel. Examining Fichte’s point of view is very important since he is placed between two important philosophers, Kant and Hegel. In this article, the writer analyzes the relationship of ethics by using the descriptive-analytical method and relying on two important works, The Doctrine of Ethics and The Foundation of Natural Right, to examine the relation between right and politics in Fichte’s thought. To explain this issue, the author first explains Fichte’s reasons for not inferring morality from legal law and reveals the difference between moral society and legal society. Also, by assigning external coercion to the realm of law and excluding it from the realm of morality, the author reveals how the political state is limited to the sphere of law in Fichte’s thought. Finally, by stating that Fichte considered the idea of morality as the foundation of the world of knowledge, he thinks that the world of ethics has an ontological value and considers the whole world of consciousness to be explicable in the end of the world of ethics.Keywords: Fichte, natural right, Politics, Ethics, coercive right
-
مفهوم آزادی در دیدگاه کانت مفهومی عام است که نقدهای سه گانه و بسیاری از رساله ها و نوشته های او را در بر می گیرد. وی آزادی را بنیاد اخلاق معرفی کرده و آن را ویژگی بنیادی سوژه می داند. در نظر کانت آزادی به دو معنای سلبی و ایجابی وجود دارد که وی از میان این دو معنا، معنای دوم را برمی گزیند و آن را پایه اندیشه خویش قرار می دهد. این نوع آزادی به صورت فردی قابل تحقق نیست، بلکه در سایه اجتماعی شدن انسان ظهور می یابد. همچنین کانت تحقق آزادی را به تاریخ حواله داده و آن را تقدیری تاریخی به شمار می آورد. نویسندگان مقاله پیش رو را با هدف توصیف مفهوم آزادی در اندیشه کانت و اشاره به برخی کاستی های آن، با روش تحلیلی_انتقادی تدوین کرده اند. نگارندگان در نهایت با تحلیل مفهوم آزادی در اندیشه کانت به این نتیجه دست یافته اند که چند مسیله مهم در تحلیل مفهوم آزادی وجود دارد که کانت در تحلیل خود از مفهوم آزادی به آنها توجه نداشته است؛ از جمله معانی متنوع آزادی، جنبه های تاریخی و فرهنگی و زبانی عقلانیت، التزام مفهوم آزادی با رضایت و شادی.
کلید واژگان: کانت, امر فراپدیدار, خود آیینی, آزادی, آزادی درون, آزادی سلبی, آزادی ایجابیThe concept of freedom in Kant's view is a general concept that comprises three critiques and many of his treatises and writings. He introduced freedom as the foundation of morality and considers it the fundamental characteristic of the subject. In his view, freedom exists with two negative and positive meanings. From among these two meanings, Kant has chosen the second meaning and made it the basis of his thought. This type of freedom cannot be realized in an individual way and man finds the opportunity for appearance in light of socialization. Also, Kant has referred the realization of freedom to history and considers it a historical destiny. The present article has been written with the aim of describing the concept of freedom in Kant's thought and pointing out some of its shortcomings with an analytical-critical method. By analyzing the concept of freedom in Kant's thought, the authors have come to the conclusion that there are some important issues in the analysis of the concept of freedom that Kant did not pay attention to in his analysis of the concept of freedom; including various meanings of freedom, historical, cultural and linguistic aspects of rationality, and the commitment of the concept of freedom to satisfaction and happiness.
Keywords: Kant, meta-phenomenon, autonomy, Freedom, inner freedom, negative freedom, positive freedom -
به لحاظ مبانی استراتژیک، نظریه دولت در فلسفه سیاسی کانت و فیشته دارای اشتراکات زیادی با یکدیگر هستند. نگارنده معتقد است که ایرادات نظریات سیاسی آن ها نیز تا حدود زیادی با یکدیگر هماهنگ است. هر دو فیلسوف مورد ذکر نظریه دولت خود را در فراق مبانی آزادی استعلایی، متافیزیکی یا اخلاقی و نظریات حقوقی خویش می نویسند. چرا که دولت براساس فلسفه سیاسی آن ها برخلاف حوزه های دیگر اندیشه شان در حوزه تجربه و عینیت اندیشیده و نوشته شده اند. در چنین شرایطی هر دو فیلسوف مبانی انتزاعی خود را در محک میدان جاذبه ی عینیت یا تجربه قرار می دهند، حال مسیله این است که آیا می توانند میان نظر و عمل اتحاد را برقرار سازند و اندیشه سیاسی ای در طراز معرفت شناسی و اخلاق خویش به نگارش دربیاورند؟ به عبارتی دیگر آیا می توانند آزادی استعلایی یا اخلاقی و حقوقی را در ساحت عینیت خارجی یا دولت که قرار است فلسفه سیاسی در آنجا شکل بگیرد، برقرار سازند؟ به نظر می رسد هر دو فیلسوف در ساحت اقتدار خارجی، نه تنها نمی توانند از نظریه خود آیینی و آزادی انسان استفاده چندانی ببرند بلکه به دلیل نوع انسان شناسی خاصشان به زور برای تشکیل و دوام دولت پناه می برند.کلید واژگان: کانت, فیشته, دولت, اندیشه سیاسی, زورIn terms of strategic foundations, the theory of government in the political philosophy of Kant and Fichte have much in common. For this reason, it is not only possible to examine these two political theories in one article, but it also helps to make a more accurate comparison and thus a better understanding of the two philosophers in terms of distinctions. The author believes that the objections of their political theories are to a large extent compatible with each other. Because the government, based on their political philosophy, unlike other areas of thought, has been conceived and written in the field of experience and objectivity. In such circumstances, both philosophers place their abstract foundations as a test of the gravitational field of objectivity or experience, and the question is whether they can establish a union between thought and action and write political thought in the style of their epistemology and ethics. In other words, can they establish transcendental or moral and legal freedom in the realm of external objectivity or the state where political philosophy is to be formed?Keywords: Kant, Fichte, State, political thought, force
-
نشریه تاریخ فلسفه اسلامی، پیاپی 3 (پاییز 1401)، صص 107 -134نگارندگان در این مقاله معتقدند در فلسفه صدرا مرجعیت عالم خارج شانیت معرفتی خود را در مقام بالعرض از دست می دهد و صرفا نقش تلنگری را ایفا می کند تا عاقل، معقولی را که از سنخ خویش است -یعنی معقول بالذات- از روی عین خارجی انشا کند و از طریق آن، به عالم علم پیدا کند. ساحت معرفتی در اختیار معقول بالذات که واقعیت علم است، قرار می گیرد و عالم خارج با استفاده از تعیناتی که عاقل در وعای ذهن ایجاد می کند، شناخته می شود و حیث مطابقت عین و ذهن و حلول صورت و نقشبستن آن بر نفس زیر سوال می رود. نگارندگان در این مجال میکوشند با کمکگرفتن از معرفتشناسی کانتی -که در آن حیث ذهن در تکوین معرفت نقش محوری را به عهده دارد- تفسیری ایدیالیستی از اندیشه ملاصدرا ارایه دهند. اگر عاقل در اندیشه صدرا به لحاظ معرفتی مقدم بر عالم خارج قرار بگیرد و عالم خارج تنها از طریق تعینات عقل شناخته شود، دیگر حالت تطابق مستقیم عین و ذهن و مرجعیت عین خارجی نسبت به نفس، منتفی خواهد شد. رویکرد صدرالمتالهین به عالم بردار معرفتی سنتی جهان اسلام را زیر و رو می کند؛ چراکه بردار با صدرا از معقول به واقع حرکت می کند نه بر عکس. اصالت از آن عاقل است و عین تنها شان معرفتی خود را از آن وام می گیرد.کلید واژگان: صدرالمتالهین, عاقل, عین خارجی, معقول بالذات, معقول بالعرضIn this article, the author believes that in Sadra's philosophy, the authority of the external world loses its epistemological dignity on accidental stage and merely plays the role of a trigger for the intelligent to compose the intellectual that is of his own origin - that is, intellectual by itself- from the external object, and through it, be aware of the world. The field of knowledge is placed in the possession of the rational by itself, which is the reality of knowledge, and the external world is known by using the determinations that the intelligent in the receptacle of the mind, and the compatibility of the object and the mind, and the incarnation of the form and its role on the soul are questioned. The author try to provide an idealistic interpretation of Mulla Sadra's thought by taking help from Kantian epistemology - in which the mind plays a central role in the development of knowledge. If, in Sadra's thought, the intelligent is epistemically prior to the external world and the external world is known only through the determination of the intellect, then state of direct correspondence between the object and the mind and the reference of the external object to the soul will be ruled out. Mulla Sadra's approach to the world overturns the traditional epistemological vector of the Islamic world; because the vector moves from the intellectual to reality with Sadra, not the other way around. Originality is for the intelligent, and object only borrows its epistemological dignity from it.Keywords: the Intelligent, External Object, Intellectual by Itself, Accidental Intellectual
-
ماکیاولی با کشف واقعیت موثر و سپس، ایجاد نسبت میان واقعیت موثر با مفاهیمی چون مناسبات انسانی، ملت و نجات میهن، موفق می شود تفسیری جدید از اخلاق، فضیلت و نسبت آن با واقعیت زندگی ارایه دهد و تصور سنتی از اخلاق را در نسبت با زندگی دگرگون سازد. او با قراردادن مناسبات انسانی و مصلحت عمومی در اکتشاف قانون اخلاقی، زمینه را برای تصور هگل از اخلاق انضمامی و دین قومی فراهم آورد. هگل باتوجه به این تصور ماکیاولی است که ایده اصلی پدیدارشناسی روح را که همان ایجاد رابطه دیالکتیکی میان دوگانه آسمان و زمین است به دست آورد. براین اساس، تناقض اخلاق با طبیعت و میل انسانی از میان می برد و به واسطه پروراندن اخلاق از ریشه های خواست، میل و طبیعت انسانی، اخلاق را در کلی به نام روح قومی و عرفی قابل درک معرفی کند. همچنین باتوجه به امکانی که واقعیت موثر ماکیاولی در اختیار هگل قرار می دهد، او موفق می شود نسبتی میان ایدیالیسم و ریالیسم برقرار کند و استخراج ایدیالیسم از درون ریالیسم را توضیح دهد. نگارندگان در این مجال می کوشند که با ارایه تفسیری نو از شهریار مدرن ماکیاولی و نشان دادن امکانات فلسفی بزرگی که این اثر در اختیار فلاسفه بعد از خود، خصوصا هگل، قرار می دهد، نسبتی میان منطق شهریار ماکیاولی و تکوین منطق پدیدارشناسی روح برقرار کنند.
کلید واژگان: ماکیاولی, واقعیت موثر, شهریار, روح مطلق, هگلBy discovering effective reality and then establishing a relationship between effective reality and concepts such as human relations, the nation, and the salvation of the homeland, Machiavelli succeeds in devising a new interpretation of morality, virtue, and its relation to the reality of life. By placing human relations and the public interest in the exploration of moral law, he paved the way for Hegel’s conception of concrete morality and ethnic religion. It is according to Machiavelli’s idea that Hegel came up with the basic idea of the phenomenology of the soul, which is to establish the dialectical relationship between heaven and earth. Accordingly, the contradiction between morality and human nature and desire is eliminated, and by cultivating morality from the roots of desire, human desire and nature introduce morality in general in the name of an understandable ethnic and customary spirit. Also, given the possibility that Machiavelli’s effective reality gives him, Hegel succeeds in establishing a relation between idealism and realism and explains the extraction of idealism from within realism. In this regard, the authors try to establish a relation between the logic of Prince Machiavelli and the evolution of the phenomenological logic of the soul by presenting a new interpretation of the modern Prince Machiavelli and showing the great philosophical possibilities that this work offers to philosophers after him, especially Hegel.
Keywords: Machiavelli, effective reality, prince, Absolute Spirit, Hegel -
نشریه پژوهش های فلسفی، پیاپی 39 (تابستان 1401)، صص 643 -657
آزادی به یک معنا از مهمترین مفاهیم تاریخ فلسفه به شمار می رود که نقش بنیادین در اندیشه فلاسفه دارد؛ اما مانند بسیاری از مفاهیم دیگر، برای بقا در شرایط جدید نیازمند بازتوصیف است. بر این اساس مقاله حاضر درصدد است ضمن بررسی مقایسه ای دیدگاه کانت و هایدگر، برخی انتقادهای جدی به آنها را مورد توجه قرار دهد تا گامی هر چند مقدماتی در جهت بازتوصیف مفهوم آزادی برداشته باشد. کانت آزادی را امری فراپدیداری و خصیصه بنیادی سوژه دانسته و آن را بنیاد اخلاق معرفی می کند. او معنای ایجابی آزادی را که در سایه اجتماعی شدن انسان فرصت ظهور می یابد برمی گزیند و آن را پایه اندیشه خویش قرار می دهد؛ اما باید گفت که اولا درست است که قوانین اخلاق از ما صادر می شود، ولی عمل کردن و نکردن به آنها اختیاری است. ثانیا آدمی بیشتر محصولی اجتماعی است تا نتیجه صورت محض قانون اخلاقی و قاعده امتناع اجتماع نقیضین. در مقابل، هایدگر معتقد است دازاین عین فراروی از خویش و برونایستی و استعلای وجودی است و این اساس آزادی است. از این رو اگزیستانس(برونایستی) دازاین ذاتا عین آزادی است. اما اولا روش هایدگر در توصیف نحوه وجود انسان نسبت به شیوه زندگی خنثی است. ثانیا دیدگاه هایدگر در باب آزادی نه کمکی برای آزاد زیستن می کند و نه راهکاری برای آن نشان می دهد. ثالثا این دیدگاه نقش دیگری و جامعه در آزاد زیستن را نادیده گرفته و تنها بر فرد دازاین تکیه می کند. رابعا آزادی نسبتی با خشنودی و شادی ندارد.بنابر این آزادی نه به معنای رها شدن از جبرگرایی علیمعلولی، بلکه به معنای ناپوشیدهساختن است.
کلید واژگان: کانت, هایدگر, آزادی, خود آیینی, امر فراپدیدار, برون ایستاییIn a sense, freedom is one of the most important concepts in the history of philosophy, which plays a fundamental role in the thought of philosophers, but like many other concepts, it needs to be redefined in order to survive in new conditions. Based on this, this article aims to compare Kant's and Heidegger's viewpoints and take some serious criticisms into consideration in order to take a preliminary step towards redefining the concept of freedom. Kant considers freedom to be a metaphenomenal matter and a fundamental characteristic of the subject. And he introduces it as the foundation of ethics. He chooses the positive meaning of freedom that emerges in the shadow of human socialization and makes it the basis of his thought. But it must be said that firstly, it is true that moral laws are issued by us, but acting on them is optional. Secondly, a person is more a social product than the result of the pure form of the moral law and the rule of refusal of the society of contrarians. On the contrary, Heidegger believes Dasein is the essence of transcending itself and existential transcendence, and this is the basis of freedom. Therefore, the (external) existence of Dasein is essentially the essence of freedom. But first of all, Heidegger's method in describing the way of human existence is neutral towards the way of life. Second, Heidegger's view on freedom does not help to live freely, nor does it show a solution for it. Thirdly, this view shows another role and society in living freely ignores and relies only on the individual Dasein. Fourthly, freedom has no relationship with satisfaction and happiness. Therefore, freedom does not mean getting rid of causal-disabled determinism, but it means making it naked.
Keywords: Kant, Heidegger, freedom, self-discipline, metaphenomenal matter, extroversion -
پیش از ماکیاولی برای اینکه گذار از سوژه به ابژه قابل توضیح باشد مفاهیمی نقش محوری در گذار از سوژه به ابژه و یا بالعکس را توجیه می کرد که اساسا مفاهیمی الهیاتی - متافیزیکی به حساب می آمدند، اما ماکیاولی در اندیشه سیاسی خود به تعریف جدیدی از نسبت هست و باید دست یافت که بعدها هگل در تفسیری پیچیده - و نقد دیدگاه کسانی چون کانت و فیشته که به جدایی قلمرو هست و باید پرداخته بودند - توانست در هستی شناسی خود از آن بهره بگیرد. هگل با تاثیر از ماکیاولی به جای استنتاج باید از امور انتولوژیکال و متعالی آن را در میانه واقعیات موثر این جهانی قابل جستجو دانست و به این وسیله توانست تقدم سوژه بر ابژه را که توسط کانت توضیح فلسفی یافته بود مورد انتقاد قرار دهد و رابطه دیالکتیکی میان آن دو را از ساحت هنجاری مطالعه کند. نگارنده در این مجال می کوشد تا با ارایه تفسیری جدید از مساله هست و باید در اندیشه ماکیاولی، منطق گذار هگل از سوژه به ابژه را توضیح دهد و چگونگی جایگزینی منطق هنجاری به منطق متعالی را در این باب به تفصیل آشکار کند.
کلید واژگان: ماکیاولی, واقعیت موثر, هست و باید, امر هنجاری, هگلBefore Machiavelli, in order to explain the transition from subject to object, he justified concepts that played a pivotal role in the transition from subject to object, or vice versa, which were essentially theological-metaphysical concepts, but Machiavelli in his political thought defined There is a new relation, and it must be achieved, that Hegel was later able to use in his ontology in a complex interpretation - and a critique of the views of the likes of Kant and Fichte, who are and should have dealt with the separation of territory. Influenced by Machiavelli, instead of inferring, hegel's ontological and transcendent affairs should be sought in the midst of the effective facts of this world, and thus he was able to criticize the precedence of subject over object, as philosophically explained by Kant, and the dialectical relation. Study between the two from a normative point of view. The author tries to present a new interpretation of the problem and must explain in Machiavelli's thought the logic of Hegel's transition from subject to object and how to replace normative logic with transcendent logic in this regard.
Keywords: Machiavelli, the effective reality, is, should be, the norm Hegel -
نشریه پژوهش های فلسفی، پیاپی 37 (زمستان 1400)، صص 654 -681آگاهی که یکی از مسایل کانونی ایده آلیسم آلمانی است تفسیرهای متنوعی در میان فلاسفه آلمان به خود دیده است. کانت با فرض شی فی نفسه، آگاهی را تکه تکه و در قامت سه نقد خود ارایه داد. بعد از او راینهولت و شولتسه با انتقاد از شی فی نفسه زمینه تفسیری نوآیین از آگاهی را به دست فیشته فراهم آوردند. فیشته با به حق دانستن نقد شولتسه از شی فی نفسه، آگاهی را در وحدت سوژه مطلق جمع نمود. سپس او با ایجاد نسبتی دیالکتیکی میان آگاهی، خودآگاهی و بیناسوژگانی تفسیری انقلابی از نحوه تکوین آگاهی به دست داد. در این مقاله سعی می کنیم تفسیر فیشته از آگاهی را با توجه به ارتباطی که وی میان آگاهی، خودآگاهی و بیناسوژگانی برقرار می کند توضیح داده و نحوه تقویم آگاهی و خودآگاهی را در وضع سیاسی ارایه دهیم. او ابتدا ادعا می کند که آگاهی به لحاظ منطقی در تکوین خود نیازمند نظمی است که خودآگاهی برای آن فراهم می کند و سپس نظم موجود در خودآگاهی را وابسته به ایجاد رابطه ای می داند که در فرایند به رسمیت شناسی میان سوژه ها به وقوع می پیوندد.کلید واژگان: آگاهی, خوآگاهی, سوبژکتیویته, فیشته, وضع سیاسیConsciousness, which is one of the central issues of German idealism, has received various interpretations among German philosophers. Assuming the thing-in-itself, Kant presented consciousness in pieces and presented it in the form of three critiques. After him, Reinholt and Schultze, by criticizing the thing-in-itself, provided the ground for a new interpretation of consciousness by Fichte. Fichte with approval Schultze's critique of the thing-in-itself, rightly gathered consciousness into the unity of the absolute subject. He then gave a revolutionary interpretation of how consciousness develops by creating a dialectical relationship between consciousness, self-consciousness, and intersubjectivity. In this article, we try to explain Fichte's interpretation of consciousness according to the relationship that he establishes between consciousness, self-consciousness and intersubjectivity, and to present the calendar of consciousness and self-consciousness in the political situation. He first argues that consciousness logically requires an order in which self-consciousness provides its development and He then considers the order in consciousness as dependent on the creation of a relationship that occurs in the process of recognition between subjects.Keywords: awareness, consciousness, subjectivity, Fichte, Political Status
-
در اندیشه هر فیلسوفی معمولا یک یا چند مفهوم کلیدی وجود دارد که نماینده نظام فکری وی و مبنای وجود و فهم دیگر مفاهیم و تفکرات اوست. مفهوم مرگ در اندیشه افلاطون نیز یک مفهوم کلیدی است. در فلسفه افلاطون شاهد نسبتی عمیق میان مفاهیم فلسفه، کاتارسیس و مرگ هستیم و از این رو به نظر می رسد فهم آنها و تبیین نسبت میان آنها می تواند بستری مناسب برای فهم بهتر اندیشه وی ایجاد کند. هدف نویسندگان از این تحقیق که به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است، نشان دادن پیوند میان سه مفهوم «فلسفه»، «کاتارسیس» و «مرگ فیلسوفانه» است. مراحل پژوهش نیز بر پایه نوشته های افلاطون خواهد بود تا بدین وسیله بابی برای فهم بسیاری از مفاهیم اندیشه وی گشوده شود. نتیجه اینکه در اندیشه او فلسفه، مرگ فیلسوفانه و کاتارسیس بر بنیان واحدی استوارند و با آنکه فلسفه به گفتمانی خاص میان دو نفر اطلاق می شود و مرگ عبارت از جدایی روح از بدن و تزکیه به معنای کاتارسیس و پاک سازی روح از تعلقات بدنی است، اما در هر سه مورد مفهوم مشترک جدایی نفس از امور سیال و روآوردن به موجود حقیقی و سرمدی نهفته است؛ از این رو نه تنها به لحاظ مصداقی کارکرد یگانه ای دارند و هیچ یک از آنها بدون دیگری امکان پذیر نیست، تطابق ضمنی در مفهوم این سه نیز وجود دارد.کلید واژگان: افلاطون, معرفت, کاتارسیس, مرگ, دیالکتیکThere tend to be key concepts in the thought of any philosopher which represents their intellectual system and serves as a ground for the existence and understanding of other concepts and thoughts of his. The concept of death is such a key concept in Plato’s thought. In his philosophy, there is a profound relation among the concepts of philosophy, catharsis, and death. It seems that understanding them and explaining the relation among them might pave the path for a better understanding of his views. By adopting a descriptive-analytic method, we aim to show the connection among “philosophy,” “catharsis,” and “philosopher’s death.” The stages of this research are in accordance with Plato’s writings so as to open a door to an understanding of many concepts in his philosophy. We conclude that in his view, philosophy, the philosopher’s death, and catharsis are all grounded in the same foundation. It is true that philosophy is a particular kind of discourse between two persons, death is the separation of the soul from the body, and catharsis is the purification of the soul from bodily attachments, but all these three cases involve a common concept of the soul’s separation from flowing things and its turning toward the real and eternal being. Thus, not only do they have the same function in terms of their instances and none of them is possible without the other, there is also an implicit correspondence in their concepts as well.Keywords: Plato, Knowledge, catharsis, Death, dialectic
-
مساله جوهر از مسایل اصلی و محوری فلسفه است و لذا موضع هر فیلسوفی نسبت به آن، قطعا نقش تعیین کننده ای در کل فلسفه اش خواهد داشت. از طرفی مقایسه بین دیدگاه ها یکی از بهترین راه های تحلیل و فهم رویکردهای فلسفی مختلف است و لذا نوشتار حاضر با روش کتابخانه ای و تحلیلی، در تلاش است که بررسی تحلیلی دیدگاه دو فیلسوف مهم تاریخ فلسفه؛ یعنی ارسطو و ملاصدرا در خصوص مفهوم جوهر را در قالبی مقایسه ای به انجام رساند. در نتیجه بررسی انجام شده معلوم گردید با وجود اینکه هم ارسطو و هم ملاصدرا در بحث جوهر به یک معنا دنبال واقیعت و منشاء واقعی تشخص و شیییت شیء هستند، چیزی که حقیقتا موجود است و سایر چیزها به تبع آن موجود شده اند؛ اما ارسطو نهایتا از بین موجودات تنها از صورت به عنوان جوهر نخستین یاد می کند و سایر نامزدهای جوهر بودن را به معنای ثانوی جوهر می داند در حالی که ملاصدرا با توجه به اصالت وجود، وجود را به عنوان جوهری واحد و مشکک معرفی می کند که تمامی موجودات تعینات آن هستند.
کلید واژگان: ارسطو, ملاصدرا, جوهر, صورت, وجودThe problem of substance has been a key and central problem in philosophy such that a philosopher’s position on this problem plays a crucial role in the whole of his or her philosophy. Moreover, the comparison among different views is one of the best ways to analyze and understand different philosophical approaches, which is why this paper employs a descriptive and analytic method to provide an analytic consideration of the views of two major philosophers in the history of philosophy—Aristotle and Mullā Ṣadra—about the concept of substance in comparative way. We conclude that both Aristotle and Mullā Ṣadrā seek to find the reality and origin of individuation and objecthood of things, seeing substance as what really exists and other things as existing in virtue of these substances, while Aristotle sees the “form” as the primary substance, holding that other candidates for serving as substance are merely secondary substances, and Mullā Ṣadrā draws on his primacy of existence (iṣālat al-wujūd) to introduce existence as a single and graded substance of which all entities are determinations.
Keywords: Aristotle, Mullā Ṣadrā, substance, Form, existence -
نشریه پژوهش های فلسفی، پیاپی 31 (تابستان 1399)، صص 333 -361در این پژوهش درصدد توضیح این موضوع هستیم که چگونه نیککولو ماکیاوللی، مبانی اندیشه سیاسی کلاسیک را به صورت بنیادین مورد نقد قرار می دهد و در گسست از آن مبانی، راه را برای ایجاد نگرشی جدید به سیاست و همچنین تاسیس علم سیاست هموار می کند. در این جستار، فلسفه سیاسی ارسطو به عنوان نماینده منطق اندیشیدن سیاسی کلاسیک مطرح شده است و این اندیشه را بر اساس سه اصطلاح استراتژیک طبیعت، بخت و فضیلت و همچنین نسبت پیچیده میان آن ها و ارتباطشان به سیاست در منظر ارسطو، مورد تفسیر و بررسی قرار می دهیم و نشان خواهیم داد که سیاست دنباله نگاه طبیعت محور و اخلاق محور ارسطوست. همچنین به صورت همزمان می پردازیم به اینکه چگونه ماکیاوللی با سه اصطلاحی که در مقابل اصطلاحات ارسطو وضع می کند (که عبارتند از قدرت، ویرتو و میهن) مبانی اندیشه سیاسی ارسطو و همچنین به تبع آن اندیشه سیاسی کلاسیک را بی اعتبار می کند و راه را برای ایجاد اندیشه سیاسی جدید که در بیرون میدان جاذبه قدرت طبیعت، قدرت اخلاق و قدرت بخت شکل می گیرد، باز می کند. جایی که آدمی تنها با اتکا به اراده خود و ویرتو و بدون نیاز به نیروی طبیعت و بخت، منطق مناسبات سیاسی را به نفع خود بر هم می زند.کلید واژگان: ماکیاوللی, ارسطو, طبیعت, بخت, فضیلت, ویرتو, میهن, قدرتIn this research, we are trying to explain how Niccolò Machiavelli Basically criticizes the foundations of classical political thought, and in breaking off those foundations, paves the way for a new vision of politics as well as the establishment of political science. In this essay, Aristotle's political philosophy is presented as the representative of the logic of classical political thinking and we interpret this thought on the basis of the three strategic terms of nature, luck and virtue, as well as the complex relationship between them and their relation to politics in Aristotle's perspective and we will show that politics follows the naturalist-ethical view of Aristotle. We also discuss simultaneously how Machiavelli works with three terms that set against the terms of Aristotle (Which include power, virtue , and the homeland) invalidate the foundations of Aristotle's political thought and, consequently, classical political thought. And opens the way for the creation of a new political thought that forms outside the field of gravity of nature power, of fortune power. Where man is only relying on his will and virtue and without the need for a force of nature and fortune, It changes the logic of political relations to its own advantage.Keywords: Machiavelli, Aristotle, nature, virtue, Fortune, homeland, Power
-
با توجه به جایگاه محوری «من اندیشنده» در فلسفه دکارت این پرسش پیش می آید که چگونه «من» به آزادی و خود آیینی دست می یابد و قانون جهان را با توجه به قانون عقلانی خویش بنا می نهد؟ دکارت به این پرسش، از طریق تمایز نهادن ساحت آگاهی از ساحت معرفت شناسی پاسخ می دهد. او در معرفت شناسی که سوژه به شناخت ابژه های مستقل اقدام می کند، بحث آزادی را قابل طرح می داند و آزادی سلبی و ایجابی را زمینه تحقق شناخت سوژه از ابژه مستقل اعلام می کند. دکارت در معرفت شناسی، آزادی را به واسطه این که خداوند ضامن شناخت آدمی است، با دگر آیینی قابل جمع می داند، اما او در ساحت آگاهی، با توجه به این که ابژه مستقل از سوژه را منتفی می سازد و ابژه را به درون سوژه فرو می کاهد و آن را حیثی از آگاهی مطلق قرار می دهد، دگرآیینی را که در ساحت آزادی وجود داشت از میان بر می دارد. بر این اساس، آگاهی با توجه به محوریتی که به دست می آورد نه تنها قانون خود، بلکه قانون جهان را نیز از درون خود بیرون می کشد و خود آیینی بنیاد هستی قرار می گیرد. اهمیت این موضوع هنگامی مشخص می شود که به نقش بنیادی فاعلیت حیث درون در به وجود آمدن فلسفه جدید پی برده باشیم. به این ترتیب، واضح است که فهم اندیشه جدید، بدون بررسی معنا و مفهوم آزادی و خود آیینی در اندیشه دکارت امکان پذیر نخواهد بود.
کلید واژگان: دکارت, اراده, فاهمه, آزادی, آگاهی, قدرت الهی, خود آیینیTo realize human autonomy, Descartes establishes the dialectical relation between consciousness and freedom through the three essential elements of understanding, will, and divine power. Through the free will of negative, as methodic doubt and the destruction of all presuppositions, the basis of consciousness is referred to the human being and releases it from external authority. By building a knowledge based on the innate concepts that come from within and without mediation consciously re-establishes knowledge. In this way, human beings not only gain autonomy of understanding but also freedom through the effort of a systematic and restrictive understanding. Because with the entry of the limiting of understanding in the area of the will, freedom is no longer meant to be nonchalance and lawlessness. But freedom within the limits of certain judgments of understanding and its legislation and divine power are enclosed. Through this process, it is promoted to positive freedom. Descartes, by declaring that the natural imaginations are verifiably confirmed by divine confirmation, relied on God to guarantee the knowledge of the understanding and in this way, he describes freedom as God's guarantee. Therefore, in Descartes' philosophy, the realization of positive freedom under dialectical conditions form on the basis of the complex relationship between will, intelligence, and divine power, and all of the elements that constitute a whole will only have meaning with each other.
Keywords: Descartes, will, understanding, Freedom, consciousness, God’s power, Autonomy -
بی تردید مرگ و گریزناپذیر بودن آن و سرنوشت انسان پس از مرگ، بزرگ ترین دغدغه انسان از آغاز پیدایش تاکنون بوده است. نوع نگاه دین و عرفان، و حکمت و فلسفه، در این زمینه دارای مشترکات و تفاوت هایی است. در فلسفه دیالکتیکی افلاطون و در عرفان عاشقانه مولانا به جز مرگ طبیعی و اجباری، از مرگ دیگری تحت عنوان مرگ ارادی نیز، به صراحت یا تلویحا سخن رفته است. مبنای رهیافت مولانا در این زمینه نقلی بوده و مبتنی بر حدیث: «موتوا قبل ان تموتوا» است. اما اساس دیدگاه افلاطون، عقلی و دیالکتیکی است. از این رهگذر، این مقاله در پی واکاوی گستره معنایی مرگ ارادی در مفهوم فلسفی و عرفانی آن است. نیز وجوه تفاوت و اشتراک تلقی عرفانی مولانا و برداشت فلسفی افلاطون از مرگ ارادی در این مجال تبیین می شود. نتایج حاصل نشان می دهد که افلاطون و مولانا، هر دو، مرگ ارادی را نتیجه نوعی سلوک می دانند که به قطع وابستگی مادی و جسمانی و علایق دنیوی در عین زندگی این جهانی منجر می شود. راه بردن سالک و فیلسوف به حقیقت عالم و پیوستن به خیر مطلق و هستی سرمدی، غایت آرمانی در این سیر خواهد بود.کلید واژگان: مرگ ارادی, مولانا, افلاطون, مثل, عشق
-
با توجه به جایگاه نور در حکمت اشراق این سوال پیش می آید که چرا سهروردی از یک سو نور را به جای وجود بر گزیده و از سوی دیگر از شرق و غرب جغرافیایی که در مورد وطن به کار می رود، استفاده می کند. پاسخ اصلی نوشته حاضر اثبات جهان میهنی اشراقی از منظر سهروردی است. در این مجال با بررسی هستی شناسی نوری و به تبع آن معنای وطن از منظر حکمت اشراق به تحلیل جهان وطنی سهروردی می پردازدیم. با توجه به اینکه سهروردی از یک سو در هستی شناسی خود از نظام نوری استفاده می کند و از سوی دیگر واژه هایی مرتبط با مقوله وطن مانند شرق و غرب را به کار می برد؛ هستی شناسی اش با مقوله وطن و به واسطه آن جهان وطنی پیوند می یابد. بر این اساس در اندیشه سهروردی نه تنها وطن همسان با هستی است بلکه باید گفت عین هستی به شمار می رود و پهنای وطن به گستره هستی امتداد می یابد. دراندیشه جهان وطنی سهروردی، چون انسان ها متعلق به یک حیقیقت نوری اند به لحاظ ذاتی میان آن ها اختلافی نیست و به یک اندازه دارای حرمت هستند بنابراین مبنا هیچ یک از اختلافات عرضی مانند رنگ و زبان و خاک و... حق ویژه ای را به گروهی خاص نمی دهد و هیچ گروهی را بر دیگری برتر نمی کند.کلید واژگان: جهان وطنی, انسان, سهروردی, اشراق, مشرق, مغربAccording to the place of light in the philosophy of illumination, this question arises that: Why Suhrawardi has used light instead of the divine being on one hand, and the longitude and latitude as homeland on the other hand?This article tries to prove the illuminate cosmopolitanism from Suhrawardis viewpoint. Suhrawardis cosmopolitan is investigated via the ontology of light and as a result, the meaning of homeland is explored from philosophy of illumination perspective. Since he has chosen light instead of being in ontological issues on one hand, and used the words associated with homeland including west and east on the other hand; his ontology is related to homeland and as a consequence, to cosmopolitanism. Accordingly, in his opinion, not only homeland is identical to existence but also it as the existence and the realm of homeland is expanded to all over the existence. In Suhrawardis cosmopolitan, since the humans belong to an ultimate reality, there is no difference among them and they are dignified in the same level. Hence, accidental differences including color, language, homeland and etc. do not offer specific right to a specific group and no group is superior to other.Keywords: cosmopolitan, Suhrawardi, illumination, east, west
- این فهرست شامل مطالبی از ایشان است که در سایت مگیران نمایه شده و توسط نویسنده تایید شدهاست.
- مگیران تنها مقالات مجلات ایرانی عضو خود را نمایه میکند. بدیهی است مقالات منتشر شده نگارنده/پژوهشگر در مجلات خارجی، همایشها و مجلاتی که با مگیران همکاری ندارند در این فهرست نیامدهاست.
- اسامی نویسندگان همکار در صورت عضویت در مگیران و تایید مقالات نمایش داده می شود.