به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

hamid agha-alinejad

  • Amirsam Heidarpour Ghiasi, Hamid Agha-Alinejad*, Maghsoud Peeri
    Introduction

    Myonectin is a key player in mediating lipid and glucose metabolism, and exercise training positively influences it by upregulating this myokine. However, the impact of different exercise regimens on myonectin levels is not well understood. This study aims to investigate the effects of three weeks of circuit resistance training on serum myonectin levels and lipid profiles in young men.

    Material & Methods

    Twenty sedentary young males (average age: 23.6 ± 3.2 years) participated, randomly assigned to circuit resistance training (n=10) and control (n=10) groups. Circuit resistance training, comprising nine sessions over three weeks with nine exercises per session at 60% of one-repetition maximum (1RM), was conducted. The control group maintained their daily routine. Blood samples, collected 48 hours post-training, underwent serum myonectin and lipid profile analysis using specialized kits. SPSS software version 24, ANCOVA tests (p < 0.05), were used for data analysis.

    Results

    The study revealed a significant increase in serum myonectin levels in the trained group compared to controls (p = 0.027). Additionally, the trained group exhibited a significant reduction in cholesterol and an increase in high-density lipoprotein (HDL) levels compared to controls (p < 0.05). Triglyceride and low-density lipoprotein (LDL) levels did not significantly change in the trained group compared to controls (p > 0.05).

    Conclusion

    This study demonstrates that short-term circuit resistance training (three weeks) significantly improves the lipid profile in sedentary subjects. The positive effect is partially attributed to the upregulation of myonectin levels induced by the training regimen.

    Keywords: Exercise Training, Myokines, Lipid Profile
  • Effect of 10 weeks of swimming exercises with black seed supplement on plasma lipid profile in inactive obese women
    Narges Fasihi, Hamid Agha-Alinejad *
    Objective

    Obesity is a complex disease that causes oxidative stress by disrupting fat metabolism. The aim of this study was to investigate the effect of ten weeks of swimming exercises with black seed supplementation on the plasma lipid profile of inactive obese women.

    Methodology

    The swimming training group performed swimming exercises for 10 weeks and three sessions a week with an intensity of 60% of the maximum heart rate and the duration of each session was 75 minutes; the black seed-training group also performed both the training and supplement protocols. At the end of the period, blood and anthropometric variables were measured. Blood samples were taken 50 hours before and after two weeks of training in order to check the indicators of low-density lipoprotein (LDL), high-density lipoprotein (HDL), triglyceride (TG) and total cholesterol. Total (TC) was obtained. Covariance analysis and paired t-test at a significance level of 0.05 were used for data analysis.

    Findings

    Investigations showed that there is no significant difference between the groups in the values of HDL-C, LDL-C, TG and TC (P>0.05). However, in the intra-group comparison, hockey results have a significant difference in HDL-C, LDL-C, TG and TC in the training and training-supplement and black seed groups.

    Conclusion

    It seems that taking two weeks of swimming exercises along with black seed supplement improves some of the fat profile indicators and can probably be effective in improving the complications caused by obesity.

    Keywords: Swimming Exercises, Black Seeds, Obese, Lipid Profile
  • سارا فرشتیان، مقصود پیری*، حمید آقاعلی نژاد، مریم دلفان
    مقدمه

    هدف از این مطالعه تاثیر4 هفته تمرین تناوبی شدید همراه با مکمل یاری کورکومین بر بیان ژن های COL-I، II، SMAD/3 در میوکارد موش های چاق صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع2 بود.

    روش بررسی

    مطالعه حاضر از نوع تجربی است. بدین منظور 35 سر موش نر دیابتی به پنج گروه 7 تایی; کنترل سالم، کنترل دیابتی، کورکومین+ دیابتی، تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی شدید+ کورکومین تقسیم شدند. القاء دیابت به همه گروه ها به جز کنترل سالم توسط تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز60 میلی گرم بر کیلوگرم انجام شد. کورکومین با دوز200 میلی گرم بر کیلوگرم به ازای هر کیلو گرم از وزن بدن به همه گروه ها به جز کنترل سالم و کنترل دیابتی گاواژ شد. سنجش بیان ژن های COL-I، II و SMAD/3 از روش Real time-PCR و مقایسات گروه ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح آلفای 0/05 انجام شد.

    نتایج

    کاهش بیان ژن COL-I درگروه S+HIIT نسبت به گروه های DC و S+DC به ترتیب (0/0001<p) و (0/0004<p) و درگروه تمرین تناوبی شدید (HIIT) نسبت به گروه DC (0/017=P) معنادار بود. کاهش بیان ژن COL-II درگروه مکمل+ تمرین تناوبی شدید S+HIIT نسبت به گروه های مکمل+ کنترل دیابتی  S+DC(0/001=P) و DC (0/0003<p) و در گروه HIIT نسبت به گروه کنترل دیابتی DC (0/013=P) و S+DC (0/029=P) معنادار بود. کاهش بیان ژنSMAD/3 در گروه S+HIIT نسبت به گروه های HIIT (0/008=P)،S+DC  (0/0002<p)، DC (0/0006<p) و در گروه HIIT نسبت به گروه های NC (0/010=P)،DC  (006/0=P) و S+DC (0/032=P) معنادار بود.

    نتیجه گیری: 

    نتایج نشان داد، تمرین تناوبی شدید باعث کاهش ژن هایCOL-I ،COL-II  وSMAD/3 شد و کاهش بیان SMAD/3 تحت تاثیر تمرین تناوبی شدید با مکمل، احتمالامی تواند فیبروز میوکارد را در افراد دیابتی بهبود بخشد.

    کلید واژگان: تمرین تناوبی شدید, کورکومین, دیابت نوع 2, SMAD, 3, COL-I, COL-II
    Sara Fereshtian, Maghsoud Peeri*, Hamid Agha Alinejad, Maryam Delfan
    Introduction

    The aim of this study was investigating the effect of 4 weeks of high intensity interval training with curcumin supplement on the gene expression of collagen I, II and SMAD/3 in the myocardium of male obese rats with type 2 diabetes.

    Methods

    In this experimental study, 35 male diabetic rats were divided in to 5 groups of seven; normal control, diabetic control, curcumin+diabetic, high intensity interval training, high intensity interval training+curcumin. Diabetes was induced by an intraperitoneal injection of streptozotocin with a dose of 60 mg/kg in all groups except the normal control group. Curcumin was gavage 200 mg/kg of body weight in all groups except normal control and diabetic control groups to determine the expression of COL-I, II and SMAD/3 genes, PCR-Real time method and group comparison were used by Two-way ANOVA test at alpha level of 0.05.

    Results

    The decrease in COL-I gene expression in (S+HIIT (group compared to the (DC) (P<0.0001) and S+DC (P<0.0004) was significant, respectively. In high intensity interval training (HIIT) group, the decrease in COL-I gene expression was also significant compared to the diabetic control (DC) group (P=0.017).The decrease in COL-II gene expression in  curcumin + high intensity interval training (S+HIIT) group compared to the (S+DC) (P=0.001) and diabetic control (DC) (P<0.0003) and in (HIIT) group was significant compared to the (DC) group (P=0.013) and (S+DC) (P=0.029).The decrease in SMAD/3 gene expression in (S+HIIT) group compared to the HIIT (P=0.008), (S+DC) (P<0.0002), (DC) groups (P<0.0006) and in the (HIIT) group was significant compared to the (NC) (P=0.010), (DC) (0.006) and (S+DC) groups (P=0.032).

    Conclusion

    The results showed that, high intensity interval training reduced COL-I, COL-II and SMAD/3 genes and decreasing the expression of SMAD/3 due to high intensity interval training with curcumin supplementation possibly can improve diabetic fibrosis in myocardial.

    Keywords: High intensity interval training, Curcumin supplement, Type2 Diabetes, SMAD, 3, COL-I, COL-II
  • حمید آقا علی نژاد، امیرحسین احمدی حکمتی کار*، مریم السادات امامی
    زمینه و هدف

    در سال های اخیر، استفاده از کربوهیدرات ها برای بهبود عملکرد ورزشی در بین جوامع ورزشی مورد توجه محققین قرار گرفته است. حفظ ذخایر کربوهیدراتی برای فعالیت های بدنی شدید و یا طولانی مدت لازم است. لذا، بر اساس دستورالعمل های تغذیه ای مشخص شده است که به با در نظر گرفتن شدت و مدت فعالیت های ورزشی به ازاری هرکیلو از وزن بدن کربوهیدرات به صورت مایع مصرف شود. به همین منظور مطالعه حاضر با بررسی مقالات پیشین پیشنهاداتی برای مصرف کربوهیدرات ها در حین رقابت های ورزشی ارایه میدهد.

    مواد و روش ها

    برای بررسی مقالات از موتور های جستجو Direct، PubMed، Scopus، Web of Science، Springer، Google Scholar و SID مقالات از 1990 تا 2022 با استفاده از کلید واژه های مرتبط جستجو و وارد مطالعه شدند. علاوه بر این، منابع مقاله های استخراج شده به صورت دستی جستجو شدند.

    یافته ها

    بارگیری کربوهیدرات به ازای هرکیلو از وزن بدن می تواند قبل از انجام فعالیت باعث بهبود عملکرد شود. به نظر می رسد، برای فعالیت های بدنی کمتر از 1 ساعت 15 تا 60 گرم کربوهیدرات به ازای هرکیلو از وزن بدن و برای فعالیت های بدنی بیش از 2 ساعت 30 تا 60 گرم کربوهیدرات به ازای هرکیلو از وزن بدن استفاده شود.

    نتیجه گیری

    در نهایت در این مطالعه مشخص شد استراتژی های کربوهیدراتی در حین رقابت بسیار مفید می باشد اما توصیه می شود با رعایت اصول فردی و ماهیت رقابت ورزشی کربوهیدرات مصرف شود.

    کلید واژگان: کربوهیدرات, ورزشکاران نخبه, بارگیری کربوهیدرات
    Hamid Agha-Alinejad, Amirhossein Ahmadi Hekmatikar *, Maryam Alsadat Emami
    Background and Purpose

    In recent years, the use of carbohydrates to improve athletic performance among sports communities has attracted the attention of researchers. Maintaining carbohydrate stores is essential for strenuous or prolonged physical activity. Therefore, based on nutritional guidelines, it has been determined that carbohydrates should be consumed in liquid form, considering the intensity and duration of sports activities. Therefore, by reviewing previous articles, the present study offers suggestions for consuming carbohydrates during sports competitions.

    Materials and methods

    To review articles from search engines Direct, PubMed, Scopus, Web of Science, Springer, Google Scholar and SID, articles from 1990 to 2020 were searched and entered using related keywords. In addition, the sources of the extracted articles were searched manually.

    Results

    Loading carbohydrates per kilogram of body weight before exercise can improve performance. It seems that for physical activity, less than 1 hour, 15 to 60 grams of carbohydrates per kilogram of body weight, and physical activity, more than 2 hours, 30 to 60 grams of carbohydrates per kilogram of body weight.

    Conclusion

    Finally, in this study, it was found that carbohydrate strategies are very useful during competition, but it is recommended to consume carbohydrates in accordance with individual principles and the nature of sports competition.

    Keywords: Carbohydrates, elite athletes, carbohydrate loading
  • مصطفی بارانچی، حمید آقا علی نژاد*
    مقدمه و هدف

    بیماری کلیه دیابتی (DKD) یکی از اختلالات بسیار مهم دیابت است. پروتئین شوک گرمایی 72 (HSP72) و فاکتور رشد تغییردهنده بتا (TGFβ) به عنوان نشانگرهای راهبردی در حفاظت کلیه مورد توجه می باشند. تمرین تناوبی شدید (HIIT) نیز اثرات مثبتی بر مدیریت دیابت دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر HIIT بر بیان ژن های HSP72 و TGFβ در بافت کلیه موش های صحرایی دیابتی نوع 2 بود.

    مواد و روش ها

    بیست و یک سر موش صحرایی به طور تصادفی در سه گروه (7=تعداد) تقسیم شدند: کنترل، دیابت و دیابت+HIIT. القای دیابت نوع 2 با تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید و استرپتوزتوسین انجام شد. گروه دیابت+HIIT چهار هفته برنامه ورزشی داشتند. بیست و چهار ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، همه حیوانات تشریح شدند. نمونه های خونی برای سنجش سطح گلوکز، انسولین، کراتینین، اوره و اسید اوریک پلاسما جمع شد. کلیه چپ جدا و هموژنایز شد و بیان ژن های مذکور با استفاده از Real-time PCR صورت گرفت.

    نتایج

    دیابت به طور معنی داری بیان ژن TGFβ را افزایش و بیان HSP72 را کاهش داد. در مقایسه با گروه دیابت، HIIT سطح گلوکز پلاسما را اندکی کاهش داد که معنی دار نبود؛ با این حال، HIIT شاخص مقاومت به انسولین را بهبود داد (03/0=p). تغییرات کراتینین معنی دار نبود اما اسید اوریک در گروه دیابت+HIIT کاهش معنی داری داشت (02/0=p). همچنین، HIIT بیان ژن TGFβ را کاهش و HSP72 را افزایش داد (001/0=p).

    نتیجه گیری

     یافته های ما نشان داد HIIT به عنوان روش مداخله غیردارویی، احتمالا اثرات محافظتی بر کلیه موش های صحرایی دیابتی نوع 2 دارد.

    کلید واژگان: تمرین تناوبی شدید, دیابت نوع 2, کلیه, HSP72, TGFβ
    Mostafa Baranchi, Hamid Agha Alinejad *
    Background and Objective

    Diabetic Kidney Disease (DKD) is one of the most significant complication of diabetes. Heat Shock Protein 72 (HSP72) and Transforming Growth Factor beta (TGF-β) are regarded as biomarkers for renoprotective strategies. High-intensity interval training (HIIT) may have beneficial effect on diabetes management. The purpose of the present study was to investigate the effects of HIIT on kidney expression of HSP72 and TGF-β in type-II diabetic (T2D) rats.

    Materials and Methods

    21 rats were randomly divided into three groups as follows: control (Con), diabetic (Dibt), diabetic HIIT (Dibt-HIIT). Nicotinamide and streptozotocin were used intraperitoneally for diabetes induction. The Dibt-HIIT received four-week HIIT training. 24 hours following the last training session, all animals were anesthetized. Blood samples were collected for measuring the glucose, insulin, creatinine, urea and uric acid concentrations. The left kidney was removed and homogenized for measuring of HSP72 and TGF-βgene expression (through Real-Time PCR).

    Results

    Diabetes significantly increased gene expression of TGF-β and suppressed HSP-72 gene expression. Compared to Dibt group, HIIT decreased plasma glucose level but these changes were not significant. However, HIIT improved HOMA-IR (p=0.03). Creatinine change was not significant but Uric acid decreased in Dibt-HIIT group significantly (p=0.02).  Also, HIIT reduced kidney expression of TGF-β and increased HSP72 expression in Dibt-HIIT group (p=0.001).

    Conclusion

    Our findings indicated that HIIT, as a non-pharmacologic approach, may have protective effect on kidney of rats with T2D.

    Keywords: High-Intensity interval training, Type-II diabetes, Kidney, HSP72, TGFβ
  • Hojjatollah Siavoshi*, Hamid Agha Alinejad, Ali Kashi, MohammadAli Samavati Sharif, Masoumeh Helalizadeh
    Objectives

    The physical component of tasks can be a problem because of muscle weakness; therefore, this research was performed to investigate the relationships between some physical fitness factors and muscle damage enzyme levels in people with mild Intellectual Disabilities (ID).

    Methods

    In this cross-sectional study, 314 students with ID (Body Mass Index [BMI]: 23.42±4.84 kg/m2), after measuring their anthropometric variables (height, weight, and BMI), performed the Canadian Standardized Test of Fitness (CSTF). This test includes flexibility (sit and reach test), muscle endurance (Push-ups and Sit-ups tests), muscle strength (Hand-grip test), and cardiorespiratory endurance (Canada Home Fitness test). Then saliva samples were collected from 20 subjects who were homogeneous for age (Mean±SD: 20.30±2.27 years), sex (male only), and type of ID, for measuring their saliva levels of Creatine Phosphate Kinase (CPK), Lactate Dehydrogenase (LDH), and C-reactive Protein (CRP). Data were analyzed by the Pearson correlation coefficient and linear and nonlinear regressions (P<0.05). 

    Results

    The findings indicated significant relationships between some of the physical fitness factors and some enzymes of muscle damage (P<0.05). The results indicated significant relationships between CPK, with push-ups, sit-ups, and hand-grip strength, as well as between the LDH with push-ups and CRP with sit-ups and hand-grip strength (P<0.05).

    Discussion

    According to the results of the present research, CPK, LDH, and CRP saliva levels in males with an ID have a significant relationship with some of the physical fitness components. Also, the results of the present research have provided equations for estimating CPK, LDH, and CRP saliva levels through CSTF battery test scores in people who have an educable ID.

    Keywords: Canadian test, Strength, Endurance, Flexibility, Cardiorespiratory, VO2max
  • مسعود صفری، مهدیه ملانوری شمسی*، حمید آقا علی نژاد، فرزانه سیناپور

    تمرینات تناوبی شدید و محدودیت جریان خون سبب ایجاد تغییرات فیزیولوژیکی زیادی در ورزشکاران می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 4 هفته تمرینات تناوبی شدید همراه با محدودیت جریان خون بر آمادگی قلبی عروقی و سایتوکاین های التهابی اینترلوکین-6 و اینترلوکین-17 در دانشجویان مرد جوان فعال بود. 18 دانشجوی فعال شهر تهران با دامنه سنی 20 تا 30 سال به صورت نمونه گیری در دسترس به سه گروه 1. تمرین به همراه محدودیت جریان خون، 2. تمرین و 3. محدودیت جریان خون تقسیم شدند. آزمودنی ها تمرین به همراه محدودیت جریان خون را به مدت 4 هفته و 3جلسه در هفته اجرا کردند. نمونه های خونی، پیش و پس از آزمون به صورت ناشتا گرفته شد. براساس نتایج تمرینات ورزشی به همراه محدودیت جریان خون سبب ایجاد تغییرات معناداری در مقدار Vo2max یا vVo2max در گروه های پژوهش نشده است. با توجه به نتایج، آزمون های آماری در مورد میزان اینترلوکین 6 و اینترلوکین 17 در حالت استراحت بین گروه ها متفاوت بود. میزان این دو شاخص در گروه تمرین با دو گروه تفاوت معناداری را نشان داد (05/0>P). IL-6 در گروه تمرین به تنهایی، کاهش یافته و میزان IL-17 افزایش داشته است. کاهش میزان سایتوکاین التهابی IL-6 در حالت استراحت در گروه تمرین می تواند نشان دهنده کاهش نسبی میزان استرس در این گروه باشد. از سوی دیگر، کاهش مقادیر اینترلوکین-17 در گروه های محدودیت جریان خون را شاید بتوان به ضعف نسبی سیستم ایمنی و افت عملکرد سلول های T کمکی 17 در این گروه ها نسبت داد.

    کلید واژگان: تمرین اینتروال شدید, حداکثر اکسیژن مصرفی, سایتوکاین, محدودیت جریان خون
    Masoud Safari, Mahdieh Molanouri Shamsi *, Hamid Agha Alinejad, Farzaneh Sinapour

    Regarding the effects of high-intensity interval training and blood flow restriction on physiological indices, especially in athletes. The purpose of this study was to investigate the effect of four weeks of high-intensity interval training and blood flow restriction on cardiovascular fitness and inflammatory cytokines of interleukin-6 and interleukin-17 in active male students. 18 active Tehran students aged 20 to 30 years old were randomly divided into three groups: 1- training and blood flow restriction, 2- training and 3-blood flow restriction. The subjects performed four weeks and three sessions per week in high-intensity interval training and blood flow restriction groups. Blood samples were taken at the fasting time before and after the test. Repeated analysis of variances and t-test were used to analyze the data. Based on our results high-intensity interval training and blood flow restriction did not significantly change the Vo2max or vVo2max in the groups. According to the results of interleukin-6 and interleukin-17 levels were significantly different between groups. These indices were higher in HIIT group compared to two other groups (P

    Keywords: Blood flow restriction, cytokine, high-intensity interval training, maximal oxygen consumption
  • سارا فرشتیان، مقصود پیری*، حمید آقا علینژاد، مریم دلفان
    مقدمه و هدف

    تمرین تناوبی با شدت متناسب به وسیله تنظیم بیان ژن در بیماران مبتلا به دیابت، کاردیومیوپاتی دیابتی را کاهش می دهد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای کلاژن 1، 2 و SMAD/3 در بطن چپ موش های بزرگ آزمایشگاهی نر مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

    مواد و روش ها

    پژوهش حاضر از نوع تجربی است. بدین منظور 28 سر موش های بزرگ آزمایشگاهی نر دیابتی به چهار گروه 7 تایی تقسیم شدند؛ تمرین تناوبی شدید نوع 1 (HIIT1:1)، تمرین تناوبی شدید نوع 2 (HIIT2:1)، کنترل دیابتی (DC)، کنترل سالم (NC) تقسیم شدند. القاء دیابت به همه گروه ها به جز کنترل سالم توسط تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) پس از 12 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و ریکاوری بعد از آن آزمودنی ها بی هوش شدند. سپس بطن چپ آنها استخراج شد. گلوکز پلاسما توسط روش گلوکز اکسیداز، مقادیر انسولین با روش الایزا و مقاومت به انسولین با روش HOMA-IR     اندازه گیری شد. جهت تعیین بیان ژنهای کلاژن 1، 2 و SMAD/3 از روش PCRReal time- و مقایسه گروه ها توسط (one way anova) و آزمون تعقیبی Tukey برای تعیین اختلاف بین گروهی در سطح آلفای 05/0 استفاده شد.

    نتایج

    کلاژن 1 در بین هر دو گروه تمرین تفاوت معناداری را نشان نداد (112/0p=). میانگین مقادیر هر دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل دیابتی به صورت معناداری در بیان کلاژن 1 کمتر بود (0001/0p=). میانگین مقادیر بیان ژن کلاژن 2 در گروه تمرین HIIT2:1 نسبت به گروه HIIT1:1 (044/0P=) و کنترل دیابتی (002/0=P) به صورت معناداری کمتر بود. میانگین مقادیر بیان ژن SMAD/3 در گروه HIIT2:1 نسبت به HIIT1:1 (002/0P=)) و کنترل دیابتی (020/0=P) به صورت معناداری کمتر بود. میانگین مقادیر وزن و شاخص مقاومت به انسولین در گروه HIIT1:1 و گلوکز در گروه HIIT2:1 به صورت معناداری کمتر بود.

    نتیجه گیری

    بر اساس یافته های بدست آمده می توان چنین نتیجه گیری کرد 4 هفته تمرین HIIT نوع 2 با تاثیر بالاتر بر کاهش بیان ژنهای کلاژن 2 و SMAD/3 در بطن چپ موش های بزرگ آزمایشگاهی دیابتی بد تنظیمی ژن را تعدیل کرده و احتمالا می تواند کاردیومیوپاتی دیابتی را بهبود بخشد.

    کلید واژگان: تمرین تناوبی شدید, کلاژن, SMAD, 3, مقاومت به انسولین
    Sara Fereshtian, Maghsoud Peeri*, Hamid Agha-Alinejad, Maryam Delfan
    Background and Objective

    High-intensity interval training reduces diabetic cardiomyopathy by regulating gene expression in patients with diabetes. The aim of this study was to compare the effect of two types of high intensity interval training on the expression of collagen 1, 2 and SMAD/3 genes in the left ventricle of male rats with type 2 diabetes.

    Materials and Methods

    The present study was experimental. For this purpose, 28 male Wistar rats were divided into four groups: type 1 high-intensity interval training (HIIT1:1), type 2 high-intensity interval training (HIIT2:1), diabetic control (DC), and non-diabetic control (NC). Diabetes was induced in all groups except non-diabetic control group by intraperitoneal injection of streptozotocin (STZ) after 12 hours of overnight fasting. 24 hours after the last training and recovery session, their left ventricle was extracted. Plasma glucose concentration was measured by the glucose oxidase method, ELISA method was used to measure the insulin levels, and the HOMA-IR method was used to measure the insulin resistance index. A real-time PCR technique was used to evaluate the gene expression of the collagens 1 , 2 , and SMAD/3 genes. Results were analyzed with one-way ANOVA and Tukey post hoc tests.

    Results

    Collagen 1 did not show a significant difference between the two exercise groups (p = 0.112). The mean values of both exercise groups were significantly lower than in the diabetic control group in collagen expression (p = 0.0001). The mean values of collagen 2 gene expression in the HIIT2: 1 training group were significantly lower than the HIIT1: 1 group (P = 0.044) and diabetic control (P = 0.002). The mean values of SMAD / 3 gene expression in HIIT2: 1 group were significantly lower than HIIT1: 1 (P = 0.002) and diabetic control (P = 0.020). The mean weight values and insulin resistance index in the HIIT1 group and glucose in the HIIT2: 1 group were significantly lower.

    Conclusion

    Based on the findings, it can be concluded that 4 weeks of type 2 HIIT compared to other groups had a higher effect on reducing the expression of collagen 2 and SMAD / 3 genes in the left ventricle of diabetic rats with down-regulated of genes. Therefore HIIT-2  may improve diabetic cardiomyopathy syptoms.

    Keywords: High intensity interval training, Collagen, SMAD, 3, Insulin resistance
  • Sadegh Amani-Shalamzari*, Hamid Agha Alinejad, Shirin Shahbazi, Shaban Alizadeh
    Introduction

    Overexpression of oncomir-21 promotes proliferation of breast cancer cells. This study aimed to assess the effect of endurance training on the expression of miR-21 and its downstream, Bcl2 and upstream targets, STAT3 in breast cancer bearing mice.

    Materials and methods

    After orientation to the environment, breast cancer cells, MC4-L2 were injected to mice and they randomly were categorized into two groups, control (n=10) and training (n=10) groups. Training group performed progressive endurance training 5 days per week for 6 weeks and control group did not perform any exercise. Tumor volume was measured by a digital caliper every week. Finally, the mice were sacrificed; tumor tissue was removed and immediately frozen and kept in -70°C. RNA extraction and cDNA synthesis were carried out by trizol reagent and specific kits and level of genes were measured by quantitative real-time PCR.

    Results

    Endurance training decreased significantly expression of miR-21, STAT3 and Bcl2 (P<0.05). In addition, Tumor volume developed further in control group compared to training group (P<0.05) . There was significantly positive correlation (P<0.001) between miR-21 with STAT3(R=0.66) and miR21 with Bcl2 (R=0.61)

    Conclusion

    Endurance training leads to suppress expression of STAT3/miR-21/Bcl2 signaling pathway, thereby involved in slow tumor growth. Therefore, one of the beneficial effects of endurance training on tumor progression in estrogen dependent mouse model of breast cancer is reducing intrtumor anti-apoptotic genes.

    Keywords: Estrogen receptor dependent breast cancer, STAT3, Bcl2, miR-21
  • آرزو اسکندری شهرابی*، حمید آقا علی نژاد، رضا قراخانلو، محمد فشی
    زمینه و هدف

    ورزش در محیط گرم منجر به تغییر واکنش هورمون های استرسی و عوامل ایمنی متفاوت از محیط معمولی می شود. هدف از تحقیق حاضر  بررسی تاثیر یک وهله فعالیت مقاومتی بر پاسخ های هورمونی و ایمنی در محیط گرم بود. 

    روش تحقیق:

    تعداد 8 آزمودنی پسر با میانگین سنی 2±27 سال در فرآیند تحقیق شرکت کردند. برنامه تمرین ابتدا در محیط طبیعی (20oC) و یک هفته بعد در محیط گرم (35oC) اجرا شد. یک ساعت پیش، بلافاصله و یک ساعت پس از فعالیت مقاومتی با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه که اجرای 3 نوبت با 10 تکرار را شامل می گردید؛ نمونه های خونی گرفته شد. در هر دو محیط، دمای بدن از ناحیه زیر بغل اندازه گیری شد. مقادیر اینترلوکین-15 (IL-15)، پروتئین شوکی گرمایی 70 (HSP70)، تستوسترون و کورتیزول سرم به روش الایزا اندازه گیری شدند. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی برای استخراج نتایج استفاده شد و سطح معنی داری 0/05≥p منظور گردید.

    یافته ها

    افزایش معنی داری در مقادیر کورتیزول (004/0p=)، تستوسترون (0/02=p)،HSP70  (p=0/001) و IL-15 (p=0/03) پس از فعالیت مقاومتی در محیط گرم نسبت به محیط معمولی؛ بدست آمد.

    نتیجه گیری

    با این فرض این که محیط گرم با افزایش کورتیزول موجب سرکوبی IL-15 می گردد و کاهش این سایتوکاین، احتمالا هایپرتروفی عضلانی را محدود می کند؛ می توان گفت فعالیت مقاومتی حاد در محیط گرم اثرات مثبت فعالیت به منظور هایپرتروفی را کاهش می دهد.

    کلید واژگان: محیط گرم, تمرین مقاومتی, اینترلوکین 15, پروتئین شوکی گرمایی 70, هورمون های استرسی
    Arezoo Eskandari Shahrabi *, Hamid Agha Alinejad, Reza Gharakhanlo, Mohammad Fashi
    Background and Aim

    Exercise in warm wether can lead to a change in stress hormones and immune factors as compare to normal conditions. The present study aimed to investigate the effects of a bout of resistance exercise in a warm wether on Immune and hormonal responses.

    Materials and Methods

    Eight male students with an average of 27±2 years participated in this study. The exercise program was performed for two conditions, at the first week it done in a normal temperature (20° C) and then it performed in a warm temperature (35°C) in the following week. Blood samples were taken one hour before, immediately after and one hour after of resistance exercise. In both environments, body temperature was measured from the axillary area. The serum concentration of Interleukin-15 (IL-15), heat shock protein (HS70), testosterone and cortisol were measured by ELISA method. The ANOVA test for repeated measures were performed after ensuring the normal distribution by the Shapiro - Wilk test for reslts extraction.

    Results

     Resistance training in warm wether significantly increased the cortisol (p=0.01), hsp70 (p=0.03), IL-15 (p=0.03), and testosterone (p=0.02) values.

    Conclusion

    Assuming that cortisol elevation due to warm condition induce IL-15 suppression and IL-15 dropping limit muscle hypertrophy; it can be suggested that a bout of resistance exercise in a warm wether colud attenuate exercise –induced hypertrophy.

    Keywords: Warm wether, resistance training, Interleukin-15, Heat shock protein 70, cortisol, Testosterone
  • سمیرا غلامیان، حمید آقاعلی نژاد، محمد شریعت زاده*، سید رضاعطارزاده، امیر رشیدلمیر
    پیش زمینه و هدف

    بسیاری از مرگ ومیرهای مبتلایان به سرطان ناشی از متاستاز است و فرایند درگیر در متاستاز انتقال از حالت اپی تلیالی به مزانشیمی است؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی بر بیان بیومارکر مزانشیمی TGF-β، کاشکسی و حجم تومور در موش‏های مبتلا به سرطان پستان بود.

    مواد و روش کار

    تعداد 32 موش ماده نژاد بالب سی به طور تصادفی به 4 گروه مساوی ورزش تومور ورزش، استراحت تومور استراحت، استراحت تومور ورزش و گروه ورزش تومور استراحت تقسیم شدند. 6 هفته قبل و 4 هفته بعد از پیدایش تومور، تمرین تناوبی اجرا شد. تمام موش‏‏ها از طریق تزریق زیرجلدی از رده سلولی 4T-1 سرطانی شدند. برای بررسی بیان ژن TGF-β از روش Real-Time PCR استفاده شد. تست‏های وزنه و صفحه معکوس برای برآورد عملکرد عضلانی از موش‏ها گرفته شد. داده ‏ها با روش آزمون‏ تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری (0/05≥ P) تجزیه وتحلیل شدند.

    یافته ها

    نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بیان ژن TGF-β بافت تومور در گروه تمرین تومور تمرین نسبت به گروه استراحت تومور استراحت کاهش معنی داری داشت (p=0/005). همچنین، کاهش معنی دار حجم تومور در هر دو گروه تمرینی (RTE و ETE) نسبت به گروه کنترل (RTR) مشاهده شد (p=0/0001). نتایج تست‏های عملکردی نشان دهنده کاهش عملکرد عضلانی در اثر سرطان بوده است (0/003=P) و تمرین تناوبی توانسته بود عملکرد عضلانی را در سرطان حفظ کند (0/045=P).

    بحث و نتیجه گیری

    بر اساس نتایج پژوهش حاضر، یک دوره تمرین تناوبی با کاهش رشد حجم تومور و کاهش بیان ژن بیومارکرهای مزانشیمی همراه با افزایش قدرت عملکردی، می‏تواند علاوه بر نقش پیشگیرانه نقش کمک درمانی در سرطان پستان داشته باشد و از کاشکسی سرطان جلوگیری کند.

    کلید واژگان: سرطان پستان, گذر از اپی تلیال به مزانشیمی, TGF-β, تمرین تناوبی, حجم تومور, کاشکسی
    Samira Gholamian, Amir Rashidlamir, Hamid Aghaalinejad, Mohammad Shariatzade*, Seyedreza Attarzadeh
    Background & Aims

    Deaths from cancer metastases are rising, and the process involved in metastasis is the transmission of epithelial to mesenchymal mood. Therefore, the purpose of this study was to investigate the influence of interval training on the expression of mesenchyme biomarkers, cachexia, and tumor volume in mice with breast cancer.

    Materials & Methods

    Thirty-two female BALB/c mice were randomly divided into four groups: Exercise-Tumor-Exercise, Rest-Tumor-Rest, Rest-Tumor-Exercise, and Exercise-Tumor-Rest. Interval training was performed six weeks before and four weeks after the tumorigenesis. All mice were cancerous by subcutaneous injection of the 4T-1 cell line. Real-time PCR method was used to evaluate the expression of TGF-β. Also, weight test and the Inverted Screen Test were carried out to estimate muscle functions in mice. Data were analyzed with one-way ANOVA and HSD-Post Hoc test with P≥ 0.05.

    Results

    The results showed a significant decrease in gene expressions of TGF-β in Exercise-Tumor-Exercise group in comparison with the Rest-Tumor-Rest group (P=0/005). Remarkable reduction of tumor volume was also observed in two training groups (Rest-Tumor-Exercise, Exercise-Tumor-Exercise) compared to the control group (Rest-Tumor-Rest) (p=0/0001). According to function tests' results, muscle functions were diminished due to cancer (p=0/003). But it should be indicated that interval training can keep muscles in a normally-functioned state in cancer (P=0/045).

    Conclusion

    Considering final results, a period of interval training can be used not only as a prevention method, but also to help cancer treatment and impede cachexia by tumor volume reduction, decrease mesenchymal biomarker gene expressions, and increase muscle strength functions.

    Keywords: Breast Cancer, Epithelial to Mesenchymal Transition, TGF-β, Interval Training, Tumor Volume, Cachexia
  • سمیرا غلامیان، سید رضاعطارزاده حسینی، امیر رشیدلمیر، حمید آقاعلی نژاد
    مقدمه
    بسیاری از مرگ ومیرهای مبتلایان به سرطان ناشی از متاستاز است و فرایند درگیر در متاستاز انتقال از حالت اپی تلیالی به مزانشیمی است. از طرفی، فعالیت ورزشی منظم نقش مهمی در مهار پیشرفت سرطان پستان دارد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی بر بیان بیومارکر مزانشیمی و تغییرات حجم تومور در موش‏ های مبتلا به سرطان پستان بود.
    روش بررسی
    تعداد 32 موش ماده نژاد بالب سی به طور تصادفی به 4 گروه مساوی ورزش تومور ورزش، استراحت تومور استراحت، استراحت تومور ورزش و گروه ورزش تومور استراحت تقسیم شدند. 6 هفته قبل و 4 هفته بعد از پیدایش تومور، تمرین تناوبی اجرا شد. تمام موش‏‏ها از طریق تزریق زیرجلدی از رده سلولی 4T-1 سرطانی شدند. برای بررسی بیان ژن Vimentin از روش Real-Time PCR استفاده شد. داده‏ ها با روش آزمون‏ تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنا‏داری (05/0>P) تجزیه و تحلیل شدند. یافته‏ ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بیان ژن Vimentin  بافت تومور در گروه تمرین تومور تمرین نسبت به گروه استراحت تومور استراحت کاهش معناداری داشت (270/85 F=،0/0001  p ≤) همچنین، کاهش معنادار حجم تومور در هر دو گروه تمرینی (RTE & ETE) نسبت به گروه کنترل (RTR) مشاهده شد (F=23/81،0/0001  p=). نتیجه‏ گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، یک دوره تمرین تناوبی (قبل و بعد از پیدایش تومور) با کاهش رشد حجم تومور و کاهش بیان ژن Vimentin، این نوع تمرین، می‏ تواند علاوه بر نقش پیشگیرانه نقش کمک درمانی در سرطان پستان داشته باشد.
    کلید واژگان: سرطان پستان, بیومارکر مزانشیمی, Vimentin, تمرین تناوبی, حجم تومور
    Samira Gholamian, Reza Attarzadeh Hosseini, Amir Rashidlamir, Hamid Aghaalinejad
    Introduction Many deaths from cancer are due to metastases, a process which involves the epithelial-mesenchymal transition (EMT). On the other hand, regular exercise plays an important role in inhibiting the progression of breast cancer. Therefore, the purpose of this study was to investigate the influence of interval training on the expression of VIM, the gene encoding for EMT biomarker vimentin, and tumor volume in mice with breast cancer.
    Methods
    Thirty-two female BALB/c mice were randomly divided into four groups: Exercise-Tumor-Exercise (ETE), Rest-Tumor-Rest (RTR), Rest-Tumor-Exercise (RTE), and Exercise-Tumor-Rest (ETR). Interval training was performed six weeks before and four weeks after the induction of 4T1 mammary carcinoma. The real-time PCR method was used to evaluate the expression of vimentin. Data were analyzed with one-way ANOVA followed by post hoc methods, considering a P value of < 0.05 significant.
    Results
    Tumor tissue VIM expression in the ETE group decreased significantly (P < 0.001, F = 270.85), Also, a significant decrease in tumor volume was observed in both RTE and ETE groups compared to the control group (RTR) (F = 23.81, P < 0.001).
    Conclusion
    Based on the results of this study, a period of interval training (before and after tumor) may decrease tumor growth and the expression of VIM. This kind of exercise can, in addition to the preventive role, may play a role in the treatment of breast cancer.
    Keywords: Breast Cancer, Mesenchymal Biomarker, Vimentin, Interval Training, Tumor Volume
  • بتول رضایی سراجی، حمید آقا علی نژاد*، رضا قرخانلو، معصومه ابتکار، محمد فشی، بهزاد پاک راد، اکرم کریمی اصل
     
    هدف
    هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه بر بیان ژنهای NF-κB و TNF-α هیپوکامپ مغز موشهای صحرایی نر بود.
    روش ها
    بیست و چهار موش صحرایی نر ویستار )با میانگین توده بدنی 97 / 26 ± 29 / 279 گرم( بهطور تصادفی در چهار گروه: الف- بدون تمرین و بدون قرار گرفتن در معرض هوای آلوده به ذرات کربن سیاه؛ ب- تمرین هوازی؛ ج- قرار گرفتن در معرض ذرات؛ و د- تمرین و با قرار گرفتن در معرض ذرات کربن سیاه قرار گرفتند. برای قرار دادن حیوانات در معرض ذرات کربن سیاه با قطر کمتر از 10 میکرون از دستگاه تزریق ذرات و اتاقک استفاده شد. مدت تمرین هوازی با 50 درصد سرعت بیشینه هر گروه 4 هفته
    بود و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و قرارگیری در معرض ذرات کربن سیاه حیوانات قربانی شدند. با استفاده از
    روش
    Real time-Pcr بیان ژن NF-κB و TNF-α در بافت هیپوکامپ موشها ارزیابی شد. برای تعیین معنادار بودن تفاوت بین گروه ها از تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد.
    نتایج
    تفاوت معناداری بین گروه های الف و ب ) 001 / 0 = P (، الف و د ) 003 / 0 = P ( در مقدار TNF-α وجود داشت. تفاوت معناداری نیز بین گروه های الف و ب ) 008 / 0 = P( در مقدار NF-κB دیده شد.
    نتیجه گیری
    چهار هفته تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه باعث تعدیل عوامل التهابی NF-κB و TNF-α میشود. به نظر میرسد این تغییرات در بخشی با کاهش خطر ابتلا به بیماری های عصبی مغزی همراه باشد.</p>
    کلید واژگان: تمرین هوازی, ذرات معلق, التهاب, هیپوکامپ
    Batool Rezaee Seraji, Hamid Agha Alinejad*, Reza Gharakhanloo, Masoomeh Ebtekar, Mohammad Fashi, Behzad Pakrad, Akram Karimi Asl
     
    Purpose
    The purpose of this study was to investigate the effect of aerobic exercise and black carbon particles on gene expression of NF-κB and TNF-α in rats.
    Methods
    Twenty-four male Wistar rats with an average body mass 279.29±26.97 g were randomly divided into 4 groups A: without exposure PM10 and aerobic exercise, B: aerobic training, C: exposure to PM10 carbon black (5 mg/m3; per rat), D: and aerobic exercise concomitantly with exposure to PM10 carbon black. Twenty-four hours after the last training session and exposure, the animals were sacrificed. Real time-Pcr technique was used. Two-way ANOVA and post hoc LSD was used to determine the significance of differences between groups.
    Results
    There was significant difference between groups A and B (P=0.001) and B and D (P=0.003) in the amount of TNF-α. Significant difference between A and B groups (P=0.008) in the amount of NF-κB was observed.
    Conclusions
    four weeks of aerobic exercise and PM10 exposure lead to modify the inflammatory factors of NF-κB and TNF-α. It seems that these changes lead to reducing the risk of neurodegenerative diseases.
    Keywords: Aerobic exercise training, particulate maters, inflammation, hippocampus
  • رضا قراخانلو*، حمید رجبی، آزاده ظروفی، حمید آقاعلی نژاد
    مقدمه و هدف

    هدف پژوهش حاضر توصیف نیمرخ پیکری (ترکیب بدنی، تیپ بدنی) و فیزیولوژیکی رویینگ کاران نخبه زن و مرد ایرانی و مقایسه با چند کشور دیگر بود که در راستای کمک به فرآیند استعدادیابی در کشور و بررسی وضعیت ملی پوشان ایرانی انجام شد. به همین منظور 25 قایقران سبک وزن و سنگین وزن تیم ملی ایران (18 نفر آقایان و 7 نفر بانوان) اعزامی به مسابقات آسیایی گوانجو 2010 مورد ارزیابی قرار گرفتند.

    روش شناسی: 

    نیمرخ پیکری بر اساس دستورالعمل ایساک شامل قد، وزن، پنج نقطه محیط اندام، دو پهنای استخوان بازو و ران به اضافه قد نشسته و طول دو دست بود. متغیرهای ترکیب بدنی شامل وزن، درصد چربی و BMI بوده و متغیرهای فیزیولوژیکی هوازی (HRVO2max, Pmax, Vo2max) و بی هوازی (حداکثر توان نسبی و مطلق بالاتنه و پایین تنه) نیز اندازه گیری شد. از آمار توصیفی به منظور توصیف داده های پژوهش استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج پژوهش نشان داد که در تمام ویژگی های پیکرسنجی، تیپ بدنی، شاخص های فیزیولوژیکی بین گروه مردان و زنان سبک و سنگین وزن اختلاف معناداری وجود داشت (0.05/≥P) و تنها در شاخص HRVO2max  در گروه سنگین وزن اختلاف معنادار نبود.                

    بحث و نتیجه گیری:

     بر اساس پژوهش حاضر مشاهده شد که ملی پوشان ایرانی به لحاظ پیکری نسبت به فیزیولوژیکی در جایگاه مناسب تری قرار دارند، هرچند که در شاخص های فیزیولوژیکی هم در مقایسه با سایر پژوهش ها در خارج کشور در وضعیت مطلوبی قرار دارند، به نظر می رسد با بهبود و تغییر در کمیت و کیفیت برنامه های تمرینی ملی پوشان می توان به هرچه بیشتر شدن تعداد مدال های جهانی کمک کرد، زیرا نشان داده شده که ملی پوشان به لحاظ ویژگی های پیکری و فیزیولوژیکی در جایگاه مناسبی قرار دارند. لذا بهبود کیفیت تمرین باعث افزایش تاثیر قابلیت های جسمانی مناسب ورزشکاران در بهبود رکوردهای قایقرانان خواهد شد.

    کلید واژگان: پیکرسنجی, نیمرخ فیزیولوژیکی, روئینگ, روئینگ کار نخبه
    Reza Ghara Khanlo*, Azadeh Zoroufi, Hamid Agha Alinejad
    Introduction

    The aim of this study was to describe the anthropometric, body composition and physiological profile of elite rowers of Iran and Compare them with selected countries, in order to help sports talent identification nationwide and assess them.

    Methods

    For the purpose, 25 elite Lightweight and Heavyweight rowers (18 males, 7 females) who participated in the 2010 Guangzhou Asian Games, were assessed. Anthropometric profile was measured according to ISAK instruction including height, weight, 5 points girth, 2 points width in addition to sitting height and arm span. Body composition variable measurements were weight, body fat percentage, and BMI. Also, Physiological measurements were aerobic indices (HRVO2max, Pmax, Vo2max) and anaerobic indices (absolute and relative peak power of both upper and lower body). Descriptive statistics were used for describing data and differences between males and females, respectively.

    Results

    The results of this study indicate that there was a significant difference between light and heavyweight males and females in all variables (anthropometric, body composition and physiological), except HRVO2max in the heavyweight group (P≤0.05).

    Conclusion

    According to our study, national rowers of Iran are at a higher level of anthropometric indices compared with physiological factors. However, a physiological profile, they have an acceptable condition in comparison with other athletes in selected countries. Accordingly, it seems that with Improvement the quality and quantity of program training in national rowers can increase the number of global medals for country, because it was shown national rowers had a good position in anthropometric and physiological profile.

    Keywords: Anthropometric, Physiological profile, rowing, elite rower
  • نسیم خسروی، وحید فرجی وفا، حمید آقا علی نژاد*، شهپر حقیقت، مهدیه ملانوری شمسی
    مقدمه

    امروزه ورزش برای بهبود کیفیت زندگی و سلامت عمومی بیماران مبتلا به سرطان پستان قویا توصیه می‏شود. مونوسیت‏ها نقش بسیار مهمی در ایمنی این بیماران ایفا می کنند و درک بهتر پاسخ این سلول‏ها به ورزش می تواند در تجویز هرچه بهتر ورزش در این بیماران کمک کند. هدف این مطالعه بررسی تغییرات زیرگروه های مختلف مونوسیت‏ها در پی یک وهله ورزش تناوبی هوازی در بیماران مبتلا به سرطان پستان است.

    روش بررسی

    ده بیمار مبتلا به سرطان پستان که درمان‏های اولیه آنها حداکثر در طی سال گذشته به اتمام رسیده بود وارد مطالعه شدند. در ابتدا از بیماران یک آزمون قلبی - تنفسی برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی آنها گرفته شد سپس براساس آن یک ورزش تناوبی با 60% حداکثر بارکاری به دست آمده انجام شد. مونوسیت‏ها قبل، بلافاصله و یک ساعت بعد از آن با فلوسایتومتری مورد بررسی قرار گرفتند. برای بررسی اثر زمان بر تغییرات مونوسیت‏ها و زیر دسته ‏های آن از آزمون فریدمن استفاده شد.
    یافته ها: میانگین سنی شرکت‏کنندگان 7.1±59 بود. در پاسخ به ورزش تغییرات معناداری در درصد مونوسیت‏های (p=0.016)CD14+ و (p=0.016) CD14+CD16- مشاهده شد. به این صورت که در ابتدا افزایش(CD14+: 9%، p= 0.314; CD14+CD16-: 5%، p= 0.594) و سپس رو به کاهش (CD14+: -26%، p= 0.015; CD14+CD16-: -28%، p= 0.021) گذاشتند. مونوسیت‏های CD14+CD16+ هم تغییراتی داشتند هر چند این تغییرات از نظر آماری معنادار نبود (p= 0.097).

    نتیجه گیری

    با توجه به نتایج این مطالعه می‏توان گفت که یک جلسه ورزش تناوبی با افزایش درصد مونوسیت‏های CD14+ و CD14+CD16- بلافاصله پس از ورزش و کاهش آن در یک ساعت بعد همراه است. اما به نظر می رسد مونوسیت‏های CD14+CD16+ پاسخ معناداری به یک جلسه ورزش نمی‏دهند. مطالعات بیشتری لازم است تا عملکرد این تغییرات در پاسخ به ورزش و تاثیر تمرین ورزشی در این بیماران بررسی شود.

    کلید واژگان: ورزش, سرطان پستان, مونوسیت, سیستم ایمنی
    Nasim Khosravi, Erik Hanson, Vahid Farajivafa, Hamid Agha-Alinejad, Shahpar Haghighat, Mahdieh Molanouri Shamsi, Wiliam Evans, Jordan Lee, Eli Danson, Chad Wagoner, Elizabeth Harell, Kristen Nyrop, Hy Muss, David Bartlett, Cludio Battaglini
    Introduction

    Exercise is now strongly recommended for breast cancer patients to improve their overall health and quality of life. Monocytes play an important role in the cancer immune system and a better understanding of how acute exercise alters the monocyte subsets would aid in exercise prescription.

    Methods

    Ten breast cancer survivors (age: 59 ± 7.1) who completed their primary cancer treatment within the previous year were evaluated in this study. Using flow cytometry, monocyte subset percentages were evaluated before, immediately after, and 1 hour after 45 minutes of acute, intermittent exercise. Exercise intensity was 60% of peak wattage obtained from a cardiopulmonary exercise test.

    Results

    The percentage of CD14 monocytes and CD14࠽ monocyte subsets changed significantly across the trial (p= 0.016 and p = 0.016, respectively), with a small, non-significant increase immediately after exercise (CD14: 9%, p= 0.314; CD14࠽: 5%, p= 0.594) followed by a larger significant decrease 1 hour after exercise relative to baseline (CD14: -26%, p= 0.015; CD14࠽: -28%, p= 0.021). CD14࠽ subpopulation showed a tendency to change across the trial but this did not quite reach significance (p= 0.097).

    Conclusion

    These findings suggest that acute intermittent exercise mobilizes CD14 monocytes and CD14࠽ monocyte subsets in breast cancer survivors in a manner that is comparable to previous reports in healthy individuals. Further studies are warranted to determine the functionality of the mobilized monocytes and the effects of exercise training.

    Keywords: Exercise, Breast Cancer, Monocyte, Immune System
  • محمد فشی *، حمید آقا علی نژاد، آرزو اسکندری
    سابقه و هدف
    هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی پس از قرارگیری در معرض هوای آلوده به ذرات کربن سیاه کمتر از 5/2 میکرون بر بیان ژن های NF-κB و TNF-α بافت ریه موش های صحرایی نر بود.
    مواد و روش ها
    برای انجام مطالعه پژوهشی حاضر 24 سر موش صحرایی نر ویستار با میانگین وزن 97/26±29/279 گرم به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: 1) کنترل (بدون مداخله)؛ 2) بدون تمرین و با قرار گرفتن در معرض ذرات کربن سیاه؛ 3) تمرین هوازی و بدون قرار گرفتن در معرض ذرات کربن سیاه؛ و 4) تمرین هوازی پس از قرار گرفتن در معرض ذرات کربن سیاه. پانزده دقیقه پس از قرارگیری در معرض ذرات کربن سیاه در اتاقک، تمرین هوازی با 50 درصد بیشینه سرعت هر گروه به مدت 4 هفته انجام شد و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و قرارگیری در معرض ذرات کربن سیاه حیوانات تشریح شدند. با استفاده از تکنیک -PCRReal time بیان ژن های NF-κB و TNF-α در بافت ریه موش ها مورد ارزیابی قرار گرفت.
    نتایج
    تفاوت معنی داری بین گروه های 1 با بقیه گروه ها برای بیان NF-κB مشاهده گردید. همچنین تفاوت معنی داری بین گروه های 2 و 3 برای بیان TNF-α در بافت ریه موش های در معرض ذرات کربن سیاه مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    تمرینات هوازی پس از قرارگیری در معرض ذرات کربن سیاه کمتر از 5/2 میکرون با تعدیل عوامل التهابی ریه همراه می شود. به نظر می رسد این تغییرات در بخشی با کاهش خطر ابتلا به بیماری های ریوی ناشی از التهاب همراه باشد.
    کلید واژگان: لتهاب, کربن سیاه, تمرین هوازی, عامل رونویسی از هسته کاپا, عامل نکروزدهنده تومور آلفا
    Mohammad Fashi *, Hamid Agha Alinejad, Arezoo Eskandari
    Background
    The aim of the present study was to investigate the effect of aerobic exercise after exposure to black carbon particulate matter 2.5 (PM 2.5) on expression of NF-κB, and TNF-α genes in the lung tissue of male rats.
    Materials And Methods
    Twenty-four male Wistar rats (mean weight, 279.29±26.97 g) were randomly divided into four equal groups: 1) control (without any intervention), 2) without aerobic exercise and with exposure to PM2.5 black carbon, 3) aerobic exercise without exposure to black carbon, and 4) aerobic exercise after exposure to PM2.5 black carbon. The aerobic exercise protocol was performed at 50% the maximal speed of each group for 4 weeks 15 minutes after exposure to black carbon particles in the chamber. Animals were sacrificed 24 hours after the last training session and exposure to black carbon particles. The expression of NF-κB and TNF-α genes were analyzed in the lung tissue of rats by the real-time PCR.
    Results
    A significant difference was found in the NF-κB expression between the group 1 and other groups and also there was a significant difference in the TNF-α expression between the group 2 and group 3 after exposure to black carbon in the lung tissue of male rats.
    Conclusion
    The findings show that aerobic exercise after exposure to the black carbon particles (PM2.5) is associated with adjustment in lung inflammatory factors. It seems that these changes in part are associated with a lower risk of inflammatory pulmonary disease.
    Keywords: Inflammation, Black carbon, Aerobic exercise, NF, ?B, TNF, ?
  • بتول رضایی سراجی، حمید آقاعلی نژاد*، معصومه ابتکار، رضا قراخانلو
    قرارگیری در هوای آلوده بر سیستم عصبی مرکزی تاثیرگذار است و به التهاب و تخریب عصبی منجر می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه بر بیان mRNA ژن گیرنده شبه تول 2و 4 (TLR4 و TLR2 ) در هیپوکمپ مغز موش ها بود. 24 سر موش نر نژاد ویستار به طور تصادفی در چهار گروه الف) کنترل، ب) آلودگی، ج) تمرین و د) تمرین- آلودگی قرار گرفتند. موش های گروه های ب و د به مدت چهار هفته در معرض ذرات قرار گرفتند. پس از هر جلسه آلودگی، گروه دو ج به اجرای برنامه تمرین هوازی با 50 درصد سرعت بیشینه خود (60 دقیقه در هر جلسه) پرداختند. با استفاده از روش Real time-Pcr بیان mRNA ژن های TLR4و TLR2در بافت هیپوکمپ مغز موش ها ارزیابی شد. برای تعیین معنادار بودن تاثیر تمرین و آلودگی از تحلیل واریانس دوطرفه استفاده شد. هوای آلوده به ذرات کربن سیاه به افزایش معنا داری در بیان mRNA ژن های TLR4 (005/0=P) و TLR2(033/.=P) منجر شد. تمرین تاثیر معناداری بر بیان mRNAژن TLR4(137/0=P) و TLR2 (113/0=P) نداشت و تمرین به دنبال قرارگیری در معرض هوای آلوده تاثیر معناداری بر بیان mRNAژن های TLR4 (063/0=P) و TLR2(867/0=P) در بافت هیپوکمپ موش های صحرایی نر نداشت. همچنین، تمرین با کاهش معنا دار توده بدن در گروه های در معرض ذرات کربن سیاه همراه شد. به نظر می رسد تمرین هوازی سبب تنظیم کاهشی TLR4 و TLR2 در هیپوکمپ مغز موش ها پس از قرارگیری در معرض هوای آلوده می شود و شاید بتواند آثار التهاب عصبی ناشی از آلودگی را تعدیل کند.
    کلید واژگان: آلودگی هوا, تمرین هوازی, گیرنده شبه تول 2و 4
    Batool Rezaee Seraji, Hamid Agha Alinejad *, Masoomeh Ebtekar, Reza Gharakhnloo
    Exposure to air pollution affects central nervous system and leads to neuroinflammation and neurodegeneration. The aim of this study was to evaluate the effect of aerobic exercise and carbon black exposure on TLR4 and TLR2 mRNA gene expression in the hippocampus of rats. 24 male Wistar rats were randomly assigned to 4 groups: A: control, B: exposure to pollution, C: exercise, D: exercise-pollution. B and D groups were exposed to PM10 carbon black for 4 weeks. The D and C groups carried out aerobic exercise program with 50% of their own maximal speed (60 minutes per session) after each session of pollution. The mRNA gene expression of TLR4 and TLR2 were analyzed in hippocampus tissue of rats by Real time – PCR. In order to determine the significance of the effect of exercise and pollution, two-way ANOVA test was used. Carbon black air pollution significantly increased TLR4 (P=0.005) and TLR2 (P=0.033) mRNA gene expression. The exercise had no significant effect on the mRNA gene expression of TLR4 (P=0.137) and TLR2 (P=0.113). The exercise following an exposure to polluted air had no significant effect on mRNA gene expression of TLR4 (P=0.063) and TLR2 (P=0.867) in hippocampus tissue of male rats. Also, the exercise was associated with a significant decrease in body mass in carbon black exposed groups. It seems that aerobic exercise reduces TLR4 and TLR2 in hippocampus tissue of rats after an exposure to polluted air and may be able to moderate the neuroinflammatory effects resulted from pollution.
    Keywords: aerobic exercise, Air pollution, TLR4, TLR2
  • اکرم کریمی اصل، حمید آقا علی نژاد *، رضا قراخانلو، بتول رضایی
    هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه بر بیان ژن اینترلوکین-شش در هیپوکمپ و قشر قدامی مغز موش های صحرایی نر بود. 24 سر موش نر نژاد ویستار هشت تا ده هفته ای به طور تصادفی در چهار گروه الف) کنترل، ب) آلودگی، ج) تمرین و د) تمرین- آلودگی قرار گرفتند. از دستگاه تزریق ذرات و اتاقک (فالونک) به منظور قرارگیری حیوانات در معرض ذرات کربن سیاه با قطر کمتر از ده میکرون استفاده شد. موش های گروه های آلودگی و تمرین- آلودگی به مدت چهار هفته (پنج روز در هفته، دو ساعت در روز) در معرض هوای آلوده به ذرات کربن سیاه قرار گرفتند. پس از هر جلسه آلودگی، گروه تمرین– آلودگی به همراه گروه تمرین به اجرای برنامه تمرین هوازی با 50 درصد سرعت بیشینه خود (60 دقیقه در هر جلسه) پرداخته و 24 ساعت پس از آخرین جلسه حیوانات قربانی شدند. با استفاده از روش ریل تایم-Pcr، بیان ژن اینترلوکین-شش بافت های هیپوکمپ و قشر قدامی مغز موش ها مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت تعیین معنادار بودن تاثیر تمرین و آلودگی از تحلیل واریانس دوطرفه استفاده گردید. هوای آلوده به ذرات کربن سیاه منجر به افزایش معنی داری در بیان ژن اینترلوکین-شش بافت های هیپوکمپ (0.007=P) و قشر قدامی مغز ( 0.010=P) گردید، بااین وجود تمرین هوازی تاثیر معنی داری بر بیان این ژن نداشت. باوجود عدم معنی داری تاثیر تمرین هوازی بر بیان ژن اینترلوکین-شش نتایج این تحقیق نشان داد که میزان بیان این ژن در گروه های تمرین و آلودگی- تمرین کمتر از گروه آلودگی بود. بنابراین به نظر می رسد تمرین می تواند با کاهش اینترلوکین-شش در مغز اثرات التهاب عصبی ناشی از آلودگی را تعدیل کند.
    کلید واژگان: تمرین هوازی, هوای آلوده, ذرات کربن سیاه, IL-6, هیپوکمپ, قشر قدامی مغز
    Akram Karimi Asl, Hamid Agha-Alinejad *, Reza Gharakhanloo, Batool Rezaee
    The propose of this study was to evaluate the effect of aerobic training and exposure to PM10 carbon black on IL-6 mRNA expression in the hippocampus and frontal cortex of male Wistar rats. Twenty-four adult male Wistar rats (8-10 weeks age) were randomly divided to 4 groups: A: Control (n=6), B: Aerobic training (n=6), C: Exposure to Carbon black (n=6), and D: Aerobic training plus exposure to Carbon black (n=6). In order to exposure the animals to carbon black particles with diameter less than 10 microns was used particle injection device and chamber (Falunak). The rats of air pollution and air pollution-aerobic training groups were exposed to PM10 carbon black for four weeks (five days per week, two hours per day). After that, the rats of air pollution-aerobic training and aerobic training groups were carried out aerobic training program with 50% of own maximum speed for 4 weeks (60 minutes per session). The animals were sacrificed 24 hours after the last session. The mRNA expression of IL-6 were analyzed in hippocampus and frontal cortex tissues by Real time – PCR. In order to determine the significant differences between groups two-way ANOVA test were used. Particulate air pollution resulted in significant increase in IL-6 gene expression in the hippocampus (p=0.007) and frontal cortex of the brain tissue (p=0.010), however, the training had no significant effect on the expression of this gene. Despite the lack of significant effect of training on gene expression of IL-6, the results showed that the expression of this gene in training and training-air pollution groups was lower than air pollution group. So, it seems that training can moderate the neuro-inflammatory effects of air pollution by reduction of IL-6.
    Keywords: Aerobic Training, Air Pollution, Carbon Black, IL-6, Hippocampus, Frontal Cortex
  • حمید آقاعلی نژاد*، الهام شهاب پور
    مقدمه و هدف

    پویایی اکسیژن پس از تمرین به عنوان شاخص مهم آمادگی و سلامت قلب و عروق محسوب می شود. هدف از این تحقیق، مقایسه پویایی اکسیژن دوره ریکاوری پس از دو فعالیت بیشینه  پیوسته و اینتروال در بازیکنان بسکتبال زن است.

    روش شناسی

    در این پژوهش 7 بازیکن بسکتبال زن انتخاب و در 3 جلسه جداگانه با فاصله 48 ساعت در این آزمون شرکت کردند. جلسه اول شامل پروتکل ورزش فزاینده جهت تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی و جلسه دوم شامل پروتکل فعالیت بیشینه پیوسته بالک و ویر (1959) تا سرحد واماندگی و جلسه سوم شامل پروتکل فعالیت بیشینه اینتروال با وهله های 1 دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت 120 درصد  Vvo2 max و 2 دقیقه استراحت تا رسیدن به سرحد واماندگی اجرا شد. به منظور ارزیابی متغیرهای پژوهش، تغییرات گازهای تنفسی در تمام طول مدت فعالیت و 10 دقیقه از دوره ریکاوری ثبت گردید.

    یافته ها

    تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده آزمون t همبسته در سطح0/05< P انجام گرفت. یافته های پژوهش حاضر نشان داد پس از دو فعالیت بیشینه پیوسته و اینتروال در نصف زمان ریکاوری اکسیژن (0/330= P) و نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن (0/821= P) و کل اکسیژن مصرفی دوره ریکاوری (0/760= P) تفاوت معناداری مشاهده نشد.

    بحث و نتیجه گیری

    با توجه به تحلیل داده ها مشخص می شود که روند تغییرات اکسیژن مصرفی در دوره ی ریکاوری پس از این دو نوع فعالیت ورزشی مشابه می باشد.

    کلید واژگان: پویایی اکسیژن ریکاوری, نصف زمان ریکاوری اکسیژن, نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن, کل اکسیژن مصرفی ریکاوری, فعالیت بیشینه پیوسته, فعالیت بیشینه اینتروال
    Hamid Agha Ali Nejad*, Elham Shahabpoor
    Introduction

    The dynamics of oxygen after exercise is considered as an important indicator of fitness and cardiovascular health. The objective of this study was to compare the dynamics of oxygen consumption in the recovery period after two maximum exercise continuous and interval in female basketball players.

    Methods

    In this study,7 women basketball players were selected  and in three separate sessions with an interval of 48 hours participated in this test. The first session consist of incremental exercise protocol to determine maximal oxygen uptake and the second session consist of continuous maximum exercise protocol Balk and Weir (1959) to the point of exhaustion and the third session consist of interval maximum exercise protocol with phases 1-minute of running on a treadmill with an intensity of 120% Vvo2 max and 2-minute rest, up to the point of exhaustion was carried out.In order to assess the variables, changes in respiratory gases during the entire duration of activity and 10-minute recovery period was recorded.

    Results

    Data analysis using paired t test at p<0/05 was performed. The findings of this study showed that after two continuous and interval maximum exercise in  Half- time recovery of vo2 (p=0/330) and Half- time recovery of oxygen pulse (p=0/821) and Total oxygen consumption during recovery (p=0/760) was not significant.

    Conclusions

    According to analysis of the data showed that the trend of oxygen consumption during recovery after these two types of exercise is the same.

    Keywords: dynamics of recovery oxygen, Half- time recovery of vo2, Half- time recovery of oxygen pulse, Total oxygen consumption during recovery, continuous maximum exercise, Interval maximum exercise
  • علی گرزی، امید مهرابی، حمید آقاعلی نژاد، احمد رحمانی، آقاعلی قاسمنیان
    هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر 10 هفته تمرین استقامتی، قدرتی و موازی بر میزان اینترلوکین-6 و کورتیزول پلاسمای مردان تمرین نکرده بود. به همین منظور، تعداد 38 آزمودنی مرد سالم (با میانگین سنی 21/1±89/24 سال و میانگین قد 52/6±87/175 سانتی متر و وزن 33/9±98/71 کیلوگرم) به صورت تصادفی در گروه های تمرین استقامتی(01=n)، قدرتی(9=n)، موازی (01=n) و کنترل (9=n) جایگزین شدند. آزمودنی ها هفته ای سه جلسه به تمرین دویدن بر روی نوارگردان، تمرینات قدرتی با وزنه های آزاد و یا ترکیبی از این دو(تمرین قدرتی در ابتدای جلسه) پرداختند. پس از 10 هفته تمرین، افزایش معناداری در قدرت بیشینه حرکات اسکوات و پرس سینه در گروه های قدرتی و موازی مشاهده شد(P=0/00). افزایش مشابهی نیز در Vo2 max گروه های استقامتی و موازی ملاحظه گردیدP=0/00) . تمرینات استقامتی منجر به تغییر معناداری در سطوح پلاسمایی اینترلوکین-6 (701/0=p) و کورتیزول (83/0=p) نشد. تمرینات قدرتی نیز تاثیر معناداری بر سطوح پلاسمایی اینترلوکین-6 نداشت(036/0=p) ، اما موجب افزایش معناداری در سطوح پلاسمایی کورتیزول شد (100/0=p). در نتیجه اجرای تمرینات موازی هم تغییرات معناداری در سطوح پلاسمایی اینترلوکین-6 مشاهده نگردید (036/0=p) و سطوح پلاسمایی کورتیزول نیز افزایش غیرمعناداری داشت (38/0=p). با این حال، تنها تفاوت تغییرات (D) در میزان اینترلوکین-6 گروه موازی به صورت معناداری پایین تر از گروه کنترل بود(475/1±71/0 در مقابل 31/1±855/0) (610/0=p). در مجموع، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که افزودن تمرین قدرتی به برنامه تمرین استقامتی به عنوان عامل مخل در عملکرد دستگاه ایمنی افراد تمرین نکرده مطرح نیست و حتی می تواند در بهبود آن موثر باشد.
    کلید واژگان: اینترلوکین, 6, کورتیزول, تمرین استقامتی, تمرین قدرتی و تمرین موازی
    Ali Gorzi, Omid Mehrabi, Hamid Agha Alinejad, Ahmad Rahmani, Agha Ali Ghasemnian
    This study is to investigate the effects of 10 weeks of endurance (E), strength (S) and concurrent (combined E and S) training on plasma level of IL-6 and cortisol in untrained men. In this semi-experimental study, 38 healthy volunteer males (age 24.89±1.21 yrs, height 175.87±6.52 cm, weight 71.98±9.33 kg) were randomly assigned to endurance (N=10), strength (N=9), concurrent (N=10), and control group (N=9). Treatment was conducted three times per week. After 10 weeks, the maximal bench press and squat strength of strength and concurrent groups were improved significantly (P≤0.05). Similar increment was observed in VO2max in endurance and concurrent groups (P≤0.05). Endurance training didn’t have any significant effect on IL-6 (p=0.107), and cortisol (p=0.38) levels. Strengths training also didnt affect on IL-6 (p=0.63), but resulted in a significant increment in plasma level of cortisol (p=0.001). There wasn’t any significant effect of concurrent training on IL-6 (p=0.162) and cortisol levels (p=0.38). However, only the difference (D) of changes in IL-6 in the concurrent group was significantly lower than control groups (p= 0.016, 0.710±1.475 vs 0.855±1.31). In conclusion, our results showed that adding the strength training to endurance training, not only, does not compromise the immune function in untrained men, but also can efficiently improve its function.
    Keywords: IL-6, Cortisol, Endurance Training, Strength Training, Concurrent Training
  • محمود دلفان، حمید آقاعلی نژاد *، مریم دلفان، صدیقه دهقان
    مقدمه
    مرگ برنامه‏ریزی شده سلول و رشد تومور بوسیله فراتنظیمی bcl-2 توسط miR-21 در بافت تومور مهار می‏شود. از این‏رو هدف از پژوهش حاضر تعیین اثرات تمرینات استقامتی تداومی (ET) و پرشدت تناوبی (HIIT) بر بیان اینتراتوموری miR-21 و bcl2 در بافت تومور موش‏های ماده مبتلا به سرطان پستان بود.
    روش بررسی
    18 سر موش ماده نژاد بالب سی پس از القاء سرطان به‏وسیله تزریق رده سلولی MC4-L2، به شکل تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین استقامتی تداومی (ET) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. سپس دو گروه تجربی شامل گروه ET (75 دقیقه در هر روز، دویدن با سرعت ثابت 60٪ تا 65٪ VO2peak) و گروه HIIT (شش تناوب 3 دقیقه و 20 ثانی هایی، 85٪ تا 90٪ VO2peak، و 90 ثانیه استراحت فعال در بین هر تناوب با شدت 30٪ تا 35٪ VO2peak) تمرینات ورزشی را در شیب 15% به صورت پنج روز در هفته و به مدت ده هفته اجرا کردند.
    حجم تومور به صورت هفتگی توسط کالیپر اندازه‏گیری و ثبت می‏شد. بیان ژن‏های miR-21و bcl-2 به‏وسیله تکنیک qReal time - PCR تعیین شد. داده ها نیز با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه مورد بررسی قرار گرفت.
    یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بیان ژن miR-21 در دو گروه تجربی به شکل معناداری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (P<0.001). با این وجود اختلاف معناداری در بیان ژن bcl-2 در دو گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد (p≥0.05). همچنین کاهش معنادار حجم تومور در هر دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. لازم به ذکر است که کاهش حجم تومور در گروه تناوبی پر شدت بیشتر از گروه تمرین استقامتی تداومی بود.
    نتیجه گیری: احتمالا تمرینات تناوبی پرشدت در کند کردن سرعت رشد سلول‏های سرطان پستان از طریق تاثیرات اینتراتوموری، سودمندتر از تمرین استقامتی تداومی است.
    کلید واژگان: تمرین تناوبی پرشدت, تمرین استقامتی تداومی, سرطان پستان, miR-21, bcl-2
    Mahmoud Delphan, Hamid Agha Alinejad *, Maryam Delfan, Sedigheh Dehghan
    Introduction
    Apoptosis and tumor growth are inhibited by intratumoral miR-21 via upregulation of bcl-2. Hence, the aim of the present study was determine the effects of continuous endurance training (ET) and high intensity interval training (HIIT) on intratumoral miR-21 and bcl-2 of breast cancer bearing female mice.
    Methods
    Eighteen female BALB/c mice after inducing breast cancer through MC4-L2 cell lines injection were randomly divided into three groups (n=6) including control, continuous endurance training (ET) and high intensity interval training (HIIT). Then, both experimental groups including ET (75 min/day, constant running speed corresponding to 60–65%) and HIIT (six intervals for 3 min and 20 seconds, 85-90% V̇O2 peak, 90 second of active rest at 30-35% V̇O2 peak separating intervals) performed exercise protocols at 15% inclination, five days a week for ten weeks. Tumor volume was measured and recorded by caliper every week. miR-21 and bcl-2 gene expression were determined by qReal-time PCR. Statistic data values also were measured by One-way ANOVA.
    Results
    The results of the present study showed that miR-21 gene expression was significantly reduced in both experimental groups compared to control group (p≤0.001). While, bcl-2 gene expression had no significant change in comparison with control group (p≥0.05). There was also observed a significant reduction in tumor volume of two experimental groups in comparison with control group. It should be noted that tumor volume reduction in HIIT was larger than ET.
    Conclusion
    HIIT is possibly more effective than ET in attenuating cancer cells progression via its intratumoral effects.
    Keywords: High Intensity Interval Training, Continuous Endurance Training, miR-21, bcl-2, Breast Cancer
  • ماریا رحمانی قبادی، فرهاد رحمانی نیا، بهمن میرزایی، مهدی هدایتی، حمید آقاعلی نژاد*
    هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر میزان اشتها، کالری دریافتی و رفتار تغذی های زنان غیرفعال دارای اضافه وزن بود. بدین منظور، 30 دانشجوی دارای اضافه وزن به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (با میانگین سنی 67/3±73/22 سال، قد 65/6±5/165 سانتی متر، وزن 03/10±48/74 کیلوگرم و نمایه توده بدن 47/2±50/27) و کنترل (با میانگین سنی 51/2±91/22 سال، قد 55/3±73/163 سانتی متر، وزن 15/8±83/74 کیلوگرم و نمایه توده بدن 75/2±20/28) تقسیم گردیدند. ابتدا، آزمودنی ها پرسش نامه رفتار تغذیه ای، بسامد غذایی و میزان اشتها را تکمیل نمودند و ویژگی های آنتروپومتریک آن ها اندازه‏گیری گردید. قابل ذکر است که گروه تمرین به مدت هشت هفته در برنامه تمرین هوازی با شدت متوسط شرکت کرد و گروه کنترل در این مدت زندگی روزمره خود را ادامه داد . 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، آزمودنی ها مجددا پرسش نامه های مذکور را تکمیل نمودند و ویژگی های آنتروپومتریک آن‏ها اندازه‏گیری گشت. تحلیل آماری با استفاده از آزمون تی وابسته و مستقل نشان می دهد که تمرین سبب کاهش معنا‏دار (0.01>P) انرژی دریافتی در گروه تمرین، همراه با کاهش معنا‏دار مصرف چربی (0.01>P) و کربوهیدرات (0.05>P) شده است؛ درحالی که تغییرات انرژی دریافتی بین دو گروه تفاوت معنا‏داری را نشان نمی دهد (0.05
    کلید واژگان: تمرین استقامتی, اشتها, رفتار تغذیه ای, انرژی دریافتی, اضافه وزن
    Mariya Rahmani Ghobadi, Farhad Rahmani Nia, Bahman Mirzaei, Mahdi Hedayati, Hamid Aghaalinejad *
    Article 12, Volume 9, Issue 33, Spring 2017, Page 201-214 XML PDF (1076 K)
    Document Type: Research Paper
    DOI: 10.22089/spj.2017.952
    Authors
    1Ph.D. Student at Sport Physiology, University of Guilan
    2Professor of Sport Physiology, University of Guilan
    3Associated Professor at Research Institute for Endocrine Sciences, Shahid Beheshti University of Medical Sciences
    4Associated Professor of Sport Physiology, Tarbiat Modares University
    Abstract
    The aim of this study was to investigate the effects of 8 weeks aerobic training on appetite, caloric intake and nutritional behavior in sedentary overweight women. For this, 30 overweight students were selected and randomly divided: training (age: 22.73±3.67; height: 165.5±6.65; weight: 74.48±10.03; BMI: 27.5±2.47) and control (age: 22.91±2.51; height: 163.73±3.55; weight: 74.83±8.15; BMI: 28.20±2.75). Before the start of practice period, and 48-hr after their last exercise session subjects completed the nutritional behavior, food frequency and appetite questionnaires and also their anthropometric characteristics were measured. The Training group participate in 8 weeks moderate intensity aerobic training while the control group continued their normal daily activities. Statistical analysis of results with paired and independent t test showed that calorie intake, fat and carbohydrate consumption were significantly decreased in training group (p0.05). Results did not show any significant differences in appetite between groups (p>0.05). The results of this study showed that, although 8 weeks moderate intensity aerobic training led to decrease in calorie intake, fat and carbohydrate consumption but these changes were not significant. Possibly, offering nutritional education and program along with exercise program can lead to more effective results.
    Keywords: Endurance Training, Appetite, Nutrition Behavior, Energy Intake, Overweight
  • Mania Roozbayani *, Maghsoud Peeri, Hamid Agha-Alinejad, Mohammad Ali Azarbayjani
    Objective
    High intensity interval training (HIIT) and continues aerobic training have cardio-protective effects in diabetic rats. The aim of this study was to compare the effect of HIIT and continues aerobic training (CAT) on MIR29A and collagen I gene expression in heart of diabetic male rats.
    Materials And Methods
    In this randomized controlled clinical trial, 18 male diabetic rats were studied. They were divided into 3 groups as HIIT, CAT and control group. Exercise protocol was performed 5 days/week for 5 weeks. The MIR29A and collagen I synthesis were compared between the groups.
    Results
    Findings showed MIR29A expression is statistically higher in HIIT and CAT group than control group (P-value
    Discussion
    The results of this study demonstrated that, HIIT increases MIR29A expression which is along with reduction in collagen I synthesis in cardiac muscles increases the risk of myocardial fibrosis in diabetic rats.
    Keywords: High intensity interval training, Continues aerobic training, Diabetic rats, MIR29A, Collagen I
  • Mania Roozbayani, Maghsoud Peeri *, Hamid Agha-Alinejad, Mohammad Ali Azarbayjani
    Objective
    High-intensity interval training (HIIT) and continues aerobic training (CT) have cardio-protective effects in diabetic rats. The functional role of microRNA in heart was studied. Only miR-29a levels were found to correlate with cardiac fibrosis, This study tests the hypothesis that applying HIIT and CT cases miR-29a increasing is associated with a reduction of connective tissue growth factor (CTGF) induced cardiac fibrosis.
    Materials And Methods
    In this randomized controlled trial, 18 male diabetic rats were included. They were divided into 3 groups called as HIIT, CT and control. Exercise protocol was performed 5 days/week for 5 weeks. The miR-29a and CTGF synthesis were compared between the groups by real time- PCR.
    Results
    Our results demonstrated that elevation of miR-29a using HIIT (2.67 , P=0.010,) or CT (1.79 , P=0.002) are effective in inhibiting CTGF (HIIT:0.17 P=0.000-CT:0.39 -induced cardiac fibrosis, suggesting that these types training would be selected as a new adjunctive therapy in the heart fibrosis- derived diabetic.
    Discussion
    The HIIT and CT showed increased levels of miR-29a compared CT group which is shown to decrease CTGF level resulting into lowered fibrosis of heart tissue in diabetic patients.
    Keywords: miR-29a, CTGF Gene, High intensity interval training, Heart, Diabetes mellitus
  • محمدعلی قرائت*، حمید آقاعلی نژاد، لیلا عیدی ابرغانی، یعقوب مهری الوار
    هدف تحقیق پیش رو تعیین اثر کافئین بر بازگشت به حالت اولیه در فعالیت ارگومتر روئینگ بود. به همین منظور، 9 پاروزن نخبه مرد (سن 1/1±3/18سال، قد 1/7±7/185سانتی متر، وزن 6/8±9/77 کیلوگرم و چربی بدن 5/1±4/8 درصد) پس از فعالیت 2000 متر ارگوروئینگ، 3 یا 6 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن (mg.kg-1) کافئین یا دارونما مصرف کردند. آنها فعالیت را 24 ساعت بعد تکرار کردند. کافئین اثری بر توان (18/307 برای 6mg.kg-1، 00/301 برای 3mg.kg-1و 25/319 برای دارونما) و زمان (5/418 ثانیه برای 6mg.kg-1، 12/421 ثانیه برای 3mg.kg-1و 27/413 ثانیه برای دارونما) نداشت. تفاوت لاکتات در دو دوز مصرف کافئین و دارونما تفاوت معناداری نشان نداد. همچنین تفاوت معناداری در کراتین کیناز در دو دوز کافئین و دارونما پس از پیش آزمون و پیش از پس آزمون مشاهده نشد. بررسی نتایج فردی بهبود زمان اجرا در پنج نفر و تخریب آن را در چهار نفر پس از مصرف 6mg.kg-1 کافئین نشان داد. همچنین دو ورزشکار بهبود اجرا و هفت ورزشکار تخریب آن را پس از مصرف mg.kg-1 3 کافئین به ازای مصرف دارونما نشان دادند. نتایج نشان داد که کافئین بر بازگشت به حالت اولیه در فعالیت ارگومتر در شرایط تحقیق حاضر اثری ندارد.
    کلید واژگان: استقامت عضلانی, ارگوژنیک, ارگومتر, پاروزنان نخبه, کافئین
    Mohammad Ali Gharaat*, Hamid Agha Alinejad, Leila Eidi Abarghani, Yaeghoub Mehri Alvar
    The purpose of this study was to determine the effects of caffeine on recovery in 2000-m rowing ergometer performance. Nine elite male rowers (age18.3 ± 1.1 year, height 185.7 ± 7.1 cm, weight 77.9 ± 8.6 kg, and body fat 8.4 ± 1.5 %) in three different trials consumed 3mg.kg-1, 6mg.kg-1of caffeine and placebo, in random order after performing 2000m ergo rowing and repeated the same trial 24hours later. There were no significant differences among the two caffeine doses and placebo in stroke rate, power, and time. Also the Values of ∆ blood lactate concentration in three treatments did not show significant differences. Creatine Kinase levels did not show significant difference in three treatments (placebo: 873.3±210.7 U.l-1, 3mg: 905.9±191.2 U.l-1, and 6mg: 933.6±228.5 U.l-1). Individual evaluation showed worse time in 5 athletes and better time in 4 athletes for 6mg.kg-1 ingestion compared to Placebo. Also 2 athletes were better and 7 of them were worse after ingesting 3mg.kg-1. It was concluded that caffeine ingestion had no effect on recovery (according to observeing no differences between CK and LT levels and performance in different ingestions) between training or trials for 2000m ergo rowing under the conditions of this study
    Keywords: Caffeine, Ergogenic, Junior Rowers, Muscle endurance, Recovery
نمایش عناوین بیشتر...
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال