جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "distress tolerance" در نشریات گروه "پزشکی"
-
Background
Infertile women not only face physical challenges but also experience a range of psychological problems throughout the diagnosis, treatment, and course of their disease.
ObjectivesThis study aimed to examine the effects of acceptance and commitment therapy (ACT) on distress tolerance, flourishing, and purpose in life of infertile women.
MethodsAn interventional design with a pre-test and post-test with a control group was utilized in this research. The population consisted of infertile women undergoing treatment at infertility clinics in Isfahan city from February 20, 2023, to July 30, 2023. A total of 36 infertile women were randomly selected by convenience sampling based on inclusion and exclusion criteria and assigned into two equal groups—control and interventional—using simple random sampling (n = 18). The instruments used in this study included the Distress Tolerance Questionnaire by Simmons and Gaher (2005), the Flourishing Questionnaire by Soleimani et al. (2015), and the Purpose in Life Questionnaire by Crumbaugh and Maholick (1964). The interventional group received 8 sessions of ACT, while no intervention was implemented for the control group. At the end of the last treatment session, the participants took a post-test, and the data were analyzed using SPSS software version 23 at two levels of descriptive and inferential statistics.
ResultsThe demographic findings of the sample group indicated that the average age in the interventional group was 29.94 years, and in the control group, it was 30.50 years. Results showed that the mean scores of distress tolerance, flourishing, and purpose in life in the interventional group improved in the post-test phase compared to the control group (P < 0.05). Based on the results of multivariate covariance analysis, there is a significant difference between the groups in terms of distress tolerance, flourishing, and purpose in life (P < 0.05).
ConclusionsAcceptance and commitment therapy appears to be helpful in improving psychological problems associated with infertility in infertile women. Therefore, counselors and psychologists can use this method to support infertile women.
Keywords: Acceptance, Commitment Therapy, ACT, Distress Tolerance, Flourishing, Purpose In Life, Infertile Women -
مقدمه
ناباروری یکی از مشکلات عمده تولیدمثل است و به صورت ناتوانی در بارداری پس از یک سال مقاربت، بدون استفاده از هرگونه روش پیشگیری از بارداری تعریف می شود. هدف از انجام این پژوهش اثربخشی بسته آموزشی مقابله ای شناختی- رفتاری با تنیدگی ناباروری بر تحمل پریشانی و تنظیم شناختی هیجان در زنان نابارور بود.
مواد و روش هاپژوهش حاضر با توجه به هدف، کاربردی و شیوه اجرا، نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با پیگیری دوماهه به همراه گروه شاهد است. جامعه آماری این پژوهش زنان نابارور مراجعه کننده به مراکز ناباروری و مطب متخصصان زنان و درمان نازایی شهر کرمانشاه در سال 1401 بود. از میان زنان نابارور واجد شرایط شرکت در پژوهش و به منظور بررسی کیفیت و کنترل اثر بسته آموزشی استفاده شده، 60 نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند بر اساس رضایت آگاهانه به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی ساده در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه شاهد) تقسیم شدند و گروه آزمایش با استفاده از بسته آموزشی مقابله ای شناختی- رفتاری با تنیدگی ناباروری قبادی، در 12 جلسه آموزش دید. در این پژوهش برای اندازه گیری مقیاس ها، از پرسش نامه استرس ناباروری نیوتن و تحمل پریشانی هیجانی سیمونز و تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی استفاده شده است. در این پژوهش، تجزیه وتحلیل داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS vol.24 و آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و بررسی پیش فرض های آن صورت گرفته است.
یافته های پژوهش:
نتایج نشان داد، میان سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در تحمل پریشانی (P<0.05-0.001) و تنظیم شناختی هیجان (P<0.05-0.001) و مولفه های آن ها تفاوت وجود دارد و این تفاوت معنادار تا مرحله پیگیری نیز تداوم داشته است (P<0.05).
بحث و نتیجه گیریبسته آموزشی مقابله ای شناختی- رفتاری با تنیدگی ناباروری زنان نابارور می تواند بر تحمل پریشانی و تنظیم شناختی هیجان زنان نابارور اثربخش باشد و می توان از این برنامه برای کاهش تنیدگی زنان نابارور بهره گرفت.
کلید واژگان: مقابله شناختی- رفتاری, تنیدگی ناباروری, تحمل پریشانی, تنظیم شناختی هیجان, زنان نابارورIntroductionInfertility is one of the major reproductive problems and is defined as the inability to conceive after one year of sexual intercourse without using any method of pregnancy prevention. The current study aimed to investigate the effectiveness of designing a cognitive-behavioral coping training package for infertile women, specifically focusing on the impact of infertility stress on distress tolerance and cognitive regulation of emotion.
Materials & MethodsThis was a quasi-experimental design that involved a pre-test, a post-test, and a two-month follow-up. The participants were infertile women who were referred to infertility centers and the offices of gynecologists for infertility treatment in Kermanshah city in 2021. Sixty people were selected as a sample using the purposeful sampling method based on informed consent and randomly divided into three groups (two experimental groups and one control group), and each experimental group trained in 12 sessions using a cognitive-behavioral coping training package with Ghobadi infertility stress. Data collection forms included Perceived Infertility Stress (PIS), Distress Tolerance Scale (DTS), and Cognitive Emotion Regulation (CER). The statistical tests consisted of chi-square and repeated measure ANOVA, which were analyzed by SPSS V.24, and the level of significance was considered less than 0.05.
ResultsThere is a difference between the three stages of pre-test, post-test, and follow-up in the Distress Tolerance scale (P<0.001) and Cognitive Emotion Regulation’s scores (P<0.001). Also, these differences were significant between groups during the follow-up stage (P<0.001).
ConclusionThe cognitive-behavioral coping training package with infertility stress can be effective in decreasing the distress tolerance and cognitive emotion regulation of infertile women's emotions.
Keywords: Cognitive-Behavioral Coping, Infertility Stress, Distress Tolerance, Cognitive Emotion Regulation, Infertile Women -
International Journal of Travel Medicine and Global Health, Volume:12 Issue: 4, Autumn 2024, PP 216 -224IntroductionIn recent years, the cell-phone use greatly increased throughout the World. In between worrying about the psychological effects of this phenomenon is on the rise. The Present research was aimed to investigate the problematic use of cell-phone in the relationship by feeling of loneliness and alexithymia with the mediating role of distress tolerance among medical science students.MethodsIn this cross sectional study employed a correlational method based on causal models. The statistical population of the research included all medical science students of Ahvaz Jondishapur university. The statistical sample included 277 subjects selected by available method. In this research, questionnaires of cell-phone over-use scale (COS), UCLA loneliness scale (ULS), Toronto alexithymia scale (TAS) and distress tolerance scale (DTS) were used. The research data was analyzed using SPSS and AMOS software and with the help of structural equation modeling method.ResultsThe results showed the direct effect of the variable of alexithymia (0.231), feeling of loneliness (-0.372), and distress tolerance (-0.204) were significant on problematic use of cell-phone (p<0.01). Also, the indirect effect of the distress tolerance variable on problematic use of cell-phone through the role of alexithymia and feeling of loneliness were significant (p<0.01).ConclusionsBased on the findings of the research, it can be concluded that a better clinical understanding of alexithymia, feeling of loneliness and distress tolerance in the pathology of problematic use of cell-phone is a key element in the evaluation and clinical work with medical science students.Keywords: Problematic Use Of Cell-Phone, Distress Tolerance, Feeling Of Loneliness, Alexithymia, Medical Science Students
-
هدف و زمینه
براساس پژوهش های پیشین، فرایندهای شناختی می تواند به افراد در مدیریت احساسات خود پس از تجربه کردن وقایع سخت زندگی کمک کند؛ ازاین رو، پژوهش حاضر باهدف تعیین نقش نظم جویی شناختی هیجانی و تحمل پریشانی در پیش بینی بهزیستی روان شناختی بیماران سرپایی مبتلا به کرونا در ایام قرنطینه انجام گرفت.
روش بررسیپژوهش حاضر توصیفی تحلیلی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی بیماران سرپایی مبتلا به کرونا در ایام قرنطینه در سال 1399 تشکیل دادند. از بین آن ها 150 نفر به روش نمونه گیری دردسترس مشروط بر مبتلابودن به کرونا و به سربردن در قرنطینه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه نظم جویی شناختی هیجان (گارنفسکی و کرایج، 2006) و مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) و مقیاس بهزیستی روان شناختی (فرم کوتاه) (ریف، 1989) بود. داده های پژوهش با نرم افزار SPSS و آماره های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه خطی با مدل هم زمان، در سطح معناداری کمتر از 0٫05 تجزیه وتحلیل شد.
یافته هانتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد، بین نظم جویی شناختی هیجانی (0٫717=r) و تحمل پریشانی (0٫677=r) با بهزیستی روان شناختی در بیماران سرپایی مبتلا به کووید رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (0٫001>p). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه خطی مشخص کرد، تحمل پریشانی و نظم جویی شناختی هیجانی به میزان 53درصد، بهزیستی روان شناختی را پیش بینی می کنند (0٫001>p)؛ همچنین تاثیرگذاری نظم جویی شناختی هیجانی (0٫001>p، 0٫493=β) بر بهزیستی روان شناختی بیشتر از تاثیرگذاری تحمل پریشانی (0٫005=p، 2٫275=β) است.
نتیجه گیریبراساس نتایج پژوهش، نظم جویی شناختی هیجانی و تحمل پریشانی در پیش بینی بهزیستی روان شناختی بیماران سرپایی مبتلا به کرونا در ایام قرنطینه نقش موثری دارند.
کلید واژگان: بهزیستی روان شناختی, تحمل پریشانی, کرونا, نظم جویی شناختی هیجانیBackground & ObjectivesGiven the severity of the disease's spread, the World Health Organization declared a state of emergency on February 4, 2020, and many countries subsequently announced national quarantine. An epidemic of a disease is not only a physical phenomenon but also affects individuals and communities on many levels. Fear of illness, death, the spread of false news and rumors, disruption of daily activities, implementation of restrictive measures preventing public presence, going to places or meeting with other families, creating job–related issues and their consequences, and putting the mental health of individuals at risk in society. In addition, quarantine and restrictions are forms of isolation that are psychologically unpleasant and distressing. Based on previous research, cognitive processes can help individuals manage their emotions after experiencing difficult life events. Therefore, the present study aimed to determine the role of cognitive–emotional regulation and distress tolerance in predicting the psychological well–being of hospitalized patients with COVID–19 during quarantine.
MethodsWe conducted descriptive–analytical research of correlational type. The statistical population comprised all outpatients with COVID–19 during quarantine in 2019. According to Green's model (2003), a minimum sample size of 106 was necessary to achieve better results and prevent bias. However, 150 individuals were selected using convenience sampling, based on their availability and meeting the inclusion criteria, through online platforms and virtual applications (WhatsApp & Telegram). The inclusion criteria were as follows: being infected with the COVID–19 disease on an outpatient basis and spending time in quarantine, being older than 18 years, being literate more than junior high school level, and providing written consent to participate in the research. The exclusion criteria were hospitalization of the affected person, age range less than 18 years, literacy level lower than junior high school, and not consenting to participate in the research. The research tools included the Cognitive–Emotional Regulation Questionnaires (Garnefski & Kraaij, 2006), the Distress Tolerance Scale (Simmons & Gaher, 2005), and the Psychological Well–Being Scale–Short–Form (Ryff, 1989). The research data were analyzed using SPSS software. The Pearson correlation and linear multiple regression analysis were performed at a significance level of less than 0.05.
ResultsThe results of the Pearson correlation showed a positive and significant relationship between emotional cognitive regulation (and its subscales) (r=0.771) and distress tolerance (and its subscales) (r=0.677) with psychological well–being in outpatients with COVID–19 (p<0.001). The results of the multiple regression analysis with the simultaneous model showed that both variables of distress tolerance and cognitive–emotional regulation together predict psychological well–being by 73%. Also, cognitive emotional regulation (p<0.001, β=0.493) and distress tolerance (p=0.005, β=0.275) positively and meaningfully predict psychological well–being. In addition, cognitive–emotional regulation (Beta=0.493), with a higher beta value, was considered a stronger predictor of psychological well–being.
ConclusionAccording to the research results, emotional cognitive regulation and distress tolerance significantly predict the psychological well–being of hospitalized patients with COVID–19 during quarantine.
Keywords: Psychological Well–Being, Distress Tolerance, Corona, Emotional Cognitive Regulation -
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، سال شصت و هفتم شماره 4 (پیاپی 196، مهر و آبان 1403)، صص 1312 -1321مقدمه
با توجه به نبود طرح های آزمایشی تصادفی کنترل شده در خصوص فرآیندهای تنظیم هیجان و تحمل پریشانی در مدیریت اختلال شخصیت مرزی و ضرورت و اهمیت این موضوع، لازم شد تا اثربخشی درمان روانپویشی مبتنی برظرفیت سازی بر بدتنظیمی هیجانی و تحمل پریشانی افراد دارای اختلال شخصیت مرزی مورد مطالعه قرار گیرد.
روش کارپژوهش حاضر یک طرح آزمایشی کنترل شده تصادفی است که در آن از تمامی بیماران اختلال شخصیت مرزی دارای بدتنظیمی هیجانی بالا و تحمل پریشانی پایین مراجعه کرده به کلینیک های اعصاب و روان شهر تهران در پاییز 1402، 30 آزمودنی با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای و بر اساس معیارهای ورودی انتخاب شدند. آنها به طور تصادفی در یکی از گروه های مداخله (روانپویشی مبتنی بر ظرفیت سازی) یا کنترل قرار گرفتند. از مقیاس دشواری های تنظیم هیجان (DERS) و مقیاس تحمل پریشانی (DTS) به منظور اندازه گیری پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-26 و از طریق آزمون تحلیل کوواریانس یک راهه مورد تحلیل قرار گرفت.
نتایجآزمون تحلیل کوواریانس برای تغییرات بین گروهی هر دو متغیر بدتنظیمی هیجانی (04/0P= و 66/75F=) و تحمل پریشانی (02/0P= و 15/86F=) معنادار بود.
نتیجه گیریدر نتیجه می توان روان درمانی پویشی مبتنی بر ظرفیت سازی را درمانی مناسب برای کاهش بدتنظیمی هیجانی و افزایش تحمل پریشانی بیماران اختلال شخصیت مرزی در نظر گرفت.
کلید واژگان: درمان روانپویشی مبتنی بر ظرفیت سازی, بدتنظیمی هیجانی, تحمل پریشانی, شخصیت مرزیIntroductionconsidering the lack of RCT’s and the importance of the subject it was necessary to examine the effectiveness of capacity building Dynamic Psychotherapy on emotion dysregulation and distress tolerance of boatrderline personality disorder patients.
Methodsthis was a randomized controlled trial and from all BPD patients with high levels of emotion dysregulation and low levels of distress tolerance of neuropsychiatric clinics in Qom during fall 2023, 30 eligible individuals were selected using randomized clustered sampling and were randomly assigned into intervention and control group. The data from Difficulties in Emotion Regulation Scale (DERS) and Distress Tolerance Scale (DTS) in pretest and posttest were analyzed via SPSS-26 through analyze of covariance (ANCOVA).
Resultsthe ANCOVA results showed that the differences between groups in emotion dysregulation (F=75/66, p=0/04) and distress tolerance (F=86/15, p=0/02) were significant.
ConclusionCapacity Building Dynamic Psychotherapy can be considered as an effective intervention for reducing emotion dysregulation and improving distress tolerance in BPD patients.
Keywords: Capacity Building Dynamic Psychotherapy, Emotion Dysregulation, Distress Tolerance, Boatrderline Personality Disorder -
مقدمه
بیماری قلبی عروقی به عنوان یکی از شایع ترین علت مرگ و میر در میان بیماری های غیرواگیر است.
هدفپژوهش حاضر به منظور اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و شفقت ورزی زنان مبتلا به مشکلات قلبی عروقی انجام شد.
روشروش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل بیماران زن مبتلا به مشکلات قلبی عروقی مراجعه کننده به بخش قلب بیمارستان امام رضا (ع) آمل سال 1401-1402 بودند،که تعداد 30 نفر با شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب و در دو گروه درمان پذیرش و تعهد (15 نفر) وگروه کنترل (15 نفر) جایدهی شدند. برای گردآوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی سیمون و گاهر (2005) و شفقت ورزی نف (2003) استفاده شد. گروه آموزش، درمان پذیرش و تعهد هیز و همکاران (2011) را به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس بانرم افزار spss نسخه 22 مورد تحلیل قرارگرفت.
یافتهنتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین نمرات گروه کنترل و آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=P). به طوری که درمان پذیرش و تعهد منجر به افزایش تحمل پریشانی و شفقت ورزی زنان مبتلا به مشکلات قلبی عروقی گردید (05/0<P).
نتیجه گیریبراساس نتایج به دست آمده درمان پذیرش و تعهد به عنوان یک روش مناسب در جهت بهبود تحمل پریشانی و شفقت ورزی زنان مبتلا به مشکلات قلبی عروقی بود. باتوجه به اثربخش بودن این روش پیشنهاد می شود در کنار سایر روش های درمانی در جهت بهبود این متغیرها در این زنان استفاده شود
کلید واژگان: تحمل پریشانی, شفقت ورزی, مشکلات قلبی عروقیPurposeCardiovascular disease is one of the most common causes of death among non-communicable diseases.
ObjectiveThe present study was conducted to determine the effectiveness of acceptance and commitment therapy on distress tolerance and compassion in women with cardiovascular problems.
MethodThe research method was semi-experimental with a pre-test-post-test design with a control group. The statistical population consisted of female patients suffering from cardiovascular problems referred to the heart department of Imam Reza (AS) Amol Hospital in 1401-1402, 30 of whom were selected by available sampling method and divided into two treatment groups: acceptance and commitment (15 people) and control group (15). people) were placed. To collect data, Simon and Gaher (2005) distress tolerance scale and Neff (2003) compassion scale were used. The training group received Hayes et al.'s (2011) acceptance and commitment therapy for 8 sessions of 45 minutes. The data was analyzed using covariance analysis method with spss software version 22.
FindingsThe results of covariance analysis showed that there is a significant difference between the scores of the control and experimental groups (P=0.001). So that the treatment of acceptance and commitment led to an increase in distress tolerance and compassion in women with cardiovascular problems (P<0.05).
ConclusionBased on the obtained results, acceptance and commitment therapy was a suitable method to improve distress tolerance and compassion-exercise in women with cardiovascular problems. Due to the effectiveness of this method, it is suggested to be used along with other treatment methods to improve these variables in these women.
Keywords: Distress Tolerance, Compassion, Cardiovascular Problems -
مقدمه
خانواده شالوده زندگی فردی، اجتماعی و هسته اصلی زندگی زوجین است.
هدفهدف پژوهشحاضرتعیین اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر ابعاد نارسایی هیجانی و تحمل پریشانی زنان دارای گرایش به طلاق عاطفی بود.
روشروش پژوهش نیمهآزمایشی ازنوع پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زنان متاهل دارای گرایش به طلاق عاطفی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر بابل در سه ماهه اول سال 1402 بود که تعداد 30 نفر از آنان به صورت دردسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هرگروه 15نفر) جایگزین شدند. جهت گردآوری داده ها از طلاق عاطفی پاینز (1996)، نارسایی هیجانی بگبی و همکاران (1994) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) استفاده شد. برنامه آموزش ذهن آگاهی به مدت 8جلسه 90 دقیقه ای براساس مدل سگال و همکاران (2002) صرفا بر روی گروه آزمایش اجرا شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره با نرم افزار spss نسخه 24 مورد تحلیل قرار گرفت.
یافتهنتایج نشان داد بین نمرات پیش آزمون پس آزمون دو گروه آزمایش و کنترل در نارسایی هیجانی و تحمل پریشانی زنان دارای گرایش به طلاق عاطفی و مولفه هایش تفاوت معنی داری وجود دارد (01/0>p). به طور کلی آموزش ذهن آگاهی بر نارسایی هیجانی و تحمل پریشانی تاثیر معنی داری داشت (01/0>p).
نتیجه گیری:
مطابق با یافته ها آموزش ذهن آگاهی بر نارسایی هیجانی و تحمل پریشانی زنان دارای گرایش به طلاق عاطفی موثر بود.ازین رو از این برنامه می توان برای کمک به زنان دارای گرایش به طلاق عاطفی استفاده کرد.
کلید واژگان: طلاق عاطفی, تحمل پریشانی, نارسایی هیجانی, ذهن آگاهی, زنانIntroductionFamily is the foundation of both individual and social life and the core of married life.
ObjectiveThe present research aimed to determine the effectiveness of mindfulness-based training on the dimensions of alexithymia and distress tolerance in women prone to emotional divorce.
MethodThis research was a semi-experimental pretest-posttest design with a control group. The study population consisted of married women prone to emotional divorce referring to psychological counseling centers in the city of Babol during the first quarter of 2023. A total of 30 patients were selected through a convenience sampling method and were randomly assigned to two groups: Experimental (n=15) and control (n=15). The Couple Burnout Measure (Pines, 1996), the Alexithymia Scale (Bagby et al., 1994), and the Distress Tolerance Scale (Simons and Ghaher, 2005) were used to collect data. The mindfulness-based training program, based on the Segal et al.’s (2002) model, was administered merely in the experimental group for eight 90-minute sessions. Data were analyzed via multivariate analysis of covariance (MANCOVA) using SPSS version 24.
ResultsThe results demonstrated a significant difference between the pretest and posttest scores of the experimental and control groups regarding alexithymia, distress tolerance, and their components in women prone to emotional divorce (p<0.01). Overall, mindfulness-based training had a significant effect on both alexithymia and distress tolerance (p < 0.01).
ConclusionBased on the results, mindfulness training had a significant effect on alexithymia and distress tolerance in women prone to emotional divorce. Therefore, this program can be utilized to help women prone to emotional divorce
Keywords: Emotional Divorce, Distress Tolerance, Alexithymia, Mindfulness, Women -
زمینه و هدف
هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر تنظیم هیجان، تحمل پریشانی و انعطاف پذیری روانی زنان مبتلا به میگرن بود. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل بود. این کارآزمایی بالینی بر روی زنان مراجعه کننده 50-20 ساله مبتلا به بیماری میگرن مراجعه کننده به مراکز درمان دولتی و خصوصی شهر اهواز در سال 1401 بود (100=N)..
مواد و روش هابا استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران تعداد 72 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه کنترل (هر گروه 36 نفر) جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش مقیاس تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (2002)، پرسش نامه انعطاف پذیری روان شناختی دنیس و وندروال (2011) و مقیاس تحمل پریشانی سیمون و گاهر (2005) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند.
یافته هانتایج نشان داد که رویکرد مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد باعث بهبود تنظیم منفی هیجانی، افزایش تحمل پریشانی و انعطاف پذیری روانی زنان مبتلا به سردرد میگرن شد (05/0< P). همچنین نتایج مرحله پیگیری نشان داد که اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تنظیم منفی هیجانی، تحمل پریشانی و انعطاف پذیری روانی زنان مبتلا به میگرن پایدار بوده است.
نتیجه گیرینتایج بر اهمیت کاربرد درمان پذیرش و تعهد در بهبود وضعیت تنظیم منفی هیجانی، تحمل پریشانی و انعطاف پذیری روانی زنان دارای سردرد میگرن تاکید دارد.
کلید واژگان: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد, تنظیم منفی هیجانی, تحمل پریشانی, انعطاف پذیری روانی, درد, میگرنIntroductionThe aim of the present study was to the effectiveness of acceptance and commitment therapy (ACT) on negative emotion regulation, distress tolerance, and psychological flexibility of women with migraine.
Materials and MethodsThe current research design was semi-experimental and pre-test-post-test-follow-up with a control group. This clinical trial was conducted on women aged 20-50 with migraine who were referred to public and private treatment centers in Ahvaz in 2022 (N=100). Using the sampling formula, 72 people were selected as the sample size and were randomly replaced into two treatment groups based on acceptance and commitment and the control group (36 people in each group). The present study was one-way blind so that the data analyst knew how to allocate the studied groups. The research tools were Garneffsky et al.'s Cognitive Emotion Regulation Questionnaire (2002), Dennis and Vanderwaal's Cognitive Flexibility Inventory (2011), and Simon and Gaher's Distress Tolerance Questionnaire (2005). Data were analyzed using analysis of covariance.
ResultsThe findings showed that the approach based on acceptance and commitment treatment increased emotional regulation, distress tolerance, and psychological flexibility of women with migraine (P< 0.05). Also, the results of the follow-up phase showed that the effectiveness of acceptance and commitment therapy in increasing emotional regulation, distress tolerance, and psychological flexibility of women with migraine was stable.
ConclusionThe results emphasize the importance of using acceptance and commitment therapy in improving the emotional regulation, distress tolerance, and psychological flexibility of women with migraine headaches.
Keywords: Treatment Based On Acceptance, Commitment, Emotional Regulation, Distress Tolerance, Psychological Flexibility, Pain, Migraine -
زمینه و هدف
عملکرد جنسی جزء مهمی از زندگی زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو است و تغییر در آن به خصوص در یائسگی، می تواند بر سلامت ایشان تاثیرگذار باشد. عملکرد جنسی این زنان می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی تحمل پریشانی در رابطه بین اضطراب و افسردگی با عملکرد جنسی در زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو بود.
مواد و روش هامطالعه حاضر از نوع توصیفی بود. جامعه آماری شامل زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 ساکن شهر تهران در سال 1402 بودند. حجم نمونه بر اساس مدل Kline و با روش نمونهگیری در دسترس 300 نفر انتخاب شد. ابزار گردآوری داده های پژوهش شامل پرسش نامه عملکرد جنسی زنان، سیاهه افسردگی Beck، سیاهه اضطراب Beck و مقیاس تحمل پریشانی Simons و Gaher بود. داده ها با استفاده از مدلسازی معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شد.
یافته هایافته های پژوهش نشان داد که اثرات مستقیم اضطراب، افسردگی و تحمل پریشانی بر عملکرد جنسی معنادار بود (001/0=P). همچنین، نتایج نشان داد که تحمل پریشانی در رابطه بین اضطراب و افسردگی با عملکرد جنسی نقش میانجی دارد.
نتیجه گیریبر طبق یافته های مطالعه حاضر، عملکرد جنسی زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو می تواند متاثر از اضطراب، افسردگی و تحمل پریشانی آنان باشد. لذا بر اساس یافته ها، اضطراب و افسردگی با تاثیرگذاری بر تحمل پریشانی موجب نقص در عملکرد جنسی زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو می شود که بر این اساس پیشنهاد می شود در مداخلات روان شناختی برای این زنان اقدام به کاهش اضطراب و افسردگی آنان کرد.
کلید واژگان: اضطراب, افسردگی, دیابت نوع دو, عملکرد جنسی, تحمل پریشانی, یائسگیBackground and ObjectivesSexual function is an important part of the life of postmenopausal women with type 2 diabetes and changes in it, especially in menopause, can affect their health. The sexual function of these women can be affected by various factors. The purpose of the present study was to investigate the mediating role of distress tolerance in the relationship between anxiety and depression and sexual function in postmenopausal women with type 2 diabetes.
Materials and MethodsThe present research is descriptive. The statistical population in this research included postmenopausal women with type 2 diabetes in Tehran City in 2023. A sample size of 300 people was selected based on Kline model and by convenience sampling. Data collection tools included Isidori’s Female Sexual Function Index, Beck’s Depression Inventory-II, Beck’s Anxiety Inventory, and Simons and Gaher’s Distress Tolerance Scale. The data were analyzed using structural equations modelling.
ResultsThe findings showed that the direct effects of anxiety, depression, and distress tolerance on sexual function were significant (p=0.001). Also, the results showed that distress tolerance has a mediating role in the relationship between anxiety and depression and sexual function.
ConclusionAccording to the results of the current study, sexual function of postmenopausal women with type 2 diabetes can be affected by anxiety, depression, and distress tolerance. It is concluded that anxiety and depression affect the distress tolerance and cause defects in the sexual function of postmenopausal women with type 2 diabetes; so it is suggested to reduce their anxiety and depression in psychological interventions for these women.
Keywords: Anxiety, Depression, Type 2 Diabetes, Sexual Function, Distress Tolerance, Menopause -
Objectives
The outstanding performance of Paralympic athletes improves their quality of life and resilience. The present study explores the role of mental toughness in predicting resilience and distress tolerance in Paralympic athletes.
MethodsThis descriptive and correlational study was conducted on Paralympic athletes who were members of the Iran Sports Federation for the Disabled (IRISFD) and were invited to attend the Paralympic games. The participants were 128 Paralympic athletes (n=60 women and n=68 men) who were selected via the simple random sampling method. The data were collected using the mental toughness questionnaire-48 (MTQ48), the Connor-Davidson resilience scale (CD-RISC) and the distress tolerance scale (DTS). The collected data were analyzed using the multiple regression analysis by the SPSS software, version 26.
ResultsThe results showed that mental toughness can predict resilience and distress tolerance in Paralympic athletes. Moreover, mental toughness accounted for 47.8% of the variances in resilience and 28.6% of the variance in distress tolerance. In addition, the analysis of the standard beta coefficients showed that mental toughness can positively and significantly predict resilience and distress tolerance in Paralympic athletes, with β coefficients equal to 0.69 and 0.53, respectively.
DiscussionMental toughness is a psychological construct that affects the performance and success of Paralympic athletes and increases their resilience and distress tolerance. Thus, a part of the preparation process, namely training and skill development programs for Paralympic games should focus on the mental toughness of athletes.
Keywords: Mental Toughness, Resilience, Distress Tolerance, Athletes, Disability, Paralympics -
زمینه و هدف
ناباروری حادثه ای پراسترس در زندگی انسان است و امروزه به عنوان مشکلی نسبتا شایع بین زوجین مطرح می شود. هدف از انجام این پژوهش اثربخشی بسته آموزشی مقابله ای شناختی- رفتاری با تنیدگی ناباروری بر امیدواری و تحمل پریشانی در زنان نابارور است.
مواد و روش هااین مطالعه از نوع نیمه تجربی با گروه گواه، دارای طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری این پژوهش زنان نابارور مراجعه کننده به مراکز ناباروری و مطب متخصصان زنان و درمان نازایی شهر کرمانشاه در سال 1401 بود. از بین زنان نابارور و در راستای کنترل اثر 60 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس براساس رضایت آگاهانه به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی ساده در سه گروه (2گروه آزمایش تحت آموزش مقابله ای شناختی- رفتاری با تنیدگی ناباروری و 1 گروه گواه) جایگزین شدند و گروه های آزمایش با استفاده از بسته آموزشی مقابله ای شناختی رفتاری با تنیدگی ناباروری (قبادی، کاکابرایی و گودرزی، 1402) در 12جلسه آموزش دیدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه استرس ناباروری نیوتن و همکاران (1999)، تحمل پریشانی هیجانی سیمونز و گاهر (2005) و امیدواری اشنایدر (1991) است. تجزیه و تحلیل داده ها در نرم افزار SPSS-24، از آزمون آنالیز واریانس اندازه گیری مکرر و بررسی پیش فرض های آن است.
یافته هابررسی اثربخشی بسته ی آموزشی بر امیدواری و تحمل پریشانی زنان نابارور نشان داد بین سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در تحمل پریشانی و امیدواری و مولفه های آنها تفاوت وجود دارد (0/001=p) و این تفاوت معنادار تا مرحله پیگیری نیز تداوم داشته است (0/001=p). اندازه اثر آموزش بر امیدواری و تحمل پریشانی به ترتیب برابر با 0/831 و 0/967 است.
نتیجه گیریبسته آموزشی مقابله ای شناختی- رفتاری با تنیدگی ناباروری زنان نابارور می تواند بر تحمل پریشانی و امیدواری زنان نابارور اثربخش باشد و می توان از این برنامه برای کاهش تنیدگی زنان نابارور بهره گرفت.
کلید واژگان: مقابله شناختی- رفتاری, تنیدگی ناباروری, تحمل پریشانی, امیدواری, زنان نابارورScientific Journal of Nursing, Midwifery and Paramedical Faculty, Volume:10 Issue: 1, 2024, PP 67 -82Background & AimInfertility is a stressful event in human life and nowadays it is a relatively common problem among couples. The purpose of this research is the effectiveness of the cognitive-behavioral coping training package with the stress of infertility on hope and tolerance of distress in infertile women
Materials & MethodsThis study was a semi-experimental type with a control group, with a pre-test-post-test design and a two-month follow-up. The statistical population of this research was infertile women who referred to infertility centers and the office of gynecologists and infertility treatment in Kermanshah city in 2022. Among the infertile women and in order to control the effect, 60 people were selected using the available sampling method based on informed consent as a sample and randomly selected in three groups (2 experimental groups under cognitive-behavioral coping training with infertility stress and 1 control group ) were replaced and the experimental groups were trained in 12 sessions using the cognitive-behavioral coping training package with infertility stress (Ghobadi, Kakabraei and Guderzi, 2024). In this research, to measure the scales, from the infertility stress questionnaire of Newton et al. The data collection tool is Newton et al.'s infertility stress questionnaire (1999), Simmons and Gaher's emotional distress tolerance (2005) and Schneider's hope (1991). Data analysis in SPSS-24 software is from repeated measurement analysis of variance and checking its defaults.
ResultsExamining the effectiveness of the educational package on the tolerance of distress and hope of infertile women showed that there is a difference between the three stages of pre-test, post-test and follow-up in tolerance of distress and hope and their components (p=0/001), and this significant difference continued until the follow-up stage (p=0/001). The size of the effect of education on hope and distress tolerance is equal to 0.831 and 0.967, respectively.
ConclusionThe cognitive-behavioral coping training package with infertility stress of infertile women can be effective in bearing the distress and hope of infertile women, and this program can be used to reduce the stress of infertile women
Keywords: Cognitive-Behavioral Coping, Infertility Stress, Distress Tolerance, Hope, Infertile Women -
زمینه و هدف
مالتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم ایمنی بدن شناخته شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد روان شناسی مثبت نگر بر تحمل پریشانی و احساس گرفتاری زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس انجام شد.
روش هاروش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به بیماری ام.اس عضو انجمن ام.اس اراک در سال 1401 بودند که به روش هدفمند تعداد 30 نفر انتخاب شدند و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (15 نفری) تقسیم شدند. مداخله مثبت نگر طرح سلیگمن در طی 8 جلسه 60 دقیقه ای برگزار شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از پرسش نامه تحمل پریشانی هیجانی و مقیاس احساس گرفتاری جمع آوری شد و با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس با نرم افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایجرویکرد روان شناسی مثبت نگر در گروه آزمایش برای بهبود تحمل پریشانی (0/05>P) و احساس گرفتاری (0/01>P) موثر و معنادار بوده است. همچنین ضریب اتا رویکرد روان شناسی مثبت نگر برای کاهش احساس گرفتاری در زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس برابر با 48/7 درصد بوده است.
نتیجه گیریبا توجه به اثربخش بودن رویکرد روانشناسی مثبت نگر در این پژوهش پیشنهاد می گردد از این رویکرد در مراکز ارایه خدمات روان شناختی به افراد مبتلا به ام اس استفاده گردد.
کلید واژگان: روان شناسی مثبت نگر, تحمل پریشانی, احساس گرفتاری, مالتیپل اسکلروزیسBackground & AimMultiple sclerosis (MS) is a chronic disease that weakens the body's immune system. The present study was conducted with the aim of determining the effectiveness of the positive psychology approach on the tolerance of distress and feeling trapped in women with multiple sclerosis.
MethodsThe research method was semi-experimental, with a pre-test and post-test design, and with a control group. The statistical population included all MS patients who were members of the MS Association of Arak in 2023. 30 people were selected by a targeted method and randomly assigned in to two experimental and control groups (15 people). The positive intervention approach Seligman was held during 8 sessions of 60 minutes and the control group did not receive any intervention. The data were collected from the Distress Tolerance Scale and the Feeling of Distress scale and analyzed using the analysis of covariance test with SPSS version 26 software.
ResultsThe positive psychological approach in the experimental group has been effective and significant for improving distress tolerance (P<0.05) and the feeling of distress (P<0.01). Also, the eta coefficient of the positive psychological approach to reduce the feeling of distress in women with MS was equal to 48.7%.
ConclusionIn this research with considering the effectiveness of the positive psychology approach, this approach is suggested to be used in the centers of providing psychological services to people with MS.
Keywords: Positive Psychology, Distress Tolerance, Feeling Trapped, Multiple Sclerosis -
اهداف
کودکان مبتلابه اختلال طیف اتیسم چالش عمده ای برای والدین به ویژه برای مادران به عنوان مراقب اصلی ایجاد می کنند. مادران شرم و پریشانی روانی زیادی را درارتباط با کودکان اتیسم تجربه می کنند. پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر آموزش گروهی درمان متمرکز بر شفقت بر شرم و تحمل پریشانی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم انجام شد.
مواد و روش هاپژوهش حاضر، با روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمام مادران دارای کودک اختلال طیق اتیسم شهر تهران تحت پوشش انجمن اتیسم ایران می باشد. نحوه انتخاب نمونه ها به صورت دردسترس و گلوله برفی است. 30 نفر از افراد به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند و پرسش نامه های شرم درونی شده کوک (1993)، دیگران به عنوان شرمگین کننده گاس (1994) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) در هر دو گروه اجرا شد و سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 1 ساعته تحت آموزش گروهی درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتند. پس از پایان دوره آموزشی به منظور بررسی تاثیر آموزش، پس آزمون در هر دو گروه اجرا شد و آزمون پیگیری 1 ماه پس از آن انجام شد. به منظور آزمون فرضیه های پژوهش از روش تحلیل اندازه گیری مکرر استفاده شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 28 استفاده شده است
یافته هایافته های پژوهش نشان داد آموزش گروهی درمان متمرکز بر شفقت بر کاهش شرم درونی، کاهش شرم بیرونی و افزایش تحمل پریشانی تاثیر دارد (P<0/01). نتایج نشان داد مداخله بیشترین تاثیر را به ترتیب بر تحمل پریشانی با ضریب 0/571، شرم درونی با ضریب 0/419 و شرم بیرونی با ضریب 0/417 دارد.
نتیجه گیریبا استفاده از آموزش گروهی درمان متمرکز بر شفقت می توان در راستای ارتقای سلامت روان مادران دارای کودک اتیسم گام برداشت.
کلید واژگان: درمان متمرکز بر شفقت, شرم, تحمل پریشانی, اختلال طیف اتیسمObjectivesThe care of children with autism spectrum disorder (ASD) pose a significant challenge for parents, especially mothers as their primary caregivers. Mothers of ASD children often feel shame and low psychological distress. The present study aimed to investigate the effect of group compassion-focused therapy on shame and distress tolerance of mothers of children with ASD.
MethodsThis is a quasi-experimental study with pre-test/post-test/follow-up design. The study population of consists of all mothers of children with ASD in Tehran, Iran, covered by the Iran Autism Association. The samples were selected using convenience and snowball sampling methods. Thirty mothers were randomly assigned to two groups of 15, including intervention and control. The internalized shame scale by Cook (1993), the Others as Shamer Scale by Goss (1994), and the Distress Tolerance Scale by Simons and Gaher (2005) were completed by both groups at pre-test, post-test, and one-month follow-up phases. The intervention group received eight one-hour sessions of group compassion-focused therapy. The data were analyzed using repeated measures ANOVA in SPSS version 28.
ResultsThe group compassion-focused therapy had a significant effect on reducing internalized shame, external shame, and increasing distress tolerance (P<0.01). The intervention had the greatest effect on distress tolerance with an effect size of 0.571, followed by internalized shame and external shame with effect sizes of 0.419 and 0.417, respectively.
ConclusionThe group compassion-focused therapy can reduce shame and improve distress tolerance of mothers of children with ASD.
Keywords: Compassion-Focused Therapy, Shame, Distress Tolerance, Autism Spectrum Disorder -
Introduction
Cardiac disease significantly impacts global health, causing substantial disability and mortality. This study compared the effectiveness of mindfulness-based cognitive therapy (MBCT) and integrated transdiagnostic psychotherapy (ITP) on emotion regulation and distress tolerance in patients with type D personality, characterized by social inhibition and negative affectivity.
MethodsA semi-experimental design randomly assigned 60 cardiac patients with type D personality from Simorgh Heart Clinic, Mashhad, Iran, in 2022, to MBCT group (n = 20), ITP group (n = 20) and control group (n = 20). The MBCT and ITP groups received respective interventions, while the control group received no intervention. Emotion regulation and distress tolerance were assessed using validated scales before and after the interventions.
ResultsMBCT demonstrated significantly greater improvement in both emotion regulation and distress tolerance compared to ITP and the control group.
ConclusionThis study suggests that MBCT may be a more effective intervention than ITP in improving emotion regulation and distress tolerance in cardiac patients with type D personality. Mindfulness-based approaches could offer valuable tools for managing emotional challenges in this population.
Keywords: Therapy, Emotion Regulation, Distress Tolerance, Cardiac Patients Personality -
BackgroundThis study aimed to investigate the effectiveness of Pilates exercises on emotion regulation and distress tol89erance in female students with premenstrual syndrome (PMS).MethodsThe present study used a quasi-experimental pretest-posttest design with a nonequivalent control group. The research population consisted of female students with PMS at the Islamic Azad University of Doroud during the academic year of 2021-2022. A convenience sampling method was employed, and 30 individuals were selected and randomly assigned to either the Pilates or control group. The research tools included the Premenstrual Symptoms Screening Tool (PSST), Distress Tolerance Scale (DTS), and Emotion Regulation Questionnaire (ERQ). These tools were administered to both the Pilates group and the control group in 3 stages: pretest, posttest, and follow-up. Pilates exercises were taught to the Pilates group by a professional instructor at the university gymnasium. Data analysis for this study was conducted using repeated measures analysis of variance (ANOVA) using SPSS version 22.ResultsThe findings showed that considering P≤0.05, there were significant changes in the variable of emotion regulation. In the Pilates group, the mean score of the emotion suppression subscale increased from 12 in the pretest to 15.33 in the posttest and16.8 in the follow-up. Similarly, the mean score of the emotion reappraisal subscale increased from 22.4 in the pretest to 26.26 in the posttest and 26.06 in the follow-up. Additionally, the distress tolerance in the Pilates group showed an increase from 40.93 in the pretest to 47.06 in the posttest and 47 in the follow-up.ConclusionPilates exercise has an effective role in improving emotion regulation and distress tolerance in female students with PMS.Keywords: Pilates exercises, emotion regulation, distress tolerance, Premenstrual syndrome
-
زمینه و هدف
سلامت روان به طور جدی به حالت های عاطفی مانند احساسات، واکنش های استرسی، انگیزه ها و روحیه فرد بستگی دارد. این حالت ها نحوه تفکر، احساس و رفتار ما را شکل می دهد و بیشتر آن ها از عملکرد تطبیقی حمایت می کنند. این پژوهش با هدف ارائه مدل ساختاری نقش واسطه ای تحمل پریشانی بین ذهن آگاهی، بدتنظیمی هیجانی و روان رنجورخویی با سلامت روان در شرایط کرونا اجرا شد.
روش کارپژوهش حاضر از نوع همبستگی و معادلات ساختاری بود. از بین پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر بجنورد در سال 1400 (700 نفر)، تعداد 249 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های ذهن آگاهی، بدتنظیمی هیجانی، تحمل پریشانی، رگه پنج عاملی شخصیت و سلامت روان استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آماری همبستگی پیرسون و مدلسازی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل های آماری با نر م افزارهای SPSS-27و LISREL-9.5 انجام شد.
یافته هانتایج آزمون معادلات ساختاری نشان داد که مدل پژوهش از برازش متوسط تا مناسب برخوردار است. بر این اساس، نتایج نشان داد متغیرهای پیش بین (ذهن آگاهی، بدتنظیمی هیجان، روان رنجوری و مدل میانجی (تحمل پریشانی) ، توانستند 68 درصد از واریانس متغیر ملاک (سلامت روان) را تبیین کنند. مطابق نتایج، دو متغیر ذهن آگاهی و بدتنظیمی هیجان هم به طور مستقیم و هم با میانجی گری تحمل پریشانی بر سلامت روان موثر بودند، در حالی که متغیر روان رنجورخویی فقط به طور مستقیم بر سلامت روان، تاثیر داشت (0/05< p).
نتیجه گیرینتایج نشان داد که ذهن آگاهی پایین، بد تنظیمی هیجان، ویژگی شخصیتی روان رنجوری بالا و عدم تحمل پریشانی در پرستاران، موجب برهم زدن سلامت روان در آنها می شود. این نتایج می تواند اطلاعات ارزند ه ای را در زمینه استفاده از روش های نوین روان شناختی برای کارکنان بیمارستان ارائه نماید و متخصصین را به استفاده از روش های کارآمد جهت بهبود عملکرد افراد و استفاده از راهبرد های سازگارانه تنظیم هیجان و به دنبال آن افزایش بهزیستی روان شناختی پرستاران ترغیب نماید.
کلید واژگان: ذهن آگاهی, بدتنظیمی هیجان, روان رنجوری, تحمل پریشانی, سلامت روانBackgroundMental health is significantly related to emotional states such as feelings, stress responses, motivation and mood. These states shape the way of thinking, feeling and behavior and most of them support adaptive performance. This study aims to provide a structural model of mindfulness, emotional dysregulation and neuroticism on mental health with the mediating role of distress tolerance in the COVID situation.
MethodsThe present study was a correlational and structural equation. A sample of 249 people from all nurses working in Bojnord hospitals (N=700) in 2021 was selected using the convenience sampling method. In this study, the mindfulness, emotional dysregulation, anxiety tolerance and five personality traits questionnaires were used for data collection. Data analysis was performed using Pearson correlation coefficient and structural equation modeling using SPSS version 27 and LISREL version 9.5, respectively.
ResultsThe results showed that the research model is fit at a moderate to appropriate level. Furthermore, the predictor variables (mindfulness, emotional dysregulation and neuroticism) and mediator variable (distress tolerance) in the model were able to explain 68% of the variance in the mental health criterion variable. According to the results, both mindfulness and emotional dysregulation variables had both direct effects on mental health and through the mediation of distress tolerance. While neuroticism had only direct effectiveness on mental health (p<0.05(.
ConclusionIt was concluded that low mindfulness, emotional dysregulation, high neuroticism personality and distress intolerance in nurses leads to their mental health disturbance. These results can provide valuable information in the field of using new psychological methods for hospital staff. Furthermore, it encourages working professionals to use efficient methods to improve people's performance and to use adaptive strategies to regulate emotions and enhance the psychological well-being of nurses
Keywords: MindfulnessEmotional DysregulationNeuroticism, Distress Tolerance, Mental Health -
Background
Cardiovascular diseases are among the most common chronic diseases. The role of heart attacks in death and the shortening of life is considered one of the most emotionally and psychologically influential diseases among individuals; therefore, the use of psychological and medical treatments for this group of patients is emphasized.
ObjectivesThe present study sought to assess the effectiveness of positive therapy in emotion regulation and distress tolerance in patients with coronary heart disease.
MethodsThe present study used quasi-experimental designs of pre-test and post-test followed up with a control group. The sample of this study included 45 subjects with coronary heart disease who were selected using available sampling in 2023. The distress tolerance questionnaire developed by Sevens and Gaher (2005) and the emotion regulation questionnaire developed by Granfsky et al. (2001) were used to collect the data in this study. Multivariate analysis of variance (MANOVA) was used to analyze the data, and SPSS software (version 26) was used to carry out statistical analyses.
ResultsThere was a statistically significant difference (0.05) in emotion regulation and distress tolerance in patients with coronary heart disease between the experimental and control groups.
ConclusionsPositive therapy can be inferred to be an effective intervention method for enhancing emotion regulation and distress tolerance in patients with coronary heart disease.
Keywords: Positive Therapy, Emotion Regulation, Distress Tolerance, Coronary Heart Disease -
Background and Objectives
In the current situation, it is essential to determine the level of anxiety in medical and non-medical employees due to the pandemic. Therefore, this research aims to assess the relationship between corona anxiety, emotion regulation strategies, and stress tolerance among the staff of rehabilitation centers in Tehran Province, Iran.
MethodsThis study was descriptive, cross-sectional, and correlational. The statistical population of the present study included the entire staff of rehabilitation centers served by the Welfare Organization of Tehran Province in 2022. Using simple random sampling, 10 rehabilitation centers were selected as study centers. Subsequently, 200 employees of these centers were selected and tested using Morgan’s sampling table (the male age of the participants was 31.5 years). The data collection instruments included the corona disease anxiety scale, the emotional distress tolerance questionnaire (2005), and the March emotional self-regulation strategies scale (2007). Data were analyzed by SPSS software, version 26.
ResultsThe results showed that the mean of corona anxiety was 18.94 out of a maximum of 54 and the proportion of psychological symptoms of corona anxiety was higher than physical symptoms. The highest score from the participant’s point of view from dimensions of distress tolerance was assigned to the subjective assessment of distress. The mean score for distress tolerance was 52.68 out of a maximum of 75 points and the mean score for employees’ emotion regulation strategies was 134.37 points, which shows that the use of emotional self-regulation strategies is strong. The results of the current research showed that corona anxiety decreases significantly by increasing distress tolerance, absorption of negative emotions, regulation of efforts to relieve distress and distress tolerance, and corona anxiety also decreases significantly. Also, with the increase in the level of emotion regulation strategies, the anxiety of corona decreases significantly. Distress tolerance showed a negative correlation with corona anxiety, and with the improvement of distress tolerance, corona anxiety decreased (P=0.014).
ConclusionBased on the results, increasing and improving distress tolerance and emotional regulation strategies significantly reduced corona anxiety. Also, the experiences and work of experts with more work experience alongside the younger and less experienced forces and their cooperation prepared the ground to reduce the effects of corona anxiety, as well as to improve the level of stress tolerance and emotion regulation strategies of employees.
Keywords: Emotion Regulation Strategies, Corona Anxiety, Distress Tolerance, Social Worker, Rehabilitation -
مقدمه
احساس تنهایی و تحمل پریشانی ازجمله عوامل خطرآفرین برای افکار خودکشی است، درحالی که پیوندهای والدینی عوامل محافظتی هستند. با وجود این، عوامل مهم اثرگذار دیگر وجود دارند که در میان افراد با سابقه اقدام به خودکشی بررسی نشده اند. بر اساس این، پژوهش حاضر با هدف پیش بینی اقدام به خودکشی از طریق تحمل پریشانی، احساس تنهایی و پیوندهای والدینی در افراد با سابقه اقدام به خودکشی انجام شد.
مواد و روش هاپژوهش حاضر کاربردی و از انواع پژوهش های توصیفی- همبستگی است و جامعه آماری شامل همه افراد با سابقه اقدام به خودکشی در اصفهان بودند که از میان آنان، تعداد 120 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه های پیوندهای والدینی پارکر و همکاران (1979)، تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005)، احساس تنهایی راسل و همکاران (1980) و اقدام به خودکشی محقق ساخته بودند. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام و به کمک نرم افزار آماری SPSS vol.27 و PLS vol.3 تجزیه وتحلیل شدند.
یافته های پژوهش:
نتایج نشان داد که از میان متغیرهای پیش بین، احساس تنهایی با بیشترین توان پیش بینی (7/64 درصد) و در گام دوم، با اضافه شدن پیوند والدینی با مادر، به 701/0 درصد افزایش و در گام سوم، با اضافه شدن پیوند والدینی با پدر به 729/0 درصد و در گام چهارم با اضافه شدن تحمل پریشانی، به 743/0 درصد رسید که همگی در سطح 01/0 معنی دار هستند.
بحث و نتیجه گیریبر اساس یافته های پژوهش می توان به نقش تاثیرگذار احساس تنهایی در پیش بینی اقدام به خودکشی اشاره کرد که لزوم توجه خانواده ها و سیاست گذاران به این متغیر بسیار مهم میتواند نقش برجستهای در کاهش نرخ خودکشی به دنبال داشته باشد.
کلید واژگان: احساس تنهایی, اقدام به خودکشی, پیوندهای والدینی, تحمل پریشانیIntroductionFeeling alone and enduring distress are risk factors for suicidal thoughts, while parental bonds are protective factors. However, the complex mechanisms behind these factors have not been identified among people with a history of suicide attempts. Therefore, the present study aimed to predict suicide attempts through distress tolerance, feeling alone, and parental bonds in people with a history of suicide attempts.
Material & MethodsThe current research is a descriptive-correlational study, and the statistical population included all people with a history of suicide attempts in Isfahan, Iran, from among whom 120 people were selected through convenience sampling. The research tools included parental bond questionnaires by Parker et al. (1979), distress tolerance by Simmons and Gaher (2005), feelings of loneliness by Russell et al. (1980), and attempted suicide was made by the researcher. The collected data was analyzed using descriptive methods, including Mean and Standard deviation and inferential statistics (e.g., Pearson's correlation coefficient and stepwise regression analysis) using the SPSS software (version 27) and PLS3 statistical software.
ResultsThe results showed that among the predictor variables, feeling alone had the highest predictive power (64.7%), and in the second step, with the addition of parental bond with the mother, it increased to 0.701%, and in the third step, with the addition of Parenting bond with father reached 0.729%, and in fourth step with the addition of distress tolerance, it reached 0.743%, all of which are statistically significant.
Discussion & ConclusionBased on the findings of the present research, we can point out the influential role of feeling alone in predicting suicide attempts, and the need for families and policy-makers to pay attention to this prominent factor can play a major role in reducing suicide rate.
Keywords: Distress tolerance, Feeling alone, Parental bonds, Suicide attempt -
Background
The coronavirus pandemic and the preventive measures implemented in response to it have presented family structures with significant challenges and tensions, leading to an increase in domestic violence cases during quarantine.
ObjectivesThis study aimed to assess the impact of corona anxiety, cognitive emotion regulation, and distress tolerance on domestic violence among couples during quarantine.
MethodsIn this descriptive-analytical study, the study population included all married individuals who participated in the research through invitations. Three hundred and fifty participants were included in the research by available and targeted sampling. Data were collected using the Conflict Tactics Scale (CTS-2), Corona Disease Anxiety Scale (CDAS), Distress Tolerance Scale (DTS), and Emotion Regulation Strategies Questionnaire (ERQ).
ResultsThe findings indicated that the variables of corona anxiety, cognitive emotion regulation, and distress tolerance could significantly predict domestic violence among couples. Among these variables, cognitive emotion regulation was the most suitable predictor of domestic violence. The study also revealed a significant positive relationship between corona anxiety and domestic violence (with a correlation coefficient of 0.051, P = 0.001). Additionally, there were negative relationships between cognitive emotion regulation and domestic violence (-0.45), as well as between distress tolerance and domestic violence (-0/38; P = 0.001).
ConclusionsThe research findings highlight the importance of addressing corona anxiety, emotional regulation, and distress tolerance to mitigate domestic violence among couples. Managing these factors can contribute to reducing the incidence of domestic violence in couples.
Keywords: Corona Anxiety, Emotion Regulation, Domestic Violence, Distress Tolerance, Couples
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.