تدوین مدل التقاطی خانواده محور و مقایسه اثربخشی آن با درمان تعامل والد-کودک در بهبود رابطه والد-کودک کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم (با عملکرد بالا)

شناسایی مولفه های موثر بر درمان و تدوین مدل التقاطی خانواده محور جامع و منعطف و سازگار با هر خانواده، ضروری به نظر می رسد. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر تدوین مدل التقاطی خانواده محور و مقایسه اثربخشی آن با درمان تعامل والد-کودک در بهبود رابطه والد- کودک کودکان مبتلا به اتیسم است.

پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر کنترل متغیرها از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه مادران کودکان مبتلا به طیف اختلالات اتیسم در مرکز درمانی تهران اتیسم است که به روش نمونه گیری هدفمند 36 نفر انتخاب و به صورت تصادفی جایگزینی در سه گروه برنامه تعامل والد-کودک (PCIT)، مدل التقاطی خانواده محور و گروه کنترل قرار گرفتند. در این پژوهش از مقیاس رابطه والد- کودک پیانتا استفاده و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس با نرم افزارSPSS version 16  استفاده شد.

نتایج این پژوهش نشان می دهد که بین میانگین متغیر روابط والد- کودک در گروه مدل التقاطی خانواده محور نسبت به برنامه تعامل والد-کودک (PCIT) و گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد بدین معنا که مدل التقاطی خانواده محور نسبت به برنامه تعامل والد-کودک (PCIT) در بهبود روابط والد- کودک در ابعاد صمیمیت و وابستگی اثربخش تر است (F=86.4 P<0.001).

نتیجه گیری:

 در نتیجه می توان مدل التقاطی خانواده محور را جایگزین مناسب تری برای انجام مداخلات روان شناختی برای بهبود رابطه والد- کودک در مادران کودکان اتیسم در نظر گرفت.