اثر مهار آنزیم سیکلواکسیژناز-2 بر سفتی عضلانی مدل حیوانی بیماری پارکینسون

آنزیم سیکلو اکسیژناز از مهمترین آنزیم های مسیر سنتز پروستاگلاندین ها و پیدایش التهاب در بدن انسان است. در تازه ترین تحقیقات اثر تخریبی از انزیم سیکلو اکسیژناز- 2 بر سلول های عصبی مغز انسان دیده شده است به طوری که این آنزیم احتمالا در پاتوفیزیولوژی بعضی بیماری های عصبی نظیر اسکلروز متعدد (MS)، آلزایمر و پارکینسون نقش اساسی دارد.
در راستای اثبات هر چه بیشتر التهابی بودن بیماری پارکینسون در این تحقیق ابتدا جهت ایجاد مدل حیوانی بیماری پارکینسون اقدام به تخریب یک طرفه بخش متراکم هسته جسم سیاه شد و سپس به حیوانات تحت بررسی داروهای آسپیرین (مهارکننده غیر اختصاصی سیکلو اکسیژناز- 2) و سلکوکسیب (مهارکننده اختصاصی سیکلو کسیژناز- 2) با دوزهای 200 و 400 میلی گرم در ازای کیلوگرم از راه خوراکی تجویز کردیم و سفتی عضلانی آنها را در زمان های 0، 20، 40، 60، 90، 120، 180 و 240 دقیقه به روش مورپرروگو مورد ارزیابی قرارگرفت.
پس از ارزیابی داده ها مشخص شد که هر دو داروی به کار رفته قادر به کاهش سفتی عضلانی می باشند (05/0p<). اما مهارکننده اختصاصی سیکلو اکسیژناز- 2 (سلکوکسیب) بسیار موثرتر از آسپیرین قادر به کاهش سفتی عضلانی بود.
اطلاعات فارماکولوژیک این تحقیق، فرضیه استفاده از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی را به عنوان داروهای جدید و جایگزین در درمان بیماری پارکینسون تقویت می کند.