ارزیابی کارایی و بی خطری لیزر Nd:YAG در جراحی کاتاراکت و مقایسه نتایج بالینی و عوارض آن با اولتراساند فیکوامولسیفیکاسیون.
در قالب یک مطالعه تصادفی و آینده نگر، تعداد 30 چشم از 30 بیمار براساس سیستم عملی تقسیم بندی کاتاراکت Lens Opacity Classiflcation System III (LOCS III) از نظر شدت کدورت عدسی به 2 گروه NO≤1.9 و NO>2 تقسیم شده و به طور تصادفی تحت جراحی کاتاراکت به یکی از دو روش لیزر فیکوامولسیفیکاسیون به کمک سیستم Dodick ARC و اولتراساند فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفتند. قبل از عمل تمامی بیماران تحت معاینات کامل چشم پزشکی از قبیل معاینات با اسلیت، ریفرکشن، فوندوسکپی، تونومتری، اندازه گیری شمارش سلولهای اندوتلیال و پاکیمتری قرار گرفتند. جهت عمل لیزر فیکوامولسیفیکاسیون از برش Clear Corneal و برای اولتراساند فیکوامولسیفیکاسیون از برش قرنیه ای لیمبال یا اسکلرال تانل استفاده شد. برای تمامی بیماران از یک لنز تاشو اکریلیک استفاده گردید.
از نظر متوسط UCVA و BCVA قبل عمل هیچگونه تفاوت معنی داری بین بیماران دو روش جراحی وجود نداشت. امکان فیکوامولسیفیکاسیون با استفاده از لیزر ND:YAG قبل عمل هیچگونه تفاوت معنی داری بین بیماران دو روش جراحی وجود نداشت. امکان فیکوامولسیفیکاسیون با استفاده از لیزر ND:YAG در 3 بیمار وجود نداشت که مجبور به تبدیل عمل جراحی به اولتراساند فیکوامولسیفیکاسیون با استفاده از لیزر ND:YAG در 3 بیمار وجود نداشت که مجبور به تبدیل عمل جراحی به اولتراساند فیکوامولسیفیکاسیون با استفاده از لیزر ND:YAG در 3 بیمار وجود نداشت که مجبور به تبدیل عمل جراحی به اولتراساند فیکوامولسیفیکاسیون شدیم. متوسط زمان فیکوامولسیفیکاسیون در روش ND:YAG، 14±2.58 دقیقه در گروه یک دانسیته کاتاراکت (NO≤1.9) و 4.7±1.8 در گروه 2 دانسیته کاتاراکت (NO>2) بود که به طور قابل ملاحظه ای نسبت به زمان مصرفی در اولتراساند فیکوامولسیفیکاسیون بیشتر بود 1.1±0.26) دقیقه در گروه NO<1.9 و 1.5±0.43 در گروه (NO>2. متوسط انرژی مصرفی به ترتیب در دو گروه 1 و 2 دانسیته کاتاراکت در روش لیزر Nd:YAG به ترتیب 1.96±1.4 ژول و 3.5±1.71 ژول و به طور قابل ملاحظه ای کمتر از انرژی مصرفی در گروه های معادل به روش اولتراساندفیکو یعنی به ترتیب 206.3±84.3 ژول و 361.2±143.31 ژول بود. از نظر شمارش سلول های اندوتلیال تفاوت قابل ملاحظه ای بین دو روش مشاهده نمی شد و هیچگونه عارضه مخاطره آمیزی برای دید نیز در هیچیک از بیماران دیده نشد.
امولسیفیکاسیون لنز با استفاده از لیزر Nd:YAG در چشم هایی که نوکلئوسی نرم و یا از نظر سختی، وضعیت متوسطی دارند، روش موثر بای انجام جراحی کاتاراکت با برش کوچک می باشد. در مقایسه با اولتراساندفیکو، فیکوامولسیفیکاسیون نوکلئوس با شدت سختی بیشتر مستلزم صرف زمان بیشتر بوده و برای دستیابی به سرعت بیشتری در فیکوامولسیفیکاسیون با لیزر Nd:YAG لازم است تغییرات مناسبی در روش جراحی و ابزارهای مربوط به آن صورت گیرد.

با توجه به عوارض سایر روش های جراحی کاتاراکت در بیماران مبتلا به فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت (FHIC) و احتمال کمتر بودن التهاب در روش فیکوامولسیفیکاسیون و به منظور تعیین نتایج و عوارض عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون همراه با لنزگذاری داخل چشمی، این تحقیق بر روی مبتلایان به کاتاراکت ناشی از فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت در سال های 1374-78 انجام پذیرفت.
تحقیق به روش مطالعه داده های موجود در پرونده بیماران مبتلا به کاتاراکت ناشی از فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت که به روش فیکوامولسیفیکاسیون همراه با لنزگذاری داخل چشمی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند انجام شد. خصوصیات فردی و بیماری افراد، روش تشخیص بیماری، اندیکاسیون عمل و روش آن و مدت پی گیری بررسی و ثبت گردیدند. تاثیر عمل بر میزان دید و عوارض آن مورد مطالعه قرار گرفت و تغییرات میزان دید قبل و بعد از عمل مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تعداد 12 چشم از 7 مرد و 5 زن با سن 37.1±13.8 سال مورد عمل قرار گرفتند. روش جراحی در تمام بیماران به صورت تونل اسکلرا بود و برای همه بیماران لنز داخل چشمی از جنس PMMA در داخل اتاق خلفی کار گذاشته شد. مدت پی گیری 25.2±6.4 ماه و حداقل 7 ماه بود. قبل از عمل تمام بیماران دید 20.40 یا کم تر داشتند که پس از عمل به 20.40 یا بیشتر افزایش یافت و 58.3 درصد بیماران به دید 20.20 دست یافتند. در حین عمل هیچ گونه عارضه ای به جز یک هایفمای خفیف دیده نشد. پس از عمل 2 بیمار مبتلا به کدورت کپسول خلفی شدند که YAG capsulotomy برای آن ها انجام شد و در 4 بیمار علت دید کم تر از 20.20 کدورت ویتره بود. در 4 بیمار رسوب سلول های التهابی بر روی لنز داخل چشمی دیده شد ولی هیچ موردی از چسبندگی ایریس و لنز داخل چشمی یا جابه جایی لنز داخل چشمی وجود نداشت.
روش فیکوامولسیفیکاسیون همراه با کارگذاشتن لنز داخل چشمی از جنس PMMA در داخل اتاق خلفی روش جراحی مناسبی در کاتاراکت ناشی از فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت می باشد و نسبت به روش اکستراکپسولار معمول ارجحیت دارد.

با توجه به روند رو به افزایش عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون و به منظور تهیه گزارشی از تجربه به کارگیری این روش در کشور، این مطالعه برای تعیین نتایج عمل فیکوامولسیفیکاسیون در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان لبافی نژاد در سال 1379 انجام پذیرفت.
تحقیق به روش Case Series، غیرمقایسه ای و آینده نگر در مراجعان به بیمارستان لبافی نژاد که با معاینه بالینی استاندارد در آن ها، ضرورت انجام عمل کاتاراکت مشخص گردید انجام پذیرفت. اطلاعات بیماران از نظر سن، جنس، جراح (استاد، فلو)، فشار چشم، علت کاتاراکت، سختی هسته، عوارض حین و بعد از عمل، کراتومتری و آستیگماتیسم مورد مطالعه قرار گرفت. بیماران از راه برش تونل اسکلرایی (scleral tunnel) و با دو روش کلاسیک divide & conquer و chip & flip تحت عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفتند.
طی مدت مورد بررسی، 177 بیمار، 95 مرد 53.7) درصد(و 82 زن 46.3) درصد(تحت عمل قرار گرفتند. سن بیماران 63.3± 10.2 سال و بین 40 تا 84 سال بود. تعداد 106 بیمار 59.9) درصد(توسط 5 نفر از متخصصان سگمان قدامی و 71 بیمار 40.1) درصد(توسط 2 نفر فلوشیپ سگمان قدامی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در یک بیمار، 0.6) درصد(به علت عارضه خون ریزی expulsive، لنز کار گذاشته نشد. عارضه از دست رفتن ویتره (VL) در 11 بیمار 6.2) درصد(مشاهده گردید. اختلاف کراتومتری کم تر از 2 دیوپتر در 84.9 درصد بیماران در هفته اول و 96.7 درصد در ماه اول مشاهده گردید. آستیگماتیسم کم تر از 2 دیوپتر در 79.7 درصد بیماران در هفته اول و 97.7 درصد در ماه اول مشاهده شد. در روز اول بعد از عمل در 5.7 درصد بیماران، دید اصلاح نشده 10.10 و در 63.6 درصد، دید اصلاح نشده مساوی 4.10 یا بیشتر مشاهده گردید. در روز هفتم بعد از عمل، دید اصلاح نشده 7.10 یا بیش تر در 66.5 درصد و در ماه اول در 74.3 درصد بیماران دیده شد. در 16.4 درصد بیماران، به علل پاتولوژی های مختلف چشمی، بهبود دید با رفراکشن ایجاد نمی شد. با حذف موارد پاتولوژیک، این درصد بیماران در هفته اول به 79.54 درصد و در ماه اول به 88.88 درصد افزایش می یافتند.
نتیجه گیری و پیشنهاد: میزان موفقیت عمل کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون در حد قابل قبولی است و عوارض حین و بعد از عمل نیز قابل قبول است. برای نتیجه گیری قطعی، درخواست تجربه همکاران سایر مراکز پیشنهاد می گردد.

عمل جراحی کاتاراکت وابسته به سن، از جراحی های شایع چشم پزشکی است. اخیرا فیکوامولسیفیکاسیون به عنوان روش انتخابی جهت عمل جراحی کاتاراکت معرفی شده است. این مطالعه به منظور بررسی مقایسه ای میزان حدت بینایی و عوارض حین و بعد از عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون و روش خارج کپسولی در بیماران مبتلا به کاتاراکت وابسته به سن انجام شده است. این تحقق به روش شاهدی همزمان آینده نگر (غیرتصادفی) بر روی 100 بیمار (52 نفر خارج کپسولی و 48 نفر فیکوامولسیفیکاسیون) در محدوه سنی 76-46 سال مراجعه کننده به بیمارستان های خلیلی و شهید دستغیب، شیراز در سال های 81-1380 انجام پذیرفت ابتدا بیماران قبل از عمل جراحی از نظر سن، جنس، میزان حدت بینایی، میزان آستیگمات بر اساس اختلاف کراتومتری و نوع کاتاراکت مورد معاینه قرار گرفتند سپس حین عمل از جهت سایز، محل برش، پارگی کپسول خلفی، خارج شدن ویتروس، افتادن هسته در ویتروس بررسی شدند و در روزهای 1، 5، 14، 90، 180 بعد از عمل از جهات حد بینایی اصلاح شده و حدت بینایی اصلاح نشده و ماکولار مورد معاینه قرار گرفتند سپس داده های جمع آوری شده در فرم اطلاعاتی ثبت و از طریق نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند. متوسط سن در عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون 7.26±58.27 سال و در عمل خارج کپسولی 6.84±64.71 سال می باشد بر اساس نتایج این مطالعه در پنجمین روز بعد از عمل، 15.3 درصد افراد تحت عمل خارج کپسولی و 62.5 درصد افراد تحت فیکوامولسیفیکاسیون به حد بینایی اصلاح نشده 60/30 یا بیشتر دست یافتند متوسط دید اصلاح نشده در روز پنجم بعد از عمل فیکوامولسیفیکاسیون 60/30.3 و در عمل خارج کپسولی 60/20 بود میزان متوسط آستیگماتیسم در روز اول بعد از عمل بر اساس اختلاف کراتومتری در روش خارج کپسولی 4.84±2.08 دیوپتر و در فیکوامولسیفیکاسیون 2.27±1.67 دیوپتر و بر اساس رفراکشن در خارج کپسولی 3.62±2.08 دیوپتر و در فیکوامولسیفیکاسیون 1.91±1.34 دیوپتر بود میزان پارگی کپسول خلفی در روش خارج کپسولی 7.6 درصد و در فیکوامولسیفیکاسیون 12.5 درصد و میزان ادم قرنیه در روز اول بعد از عمل در روش خارج کپسولی 19.2 و در فیکوامولسیفیکاسیون 43.8 درصد بود.
این در حالی است که بعد از 2 هفته در بیمارانی که تحت عمل فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفته بودند هیچ ادم قرنیه مشاهده نشد، در صورتی که در 3.8 درصد افراد تحت عمل خارج کپسولی، ادم قرنیه تا 6 ماه ادامه یافت. افتادن هسته در ویتروس فقط در عمل فیکوامولسیفیکاسیون (2.1 درصد) اتفاق افتاد. شیوع جا به جایی لنز داخل چشمی بعد از عمل فیکوامولسیفیکاسیون 4.1 درصد بود که 2.1 درصد (1 نفر) نیاز به خارج کردن لنز داخل چشمی داشت، در حالی که این عوارض در روش خارج کپسولی وجود نداشت. میزان موفقیت و عوارض حین و بعد از عمل کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون در مقایسه با سایر مطالعات در حد قابل قبولی است برای نتیجه گیری قطعی، درخواست تجربه همکاران سایر مراکز پیشنهاد می گردد.

گزارش نتایج جراحی هم زمان پیوند نافذ قرنیه و عمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی یا فیکوامولسیفیکاسیون همراه با جاگذاری لنز داخل چشمی و مقایسه عوارض این دو روش.
روش پژوهش: در این مطالعه که به صورت مقایسه ای و گذشته نگر انجام گرفت، بیمارانی که توسط یک جراح مورد عمل جراحی تریپل قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. روش به کار گرفته شده جهت جراحی آب مروارید در این بیماران، یکی از روش های خارج کپسولی یا فیکوامولسیفیکاسیون بود. در گروه خارج کپسولی، لنز داخل چشمی در اتاقک خلفی و در شیار مژگانی قرار داده می شد در حالی که در گروه فیکوامولسیفیکاسیون این لنزها در کیسه کپسولی قرار می گرفتند. معیارهای مورد ارزیابی شامل سنجش دید اصلاح نشده، بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری، کراتومتری، شفافیت قرنیه پیوند شده و عوارض حین و یا پس از عمل بود. این نتایج بین دو زیر گروه خارج کپسولی و فیکوامولسیفیکاسیون مورد مقایسه قرار گرفتند.
در این مطالعه، 76 چشم مورد بررسی قرار گرفت. میانگین سن بیماران 14.2±61.4 سال بود و بیماران به طور متوسط 37.2±61.4 ماه پی گیری شدند. بهترین دید اصلاح شده از 0.68±1.40 لوگمار به 0.33±0.44 لوگمار افزایش یافت (P<0.001). میانگین معادل کروی عیب انکساری پس از عمل 3.02±2.13- دیوپتر بود که نسبت به عیب انکساری هدف (0.29±0.73- دیوپتر) تفاوت معنی دار داشت (P=0.004). دو زیر گروه جراحی آب مروارید (فیکو و خارج کپسولی) در موارد عوارض حین عمل، فاصله زمانی بین پیوند و واکنش رد پیوند و نیز میزان شفاف ماندن قرنیه پیوند شده با یکدیگر قابل مقایسه بودند. با این وجود، نتایج زیر گروه فیکوامولسیفیکاسیون در بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری و عوارض (شامل فشار بالای داخل چشمی و کدورت کپسول خلفی) نسبت به زیر گروه خارج کپسولی مطلوب تر بود.
جراحی هم زمان پیوند نافذ قرنیه، خارج کردن لنز مبتلا به آب مروارید و کارگذاری لنز داخل چشمی یک روش قابل اعتماد و ایمن می باشد. هر زمان که امکان پذیر باشد، روش فیکوامولسیفیکاسیون بر روش خارج کپسولی حین عمل پیوند نافذ قرنیه ارجحیت دارد.

بررسی پیامدهای بینایی و اناتومیک عمل جراحی ویترکتومی و خارج کردن لنز داخل چشمی در بیمارانی که به دنبال جراحی کاتاراکت عارضه دار دچار جابه جایی لنز به داخل فضای زجاجیه شده بودند و تعیین عوامل موثر بر پیامد بینایی.
روش پژوهش: این مطالعه به روش گذشته نگر و بر روی بیمارانی که در اثر جراحی کاتاراکت عارضه دار دچار جابه جایی لنز داخل چشمی به فضای زجاجیه شده و تحت جراحی پارس پلانا ویترکتومی قرار گرفتند، انجام شد. اطلاعات دموگرافیک بیماران، فاصله زمانی بین جراحی کاتاراکت و ویترکتومی، بهترین دید اصلاح شده اولیه و نهایی و عوارض پس از عمل ویترکتومی ثبت شد و عوامل موثر بر دید نهایی تعیین گردید.

در این مطالعه، 23 بیمار (23 چشم) با میانگین سنی 67/7 سال و میانگین زمان پی گیری 28/3 ماه بررسی شدند. میانگین فاصله زمانی بین جراحی کاتاراکت عارضه دار و پارس پلانا ویترکتومی، 14/1 روز بود. میانگین بهترین دید اصلاح شده قبل از ویترکتومی 0/24± لوگمار بود که به 0/17±0/45 لوگمار در آخرین معاینه افزایش یافت (0/001P<). در بیمارانی که دید اصلاح شده آن ها قبل از جراحی ویترکتومی 20/200 و یا بهتر بود احتمال پیامد بینایی مطلوب (دید نهایی 20/50 و یا بهتر) به طور معنی داری بیش تر بود (0/001P=). در چشم هایی که پس از ویترکتومی اختلالات ماکولا و عصب بینایی داشتند، احتمال دستیابی به دید نهایی مطلوب به صورت معناداری کاهش یافت (0/001(P<. در حالی که فاصله زمانی بین جراحی کاتاراکت عارضه دار و انجام ویترکتومی و یا نوع لنز داخل چشمی در پایان ویترکتومی ارتباطی با پیامد بینایی مطلوب نداشتند.

جراحی پارس پلانا ویترکتومی برای خارج کردن لنز جابه جا شده به داخل فضای زجاجیه به دنبال جراحی کاتاراکت عارضه دار با بهبود دید همراه است. دید بهتر قبل از ویترکتومی با نتایج بینایی مطلوب و وجود اختلالات ماکولا و عصب بینایی پس از ویترکتومی با نتایج بینایی نامطلوب همراه می باشد.

مقایسه تغییرات اندوتلیوم قرنیه پس از جراحی آب مروارید متعاقب دو روش فیکوامولسیفیکاسیون طولی (Longitudinal) و چرخشی (Torsional).
روش پژوهش: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که در آن 60 چشم به طور تصادفی و مساوی بین دو گروه به صورت طولی (پالس) و چرخشی فیکو تقسیم شدند. تمام جراحی ها توسط یک فلوشیپ با تجربه سگمان قدامی انجام و نتایج نیز توسط یک ارزیاب بی اطلاع از گروه ها (ماسکه)، مورد بررسی قرار گرفت. قبل از عمل میزان حدت بینایی (VA)، سن و شدت آب مروارید هر بیمار ثبت شده و همه بیماران جهت تعیین تراکم سلول های اندوتلیوم قرنیه (ECD)، چندشکلی و چندهسته ای بودن سلول های قسمت مرکزی قرنیه به وسیله دستگاه کانفواسکن ارزیابی شدند. سپس بیماران تحت فیکو قرار گرفتند. سایر متغیرهای ثبت شده شامل زمان انجام فیکو (UST)، مجموع انرژی های پراکنده (CDE) وحجم مایع به کاررفته حین عمل بودند. بهترین دید اصلاح شده بیماران (BCVA) و نیز شاخص های کانفوکال یک ماه پس از عمل مجددا ارزیابی شدند.
میانگین تراکم سلول های اندوتلیوم (ECD) قبل از عمل در دو روش طولی وچرخشی به ترتیب 403 2761 و 4902690 سلول در هر میلی متر مربع بود که این میزان پس از عمل به ترتیب به 3582494 و 4682436 سلول در هر میلی متر مربع کاهش یافت. میزان کاهش ECD و افزایش چند شکلی و یا چندهسته ای شدن سلول ها، پس از عمل نسبت به مقادیر قبل از عمل در هریک از گروه ها از نظر آماری معنی دار بود (001/0P<)، اما تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (01/0P>)، هم چنین عارضه ای در هیچ یک از گروه ها مشاهده نشد. به علاوه میزانUST، CDE و حجم مایع به کاررفته حین عمل در بین دوگروه تفاوت معنی داری نداشت.
انجام فیکوامولسیفیکاسیون در هر دو روش طولی و چرخشی اثرات مشابهی برسلول های اندوتلیوم قرنیه اعمال می کند.

تعیین روند میزان جراحی کاتاراکت طی سالهای 1386 تا 1390 در استان خراسان رضوی از مراکز جراحی کاتاراکت در استان خراسان رضوی بصورت تصادفی 5 مرکز انتخاب گردید، 3 مرکز ماژور (تعداد جراحی بیش از 3000 در سال) و 2 مرکز مینور بودند. از هر مرکز یک هفته در هر فصل بصورت تصادفی و در مجموع 20 هفته انتخاب و تعداد جراحی های کاتاراکت در این مدت محاسبه شد. به نسبت تعداد جراحی ها از هر هفته نیز درصدی از پرونده ها بصورت مفصل مورد آنالیز قرار گرفت.
تعداد کل جراحی های کاتاراکت انجام شده طی سالهای 1386 تا 1390 به ترتیب 21388، 22750، 23888، 28063 و 30100 تخمین زده می شود. میزان جراحی کاتاراکت با توجه به جمعیت استان خراسان رضوی بطور خطی در این مدت از 3782 (95% فاصله اطمینان از 3732 تا 3833) به 5021 (95% فاصله اطمینان از 4965 تا 5078) به ازای هر یک میلیون نفر می باشد. 0/3% از جراحی ها با روش اینتراکاپسولار، 15/1% با روش اکستراکپسولار، 845/6 با روش فیکوامولسیفیکاسیون و 0/1% با روش لنزکتومی بودند. طی 5 سال مورد مطالعه روش فیکو بطور معنی داری از 84/7% در سال 85 به 90/4% در سال 90 رسید در حالی که روش اکسترا از 14/7% به 9/2% طی این مدت کاهش داشت. 0/87% این جراحی ها دارای عارضه حین جراحی بودند.
در این مطالعه برای اولین بار میزان جراحی کاتاراکت به طور اختصاصی در استان خراسان رضوی گزارش و مشخص گردید. میزان بدست آمده در مقایسه با مطالعه قبلی در ایران بطور قابل توجهی بهتر بوده و نسبت به معیار سازمان جهانی بهداشت قابل قبول و مطلوب می باشد. با توجه به رشد جمعیت مسن استان خراسان باید توجه کرد که برای پوشش کامل افراد نیازمند به جراحی کاتاراکت لازم است این میزان نسبت به وضعیت فعلی هنوز بالاتر باشد. لذا توجه به فراهم کردن تسهیلات جراحی کاتاراکت مخصوصا روش فیکوامولسیفیکاسیون و آموزش این روش می تواند جز اولویتهای نظام سلامت در این استان قرار گیرد.

بی حسی زیر ملتحمه ای در جراحی استرابیسم، سیکلوفوتوکواگولاسیون با لیزر و جراحی گلوکوم مفید گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر بی حسی زیر ملتحمه ای همراه با آرام بخشی (Sedation) سیستمیک و بی حسی موضعی (Topical) در جراحی فیکوامولسیفیکاسیون بود.
پس از تایید کمیته ی اخلاق و اخذ رضایت کتبی از بیماران 64 بیمار کاندیدای جراحی فیکوامولسیفیکاسیون در این مطالعه ی دو سو کور وارد شدند و به طور تصادفی به دو گروه مساوی مورد و شاهد تقسیم شدند. همه ی بیماران مراقبت قبل از عمل مشابه، آرام بخشی وریدی و بی حسی موضعی دریافت نمودند. در گروه مورد 1/0 میلی لیتر بوپیواکایین 5/0 درصد و در گروه شاهد محلول دارونما در هر محل برش جراحی فیکوامولسیفیکاسیون تزریق شد. رضایتمندی و همکاری بیمار حین عمل، رضایتمندی جراح، شدت درد حین و پس از عمل، نیاز به مسکن اضافه، تهوع و استفراغ بعد از عمل و زمان ریکاوری بررسی و ثبت شد. آنالیز داده ها توسط آزمون های Mann-Whitney، 2χ، Fisher’s exact و Student-t انجام شد.
اطلاعات دموگرافیک دو گروه یکسان بود. فراوانی رضایتمندی و همکاری عالی بیمار و رضایتمندی عالی جراح به ترتیب 28 نفر (5/87 درصد) در برابر 15 نفر (9/46 درصد، 25 نفر (1/78 درصد) در برابر 18 نفر (3/56 درصد) و 24 نفر (75 درصد) در مقابل 19 نفر (4/59 درصد) در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بود (05/0 > P). فنتاتیل اضافه ی مورد نیاز حین جراحی، شدت درد حین و پس از عمل و زمان ریکاوری در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود (05/0 > P).
این مطالعه نشان داد افزودن بلوک زیر ملتحمه ای به آرام بخشی وریدی و بی حسی موضعی در جراحی فیکوامولسیفیکاسیون می تواند رضایت بیمار و شرایط جراحی را بهبود بخشد.

این مطالعه به منظور ارزیابی تاثیر آنستزی توپیکال در عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون با برش قرنیه ای کوچک در بیمارانی که طی سال های 79 و 80 در بیمارستان فارابی تحت عمل جراحی قرار گرفتند انجام شد.
این مطالعه به روش مداخله ای توصیفی روی 58 بیمار که به دلیل کاتاراکت سنی توسط یک جراحی به روش فیکوامولسیفیکاسیون با آنستزی توپیکال جراحی شدند انجام شد. اطلاعات مربوط به درد حین و پس از عمل جراحی طبق گزارش های بیمار (یا مقیاس سه تایی از 1= بدون درد یا احساس فشار ناچیز در چشم تا 3= درد نسبتا شدید)، نتایج بینایی، میزان همکاری بیمار با پزشک، متوسط زمان جراحی، رضایت بیمار از نحوه عمل جراحی و عوارض حین و پس از عمل جراحی در Code Sheetهای از قبل تنظیم شده ثبت می شد و نتایج آماری با برنامه کامپیوتری SPSS 10 مورد آنالیز قرار می گرفت. آنستزی توپیکال با چکاندن قطره تتراکایین 0.5%، 3 بار به فاصله 5 دقیقه قبل از شروع عمل جراحی و تزریق 0.5 میلی لیتر محلول لیدوکایین 1% عاری از مواد نگهدارنده داخل اطاق قدامی در مراحل ابتدایی عمل جراحی انجام شد و هیچگونه داروی آرام بخش یا آنستزی اضافی استفاده نشد. جراحی به روش فیکوامولسیفیکاسیون داخل بگ (اینتراکپسولار) با برش قرنیه ای کوچک در سوپروتمپورال قرنیه (برش 3.2 میلی متر) انجام شد.
از 58 بیمار که 29 نفر مرد و 29 نفر زن با متوسط سنی 58.5 سال (32 تا 83 سال) بودند و متوسط Uncorrected Visual Acuity (UCVA) (حدت بینایی بدون اصلاح رفرکتیو) یک ماه پس از عمل آنها 1/10 (از 1/100 تا (3/10 اندازه گیری شده بود، 86% یک ماه پس از عمل Best Corrected Visual Acity (BCVA) (بهترین دید با اصلاح رفرکتیو) بالاتر یا مساوی 5/10 و BCVA %43 بالاتر یا مساوی 10/10 داشتند و متوسط BCVA آنها 8/10 بود و دید بیماران نسبت به قبل از عمل به طور متوسط 6.7 خط چارت Snellen بهبود پیدا کرده بود. متوسط زمان جراحی 28.8 دقیقه (از 18 تا 50دقیقه) بود و عوارض در دو مورد Vitreous، یک مورد lris Touch با پروب فیکوحین عمل و یک مورد یووXیت شدید منجر به IOL Removal و یک مورد Corneal Edema شدید پس از عمل جراحی بود. متوسط Score درد 1.4 بود، 62.1% بیماران Score یا مقیاس 1 درد را داشند. 32.8% مقیاس 2 و 5.1% در مقیاس 3 درد داشتند. همکاری بیمار با پزشک در 57.9% موارد عالی 19% متوسط و 5.4% ضعیف بود. 74.1% بیماران از این نحوه عمل رضایت کامل داشتند.
آنستزی توپیکال یک روش موثر و راحت برای فیکوامولسیفیکاسیون است که بیماران هم آن را خوب تحمل می کنند و جراح مجرب در فیکوامولسیفیکاسیون به راحتی و با درصد کم عوارض می تواند روش جراحی خود را از آنستزی جنرال یا رتروبولبار یا پری بولبار به این روش تغییر دهد، به شرط اینکه بیمار مناسب انتخاب شده باشد و پزشک با بیمار قبل و حین عمل ارتباط درست برقرار کند.