به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

keyvan hejazi

  • Mostafa Fakhrealali, Keyvan Hejazi, Hamid Marafeti
    Background

    Osteocalcin (OC) carboxylation functions as a hormone in glucose metabolism, enhancing insulin secretion, sensitivity, and energy consumption.

    Objectives

    This study aimed to examine the effect of eight weeks of moderate-intensity interval training on uncarboxylated OC levels and insulin resistance markers in obese women.

    Methods

    This semi-experimental study included 20 obese women aged 35 to 45, who were randomly divided into two groups: An experimental group (10 participants) and a control group (10 participants). The moderate-intensity interval training program lasted eight weeks, with three sessions per week, each lasting 20 to 40 minutes, at an intensity of 50% to 75% of maximum heart rate. A one-way repeated measures analysis of variance was used to assess intra-group and inter-group changes.

    Results

    The moderate-intensity interval training program resulted in significant reductions in weight, Body Mass Index (BMI), waist-to-hip ratio, insulin levels, and the Insulin Resistance Index. Additionally, uncarboxylated OC levels and maximal oxygen consumption significantly increased by the end of the study period. Time interaction changes within the group were statistically significant for waist-to-hip ratio, glucose, insulin, insulin resistance, and maximal oxygen consumption.

    Conclusions

    Moderate-intensity interval training increased uncarboxylated OC levels and decreased the Insulin Resistance Index in obese women. These findings suggest that moderate-intensity interval training can be recommended as a preventive or therapeutic strategy for managing obesity and potential metabolic diseases associated with obesity.

    Keywords: Moderate-Intensity Interval Training, Osteocalcin, Insulin Resistance, Obesity
  • Keyvan Hejazi*, Masoumeh Nezamdoost, Reyhaneh Azim Nasab, Negin Shiri, Azizeh Toghdari
    Purpose

    Acute aerobic and anaerobic exercise can cause a state of oxidative stress characterized by an increase in oxidized molecules in a variety of tissues and body fluids. The amount of oxidation depends on the mode of exercise, intensity, and duration, and is specifically related to the degree of oxidant production. This research investigates the effect of eight weeks of plyoball and resistance band training on glutathione peroxidase, malondialdehyde, and performance indicators of female handball players.

    Methods

    In this semi-experimental study, 30 female handball players aged between 10 and 16 were randomly divided into the following three groups: 1) Handball training (n=10), 2) Handball+resistance band (n=10), and 3) Handball+plyoball training group (n=10). The plyoball and resistance band training program consisted of eight weeks (two sessions per week) and each session lasted 45 to 60 min. The one-way analysis of variance repeated measures were used for within and between group changes, respectively.

    Results

    Eight weeks of plyoball and resistance band training caused a significant increase in glutathione peroxidase levels and decreased salivary malondialdehyde levels in handball players. The accuracy and strength of the handball shot increased significantly at the end of the eight-week intervention period.

    Conclusion

    According to the results, the greatest increase in the levels of glutathione peroxidase was in the group of handball exercises with a resistance band and the greatest decrease in the levels of malondialdehyde was in the group of handball exercises alone. The highest amount of improvement in the accuracy and strength of the handball shot was achieved in the group of handball training with the resistance band. Therefore, the performance of handball exercises with resistance bands can be recommended to improve the levels of oxidative stress, accuracy use, and shot strength in handball players compared to other training groups.

    Keywords: Resistance Band Training, Malondialdehyde, Glutathione Peroxidase, Handball
  • عزیزه توغدری، کیوان حجازی*، رویا عسکری، نجمه رحیمی
    زمینه و هدف

    دیابت می تواند عامل تهدید کننده ای برای زندگی باشد و حفظ سطح قند خون، تغذیه مناسب و فعالیت بدنی منظم برای کنترل دیابت و پیشگیری از عوارض آن بسیار حیاتی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین باند مقاومتی بر سطوح اسپکسین و نشانگرهای مقاومت به انسولین زنان مبتلابه دیابت نوع دو بود.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه نیمه تجربی،22 زن مبتلا به بیماری دیابت نوع دو به صورت تصادفی در دو گروه باند مقاومتی (11 نفر) و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 12 هفته، هرهفته سه جلسه و هرجلسه به مدت45 تا60 دقیقه انجام شد. از روش آنالیز واریانس یکطرفه با اندازه های تکراری برای تغییرات درون و بین گروهی استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد تغییرات تعاملی در سطوح اسپکسین سرمی در دوگروه تجربی و کنترل معنادار بود (012/0=p). درصورتیکه تغییر معنی داری درگلوکز (229/0=p)، انسولین (116/0=p) و شاخص مقاومت به انسولین دیده نشد (178/0=p). تغییرات درون گروهی در شاخص مقاومت به انسولین معنی دار است (04/0=p). براساس نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی، سطح اسپکسین سرمی بین پیش آزمون با هفته هشتم (141/0=p) و بین پیش آزمون و هفته دوازدهم (429/0=p) تفاوت معنی داری وجود ندارد.

    نتیجه گیری

    تمرینات باند مقاومتی نسبت به گروه کنترل باعث افزایش معنی دار اسپکسین و بهبود قابل توجهی درغلظت گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین می شود. بنابراین احتمالا اجرای تمرینات باند مقاومتی به عنوان جایگزین مناسبی برای تمرینات مقاومتی درخانه درمیان افراد مبتلا به دیابت نوع دو پیشنهاد می شود.

    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, اسپکسین, مقاومت به انسولین, دیابت نوع دو
    Azizeh Toghdori, Keyvan Hejazi *, Roya Askari, Najmeh Rahimi
    Background and Objective

    Diabetes can be a life-threatening condition, and maintaining blood sugar levels, proper nutrition, and regular physical activity are crucial for controlling diabetes and preventing its complications. The present study aimed to investigate the effect of twelve weeks of resistance band training on the levels of spexin and insulin resistance indices in women with type 2 diabetes.

    Materials and Methods

    In this semi-experimental study, 22 women with type 2 diabetes were randomly divided into two groups: resistance band (n=11) and control (n=11). The exercise program consisted of 12 weeks, three sessions per week, and each session lasted for 45 to 60 minutes. One-way ANOVA with repeated measures was used for within- and between-group changes.

    Results

    The results showed that the interaction changes in serum spexin levels were significant between the experimental and control groups (p=0.012). However, no significant changes were observed in glucose (p=0.229), insulin (p=0.116), and insulin resistance index (p=0.178). Within-group changes in the insulin resistance index were significant (p=0.04). According to the Bonferroni post-hoc test, there was no significant difference in serum spexin level between pre-test and the eighth week (p=0.141) and between pre-test and the twelfth week (p=0.429).

    Conclusion

    Resistance band training, compared to the control group, significantly increased spexin and led to a considerable improvement in fasting glucose concentration, insulin, and insulin resistance index. Therefore, it is suggested that resistance band training can be implemented as a suitable alternative to home-based resistance training for individuals with type 2 diabetes.

    Keywords: Resistance Exercise, Spexin, Insulin Resistance, Type 2 Diabetes
  • عاطفه خیرآبادی، کیوان حجازی*، حمید معرفتی، نجمه رحیمی
    زمینه و اهداف

    تیروئید تحت تاثیر عوامل مرتبط با سبک زندگی از جمله تغذیه و فعالیت بدنی است؛ همچنین سلنیوم برای عملکرد این غده اهمیت دارد. هدف این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت متوسط با و بدون مکمل سلنیوم بر سطوح هورمون های تیروئیدی، نیمرخ لیپیدی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به بیماری کم کاری تیروئید بود.

    روش بررسی

    در این مطالعه نیمه تجربی، 46 زن مبتلا به بیماری کم کاری تیروئید به صورت تصادفی در چهار گروه (دارونما، مکمل، تمرین+ مکمل و تمرین+دارونما) تقسیم شدند. مصرف مکمل سلنیوم (روزانه 200 میکروگرم) بود. برنامه تمرین تناوبی با شدت متوسط شامل هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت20 تا40 دقیقه با شدتی معادل60 تا80% ضربان قلب بیشینه انجام شد. ارزیابی ها شامل بررسی آنتروپومتریک (وزن، شاخص توده بدن، نسبت دور کمربه لگن و درصد چربی بدن)، کیفیت زندگی و نیز سطوح هورمون های تیروئیدی، نیمرخ لیپیدی و پروتئین واکنشی C (CRP) قبل و بعد از مداخله بود.

    یافته ها

    تغییرات تعامل زمان در گروه در سطوح CRP، نیمرخ لیپیدی (به استثنای کلسترول تام)، هورمون های تیروئیدی، کیفیت زندگی و و شاخص های آنتروپومتریک (به استثنای نسبت دور کمربه لگن) به لحاظ آماری معنی دار بود (0.001=p).

    نتیجه گیری

    تمرین تناوبی با شدت متوسط به همراه مکمل سلنیوم با کاهش نیمرخ لیپیدی و افزایش هورمون های تیروئیدی و کیفیت زندگی همراه است. بنابراین احتمالا می توان از این روش برای بهبود موثرتر عملکرد تیروئید در زنان مبتلا به کم کاری تیروئید استفاده کرد.

    کلید واژگان: تمرین ورزشی در انسان, سلنیوم, کم کاری تیروئید, هورمون های تیروئیدی, کیفیت زندگی
    Atefeh Khairabadi, Keyvan Hejazi*, Hamid Marefati, Najmeh Rahimi
    Background and aims

    The thyroid, impacted by lifestyle factors like diet and physical activity, is crucial for overall health. Selenium, an essential antioxidant supplement, plays a key role in thyroid gland function. This study aimed to explore the combined effects of an eight-week moderate-intensity interval training (MIIT) regimen and selenium supplementation on thyroid hormone levels, lipid profile, and overall quality of life (QOL) in women with hypothyroidism.

    Methods

    In this quasi-experimental study, 46 women diagnosed with hypothyroidism were randomly assigned to one of four groups: placebo, supplement-only, exercise plus supplement, and exercise plus placebo. Selenium supplementation dosage was set at 200 micrograms per day. MIIT program spanned eight weeks, with three sessions weekly lasting 20-30 minutes each, maintaining an intensity of 60-80% of the maximum heart rate. Pre- and post-intervention assessments included anthropometric measurements [weight, body mass index (BMI), waist-to-hip ratio (WHR), and body fat percentage], QOL evaluations, thyroid hormone levels, lipid profile analysis, and C-reactive protein (CRP).

    Results

    Significant interactions over time were observed within the groups, particularly in CRP levels, lipid profile parameters (excluding total cholesterol), thyroid hormone levels, QOL metrics, and some anthropometric indices (excluding WHR) (p=0.001).

    Conclusion

    The combination of MIIT and selenium supplementation demonstrated favorable outcomes, including reduced lipid profile levels, increased thyroid hormone levels, and enhanced QOL. This integrated approach shows promise in effectively enhancing thyroid function in women managing hypothyroidism.

    Keywords: Human Physical Training, Selenium, Hypothyroidism, Thyroid Hormones, Quality Of Life
  • Monireh Rahimzadeh Moghadam, Keyvan Hejazi *, Roya Askari
    Introduction

    Inactivity and passive lifestyle have led to an increase in mortality and the incidence of chronic diseases such as hypertension, type 2 diabetes and obesity. The aim of this study was to investigate the effects of eight weeks of rhythmic exercises with music on IGFBP-3, insulin resistance index and quality of life in women with different body mass indices. 

    Methods

    In this quasi-experimental study, 33 sedentary women were randomly divided into three groups: exercise + normal )body mass index [BMI] 20 to 24.9 kg/m²) (n= 11), exercise + overweight (BMI 25 to 29.9 kg/m²) (n=11), and exercise + obese (BMI 30 to 34.9 kg/m²) (n=11). The rhythmic exercise program consisted of 8 weeks, three sessions per week and each session was performed for 45 to 60 minutes with an intensity equal to 60 to 70% HRmax. The paired t-test and one-way ANOVA with repeated measures were used to compare changes within and between groups. 

    Results

    The results showed that the time interaction in the groups in terms of IGFBP-3, insulin, glucose, insulin resistance and quality of life was not statistically significant. The results of the comparison of within-group means showed that in the normal body mass index group, the overweight and obese groups, IGFBP-3 levels, quality of life have significantly increased. In the overweight and obese body mass index groups, serum insulin levels, glucose, and insulin resistance index significantly decreased. 

    Conclusion (s)

    Rhythmic exercise increased IGFBP-3 concentration and decreased fasting glucose, fasting insulin, insulin resistance index in all three groups.

    Keywords: Exercises, IGFBP-3, Quality Of Life, Body Mass Index
  • نرگس دهقان، کیوان حجازی*، امیرحسین حقیقی
    زمینه و هدف

    آنزیم های کبدی با چاقی و اجزای مختلف سندرم متابولیک مرتبط است. تظاهر این سندرم با خطر بالای دیابت و بیماری قلبی عروقی آترواسکلروتیک همراه است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین ریتمیک شدید و متوسط بر برخی آنزیم های کبدی و عملکردی زنان چاق بود.

    روش ها

    در این مطالعه نیمه تجربی، 30 زن چاق فرد 35 تا 45 ساله غیرفعال با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به طور تصادفی ساده به سه گروه تمرین ریتمیک با شدت متوسط (9 نفر)، تمرین ریتمیک با شدت شدید(10 نفر)، و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. برای مقایسه تغییرات درون و بین گروهی از آزمون آماری تحلیل واریانس یکطرفه و تی زوجی استفاده شد.

    نتایج

    غلظت آسپارتات آمینوترانسفراز، گاما گلوتامیل ترانسفراز و تری گلیسرید ، در گروه تمرین شدت شدید و در گروه تمرین با شدت متوسط کاهش معنی دار یافت. سطوح آلانین آمینوترانسفراز فقط در گروه تمرین با شدت شدید کاهش معنی داری یافت (0/05=P). شاخص تجمع چربی فقط در گروه تمرین با شدت متوسط کاهش معنی داری دیده شد (0/009=P). حداکثراکسیژن مصرفی، و انعطاف پذیری، در گروه تمرین با شدت شدید و تمرین با شدت متوسط، افزایش معنی داری دیده شد (0/001=P)، اما میزان چابکی در گروه تمرین با شدت شدید و تمرین با شدت متوسط در پایان دوره تمرینی، کاهش معنی داری یافت (0/001=P).

    نتیجه گیری

    تمرینات ریتمیک با شدت های متفاوت می تواند یک روش تمرینی موثر برای بهبود آنزیم های کبدی و بهبود شاخص های عملکردی در زنان چاق باشد.

    کلید واژگان: تمرین ریتمیک, آسپارتات آمینوترانسفراز, آلانین آسپارتات آمینوترانسفراز
    Narges Dehghan, Keyvan Hejazi *, AmirHossein Haghighi
    Background & Aim

    Liver enzymes are associated with obesity and various components of metabolic syndrome. The manifestation of this syndrome is accompanied by a high risk of diabetes and atherosclerotic cardiovascular disease. The aim of this research was to investigate the effects of eight weeks of intense and moderate rhythmic exercise on some liver enzymes and functional performance in obese women.

    Methods

    In this semi-experimental study, 30 obese women aged 35 to 45 years who were sedentary were selected using convenience sampling and then randomly allocated into three groups: moderate-intensity rhythmic exercise (n=9), intense rhythmic exercise (n=10), and control (11 participants). One-way ANOVA and paired t-test were used for intra- and intergroup comparisons.

    Results

    The concentrations of aspartate aminotransferase, gamma-glutamyl transferase, and triglycerides decreased significantly in the intense exercise group and the moderate exercise group. Alanine aminotransferase levels only showed a significant decrease in the intense exercise group (P=0.05). Fat accumulation index was significantly reduced only in the moderate exercise group (P=0.009). Maximum oxygen consumption and flexibility increased significantly in the intense and moderate exercise groups (P=0.001), but agility decreased significantly in both exercise groups at the end of the training period (P=0.001).

    Conclusion

    Rhythmic exercises with different intensities training can be an effective method to improve liver enzymes and functional indicators in obese women.

    Keywords: Rhythmic exercises, Aspartate aminotransferase, Alanine aspartate aminotransferase
  • عزیزه توغدری، کیوان حجازی*، رویا عسکری، نجمه رحیمی
    مقدمه و هدف
    کم تحرکی باعث بروز مقاومت به انسولین و دیابت است. مقاومت به انسولین یکی از ویژگی های بارز دیابت نوع 2 است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین پیلاتس یا تراباند بر سطح سرمی گلوکز، نشانگرهای مقاومت به انسولین، درد نوروپاتی و برخی شاخص های عملکردی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه نیمه تجربی، 34 زن مبتلا به بیماری دیابت نوع دو به صورت تصادفی در سه گروه پیلاتس (12 نفر)، گروه تراباند (11 نفر) و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 45 تا 60 دقیقه انجام شد. برای بررسی تغییرات شاخص درد از روش آماری آنالیز واریانس اندازه گیری تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. از روش تی زوجی و آنالیز کوواریانس دوطرفه به ترتیب برای تغییرات درون و بین گروهی استفاده شد.
    نتایج
    نتایج نشان داد غلظت گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین، تنها در گروه تمرین تراباند کاهش معنی داری یافت؛ درصورتی که تغییر معنی داری در گروه های پیلاتس و کنترل دیده نشد. شاخص درد معنی دار بود (01/0 =p)، میزان استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و حداکثر اکسیژن مصرفی در هر دو گروه پیلاتس و تراباند افزایش معنی داری یافت (01/0 =p).
    نتیجه گیری
    تمرینات ورزشی از نوع تراباند نسبت به پیلاتس باعث تغییرات آماری و بالینی بیشتر در غلظت گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین می شود. بنابراین می توان از تمرین تراباند برای بهبود بیماران دیابتی نوع دو و جلوگیری از تاثیر مخرب دیابت برای زنان مبتلا به دیابت نوع دو استفاده کرد.
    کلید واژگان: تمرین پیلاتس, مقاومت به انسولین, درد نوروپاتی, دیابت نوع دو
    Azizeh Toghdori, Keyvan Hejazi *, Roya Askari, Najmeh Rahimi
    Background and Objective
    Physical inactivity leads to insulin resistance and diabetes. Insulin resistance is a hallmark feature of type 2 diabetes. The purpose of this study was to investigate the effect of eight weeks of Pilates or Traband training on serum glucose levels, markers of insulin resistance, neuropathic pain and some functional indices of women with type 2 diabetes.
    Materials and Methods
    In this semi-experimental study, 34 women with type 2 diabetes were randomly divided into three groups: Pilates training (n=12), Traband training (n=11) and control (n=11). The exercise program consisted of eight weeks, three sessions per week, and each session lasted 45-60 minutes. To investigate the changes in the pain index, repeated measurement and Bonferroni's post hoc test were used. The paired sample t-test method and analysis of covariance (ANCOVA) were used to compare within and between groups, respectively.
    Results
    Findings showed that fasting glucose concentration, insulin, and insulin resistance index significantly decreases only in the Traband training group; However, there was no significant change in the Pilates and control groups. The pain index during the time series was significant (p = 0.01). In both Pilates and Traband groups, there was a significant increase in the variables of muscle endurance, flexibility and maximal oxygen consumption (p = 0.01).
    Conclusion
    Exercise training in accordance with the Traband model causes statistically and clinically more significant changes in fasting glucose concentration, insulin, insulin resistance index than Pilates intervention. Therefore, it is possible to use Traband exercise to improve type 2 diabetic patients and prevent the harmful effects of diabetes for women with type 2 diabetes.
    Keywords: Pilates exercise, Insulin resistance, Neuropathic pain, Type 2 Diabetes
  • فاطمه آقایی، مجید وحیدیان رضازاده*، کیوان حجازی*
    زمینه و هدف

    استرس اکسیداتیو می تواند به سلول ها، پروتیین ها و DNA آسیب برساند و در فرایند پیری نقش داشته باشد. این مطالعه به منظور تعیین اثر شش هفته تمرین پیلاتس و مکمل لیسیوم بارباروم بر شاخص های استرس اکسیداتیو بزاق و ترکیب بدن زنان سالمند غیرفعال انجام شد.

    روش بررسی

    این کارآزمایی میدانی روی 49 زن سالمند غیرفعال انجام شد. آزمودنی ها به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده در 4 گروه شامل کنترل، مکمل، تمرین و تمرین توام با مکمل تقسیم شدند. پروتکل برنامه تمرین طی شش هفته، هر هفته سه جلسه به مدت45 تا60 دقیقه با شدت 50 تا70 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه اجرا شد. گروه مکمل لیسیوم بارباروم به میزان 14 گرم روزانه مصرف کردند. شاخص های استرس اکسیداتیو بزاق و ترکیب بدن مورد مقایسه قرار گرفت. سطح فعالیت جسمانی افراد با استفاده از پرسشنامه ارزیابی فعالیت جسمانی Kaiser (Kaiser physical activity survey) و وضعیت تندرستی نمونه ها با استفاده از پرسشنامه تعیین آمادگی برای فعالیت بدنی (Physical Activity Readiness Questionnaire: PAR-Q) تعیین شد.

    یافته ها

    میزان مالون دی آلدیید در گروه تمرین توام با مصرف مکمل در مقایسه با گروه کنترل، گروه تمرین و گروه مکمل کاهش آماری معنی داری داشت (P<0.05). میزان مالون دی آلدیید در گروه تمرین و گروه مکمل در مقایسه با گروه کنترل از نظر آماری معنی دار نبود. میزان کاتالاز بزاقی در گروه تمرین توام با مصرف مکمل در مقایسه با گروه کنترل، گروه تمرین و گروه مکمل از نظر آماری معنی دار نبود. میزان کاتالاز بزاقی در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل و نیز در مقایسه با گروه مکمل افزایش آماری معنی داری یافت (P<0.05). میزان گلوتاتیون پراکسیداز در گروه تمرین توام با مصرف مکمل در مقایسه با گروه کنترل تفاوت آماری معنی داری نداشت؛ اما در مقایسه با گروه مکمل افزایش آماری معنی داری یافت (P<0.05). میزان گلوتاتیون پراکسیداز در گروه تمرین در مقایسه با گروه مکمل افزایش آماری معنی داری یافت (P<0.05).

    نتیجه گیری

    تمرین منظم با شدت متوسط و مکمل لیسیوم بارباروم منجربه بهبود عملکرد آنتی اکسیدانی و ترکیب بدن زنان سالمند غیرفعال گردید.

    کلید واژگان: تمرین, لیسیوم بارباروم, استرس اکسیداتیو, سالمندی
    Fatemeh Aghaei, Majid Vahidian-Rezazadeh*, Keyvan Hejazi*
    Background and Objective

    Oxidative stress can harm cells, proteins, and DNA and play a role in the aging process. The present study was conducted to determine the impacts of six weeks of Pilates exercises and Lycium barbarum supplement on oxidative stress indices of saliva and body composition of inactive elderly females.

    Methods

    This field trial was carried out on 49 inactive elderly females. The subjects were selected in a purposeful manner and were randomly assigned to 4 groups, including control, supplement, exercise, and exercise plus supplement. The exercise program protocol was implemented for six weeks, three 45-60 minute sessions per week with an intensity of 50-70% maximum heart rate. The Lycium barbarum supplement group used 14 g of supplement daily. Oxidative stress indices of saliva and body composition were compared. The individuals’ physical activity level was determined using the Kaiser Physical Activity Survey (KPAS) and the samples’ health status was specified using the Physical Activity Readiness Questionnaire (PAR-Q).

    Results

    The amount of malondialdehyde had a statistically significant reduction in the exercise plus supplement group compared to the control group, the exercise group, and the supplement group (P<0.05). The amount of malondialdehyde was not statistically significant in the exercise group and the supplement group compared to the control group. The amount of salivary catalase was not statistically significant in the exercise group plus supplement group compared to the control group, the exercise group, and the supplement group. The amount of salivary catalase had a statistically significant increase in the exercise group compared to the control group and the supplement group (P<0.05). The amount of glutathione peroxidase had no statistically significant difference in the exercise plus supplement group compared to the control group but had a statistically significant increase compared to the supplement group (P<0.05). The amount of glutathione peroxidase had a statistically significant increase in the exercise group than in the supplement group (P<0.05).

    Conclusion

    Regular exercise with moderate intensity and Lycium barbarum supplement resulted in improved antioxidant function and body composition in inactive elderly females.

    Keywords: Exercise, Lycium barbarum, Oxidative Stress, Aging
  • کیوان حجازی*
    اهداف

     بررسی شاخص های آمادگی جسمانی- زیست حرکتی و ترکیب بدن در کارگران جهت جلوگیری از کاهش عملکرد از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا این مطالعه با هدف بررسی این گونه شاخص های آمادگی جسمانی - زیست حرکتی مرتبط با تندرستی و ترکیب بدن در گروه های سنی مختلف کارکنان شرکت ایزوگام شرق انجام شد.

    روش کار

     در این تحقیق توصیفی-تحلیلی، 150 کارگر از 150 مرکز فروش در شهرستان مشهد به روش نمونه گیری طبقه ای-تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه سنی: بین 25 تا 34 سال، بین 35 تا 44 سال و  بین 45 تا 54 سال قرار گرفتند. برای مقایسه میانگین های بین گروهی در گروه های سنی متفاوت از روش آماری تحلیل واریانس دوطرفه (ANCOVA) و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.

    یافته ها

     تفاوت معنی داری در شاخص های ترکیب بدن یعنی وزن بین گروه های سنی 34-25 سال با 44-35 سال (0/008=P) و 44-35 سال با 54-45 سال (0/001=P)، شاخص توده بدنی بین گروه های سنی 34-25 سال با 54-45 سال (0/001=P) و 44-35 سال با 54-45 سال (0/001=P)، درصد چربی بدن بین گروه سنی 34-25 سال با 54-45 سال (0/006=P)، حداکثر مصرف اکسیژن بین گروه سنی 25-34 سال با 35-44 سال (0/001=P)، 25-34 سال با 45-54 سال (0/001=P)، و 35-44 سال با 45-54 سال (0/001=P)، مشاهده شد. علاوه بر این، تفاوت معنی داری در تمام شاخص های آمادگی جسمانی و مرتبط با سلامت، چابکی، قدرت انفجاری، انعطاف پذیری، استقامت عضلات شکم و استقامت عضلات کمربند شانه، بین گروه های سنی 25-34 سال با 35-44 سال (0/001=P)، 25-34 سال با 45-54 سال (0/001=P)، و 35-44 سال با 45-54 سال (0/001=P)، مشاهده شد.

    نتیجه گیری

     نتایج این مطالعه نشان داد که سطح آمادگی جسمانی کارکنان با افزایش سن کاهش می یابد. بنابراین پیشنهاد می شود مدیران ارشد سازمان ها زمینه و انگیزه لازم را برای انجام فعالیت بدنی منظم برای کارکنان فراهم آورند.

    کلید واژگان: آمادگی جسمانی, سن, ترکیب بدن, حداکثر اکسیژن مصرفی
    Keyvan Hejazi*
    Objectives

    The study of physical and health-related fitness and body composition indicators in workers is very important to prevent performance degradation. Therefore, this study aims to investigate such indicators among the employees of Izogam Shargh Company.

    Methods

    In this descriptive-analytical study, 150 workers from 150 stations in Mashhad city were selected by stratified random sampling and divided into three age groupsnamely. 25-34, 35-44 and 45-54 years. Two -way analysis of covariance (ANCOVA) and Bonferroni post-hoc test were performed to compare the variables in the three age groups.

    Results

    Significant differences were found in body composition indicators, i.e., weight between the age groups 25-34 years with 35- 44 years (P=0.008) and 35-44 years with 45- 54 years (P=0.001), body mass index between the age groups 25-34 years with 45-54 years (P=0.001) and 35-44 years with 45-54 years (P=0.001), body fat percentage between the age groups 25-34 years with 45- 54 years (P = 0.006), maximum oxygen consumption between the age groups 25-34 years with 35-44 years (P=0.001), 25-34 years with 45-54 years (P=0.001), and 35-44 years with 45-54 years (P=0.001). In addition, significant differences were found in all physical and health-related fitness indicators, i.e., agility, explosive strength, flexibility, abdominal muscle endurance, and shoulder girdle muscle endurance, between the age groups 25-34 years with 35-44 years (P=0.001), 25-34 years with 45-54 years (P=0.001), and 35-44 years with 45-54 years (P=0.001).

    Conclusion

    The results of this study show that the level of  physical fitness of employees decreases with age. Therefore, it is suggested that the managers of companies create the necessary conditions and incentives for employees to engage in regular physical activity.

    Keywords: Aging, Body composition, Maximum oxygen consumption, Physical fitness
  • سمانه برادران سلمانی، کیوان حجازی*، وحیدرضا عسکری*، رویا عسکری، سید میلاد اسدی فریزی
    زمینه و هدف

    سمیت پاراکوات با مکانیسم هایی که هنوز به طور کامل شناخته شده نیست؛ می تواند به ارگانیسم ها آسیب برساند. شواهد حاکی از آن است که به واسطه انجام تمرینات ورزشی منظم و استفاده از مکمل های آنتی اکسیدانی مناسب می توان به کاهش عوارض ناشی از سمیت پاراکوات کمک کرد. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین هوازی به همراه مکمل پیپرین بر سطح کبدی فاکتور نکروزدهنده تومورآلفا (TNF-a) و اینترلوکین-10 (IL-10) موش های صحرایی القاء شده با پاراکوات انجام شد.

    روش بررسی

    در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در 5 گروه 8 تایی قرار گرفتند. گروه ها شامل: 1) شم، 2) کنترل منفی - پاراکوات، 3) پاراکوات + تمرین، 4) پاراکوات + تمرین + مکمل پیپرین و 5) پاراکوات + مکمل پیپرین بودند. تمرین هوازی به مدت 7 هفته، هر هفته 5 جلسه و هر جلسه به مدت 30 الی 40 دقیقه در روز با سرعت 10 تا 18 متر در دقیقه بود. سم پاراکوات به میزان 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت تزریق داخل صفاقی به موش های صحرایی القاء شد. مکمل پیپرین با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن روزانه گاواژ شد. غلظت TNF-a و IL-10 از بافت کبدی اندازه گیری شد.

    یافته ها

    بین گروه کنترل منفی - پاراکوات در مقایسه با گروه های شم، پاراکوات + تمرین، پاراکوات + پیپرین و پاراکوات + تمرین + پیپرین به ترتیب افزایش و کاهش معنی داری در غلظت IL-10 و TNF-a دیده شد (P<0.05). میانگین غلظت TNF-a بافت کبد در بین دو گروه کنترل منفی - پاراکوات با پاراکوات + مکمل پیپرین (P<0.05) و بین پاراکوات + تمرین + پیپرین (P<0.05)، پاراکوات + تمرین (P<0.05) و شم (P<0.05) تفاوت آماری معنی دار وجود داشت. بین میانگین های غلظت IL-10 بافت کبد در بین دو گروه کنترل منفی - پاراکوات با پاراکوات + مکمل پیپرین، پاراکوات + تمرین + پیپرین، پاراکوات + تمرین و شم تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (P<0.05).

    نتیجه گیری

    اجرای تمرین هوازی توام با مصرف مکمل پیپرین می تواند سبب کاهش التهاب ناشی از پاراکوات گردد.

    کلید واژگان: پاراکوات, تمرین, پیپرین, فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا, اینترلوکین - 10
    Samaneh Baradaran Salmani, Keyvan Hejazi*, Vahid Reza Askari, Roya Askari, Seyed Millad Asadi Ferizi
    Background and Objective

    Paraquat toxicity can damage organisms through mechanisms that are not yet fully understood. Evidence shows that regular exercise and appropriate antioxidant supplements can help reduce the complications caused by paraquat toxicity. This study aimed to evaluate the effect of aerobic exercise training, along with piperine supplement, on the liver levels of tumor necrosis factor-alpha (TNF-a) and interleukin-10 (IL-10) in Wistar rats induced with paraquat.

    Methods

    In this experimental study, 40 adult Wistar rats were randomly placed into 5 groups of 8, including 1) sham, 2) negative control-paraquat, 3) paraquat + training, 4) paraquat + training + piperine, and 5) paraquat + piperine. Aerobic training included 7 weeks of walking on a treadmill (5 sessions per week for 30-40 min per session, at a speed of 10-18 m/min). Paraquat was administered to the rats by intraperitoneal injection at a dose of 5 mg/kg of body weight. The piperine supplement was daily gavaged at a dose of 10 mg/kg of body weight. The concentration of TNF-a and IL-10 was measured in the liver tissue.

    Results

    A significant increase in IL-10 and a decrease in TNF-a concentrations were observed between the paraquat-negative control groups compared to the sham, paraquat + exercise, paraquat + piperine, and paraquat + exercise + piperine groups (P<0.05). There was a significant difference between the mean concentrations of TNF-a in the liver tissue between the two negative control groups - paraquat with paraquat + piperine supplement (P<0.05), paraquat + exercise + piperine (P<0.05), paraquat + exercise (P<0.05), and sham (P<0.05). There was a significant difference in concentrations of IL-10 in the liver tissue between the two negative control groups - paraquat with paraquat + piperine supplement, paraquat + exercise + piperine, paraquat + exercise), and sham (P<0.05).

    Conclusion

    The concentration of TNF-a and IL-10 in male rats induced with paraquat were significantly decreased and increased, respectively, compared to paraquat + piperine supplement, paraquat + exercise + piperine, paraquat + exercise, and sham groups. Therefore, it seems that performing aerobic exercise, along with piperine supplementation, can be a proper way to reduce the inflammation caused by paraquat.

    Keywords: Paraquat, Exercise, Piperine, Tumor Necrosis Factor-a, Interleukin-10
  • سمانه برادران سلمانی، کیوان حجازی*، وحیدرضا عسکری، رویا عسکری
    مقدمه و هدف
    قرار گرفتن در معرض مزمن پاراکوات علاوه بر فیبروز می تواند منجر به آسیب ریه و کبد، نارسایی کلیه و ضایعات پارکینسونی شود. سمیت پاراکوات از طریق تولید بیش از حد رادیکال های آزاد رخ می دهد که منجر به استرس اکسیداتیو و آسیب می شود هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی و مکمل یاری با پیپرین بر سطوح آنزیم های کبدی موش بزرگ مبتلا به پاراکوات بود.
    مواد و روش ها
    تعداد 48 سر موش بزرگ به شش گروه مساوی 1) شم، 2) پاراکوات (کنترل منفی)، 3) پاراکوات+تمرین،   4) پاراکوات+تمرین+پیپرین، 5) پاراکوات+مکمل پیپرین، 6) کنترل مثبت پاراکوات+ویتامین E تقسیم شدند. تمرین هوازی، به مدت هفت هفته، هرهفته پنج جلسه و هر جلسه به مدت 30 الی 40 دقیقه در روز با سرعت (10 تا 18 متردردقیقه) بود. میزان القای سم پاراکوات به میزان 5 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن تهیه و بصورت داخل صفاقی به موش های بزرگ تزریق شد. مکمل پیپرین با دوز 10 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه گاواژ شد. از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه جهت بررسی تفاوت میانگین‎های بین گروهی استفاده شد.
    نتایج
    بین گروه های شم، پاراکوات+تمرین، پاراکوات+پیپرین و پاراکوات+تمرین+پیپرین و کنترل مثبت پاراکوات+ویتامین E، در مقایسه با گروه کنترل منفی-پاراکوات تفاوت معنی داری در سطوح آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) وجود دارد. سطوح ALT و AST در گروه کنترل منفی نسبت به گروه های شم، پاراکوات+تمرین، پاراکوات+پیپرین و پاراکوات+تمرین+پیپرین و کنترل مثبت پاراکوات+ویتامین E، افزایش معنی داری دیده شد (001/>P).
    نتیجه گیری
    نتایج نشان داد در گروه های تمرین، تمرین همراه با پیپرین و پیپرین به تنهایی منجربه کاهش سطوح آنزیم های ALT و AST در موش های بزرگ نسبت به گروه کنترل منفی شد. با این وجود با توجه به مطالعات اندک صورت گرفته در این زمینه، نیاز به پژوهش های بیشتری است.
    کلید واژگان: پاراکوات, تمرین هوازی, آلانین آمینوترانسفراز, آسپارتات آمینوترانسفراز, پیپرین
    Samaneh Baradaran Salmani, Keyvan Hejazi *, Vahid Reza Askari, Roya Askari
    Background and Objective
    Chronic exposure to paraquat can lead to lung and liver damage, kidney failure, and Parkinsonian lesions in addition to fibrosis. Paraquat toxicity occurs through excessive production of free radicals which results in oxidative stress and damage. The aim of the current study was to evaluate the effect of a period of aerobic exercises and supplementation with piperine on liver enzymes in rats induced with paraquat.
    Materials and Methods
    48 adult rats were divided into six groups: 1) Sham, 2) negative control paraquat 3) paraquat + training, 4) paraquat + training + piperine, 5) paraquat + piperine and 6) positive control paraquat + vitamin E. Aerobic exercise training included: seven weeks of walking on treadmill for 5 sessionsper-week 30-40 min per session at a speed of 10 to 18 m/min. The paraquat poison was prepared at dose of 5 mg/kg of rat body weight and was injected intraperitoneally. Daily gavage of piperine supplement was provided at dose of 10 mg/kg of rat body weight. ANOVA statistical test was used to determine the mean difference between groups.
    Results
    There were significant differences in Alanine Transaminase (ALT) and Aspartate Transaminase (AST) levels between the sham, paraquat+exercise, paraquat+piperine, paraquat+exercise+piperine, and positive control paraquat+vitamin E groups compared to the negative control paraquat-group. Furthermore, significant increase in ALT and AST levels was observed in the negative control group compared to the sham, paraquat+exercise, paraquat+piperine and paraquat+exercise+piperine and positive control paraquat+vitamin E groups (p<0.001).
    Conclusion
    The results showed that in rats belonging to exercise training, only exercise training with piperine and piperine decreased the ALT and AST levels compared to the negative control group. However, more research is needed to support these findings.
    Keywords: Paraquat, Aerobic exercise, Alanine aminotransferase, Aspartate aminotransferase, Piperine
  • Zahra Estiri*, Keyvan Hejazi
    Purpose

    Anthropometric indices such as body mass index, Waist Circumference (WC), Waist-to-Hip Ratio (WHR), and Waist-to-Height Ratio (WHtR) are used to identify adolescent obesity and overweight because of their easiness, safety, and accuracy of measurement. This study aimed to evaluate the anthropometric indices in predicting overweight/obesity in male students.

    Methods

    In this descriptive-analytical study, 162 male students of Hakim Sabzevari University, Sabzevar City, Iran, were selected by a simple stratified-random sampling method. The checkerboard and New York test were used to check for musculoskeletal abnormalities. Body composition indices, including height, weight, body mass index, WC, hip circumference, WHR, and WHtR, were measured. The obtained data were analyzed by ANOVA test and Receiver Operating Characteristics (ROC).

    Results

    Mean values WC, WHR, the WHtR in different groups of body mass index were significantly different. The area under the curve for WC (P=0.001), WHR (P=0.001), and WHtR (P=0.001) had a significant difference, too. 

    Conclusion

    The present study showed that the area under the curve for WHR has better detective ability for overweight and obesity than other variables such as WC and WHtR.

    Keywords: Musculoskeletal abnormalities, Body composition, Overweight, Obesity
  • فاطمه طاهری، مهرداد فتحی*، کیوان حجازی
    اهداف

    تغییرات ساختاری قامتی ناشی از افزایش سن در میان سالمندان به علت کاهش توده عضلانی و از دست رفتن بافت عضله رایج است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر ده هفته تمرینات عضلات مرکزی بر سطوح فولیستاتین، مایوستاتین سرمی و میزان درد زنان سالمند مبتلا به کمر درد مزمن بود.

    مواد و روش ها

    هجده زن سالمند مبتلا به کمر درد مزمن با دامنه سنی بین شصت تا هفتاد سال به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (نه نفر) و کنترل (نه نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین عضلات مرکزی شامل ده هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 55 تا 60 دقیقه انجام شد. پیش و پس از پایان دوره تمرین نمونه های خونی فولیستاتین، مایوستاتین سرمی، میزان شدت درد و عملکرد کمر اندازه گیری شد. آزمون تی همبسته و آنالیز کوواریانس (ANCOVA) برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی به ترتیب استفاده شد.

    یافته ها

    تمرین عضلات مرکزی منجر به کاهش معنادار درد شد (0/001=P). سطوح فولیستاتین (0/001=P) و مایوستاتین (0/001=P) در پایان دوره تمرینی به ترتیب افزایش و کاهش معنادار یافت. عملکرد کمر در گروه تمرین بهبود یافت. تغییرات میانگین های بین گروهی در متغیرهای مقیاس نسبی درد، فولیستاتین، مایوستاتین سرمی و عملکرد کمر تفاوت معنا دار دارد (0/05>P).

    نتیجه گیری

    تمرین عضلات مرکزی با افزایش فولیستاتین و کاهش مایوستاتین سرمی و بهبود عملکرد کمر همراه بود. به طور خلاصه، ممکن است تمرین عضلات مرکزی موجب کاهش آتروفی عضلانی وابسته به سن شود.

    کلید واژگان: کمر درد, سالمندی, فولیستاتین, مایوستاتین
    Fatemeh Taheri, Mehrdad Fathi*, Keyvan Hejazi
    Aims

     Structural postural changes due to aging are common among the elderly due to decreased muscle mass and tissue. We evaluated the effect of 10 weeks of core muscle training on serum levels of follistatin, myostatin, and pain in older women with low back pain.
    Methods & Materials: A total of 18 older women with low back pain (aged 60 to 70 y) were randomly assigned into two groups: experimental (n=9) and control (n=9). The training program of core muscles included 55 to 60 min sessions, 3 times per week for 10 weeks. Before and after the training, serum follistatin and myostatin, along with pain intensity and lumbar function, were evaluated. The obtained data were analyzed by paired sample t test and Analysis of Covariance (ANCOVA) to compare intragroup and intergroup differences, respectively.

    Findings

     Core muscle training led to a significant reduction in the relative pain scale (P=0.001). Follistatin (P=0.001) and myostatin (P=0.001) levels increased and decreased significantly at the end of the training period, respectively. Lumbar function improved in the training group. Changes in means of between groups in relative pain scale, follistatin, myostatin, and lumbar function have a significant difference (P<0.05).

    Conclusion

     Core muscle training was associated with a decline in myostatin level, increase in follistatin level, and improving lumbar function. In summary, core muscle training may decrease muscle atrophy related to age.

    Keywords: Low back pain, Aged, Follistatin, Myostatin
  • Seyyed Reza Attarzadeh Hosseini*, Mehrdad Fathi, Mohammad Mosaferi Ziaaldini, Keyvan Hejazi
    Background and aims

    Irisin myokine whose secretion is induced by exercise is associated with an increase in thermogenesis. However, the effect of aerobic exercise with different intensities on the production and release of irisin in overweight individuals is controversial. This study aimed to investigate the effect of eight weeks of aerobic training with different intensities on PGC-1α, FNDC5, UCP1, and irisin in obese male Wistar rats.

    Methods

    In this experimental study, 24 adult obese male Wistar rats (weight: 250-300 g; body mass index [BMI] >30 g/cm2) divided into three groups, including aerobic training with 28 m/min (moderate intensity [MI]), aerobic training with 34 m/min (high intensity [HI]), and control. All training groups exercised for eight weeks walking on a treadmill (five 60-min sessions per week). The paired sample t test and one-way ANOVA were used to determine the intra- and inter-group differences. Furthermore, Tukey’s post hoc test was used.

    Results

    The levels of PGC-1α in muscle tissue in aerobic training groups with MI and HI increased (P=0.001 and F=11.81) compared to control group. The levels of irisin (P=0.006 and F=6.10) and UCP1 (P=0.04) were significantly increased in MI group. On the other hand, FNDC5 increased significantly in both MI and HI groups (P=0.001 and F=12.49). While irisin and UCP1 levels increased in HI group compared to the control group, the change was not statistically significant (P>0.05). The levels of irisin, UCP1, and FNDC5 increased more significantly in MI group than in HI group (P<0.05).

    Conclusion

    Both types of aerobic training (MI and HI) had a beneficial effect on changes in irisin, UCP1, FNDC5, and PGC-1α levels. Accordingly, moderate exercise possibly changes the phenotype of white to brown adipose tissue leading to an increase in thermogenesis, body weight loss, and sensitivity to insulin.

    Keywords: Aerobic training, Myokine, PGC-1α, Irisin
  • Mohsen Bakhtiyari, Mehrdad Fathi *, Keyvan Hejazi
    Background

    Osteoporosis is the most common disorder of bone and mineral metabolism. This disease is associated with decreased bone density and loss of bone microstructure, leading to increased fragility and risk of bone fractures.

    Objectives

    The aim of this study was to evaluate the effect of eight weeks of aerobic interval training on the serum concentrations of alkaline phosphatase, osteocalcin, and parathyroid hormone in middle-aged men.

    Methods

    This was a quasi-experimental study of 24 men, who were divided into two groups of control (n = 12) and aerobic interval training (n = 12). Training performed during eight weeks, three times a week, each session for 45 to 60 minutes. Blood samples were analyzed for the concentrations of calcium, phosphorus, alkaline phosphatase, osteocalcin, and parathyroid hormone before and after completion of the training program. Paired samples t-test and analysis of covariance (ANCOVA) were run to analyze the data (P ≤ 0.05).

    Results

    Weight and bodymass index decreased significantly, and themaximum oxygen consumption at the end of the training program increased significantly in the experimental group. Eight weeks of aerobic exercise led to a significant increase in the amounts of calcium (P = 0.001), phosphorus (P = 0.001), alkaline phosphatase (P = 0.001), osteocalcin (P = 0.001), and parathyroid hormone (P = 0.001) in the experimental group.

    Conclusions

    It can be stated that eight weeks of aerobic interval training may be effective in preventing osteoporosis by reducing body composition indices and increasing calcium, phosphorus, alkaline phosphatase, osteocalcin, and serum parathyroid hormone in inactive men.

    Keywords: Osteocalcin, Aerobic Interval Exercise, Alkaline Phosphatase, Overweight Men
  • مهناز محمددوست، دکتر مهرداد فتحی*، دکتر کیوان حجازی
    مقدمه

    فیبرینوژن یکی از مهم ترین عوامل التهابی و شاخص پیش بینی کننده در بیماری های قلبی - عروقی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات هوازی با شدت های ثابت و متغیر بر ترکیب بدن و برخی عوامل فیزیولوژیک و انعقادی زنان میانسال دارای اضافه وزن انجام شد.

    روش کار:

    این مطالعه کاربردی و به روش نیمه تجربی در سال 1394 بر روی 30 زن در سه گروه 10 نفره تمرین هوازی با شدت ثابت، شدت متغیر و کنترل در شهرستان بجنورد انجام شد. برنامه تمرین هوازی شامل 8 هفته تمرین هوازی، 30 دقیقه فعالیت هوازی با شدت ثابت معادل 60% ضربان قلب و با شدت متغیر شامل 2 دقیقه رکاب زدن با شدت 50% حداکثر ضربان قلب و 1 دقیقه رکاب زدن با شدت 70% حداکثر ضربان قلب بود. سطوح فیبرینوژن، PT، PTT، تعداد پلاکت ها و  فاکتور غیرانعقادی در 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از جلسه تمرین جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 25) و آزمون های تی همبسته، تحلیل آنالیز کواریانس (ANCOVA) و آزمون تعقیبی توکی به ترتیب برای تغییرات درون گروهی و بین گروهی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

    یافته ها:

    وزن (شدت ثابت 001/0=p و شدت متغیر 001/0=p)، شاخص توده بدنی (شدت ثابت 001/0=p و شدت متغیر 001/0=p)، فشارخون سیستولی (شدت ثابت 03/0=p و شدت متغیر 001/0=p) و فشارخون دیاستولی (شدت ثابت 001/0=p و شدت متغیر 001/0=p) کاهش معنی داری یافت؛ در صورتی که درصد چربی بدن فقط در گروه تمرین هوازی با شدت ثابت کاهش معنی داری یافت (001/=p). زمان پروترومبین (شدت ثابت 004/0=p و شدت متغیر 009/0=p)، زمان نسبی ترومبوپلاستین  (شدت ثابت 005/0=p و شدت متغیر 01/0=p)، فیبرینوژن (شدت ثابت 001/0=p و شدت متغیر 02/0=p) و تعداد پلاکت ها (شدت ثابت 02/0=p و شدت متغیر 001/0=p)، کاهش معنی داری یافت؛ در صورتی که فاکتور غیرانعقادی در هر دو گروه تمرین هوازی با شدت ثابت و متغیر افزایش معنی داری یافت (شدت ثابت 003/0=p و شدت متغیر 001/0=p). میزان انعطاف پذیری (شدت ثابت 003/0=p و شدت متغیر 001/0=p) و حداکثر اکسیژن مصرفی (شدت ثابت 001/0=p و شدت متغیر 001/0=p) در هر دو گروه تمرین هوازی با شدت ثابت و متغیر افزایش معنی داری یافت.

    نتیجه گیری:

    8 هفته تمرین هوازی با دو شدت ثابت و متغیر از طریق کاهش شاخص های ترکیب بدن، فاکتورهای انعقادی و افزایش شاخص های آمادگی جسمانی در زنان دارای اضافه وزن می تواند احتمالا در بهبود سلامت قلب و عروق و کاهش التهاب موثر باشد.

    کلید واژگان: تمرین هوازی, زنان دارای اضافه وزن, فشارخون, فیبرینوژن
    Mahnaz Mohammad Doost, Mehrdad Fathi *, Keyvan Hejazi
    Introduction

    Fibrinogen is one of the most important inflammation factors and a prediction index in cardio vascular diseases. This study was performed with aim to evaluate the effect of aerobic exercise with constant and variable intensities on body composition and some physiological indicators and coagulation factors in middle aged overweight women.

    Methods

    This semi-experimental and practical study was performed in 2015 on 30 women in three groups: aerobic exercise with constant intensity (n=10), variable intensity (n=10) and control (n=10) in the city of Bojnourd. The aerobic training program included eight weeks of aerobic training, 30 minutes of aerobic training with a constant intensity with 60% of heart rate and variable intensity included 2 minutes of bike pedaling with 50% of maximal heart rate and 1 minute of bike pedaling with 70% of maximal heart rate. The levels of fibrinogen, PT, PTT, platelet count and non-coagulation factor were collected 24 hours before and 48 hours after the training session. Data were analyzed by SPSS software (version 25) and dependent t-test, Analysis of covariance (ANCOVA) and tukey post hoc test for intra-group and inter-group changes, respectively. P<0.05 was considered statistically significant

    Results

    Weight (constant intensity, P=0.001 and variable intensity, P=0.001), body mass index (constant intensity, P=0.001 and variable intensity, P=0.001), systolic (constant intensity, P=0.03 and variable intensity, P=0.001), and diastolic blood pressure (constant intensity, P=0.001 and variable intensity, P=0.001) decreased significantly in both groups. However, body fat percentage decreased significantly only in the constant intensity group (P=0.001). Prothrombin time (PT) (constant intensity, P=0.004 and variable intensity, P=0.009), thromboplastin time (PTT) (constant intensity, P=0.005 and variable intensity, P=0.01), fibrinogen (constant intensity, P=0.001 and variable intensity, P=0.02), and platelet counts (constant intensity, P=0.02 and variable intensity, P=0.001) significantly decreased in both groups. However, non-coagulation factor significantly increased in both groups (constant intensity, P=0.003 and variable intensity, P=0.001). The amount of flexibility (constant intensity, P=0.003 and variable intensity, P=0.001) and maximal oxygen consumption (constant intensity, P=0.001 and variable intensity, P=0.001) increased significantly in both groups

    Conclusion

    Eight weeks of aerobic training with two constant and variable intensities by reducing body composition indices, coagulation factors and increasing fitness indices in overweight women can possibly improve cardiovascular health and reduce inflammation.

    Keywords: Aerobic training, blood pressure, Fibrinogen, Overweight women
  • Bijan Hejazi, Keyvan Hejazi*
    Background

     One of the most challenging aspects of coronavirus disease 2019 (COVID-19) is that a newly infected individual shows diagnosable symptoms, such as body temperature (Tb) rise, several days after contracting the disease. In the early phase of infection (i.e., incubation period), an undiagnosed and unaware individual can spread the virus to others. The fastest and most efficient route of COVID-19 transmission is the respiratory system. Therefore, developing a model of the respiratory system to predict changes in the lung performance upon COVID-19 infection is useful for early diagnosis and intervention during the incubation period.

    Objectives

     This modeling study aimed to evaluate the respiratory system to present an early intervention for COVID-19 and its transmission.

    Methods

     A simple model was developed by performing mass and energy balances on the lungs; it was simulated by the Aspen HYSYS chemical process simulator.

    Results

     To compensate for the virus-infected lung inefficiency, the O2 concentration increased in the exhaled air at the cost of decreased CO2 concentration. Contrary to previous findings on the reduced stability of coronavirus in hot and humid environments, it was found that very hot and humid environments promote the viral transmission rate because of the direct heat transfer to the body via respiration and condensation of water vapor that may cause infection in the respiratory tract.

    Conclusions

     Our model revealed that measurement of O2 or CO2 composition of exhaled gas, using a non-invasive and inexpensive device at home, allows for the early diagnosis of infection and its prevention. This study also aimed to highlight the actual effects of high temperature and high relative humidity (RH) on increasing the virus transmission rates, as opposed to the generally accepted hypothesis of decreased coronavirus stability under these conditions.
     

    Keywords: Acute Respiratory Distress Syndrome, Mathematical Model, Early Diagnosis, Coronavirus, COVID-19
  • کیوان حجازی، محمد مسافری ضیاءالدینی*، سید رضا عطارزاده حسینی، مهرداد فتحی

    PGC-1a گیرنده تنظیم کننده اصلی در سوخت و ساز انرژی است. در طول تمرین، بسیاری از فرآیندها مانند بیوژنز میتوکندری، متابولیسم گلوکز و متابولیسم اسیدهای چرب را تحریک می کند. همچنین باعث افزایش ظرفیت اکسیداسیون چربی می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با شدت های متفاوت بر سطوح PGC-1a، IRF4 و شاخص آتروژنیک در رت های چاق نژاد ویستار بود. 24 سر رت نر نژاد ویستار با (وزن 250 تا 300 گرم، نمایه توده بدن: بیشتر از 30 گرم بر سانتی متر مربع در سه گروه تمرین هوازی با شدت متوسط (8 سر)، گروه تمرین هوازی با شدت زیاد (8 سر) و گروه کنترل (8 سر) تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی هشت هفته، پنج جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه در روز بود. سرعت دویدن در گروه شدت متوسط 28 و شدت زیاد 34 متر در دقیقه به ترتیب بود.سطوح PGC-1a در هر دو گروه شدت متوسط و بالا در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری یافت.همچنین، تفاوت معنی داری بین سطوح IRF4 در هر دو گروه دیده نشد. سطوح سرمی HDL-C فقط در گروه شدت متوسط نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار یافت.سطوح LDL-C، TG، TC و شاخص آتروژنیک در هردو گروه تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا نسبت به گروه کنترل کاخش معنی داری یافت.نتایج نشان می دهد که هشت هفته تمرین هوازی با دو شدت متوسط و زیاد ممکن است مسیرهای سیگنالینگ پروتئین PGC-1a (یعنی تنظیم کننده اصلی متابولیسم انرژی و بیوژنز میتوکندری) در عضله اسکلتی را فعال بسازد.

    کلید واژگان: تمرین هوازی, PGC-1a, IRF4, شاخص آتروژنیک
    Keyvan Hejazi, Mohammad Mosaferi Ziaaldini, *, Seyyed Reza Attarzadeh Hosseini, Mehrdad Fathi

    Peroxisome proliferator-activated receptor gamma coactivator 1-alpha (PGC-1α) is the main regulator in energy metabolism. Training stimulates many processes like mitochondrial biogenesis, glucose metabolism, and fatty acids metabolism. It also increases the capacity of fat oxidation. The purpose of this study was to investigate the effects of eight-week aerobic training of different intensities on PGC-1α, interferon regulatory factor 4 (IRF4), and atherogenic index in obese male Wistar rats. Twenty-four obese male rats induced by a high-fat diet (weight: 250 to 300 gr, BMI >30g/cm2) were divided into three groups: aerobic training of moderate intensity (MI), aerobic training of high intensity (HI), and the control group (C). The MI and HI training groups carried out exercise training by eight weeks of walking on a treadmill for five sessions/week, 60 min per session, and at a speed of 28 m/min and 34 m/min, respectively. The levels of PGC-1a in the MI and HI groups significantly increased compared to the C group (p < 0.05). Moreover, there was no significant differences between IRF4 levels of MI and HI groups (p > 0.05). The serum HDL-C levels increased only in the MI group compared to the C group (p  < 0.05). The LDL-C, TG, TC, and atherogenic index levels reduced more significantly in MI and HI groups than in the C group (p  < 0.05). The results show that eight-week aerobic training of two moderate and high intensities may be the signaling pathways to the activation of the PGC-1a protein (i.e., a key regulator of energy metabolism and mitochondrial biogenesis) in skeletal muscle.

    Keywords: Aerobic training, PGC-1α, IRF4, atherogenic index
  • غدیرعلی امیدبخش، مهرداد فتحی*، کیوان حجازی
    هدف

     ورزش کشتی یک فعالیت قدرتی سرعتی است و در آن انجام تمرینات مقاومتی برای بهبود عملکرد ورزشکار ضروری است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی هرمی ساده و معکوس بر شاخص های زیست حرکتی، آنتروپومتریک و نیمرخ مهارتی کشتی گیران آزادکار بود.

    روش ها

    در این مطالعه نیمه تجربی، 24 کشتی گیر آزادکار مرد به صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی هرمی ساده (دوازده نفر) و تمرین مقاومتی هرمی معکوس (دوازده نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین مقاومتی هرمی ساده و معکوس شامل هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه انجام شد. پیش از شروع و پس از پایان دوره تمرین، شاخص های زیست حرکتی و آنتروپومتریک جمع آوری شد. برای مقایسه میانگین های درون گروهی و بین گروهی از روش آماری تی استودنت و تی مستقل استفاده شد و نتایج در سطح معناداری 0/05>P آزمایش شدند.

    یافته ها

    این تمرین منجر به تغییرات معنا داری در متغیرهای وزن بدن، نمایه توده بدن، درصد چربی بدن، قدرت بیشینه در هر دو الگوی هرمی ساده و معکوس شد (0/05>P). توان بی هوازی، قدرت انفجاری و استقامت عضلانی در هر دو الگوی هرمی ساده و معکوس افزایش معناداری یافت. تغییرات میانگین های بین گروهی در متغیر وزن، نمایه توده بدن و استقامت عضلانی در بین دو گروه آزمایش تفاوت معنا دار دارد (0/05>P).

    نتیجه گیری

    تمرینات مقاومتی با دو الگوی هرمی ساده و معکوس منجر به کاهش معنادار وزن، نمایه توده بدن، درصد چربی بدن و بهبود نیمرخ مهارتی و شاخص های زیست حرکتی شد. به طور خلاصه ممکن است استفاده کردن از هر دو نوع تمرین اثر مثبتی بر شاخص های عملکردی کشتی گیران داشته باشد.

    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, آمادگی جسمانی, نمایه توده بدن
    Ghadir Ali Omidbakhsh, Mehrdad Fathi*, Keyvan Hejazi
    Objective

     Wrestling is a fast-paced activity in which resistance training is essential to improve athlete performance. We evaluated the effect of comparison of the effect of eight weeks resistance training with two patterns of pyramidal and inverse pyramidal on bio-motor ability, Anthropometrical and skill profile of freestyle wrestlers.

    Methods

     In this semi experimental study, 24 male freestyle wrestlers were randomly assigned into two groups [pyramidal (n=12) and inverse pyramidal endurance (n=12)]. The pyramidal and inverse pyramidal resistance training included (8 weeks, 3 times per a week, 60 minutes per session). Bio-motor ability, Anthropometrical and skill profile were measured at baseline and at the end of the study. Paired and independent sample t-test were used to compare within and between-group means and the results were tested at the significant level P<0.05.

    Results

     Training lead to changes on weight, body mass index, body fat percent, maximum power into pyramidal and inverse pyramidal groups (P<0.05). Anaerobic power, explosive power, muscular endurance increased significantly in both pyramidal and inverse pyramidal patterns. There were significant differences in the between-group mean changes in the variables of weight, body mass index and muscular endurance between the two experimental groups (P<0.05).

    Conclusion

     Resistance exercises with pyramidal and inverse pyramidal patterns led to significant weight loss, body mass index, body fat percentage, and improvement of skill profile and biometric indicators. Therefore, using both types of training may have a positive effect on wrestlerschr('39') performance indicators.

    Keywords: Resistance training, Physical fitness, Body Mass Index
  • Arezoo Koohestani, Mehrdad Fathi *, Keyvan Hejazi
    Background
    Addiction not only causes social and behavioral disorders but also affects various aspects of physical health, causing huge financial damages to individuals, families, and societies. Addicts have lower health and physical activity than the general population. The objective of this study was to investigate the effect of six weeks of aerobic training (in the morning and afternoon) on some cardiovascular indices and quality of life in drug addicted women.
    Methods
    In this semi-experimental study, we selected 30 addicted women in Bojnourd city in 2016 by convenience and purposeful sampling method and divided them into experimental (n=15) and control (n=15) groups. The training protocol comprised six weeks of aerobic training (three sessions per week in the morning and afternoon) with each session lasting 45-60 minutes with an intensity of 50-70% of maximal heart rate reserve. All participants were briefed on all study procedures and potential risks; they signed a written consent form after having read and understood the details of the experiments. We used paired sample t-test and ANCOVA to compare within and between-group variance changes;p
    Results
    Weight (66.93±3.23 vs 65.89±3.13), body mass index (24.23±1.95 vs 23.86±1.97), body fat percentage (18.84±2.00 vs 17.96±2.03), fibrinogen (345.80±36.46 vs 338.06±38.74), and serum C-reactive protein (167.40±7.66 vs 159.80±13.96) decreased significantly at the end of the six-week aerobic training period (p <0.05). There were significant differences between the experimental and control groups regarding the mean changes of weight (P=0.001), body mass index (P=0.001), body fat percentage (P=0.005), maximal oxygen consumption (P=0.01), physical restraint (P=0.001), general health (P=0.001), vital force (P=0.004), social activity (P=0.001), physical performance (P=0.001), emotional performance (P=0.001), and life satisfaction (P=0.001).
    Conclusion
    Six weeks of aerobic training in the morning and afternoon is likely to improve cardiovascular health and reduce the risk of atherosclerosis in female drug addicts.
    Keywords: Substance-Related Disorders, C-reactive protein, Quality of life
  • علی اصغر صابری، مهرداد فتحی*، کیوان حجازی
    هدف

    دوی 3000 متر یکی از ماده های مهیج و محبوب در بین دوهای استقامت و نیمه استقامت محسوب می شود و به دلیل شرایط خاص این رشته که می تواند همزمان سیستم های تولید انرژی هوازی و بی هوازی را مورد استفاده قرار بدهد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر فاکتورهای فیزیولوژیکی، عملکردی و رکورد دوندگان نخبه بود.

    روش ها

    در این مطالعه نیمه تجربی، 22 مرد دونده نخبه به صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی (11 نفر) و تمرین استقامتی (11 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی شامل 8 هفته تمرین هوازی، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 55 تا 60 دقیقه انجام شد. پیش از شروع و پس از پایان دوره تمرین، شاخص های فیزیولوژیک و عملکردی جمع آوری شد. برای مقایسه میانگین های درون گروهی و بین گروهی از روش آنالیز واریانس اندازه های تکراری استفاده شد و نتایج در سطح معنی داری 0/05>P آزمایش شدند.

    یافته ها

    تمرین منجربه تغییرات معنی داری در متغیرهای ضربان قلب، فشار خون، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، تعادل و رکورد 3000 متر در هر دو گروه تمرین مقاومتی و استقامتی معنی دار بود (0/05>P). تغییرات میانگین های بین گروهی در متغیرهای ضربان قلب، فشار خون، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، تعادل و رکورد 3000 متر در بین دو گروه تجربی تفاوت معنی دار دارد (0/05>P).

    نتیجه گیری

    تمرینات مقاومتی و استقامتی با افزایش قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، تعادل و کاهش معنی دار رکورد دوندگان مرد همراه بود. به طور خلاصه ممکن است استفاده کردن از هر دو نوع تمرین اثر مثبتی بر رکورد دوندگان و شاخص های عملکردی داشته باشد.

    کلید واژگان: فاکتورهای فیزیولوژیکی, عملکردی, دوندگان نخبه
    AliAsqar Saberi, Merdad Fathi*, Keyvan Hejazi
    Objective

    The 3000-meter run is one of the most popular and enduring materials among endurance and semi-endurance races and because of the special conditions of this field, which can use aerobic and anaerobic energy production systems at the same time. We evaluated the effect of eight weeks resistance and endurance training on physiological, functional factors and elite runnerchr('39')s record.

    Methods

    In this semi experimental study, 24 male runners were randomly assigned into two groups [resistance (n=11) and endurance (n=11)]. The resistance and endurance training included (8 weeks, 3 times per a week, 55-60 minutes per session). Physiological and functional factors were measured at baseline and at the end of the study. Repeated measures analysis of variance was used to compare within-group and between-group means and the results were tested at the significant level p<0.05.

    Results

    Training lead to changes on heart rate, blood pressure, muscle strength, muscular endurance, balance and a record of 3000 meters were significant in both resistance and endurance training groups (P<0.05). There were significant differences in the between-group mean changes in the variables of heart rate, blood pressure, muscle strength, muscular endurance, balance and a record of 3000 meters between the resistance and endurance groups (P<0.05).

    Conclusion

    Resistance and endurance training were associated with increased muscle strength, muscular endurance, balance, and a significant reduction in the male runnerchr('39')s record. In summary, using both types of exercise may have a positive effect on runnerschr('39') records and performance indicators.

    Keywords: Physiological factors, functional, Elite runner
  • Keyvan Hejazi *, Seyyed Reza Attarzadeh Hosseini, Mehrdad Fathi, Mohammad Mosaferi Ziaaldini, Mahdi Nabavinik
    Background

     The lack of physical activity and obesity causes mild chronic inflammation that is associated with increased plasma levels of inflammatory markers. Evidence suggests that physical activity can reduce inflammatory markers.

    Objectives

     The purpose of this study was to determine the effects of eight weeks of aerobic training with two intensities on levels of tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), interleukin-6 (IL-6), and insulin resistance in obese Wistar rats.

    Methods

     Twenty-four Wistar male rats (fourteen weeks old and weighing 250 - 300 g, body mass index > 30 g/cm2) were used. After two weeks of familiarity with the laboratory environment, the animals were randomly divided into three groups: (1) high-intensity aerobic exercise (n = 8); (2) moderate-intensity aerobic exercise (n = 8), and control (n = 8). The rats in moderate and high-intensity aerobic exercise groups were performed an increasing training for eight weeks and five days a week and one session per day for 60 minutes running at different speeds on a rodent motor-driven treadmill. Data were analyzed by paired sample t-test and repeated measures (ANOVA) for the inter-group and intra-group comparison of the variance changes.

    Results

     Significant differences were found in serum TNF-α levels (P = 0.027 and F = 3.42), IL-6 levels (P = 0.043 and F = 2.99), and insulin resistance index (P = 0.008 and F = 4.69) between the moderate, high-intensity aerobic exercises, and control groups. The levels of TNF-α concentration was significantly different between moderate-intensity and control group (P = 0.01) and between the high-intensity and control groups (P = 0.01). The insulin resistance index in MI (P = 0.01) and HI (P = 0.01) groups significantly decreased compared to the control group.

    Conclusions

     The results of the present study show that both types of moderate-intensity and high-intensity aerobic exercise lead to the reduction of TNF-α, interleukin-6, and insulin resistance index compared to the control group. Further studies are needed to shed light on the effects of different types of exercise on such indices, especially the use of long-term training sessions.

    Keywords: Aerobic Training, Inflammatory Markers, Obesity Insulin Resistance
  • Keyvan Hejazi*, Teimour Darzabi
    Purpose

    Several studies have been done on the effects of fasting on human health indicating the beneficial effects of fasting on weight control, lipid metabolism, and lowering blood pressure in healthy people. The present study aimed at investigating the effects of Ramadan fasting on apolipoproteins A and B (Apo A and Apo B) and the atherogenic index of the fasting and non-fasting students.

    Methods

    This quasi-experimental study was conducted on 29 men aged 20-25 years. The samples were divided into the fasting (n=15) and non-fasting (n=14) groups. Serum levels of apolipoproteins A and B, biochemical-hematological factors, and atherogenic index were measured three days before the fasting month and after Ramadan. The inter-group and intra-group comparison was performed using student’s t-test, and one-way Analysis of Variance (ANOVA) was used to assess the differences between the groups. 

    Results

    In the fasting group, a significant reduction was observed in Apo B, triglyceride, total cholesterol, low-density lipoprotein, low-density lipoprotein to high-density, and triglycerides to high-density lipoprotein cholesterol ratio. However, the Apo A (P=0.001) and high-density lipoprotein (P=0.004) significantly increased after the intervention. The Atherogenic index, white blood cells, red blood cells, hemoglobin, hematocrit, and platelet count significantly decreased in the fasting group (P≤0.05).

    Conclusion

    According to the results, fasting during Ramadan could improve the biochemical and hematological factors. Therefore, it is recommended to use some biochemical and hematological indices to compare the effects of fasting to improve in of students these parameters.

    Keywords: Ramadan fasting, Apolipoprotein A, Atherogenic index
  • Teimour Darzabi, Keyvan Hejazi*
    Background

    Renal failure is strongly associated with serum osmolarity and changes in electrolytes and some blood metabolites. Because fasting is often associated with Ramadan, especially during the warm months of the year, there is a concern that renal function may be affected.

    Objectives

    This study aimed to observe the effect of one month of fasting on electrolytes, serum osmolarity and body composition in fasting and non-fasting students.

    Methods

    Twenty-nine healthy males (age 21.20 ± 1.69 years and body mass index 25.03 ± 2.11 kg/m2) were divided into two groups: fasting (n = 15) and non-fasting (n = 14). All measurements such as electrolytes index, serum osmolarity and body composition were collected before and after the fasting month. Data were analyzed with repeated measure ANOVA to compare within and between groups. The significance level was set at P < 0.05.

    Results

    Within-group variations were changed BMI, WHR, hip circumference, and waist circumference. Fasting glucose levels were significantly decreased at the end of the fasting period (P < 0.05). Fasting urea, creatinine, uric acid, sodium, potassium, osmolarity increased significantly in the fasting group but no significant change was observed in serum albumin levels.

    Conclusions

    According to this result, fasting during Ramadan leads to an increase in osmolarity and serum electrolytes and a decrease in body composition. However, the use of healthy eating principles during Ramadan can help minimize these changes.

    Keywords: Body Composition, Ramadan Fasting, Osmolarity
  • Keyvan Hejazi *, Seyyed Reza Attarzadeh Hosseini, Mehrdad Fathi, Mohammad Mosaferi Ziaaldini
    Background

    Visfatin and resistin are adipokines involved in metabolic regulation and physiological processes.

    Objectives

    This study aimed to investigate the effects of eight weeks of aerobic training with different intensities on serum levels of resistin and visfatin in obese male rats.

    Methods

    24 adult obese rats (weight: 250 to 300 gr, BMI > 30 g/cm2) divided into three groups: aerobic training with 28 m/min (moderate intensity), aerobic training with 34 m/min (high intensity) and, control group. All training groups did exercise training for 8 weeks (5 sessions/per-week for 60 minutes per session). 48 hours after the training period, the level of serum visfatin and resistin levels was measured.

    Results

    Unlike the levels of resistin concentration (P = 0.001) in different groups, there was no significant difference between visfatin levels in all three groups. Resistin concentration was not significantly changed in the moderate-intensity group compared to the control group, (185.10 ± 12.85 vs. 202.76 ± 17.39) (P = 0.05). There was a significant difference between the high intensity and control groups (P = 0.001). There was no significant difference in visfatin concentration in MI and HI groups compared to the control group (P > 0.05).

    Conclusions

    There is a significant difference in the levels of resistin concentration in different groups. There was no significant difference between visfatin levels in all three groups. Therefore, it seems that aerobic training with high intensity has a better effect on the prevention of obesity and cardiovascular disease.

    Keywords: Obesity, Resistin, Aerobic Training, Visfatin
نمایش عناوین بیشتر...
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال