جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « strategic culture » در نشریات گروه « علوم سیاسی »
تکرار جستجوی کلیدواژه «strategic culture» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
علی رغم وجود مسائل متعدد در روابط میان فدراسیون روسیه و ایالات متحده، بحران 2022 اوکراین ازجمله محورهای مهمی است که طی مدت زمان اخیر نه تنها موجبات رویارویی مجدد واشنگتن و مسکو را فراهم آورده، بلکه دامنه آن از قلمرو ملی خارج شده و به مسئله ای مهم در تعاملات منطقه ای و بین المللی مبدل ساخته است. با توجه به اهمیت چگونگی کنشگری فدراسیون روسیه و ایالات متحده در بحران مذکور و همچنین نتایج حاصل از آن، نگارندگان پژوهش حاضر کوشیده اند تا با روش کیفی و رویکردی توصیفی تحلیلی، به این پرسش پاسخ گویند که مولفه های فرهنگ راهبردی چه تاثیری بر الگوهای رفتاری دولتمردان روس و آمریکایی در قبال بحران اوکراین 2022 داشته است؟ فرضیه ای که در مقابل پرسش مذکور مطرح شده ناظر بر آن است که تقابل دو کشور در صحنه اوکراین را می توان به شدت متاثر از مبانی فرهنگی، ارزشی، ژئوپلیتیکی و تاریخی دو کشور دانست و بر این اساس است که جنگ، توسل به زور، بازدارندگی و استراتژی معنا یافته است. یافته های پژوهش حاکی از آن است در بحران اوکراین رویای قدرت بزرگ و بازگشت به شکوه امپراتوری، مسائل ژئوپلیتیکی، نگرش منفی نسبت به نیات کنشگران رقیب، سنت های مربوط به کلیسای ارتدکس و ملی گرایی روسی، در مقابل باور به قدرت مطلق ایالات متحده در عرصه سیاست و روابط بین الملل، استثناگرایی، توجه ویژه به ارزش های لیبرال دموکراسی و ادامه جنگ تا تسلیم بی قیدوشرط دشمن، قرار گرفته است. در قالب این مولفه ها، الگوی رفتاری هریک از طرفین به سمت الگوی تقابل حداکثری و بازی با حاصل جمع صفر کشیده شده است
کلید واژگان: فرهنگ راهبردی, بحران اوکراین, روسیه, ایالات متحده آمریکا, تقابل حداکثریDespite the existence of many issues in the relations between the Russian Federation and the United States, the crisis of 2022 in Ukraine is one of the important axes that during the recent period not only caused Washington and Moscow to face each other again, but its scope has gone beyond the national territory and has become an important issue in regional interactions and International has made a converter, the authors of this study have tried to answer the question of what effect the components of strategic culture have on the behavior patterns of Russian statesmen with a qualitative method and a descriptive-analytical approach. And the American in response to the crisis in Ukraine 2022? The hypothesis raised in front of the mentioned question points out that the conflict between the two countries in the Ukrainian scene can be considered strongly influenced by the cultural, value, geopolitical and historical foundations of the two countries, and based on this, war, resort to force, deterrence and strategy Meaning has been found. The findings of the research indicate that in the Ukraine crisis, the dream of great power and the return to the glory of the empire, geopolitical issues, negative attitude towards the intentions of rival activists, traditions related to the Orthodox Church and Russian nationalism, in contrast to the belief in the absolute power of the United States in the field of politics and International relations, and the continuation of the war until the unconditional surrender of the enemy have been placed
Keywords: Strategic Culture, Ukraine Crisis, Russia, United States of America, Maximum Confrontation -
خلیج فارس نوعی پیوستگی و وابستگی متقابل امنیتی بین کشورها و بازیگران منطقه ای ایجاد کرده است. بنابراین تلاش برای دستیابی به مدل مشخص و واقع گرایانه برای رفع چالش های امنیتی در خلیج فارس، ضروری به نظر می رسد. در این پژوهش در پی ارایه الگوی امنیتی بر مبنای امنیت مشترک و رهیافت فرهنگ راهبردی به منظور گذار از امنیت ملی به امنیت انسانی در منطقه هستیم که به صورت کمی روی خبرگان، مدیران، کارشناسان و فعالان حوزه امنیت در سال 1401 انجام شده است. به دنبال پاسخ این پرسش هستیم که راهبردهای جمهوری اسلامی ایران چه ارتباطی با رهیافت فرهنگ راهبردی و امنیت مشترک در خلیج فارس دارد؟ این پژوهش را بر مبنای روش تحقیق کمی و کیفی و تحلیل توصیفی با روش همبستگی و با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه درباره نظام امنیت منطقه ای پژوهش انجام داده ایم. همچنین در این پژوهش از مدل معادلات ساختاری برای تدوین مدل، استفاده کرده ایم. یافته های مطالعه نشان می دهد که امنیت مشترک بر الگوی تحقق امنیت خلیج فارس تاثیر دارد. ضریب مسیر بین دو متغیر 0،42 از سطح معناداری 25،36 برخوردار است که مطلوب است، زیرا از 1،96 بیشتر است؛ بنابراین وجود تاثیر معنادار تایید می شود. همچنین مطالعه نشان می دهد که نظریه رهیافت فرهنگ راهبردی بر الگوی تحقق امنیت خلیج فارس تاثیر دارد. ضریب مسیر بین دو متغیر 0،68 از سطح معناداری 16،745 برخوردار است که مطلوب است، زیرا از 1،96 بیشتر است؛ در نتیجه وجود تاثیر معنادار تایید می شود.کلید واژگان: امنیت خلیج فارس, امنیت مشترک, امنیت منطقه ای, رهیافت فرهنگ راهبردیJournal of Fundamental and Applied Studies of the Islamic World, Volume:5 Issue: 16, 2023, PP 27 -46The Persian Gulf has created a kind of security interdependence between countries and regional players. The Persian Gulf is one of the most important regions in the world from a geostrategic and geoeconomic point of view, which can be considered as a regional security complex. In the sense that various factors have created a kind of security interdependence between countries and regional actors. Therefore, this research seeks to achieve a practical goal through the study of different theories of common security and security in Islam and the approach of culture in the Persian Gulf. Since the work of policymaking is to organize affairs and security policymaking is considered as a vital and basic necessity for governments, this research after examining the approaches, authorities and drivers of security policymaking in the Persian Gulf region aims to provide a security model based on common security. , security in Islam and the approach of culture in order to transition from national security to human security in this region, which is carried out quantitatively on experts, managers, experts, activists in the field of security in 1401.
This research aims to present a security model based on common security and a strategic culture approach in order to transition from national security to human security in the region, which was conducted quantitatively on experts, managers, experts and activists in the field of security in 1401. The research question is, what is the relationship between Iran's strategies and the approach of strategic culture and common security in the Persian Gulf? This research was conducted based on quantitative and qualitative research methods and descriptive analysis of correlation method; In this way, the research was conducted using questionnaires and interviews about the regional security system. In this research, the structural equation model (SEM) was used to develop the model. The findings of the study showed that common security has an effect on the realization pattern of Persian Gulf security. The path coefficient between two variables is 0.42, which has a significance level of 25.36, which is desirable because it is greater than 1.96, so the existence of a significant effect is confirmed. Also, the study showed that the theory of strategic culture approach has an effect on the realization pattern of Persian Gulf security. The path coefficient between the two variables is 0.68, which has a significance level of 16.745, which is desirable because it is greater than 1.96, so the existence of a significant effect is confirmed.
Since the goal of providing a security model with an emphasis on the common is security in Islam and culture, it is practical in terms of its purpose and descriptive and analytical in terms of its approach, and its results are clear and objective, and its results are in meeting needs and solving problems. and its application in solving specific problems in the organization, society, etc. is. It is also small in terms of information gathering. According to the type of study, the statistical population of the research includes experts, managers, experts, activists in the field of security in 1401. The number of these people was estimated to be about 500 people. Based on Morgan's table, for a community of 500 people, the number of samples is 217 people, which was carried out on 217 people in this study. The current research is a survey data collection method, which means that the present study is a descriptive survey and is discussed and investigated by reviewing scientific sources and theories in the field of research and comparing them, conducting an interview and designing a researcher-made questionnaire based on the results of the interview. In order to collect and analyze the data and information required for this research, various methods and tools have been used, which are described below according to the different needs of the research model. To collect information related to theoretical foundations, library research and study of various books and articles and scientific sites have been used. The main tool for collecting information in this research is a questionnaire, and a researcher-made questionnaire based on theoretical principles will be used to develop the questionnaire, so that the components extracted from the interviews will be evaluated, and the answers will be designed as a five-item Likert scale. In this research, the structural equation model (SEM) was used to develop the model.
The findings showed that there is a significant relationship between common security and the security of the Persian Gulf. The path coefficient of this relationship was found to be 0.717. To evaluate the significance of this effect, one should refer to the significant number of t-Value, which is 2.269, which is more than 1.96, and also the P-Value is 0.000. The findings also showed that there is a significant relationship between the approach of strategic culture and the security of the Persian Gulf. The path coefficient of this relationship was found to be 0.68. To evaluate the significance of this effect, one should refer to the significant number of t-Value, which is 2.949, which is more than 1.96, and P-Value is 0.022. Also, there is a significant connection between security in Islam and the security of the Persian Gulf. The path coefficient of this relationship was 0.529. To evaluate the significance of this effect, one should refer to the significant number of t-Value, which is 2.456, which is more than 1.96, and the P-Value is 0.000. Therefore, the desired hypothesis is confirmed at the 95% confidence level and there is a significant relationship between security in Islam and the security of the Persian Gulf.
There is a significant relationship between common security, security in Islam, the approach of strategic culture and the security of the Persian Gulf.Keywords: common security, security in Islam, strategic culture, Persian Gulf Security -
فرهنگ استراتژیک ازجمله مفاهیم نو در ادبیات روابط بین الملل است که نخستین بار توسط جک اسنایدر مورد استفاده قرار گرفت. بررسی های علمی انجام شده پیرامون آثار فرهنگ استراتژیک بر رفتارهای جمهوری اسلامی ایران به طور عمده طی دو دهه اخیر و به ویژه با بحرانی شدن پرونده هسته ای و سپس برنامه موشک های بالستیک صورت گرفته است. تلاش ما در این مقاله معطوف به بررسی این سوال خواهد بود که فرهنگ استراتژیک چگونه به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در قبال افغانستان طی سال های 1358 تا 1398 شکل داده است؟ پاسخ موقت به این پرسش آن است که فرهنگ استراتژیک از طریق شکل دهی به رفتارهای استراتژیک و پایدار موجب شده است که جمهوری اسلامی ایران طی سال های 1358 تا 1398، برخلاف تحولات سیاسی و گفتمانی داخلی، سیاستی نسبتا مستمر و فراگفتمانی در قبال افغانستان داشته باشد. این مقاله از نوع توصیفی تحلیلی بوده و پژوهشگر داده های مورد نیاز را با استفاده از منابع کتابخانه ای، فضای مجازی و مصاحبه با برخی از متصدیان سیاست خارجی کشورمان در قبال افغانستان طی دوره مورد مطالعه جمع آوری نموده است.
کلید واژگان: افغانستان, ایران, سیاست خارجی, فرهنگ استراتژیک, رفتار استراتژیکStrategic culture is one of the new concepts in international relations literature which has been used by Jack Snyder for the first time. Scientific studies regarding the effects of strategic culture on Islamic Republic of Iran’s behavior have been mainly conducted during the two recent decades and specifically after the rise of crises regarding the nuclear power case and ballistic missile program. The main question of the present paper states: how the strategic culture has been shaping the Islamic Republic of Iran’s foreign policy regarding Afghanistan from 1358 to 1398? Our provisional answer to this question is that strategic culture, through shaping strategic and consistent behaviors, has led the Islamic Republic of Iran to adopt a consistent and ultra-discourse policy towards Afghanistan from 1358 to 1398, unlike the political and discourse-related developments within the country. The present paper is descriptive-analytical and the researcher gathered the necessary data through library resources, social media and interview with Iran’s foreign policy authorities who have been responsible for Afghanistan issues.
Keywords: Afghanistan, Iran, foreign policy, strategic culture, strategic behavior -
افزایش قدرت چین در عرصه بین المللی و عدم تطابق الگوهای رفتاری این کشور با نظریات واقع گرا از سویی و وجود سنت استراتژیک ریشه دار و تداوم فرهنگی چین در هزاره های گذشته از سویی دیگر، موجب شده تا مطالعه مولفه های فرهنگی، اهمیتی محوری در فهم سیاست خارجی این کشور پیدا کند. با توجه به اهمیت مولفه های فرهنگی در سیاست خارجی چین، سوال این پژوهش آن است که فرهنگ استراتژیک چین چگونه بر سیاست خارجی این کشور در قبال مناقشه دریای چین جنوبی تاثیرگذار بوده است. فرهنگ استراتژیک چین، فرهنگی دوگانه است که در آن گرایش به استفاده از ابزارهای نظامی و غیرنظامی به صورت توامان وجود دارد؛ این به این معنا است که فرهنگ استراتژیک چین مطلقا صلح طلب یا جنگ طلب نیست. تا پیش از آغاز رهبری شی جین پینگ، نیاز به محیطی کم تنش جهت پیشبرد توسعه اقتصادی موجب شد تا شعارهایی با بنمایه های کنفوسیوسی همچون توسعه صلح آمیز توسط رهبران این کشور مطرح و پیگیری شود؛ اما با آغاز رهبری شی جین پینگ، قدرت نظامی و قدرت اقتصادی اهمیتی هم تراز در سیاست خارجی این کشور پیدا کردند. این امر با توجه به افزایش تحرکات نظامی چین در دریای چین جنوبی، در رویکرد جدید چین در قبال مناقشه ظهور و بروز پیدا کرد.
کلید واژگان: فرهنگ استراتژیک, دریای چین جنوبی, کنفوسیوسیسم, نظامی باوری, شی جین پینگDue to the increase of China’s power in the International arena and the non-compliance of China’s behavior with realistic theories on one hand and the existence of long-standing strategic traditions and China’s cultural continuity during the past millennials on the other, studying the cultural elements is of central importance for understanding China’s foreign policy. Due to the importance of cultural elements in China’s foreign policy, the main question of the present research states: how China’s strategic culture has affected China’s foreign policy regarding South China Sea conflict. China’s strategic culture is a dual culture in which there is a tendency for using military and non-military means simultaneously; this means that China’s strategic culture is not absolutely pacific or belligerent. Before the dawn of Xi Jinping’s leadership, the need for a low tension environment for advancing economic development led the Chinese leaders to resort to Confucian slogans such as peaceful development; after the start of Xi Jinping’s leadership, military and economic power gained same importance in China’s foreign policy. This new approach has been evident regarding this conflict due to the increase of China’s military mobility in South China Sea.
Keywords: strategic culture, South China Sea, Confucianism, belief in militarism, Xi Jinping -
در مقاله حاضر، با جستاری در چیستی «امنیت فرهنگی»، به تبیین نظری این مفهوم از منظر نسبت مفهومی فرهنگ و امنیت میپردازیم. مفروض مقاله این است که امنیت فرهنگی را به مثابه مفهوم یا حتی پدیدار نمیتوان درک کرد مگر آنکه به بازشناسی و بازنمایی شقوق مختلف نسبت مفهومی «فرهنگ» و «امنیت» دست یازید. در پاسخ به این مسیله یا پرسش محوری، پردازش مفهومی مقاله حاضر نشان می دهد که عناصر و مولفه های تشکیل دهنده و مقوم امنیت، عمدتا فرهنگی هستند؛ عناصر و مولفه هایی همچون وجوه ذهنی، زبانی، معنایی، گفتمانی، تصوری، ادراکی، احساسی، روانی و اخلاقی امنیت، از این جمله اند و بدون آن ها، تکوین، تقویم و تداوم امنیت ناممکن است. در مقاله حاضر، پس از تعریف مفاهیم فرهنگ و امنیت در مقدمه، به شقوق مختلف نسبت مفهومی فرهنگ و امنیت با تاکید بر فرهنگ به مثابه متغیر مستقل میپردازیم. در نتیجه این پردازش، نویسنده در مقام فرضیه مقاله، به چهار نسبت مشخص؛ یعنی «فرهنگ به مثابه یکی از ابعاد و بخشهای امنیت»؛ «فرهنگ به مثابه موضوع ارجاعی امنیت»؛ «فرهنگ به مثابه شاکله محیط امنیتی» و «فرهنگ به مثابه منبع تهدید امنیت» اشاره کرده است.کلید واژگان: فرهنگ, امنیت, امنیت فرهنگی, محیط امنیتی, تهدید امنیتی, فرهنگ راهبردی, هویت, سبک زندگی, جنبش جدید اجتماعیThis paper, by studying the nature of "cultural security", will explain this concept theoretically from the perspective of the conceptual relationship between culture and security. The assumption of the article is that cultural security cannot be understood as a concept or even a phenomenon, unless you recognize and represent the different layers of the conceptual relationship between "culture" and "security". In response to this main question, the conceptual processing of this article shows that the elements and components that form and constitute security are mainly cultural. Elements and components such as mental, linguistic, semantic, discursive, conceptual, perceptual, emotional, psychological and moral aspects of security are among these and without them, the development, change and continuation of security will be impossible. In this article, after defining the concepts of culture and security in the introduction, the author will discuss the different aspects of the conceptual relationship between culture and security with an emphasis on culture as an independent variable. As a result of this processing, the author, as the hypothesis of the article, in four specific proportions; like "culture as one of the dimensions and parts of security"; "Culture as a referential subject of security"; "Culture as the shape of the security environment" and "Culture as a source of security threats" have been mentioned.Keywords: culture, Security, Cultural security, Security environment, Security Threat, strategic culture, identity, Lifestyle, New social movement
-
با گذشت دو دهه از مناقشه درباره برنامه هستهای ایران و به رغم توسعه تمام عیار آن، این برنامه همچنان غیرتسلیحاتی است. آژانس بین المللی انرژی اتمی بارها اعلام کرده که ایران دارای مواد و ظرفیت کافی ساخت سلاح هسته ای است ولی اطلاعاتی وجود ندارد که نشان دهد ایران برنامه ای برای ساخت چنین تسلیحاتی دارد. نهادهای اطلاعاتی غربی، از جمله آمریکا هم ارزیابی مشابهی دارند. انگیزه برنامه ایران از منظر ریالیستی امنیتی است، با این حال پرسش پراهمیت این است که چرا تاکنون برنامه هسته ای ایران غیرتسلیحاتی مانده به ویژه با توجه به اینکه جهان، دولت هایی را تجربه کرده که بعد از دستیابی به ظرفیت لازم، سلاح هسته ای ساخته اند. فرضیه مقاله این است که فرهنگ استراتژیک در ایران، دو عنصر مهم دارد که غیرتسلیحاتیماندن برنامه هسته ای را توضیح میدهد؛ عنصر اول، توسعه نیافته و بسیط ماندن مفهوم قدرت است که منجر به توسعه مفاهیم پایهای ریالیسم مانند بازدارندگی هستهای و موازنه قوا به معنایی نشده که قدرت های جهانی آنها را فهم و تجربه کرده اند. از دیگرسو، تجربه ایران از تهدید و بقا، همچنان در سطح سنتی است، یعنی ایران هیچگاه مانند امریکا، شوروی، چین یا حتی پاکستان، در معرض تهدید هستهای مستقیم یا فوری نبوده و درنتیجه به رغم تولد و توسعه برنامه ایران مبتنی بر دغدغه های امنیتی، تصمیمسازان استراتژیک هیچگاه در معرض جبر تکمیل آن نبوده اند. به علاوه، سنتیماندن تجربه ایران از تهدید و بقا، نگاه تصمیمسازان و افکار عمومی به تسلیحات هستهای را تک چهره ای کرده، یعنی سلاح هستهای صرفا وسیلهای برای کشتار جمعی تلقی میشود نه بازدارندگی. عنصر دوم، برجستگی بعد غیرمادی قدرت در اندیشه ایرانی است که
کلید واژگان: ایران, برنامه هسته ای, فرهنگ استراتژیک, رئالیسم, سلاح هسته ایAfter two decades of controversy over Iran’s nuclear program, and despite the genuine development of the program, it is still non-weaponized. The International Atomic Energy Agency has frequently stated that Iran has sufficient material and capacity to produce nuclear weapons, but there is no information to prove that Iran intends to produce such weapons. Western intelligence agencies including United States, have also a similar assessment. From the viewpoint of realism, the motivation behind Iran’s program is security. However, the important question is that why its nuclear program has not been weaponized, especially considering that the world has experienced the states that have produced nuclear weapons after achieving the necessary capacity. The hypothesis is that the strategic culture in Iran has two important elements which expalin why the nuclear program has not been weaponized. The first element is that the concept of power has remained undeveloped and simplified which has not led to the development of the basic concepts of realism such as nuclear deterrence, and the balance of power in a sense that the world powers has understood and experienced it. On the other hand, Iran’s experience of threat and survival is still at the traditional level, that is Iran has never been under the direct or imminent nuclear threat like the US, the Soviet, China or even Pakistan. And as a result, despite the appearance and development of Iran’s program based on security concerns, the strategic decision-makers have never been under the pressure to complete it. In addition, Iran’s
Keywords: Strategic Culture, Iran, Nuclear Program, Realism, Nuclear Weapons -
دیدگاه ها و تحلیل های متفاوتی از حمله سال 2022 روسیه به اوکراین مطرح شده است. برخی از این تحلیل ها، دلیل حمله روسیه را فشار غرب، گسترش ناتو به مرزهای روسیه و نادیده گرفتن دغدغه های مسکو می پندارند و برخی دیگر بر این باورند که جاه طلبی های شخصی پوتین، فرهنگ راهبردی متفاوت روسیه و مسایل داخلی عامل اصلی متوسل شدن کرملین به جنگ با کی یف هستند. در این نوشتار به دنبال پاسخ این پرسش هستیم که سوءبرداشت های پوتین از شرایط داخلی و معادله های منطقه ای و بین المللی چه تاثیری بر رویکرد او نسبت به اوکراین گذاشتند؟ برای پاسخ به آن، یک چارچوب مفهومی ترکیبی و برگرفته از آرای مارتین وایت و جک لوی، از دانشوران برجسته جهانی در زمینه سیاست بین الملل، طراحی کردیم و به کار گرفتیم. رویکرد این مطالعه از نوع تبیینی است و روش پژوهش به کارگرفته شده، روش تحلیل محتوای کیفی جهت دار است. در این روش براساس متغیرهای مشخص شده در چارچوب مفهومی، داده های مورد نیاز با مراجعه مستقیم و غیرمستقیم به آرا و دیدگاه های پوتین و دیگر نخبگان را به دست آورده، رمزگذاری و تفسیر کردیم. یافته های نگارنده نشان می دهند که پوتین در سه بعد دچار سوءبرداشت بنیادین شد. این سوءبرداشت ها همراه با دو عامل پررنگ در فرهنگ راهبردی روسیه یعنی «غرور» و «ترس»، مانند تسهیل گری موجب تسریع و توجیه جنگ با اوکراین شد. این سه دسته سوءبرداشت از این قرارند: 1. سوءبرداشت در برآورد میزان قدرت خود و دشمن؛ 2. سوءبرداشت در زمینه نیت های خصمانه دشمن و 3. سوءبرداشت در زمینه واکنش طرف های سوم. این سوءبرداشت ها در کنار اطلاعات نادرست و سوءمحاسبه ها و ترکیب آن ها با غرور و ترس، نقش مهمی در تصمیم پوتین برای جنگ داشته اند.
کلید واژگان: اوکراین, پوتین, روسیه, جنگ, فرهنگ راهبردی, سوءبرداشتIntroductionIn late 2021, Western intelligence services began issuing warnings about Moscow's readiness to invade Ukraine, although Russian elites, including Putin, denied the claim. But to the dismay of observers and the concern of Western nations, he ordered an invasion in February 2022. At first, this action was supposed to be a short and decisive operation with the aim of overthrowing the Zelenskyi government. But the field calculations were wrong and Moscow admitted that every war has its own path and does not necessarily follow the pre-planned path and the plan of the military commanders. The 2022 Russian war on Ukraine sparked different and even contradictory analyses. Some believe that because of NATO's eastward expansion and Ukraine's desire to join this security alliance, the Kremlin is opposed to any option except war. Other scholars believe that Putin attacked Ukraine because of Moscow's strong desire to be recognized and respected as a "great power" or because of elements of Russia's strategic culture. Other studies have focused on Putin's personal characteristics and ambitions as the main source of the attack. This article examines the role of Putin's perceptions and miscalculations in relation to the issue of war.
Research QuestionThe key question of the study is: How have Putin’s misperceptions affected his policy towards Kyiv? There are also a few minor questions, such as: How Putin understands the international position of Russia and its relations with other countries, and how he perceives the intentions of other great powers.
Research HypothesisThis study hypothesizes that Putin's misperceptions of Russia's military might, Ukraine's will and power to resist, his misperception of Ukraine's intentions and his misunderstanding of the reactions of third parties critically contributed to and precipitated his decision to go to war.
Methodology (and theoretical framework if there are)To determine the main variables of the research, a conceptual framework, based on the findings of some key scholars of the psychology of International Politics, namely Jack Levy and Martin White, has been adopted. According to the conceptual framework, 3 main categories of misperceptions play an important role in leading countries to war: 1) Misperception of oneself and enemy’s military capabilities; 2) Misperception on the enemy’s intentions and the degree of its animosity, and 3) Misperception on the intentions and reactions of the third parties. The second tier of the conceptual framework includes two key elements of Russian strategic culture, “fear” and “arrogance” which according to Martin White, are the main elements of a war. All of these factors could pave the way for a costly and all-out war. To investigate the role of these factors in the 2022 war in Ukraine, the research method of qualitative content analysis has been used. Directed qualitative content analysis, unlike conventional inductive approaches, is a comparative research approach. In this method, the researcher uses the existing theory and literature to determine the key concepts and variables. Based on those concepts and variables, the researcher begins to collect, code, decode and analyze the data. In the current study, according to the variables of the conceptual framework, the author has directly and indirectly pointed out Putin's views in this field in order to extract his possible misconceptions about Ukraine crisis. In collecting information related to Putin's words, the writer has referred to the interviews and documents published by the Russian Foreign Ministry. To strengthen the reliability of the research, the findings of the existing literature have also been examined. The collected data has been coded, decoded and analyzed in the conceptual framework.
Results and DiscussionCognitive and psychological factors have played a significant role in creating the ground for the war in Ukraine. There is some evidence that highlights the role of the misperceived Russian elites, mainly Putin, in the war against Kyiv. These misconceptions are: 1) Misunderstanding of Ukraine's own and military capabilities, a) overestimating Moscow’s military capabilities and b) underestimating Ukraine's military capabilities 2) Misperception on the intentions of Kyiv; including a) Overestimating the animosity and evil intentions of Ukraine, and b) Underestimating the enemy’s will and courage to resist and 3) Misunderstanding of EU and US response to ongoing events, mainly underestimating their harsh and long-term response. These misconceptions, combined with two key elements of Russian strategic culture, fear and arrogance, led Russia to escalate the crisis into an all-out war. These findings contribute to the literature by articulating a meaningful conceptual framework. Combining cognitive factors with elements of Russian strategic culture can be useful for explaining some fascinating and illusory issues of Russian foreign policy.
ConclusionRussia invaded Ukraine for a variety of reasons. Geopolitical, geo-economics, geo-strategic and even geo-cultural factors played a role in pushing Moscow on the path to war. These factors had taken roots for a long time and didn’t appear suddenly. The findings of this paper help to explain why Putin chose the war path despite previous restraints. Elements of Russia's strategic culture highlighted Moscow's perceived threats and called for an immediate response. In the process of orchestrating a credible and decisive response to threats, elements of this misperception helped significantly to convince Putin that the time had come for a military strike. The role of these misconceptions in the form, tactics, and objectives of the initial mobilization of Russian forces is quite clear. In short, Putin and other military elites’ misperceptions, along with fear and arrogance, paved the way for his war in Ukraine.
Keywords: Ukraine, Russia, strategic culture, Putin, War, Misperceptions -
استراتژی هنجارسازی ایالات متحده آمریکا در پرتو نظریه سازه انگاری و استراتژی فرهنگی در ورود به جنگ عراق (سال 2003) تاثیراتی بر ظهور و گسترش تروریسم و افراط گرایی اسلامی در منطقه غرب آسیا داشته است. بر همین اساس پژوهش کنونی به دنبال بررسی این مسیله است که آیا استراتژی هنجارسازی ایالات متحده آمریکا بر مبنای دیدگاه نومحافظه کاران دوران دولت بوش پدر و پسر به ویژه در جریان جنگ برعلیه عراق و به زیر کشیده شدن صدام حسین و تغییر نظام سیاسی در عراق که هم راستا با استراتژی فرهنگی مبتنی بر سازه انگاری مورد حمایت نومحافظه کاران آمریکایی می بود، قرین موفقیت گردیده است یا خیر؟ روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و گردآوری اطلاعات آن کتابخانه ای، اسنادی و اینترنتی می باشد. نتیجه کلی مقاله نشان می دهد به کارگیری استراتژی فرهنگی ایالات متحده آمریکا منجر به خسارات جبران ناپذیر در ساختار سیاسی امنیتی منطقه و متعاقب آن ظهور نوع جدیدی از افراط گرایی و تروریسم مبتنی بر تفرقه قومی و مذهبی گردید که تا به امروز و در دوران پسامنازعه در عراق و سایر نقاط منطقه آسیای غربی همچنان ادامه دارد.
کلید واژگان: هنجارسازی, سازه انگاری, استراتژی فرهنگی, آسیای غربی, ایالات متحده آمریکا, عراقFor constructivists, strategic culture is the product of norms and culture-bearing units such as norm entrepreneurs. They believe that the United States invaded Iraq to replace the dominant strategic cultural norms under the logic of the Cold War with a new approach, i.e., democratic regime change through preventive war. However, during the Iraq War, the proposed paradigm, advocated by neoconservative norm entrepreneurs and traditional conservatives in the Bush administration, could not take the place of the Cold War-era strategy for multilateral containment. This norm was a part of a larger revolutionary strategy that advocated the policy of preventive war and the hegemonic paradigm, promoting the US hegemon of democracy through force. The US sought to spread this new view by piloting it in Iraq in order to prove the viability and effectiveness of preventive war. New international groupings such as “coalitions of the willing” and the national security strategy of 2002 provided the documents legitimating these new policies. However, the publishing of these documents encountered strong opposition at domestic and international levels. Therefore, the American strategic culture and national security policy briefly worked with the proposed opposing neoconservative paradigm, but presently they are returning to a version of the Cold War normative paradigm. In constructivist view, the Iraq War not only was not able to show the validity of a new vision of American strategic culture, but also undercut the paradigm it was supposed to underpin.
Keywords: constructivism, strategic culture, the United States, Iraq -
فرهنگ راهبردی در تدوین سیاست ها، تنظیم آیین ها، تعیین هدف های کلان دفاعی - امنیتی، جهت گیری سیاست خارجی کشورها و مبانی هویتی دولت ها نقش تعیین کننده ای دارد. پیشینه تاریخی، ویژگی های فرهنگی و موقعیت جغرافیایی منابع مشترک، فرهنگ راهبردی کشورها را شکل می دهند که در قانون اساسی و فرهنگ سیاسی آن ها منعکس شده است. مولفه های فرهنگ راهبردی، مبنای هدف ها و منافع نخبگان ایران و روسیه در مورد روابط دو کشور هستند. بر اساس این مولفه ها می توان نوسان روابط تهران و مسکو را تحلیل کرد. در این نوشتار با بهره گیری از روش کیفی و رویکرد تحلیلی ژرف نگرانه و نیز استفاده از مبانی نظری فرهنگ راهبردی به دنبال پاسخ این پرسش هستیم که مولفه های فرهنگ راهبردی چه تاثیری بر روابط دوجانبه و منطقه ای ایران و روسیه بعد از فروپاشی اتحاد شوروی داشته اند؟ در پاسخ، این فرضیه مطرح می شود که با توجه به ملاحظه ها، هدف ها و منافع ایران و روسیه و تعریف آن ها، در چارچوبی متفاوت مولفه های فرهنگ راهبردی مانع از شکل گیری الگوی تعامل پایدار و روابط راهبردی میان دو کشور بعد از فروپاشی اتحاد شوروی شده اند. بر این اساس، آن ها یکدیگر را به عنوان متحدی موقت برای دستیابی به هدف ها و منافع و دفع تهدیدها در نظر می گیرند. بررسی روابط ایران و روسیه در قالب فرهنگ راهبردی امکان آسیب شناسی روابط، تدوین راهبرد و تنظیم سیاست همسایگی را در سیاست خارجی به منظور تامین منافع ملی فراهم می کند.
کلید واژگان: روابط ایران و روسیه, روابط راهبردی, فرهنگ راهبردی, ملاحظات, هدف ها و منافعIntroductionThe concept of strategic culture has been used in the field of international relations, foreign policy and national security. There are several definitions of strategic culture but there is still no agreement on a definition that is universally accepted by researchers and policy makers. However, in most definitions, it is agreed that strategic culture is the product of a country's geography, history and shared narratives that shape its dominant worldview and guide its response to challenges and threats.Strategic culture has emerged as an alternative perspective in international relations due to the inability of realism and neorealism theories to explain the behavior of governments during the Cold War. In its development, there are three generations of strategic culture thinkers that have different understanding of this concept. In the first generation, strategic culture is a perspective to analyze how a state behaves in the face of threats. In the second generation, strategic decisions are based on the attitudes and beliefs of leaders whereas the third generation, strategic decisions are based on the system of symbols that develop in a state. The perspective of strategic culture believes that internal factors such as geopolitical situation, historical experiences, political culture and ideology determine the performance of a government and response to challenges. Although it is closely related to the military aspect, the perspective of strategic culture explains the government's behavior in response to the new nature of threats that have arisen because of globalization, including terrorism and cultural conflicts. The purpose of this article is to analyze the strategic culture of Iran and Russia and its effect on the relations between the two countries.Russia's strategic culture comes from the intersection of political, military and economic culture. It is rooted in the geographic and spiritual parameters of Russian history. Geopolitics, authoritarianism, pragmatism and global responsibility are sources of Russia's strategic culture. Political behavior and military strategy of Iran is shaped by its strategic culture which is influenced by that country’s religious and political ideology, geography, historical roots and international / regional environment. Specifically, Shi’ism is an important component in Iran’s foreign policy decisions. Historical experiences dating back to centuries ago left a legacy of a deep sense of strategic isolation and foreigners had repeatedly invaded insecurity for Iranians, as their land. The final strategic goals of Iran are to maintain national sovereignty, achieve long-term cultural, political, economic and military development and strengthening its role and influence as a regional and global power considering Iran's size, capabilities and historical experience.Research Question: What effect has strategic culture had on bilateral and regional relations between Iran and Russia after the collapse of the Soviet Union?Research Hypothesis: The strategic culture has prevented the creation of a model of stable interaction and strategic relations between Iran and Russia after the collapse of the Soviet Union.
Methodology (and Theoretical Framework if there are)This article examines Iran-Russia relations in the framework of theoretical foundations of strategic culture with Qualitative method and in-depth analytical approach.
Results and DiscussionA key element of Russia's strategic culture is its long history of war and troubled relations with the West. The revivals of Eurasianism, near abroad policy and increasing its military power have been a response to its perceived vulnerability in the world and towards the West in particular. Strategic ambiguity, deterrence and pragmatism are the basis of Iran's actions in the framework of strategic culture. Geopolitics, pragmatism, historical experiences and deterrence against the West are common components of the strategic culture of Iran and Russia. In order to understand the strategic culture of the two countries, military and foreign policy doctrines, as well as the attitude of their leaders and officials should be taken into consideration. Analyzing the relations between Iran and Russia in the framework of strategic culture provides the possibility of pathology of relations and formulation of a comprehensive strategy and regulation of neighborhood policy to ensure national interests and security.
ConclusionAccording to the strategic culture components of Iran and Russia, the two countries have different perceptions of strategic relations. Relations between Iran and Russia have been described as a rapprochement based on cautious partnership. Contrary to Iran’s strategic culture, Russia's strategic culture is aggressive in nature. The threat of the West has provided the basis for the rapprochement of the positions of Iran and Russia, but the anti-American positions do not create a basis for the cooperation of the two countries. According to the discourse of the Islamic Revolution, establishing strategic relations with Iran creates a challenge for Russia's interests in the Middle East. Russia's priority is relations with countries that take advantage of their geopolitical position and political and military capacity to interact with the West. Therefore, Iran and Russia consider each other as temporary allies in order to achieve their goals, interests and repel threats. Realism and separation of interests is a prerequisite for creating a model of sustainable interaction between the two countries.
Keywords: Russia, strategic culture, Eurasianism, Iran, West, Relations -
نگارندگان اثر حاضر درصدد برآمده اند تا از رهگذر مطالعه و سنجش معیارها، منابع و اسناد چینی مرتبط با مقوله فرهنگ راهبردی به این پرسش بنیادین پاسخ گویند که پیوست های فرهنگ راهبردی چین چگونه بر ساخت سیاست های همگرایانه و واگرایانه این کشور شرق آسیایی در قبال ج.ا.ایران تاثیر گذاشته است؟ فرضیه اصلی پژوهش آن است که چین با تاسی از عناصر و مولفه های مستتر در فرهنگ راهبردی و متغیرهای کلان تاثیرگذار بر دیپلماسی عمومی خود مبادرت به اتخاذ سیاست های نوینی از قبیل چندجانبه گرایی، پرهیز از جنگ طلبی و تاکید بر صلح و امنیت در حوزه راهبردی غرب آسیا کرده است. ردگیری راهبردهای مورد اشاره به نوبه خود موجب شده تا روابط تهران و پکن طی سالیان اخیر خط سیر سینوسی را در پرتو اقدامات واگرایانه و همگرایانه تجربه نمایند.کلید واژگان: فرهنگ راهبردی, چین, واگرایی, همگرایی, دیپلماسی عمومی, جمهوری اسلامی ایرانStrategic culture as a cohesive system of symbols that creates long-term and pervasive strategic preferences through the formulation of concepts and maps and the effectiveness of military forces in political affairs between states. In view of this hypothesis, the authors of the present work seek to answer the fundamental question of how China's strategic culture appendages build constructive convergent and divergent policies in the East Asian country by studying and evaluating Chinese criteria, sources, and documents related to the category of strategic culture. Has it affected Iran?Keywords: Strategic Culture, West Asia, Divergence, convergence, Public Diplomacy
-
بحران سوریه طی سال های 2013 تا 2020، به یکی از مهم ترین بحران های خاورمیانه تبدیل شد و این بحران در سطوح مختلف ازجمله ریشه های داخلی، نقش عوامل منطقه ای و قدرت های بزرگ قابل تامل است. اسراییل ازجمله بازیگران منطقه ای است که اهداف متفاوتی در مقایسه با سایر قدرت ها برای خود در این بحران تعریف کرده بود. هدف این مقاله تبیین بنیان های فرهنگی حضور اسراییل در بحران سوریه است. سوال اصلی مقاله عبارتست از: «کنشگری اسراییل در بحران سوریه از سال 2013 تا 2020 بر چه مبنایی انجام شد؟» فرضیه مقاله اینگونه صورت بندی شده است: «رفتارهای راهبردی اسراییل در بحران سوریه متاثر از برخی مولفه های فرهنگ راهبردی از جمله منزوی بودن در محیط امنیتی، بقا تحت تهدید و جزم اندیشی تقابلی بود». یافته های مقاله نشان می دهد مولفه های فرهنگ راهبردی موجب شکل دهی به منافع راهبردی و سپس کردارهای راهبردی اسراییل شد. حاصل کردارهای راهبردی که به طور عمده در قالب حملات گسترده پیشگیرانه و پیشدستانه صورت گرفت، برای موازنه سازی و برتری نظامی در قلمرو حاکمیت سوریه علیه اهداف متحدین سوری بویژه ایران انجام شد. داده های این مقاله به شیوه کتابخانه ای گردآوری و با روش کیفی پردازش شده است.کلید واژگان: ’اسرائیل’’, ‘’خاورمیانه’’, ‘’ایران’’, ‘’فرهنگ راهبردی’’, ‘’سوریه’’The Syrian crisis 2013 - 2020 has become one of the most acute crises in the Middle East. It has various levels, including its domestic roots, the role of regional actors, and global powers. Israel is one of the regional powers that has set unique and distinct goals compared to other powers. The purpose of this article is to explain the cultural foundations of the regime's involvement in the various stages of the Syrian crisis. The paper's main question is: "what basis has Israel been involved in the Syrian crisis 2013 - 2020?" The paper's hypothesis is as follows: "Israel's strategic behavior in the Syrian crisis is due to its strategic culture components such as seclusion in the security environment, survival under threat, and confrontational dogmatism." The article's findings show that the components of strategic culture have shaped the strategic behaviors and then Israeli strategic practices in Syria. Accordingly, it has carried out widespread preventive and pre-emptive attacks to balance military advantage in the Syrian sovereignty, particularly against the goals of its Syrian allies, including the Islamic Republic of Iran. The data of this article were collected in a library manner and processed by the qualitative method.Keywords: ‘’Israel’’, ’’ Middle East’’, ’’Iran’’, ‘’Strategic Culture’’, ’’ Syria’’
-
تمایلات فزآینده ترکیه در پیگیری راهبردهای مستقل از متحدان غربی و نزدیکی آن به قدرت های شرقی در تامین اهداف امنیتی- دفاعی و همچنین، کنشگری فعال منطقه ای آن در به چالشکشیدن ترجیحات امنیتی قدرت های غربی، این سوال را ایجاد کرده که آیا جهت گیری های بین المللی ترکیه در مسیر چرخشی محوری قرار گرفته یا صرفا ناظر بر بازسازی سیاست خارجی این کشور در محیط نوین بین المللی و منطقه ای است؟ این مقاله با مفهوم بندی نگرش های راهبردی ترکیه و ارایه تصویری چارچوب مند از تحولات نوین فرهنگ راهبردی و دکترین امنیت ملی این کشور، به بازاندیشی در ایده های غالب از چرخش محوری در جهت گیری های کلان سیاست خارجی ترکیه می پردازد. در این راستا، فرهنگ راهبردی نوین ترکیه با تاکید بر اصل خودیاری و توانمندی های ملی، به طور فزاینده ای به دنبال تامین استقلال راهبردی از متحدان غربی در شرایط گذار نظام بین الملل است. این ضرورتا به معنای خروج از اتحاد فراآتلانتیکی نیست، بلکه ناظر بر متوازن سازی روابط با غرب و شرق به منظور تثبیت موقعیت راهبردی ترکیه به عنوان بازیگر مستقل بین المللی است.کلید واژگان: ترکیه, فرهنگ راهبردی, دکترین امنیت ملی, چرخش محوری, سیاست خارجیTurkey's increasing tendency to pursue strategies independent of Western its allies and its proximity to Eastern powers in securing and defensive goals, as well as its active regional involvement in challenging the security preferences of Western powers, has raised the question of whether Turkey's international orientations are on a pivotal path or just looking to rebuild its foreign policy in a new international and regional environment? This paper, by conceptualizing Turkey's strategic attitudes and providing a framed picture of the new developments in the country's strategic culture and national security doctrine, rethinks the prevailing ideas of a pivotal turn in Turkey's macro-foreign policy orientation. In this regard, the new strategic culture of Turkey, with emphasis on the principle of self-help and national capabilities, increasingly seeks to ensure strategic independence from Western allies in the context of the international system transition. This does not necessarily mean leaving the transatlantic alliance, but rather balancing relations with the West and the East in order to consolidate Turkey's strategic position as an independent international actor.Keywords: Turkey, strategic culture, National security doctrine, Pivotal turn, Foreign Policy
-
مفهوم فرهنگ استراتژیک ریشه های سازه انگاری دارد، از طرف دیگر ضربه ای به "تیوری انتخاب منطقی" وارد می کند. سوالی که در این پژوهش مطرح می شود این است که تا چه میران امکان برقرای روابط استراتژیک میان دو کشور وجود دارد، این پژوهش با استفاده از رویکرد سازه گرایانه، برای درک عناصر سازنده فرهنگ استراتژیک روسیه و ایران، به بررسی پتانسیل روابط راهبردی میان تهران و مسکو می پردازد. این مقاله استدلال می کند که با توجه به ویژگی های فرهنگ استراتژیک روسیه که مبتنی بر قدرت سخت است، نه تنها پتانسیل اندکی برای برقراری روابط راهبردی میان دو کشور وجود دارد بلکه دو کشور در بسیاری از حوزه ها مانند آسیای مرکزی قفقاز دریای کاسپین و حوزه انرژی با هم رقابت دارند. در این پژوهش از منابع الکترونیک و نوشتاری استفاده شده است پژوهش حاضرماهیت توصیفی دارد و اطلاعات به روش کتابخانه ای گردآوری شده است.کلید واژگان: ایران, روابط راهبردی, روسیه, فرهنگ استراتژیکThe concept of strategic culture has its roots in constructivism; on the other hand, it strikes a blow at "rational choice theory". The question raised in this study is to what extent it is possible to establish strategic relations between the two cou nt ri es? This study uses a constructivist approach to understand the building blocks of the strategic culture of Russia and Iran, to examine the potential of strategic relations between Tehran and Moscow. This article argues that given the charac te ri stics of Russia's strategic culture, which is based on hard power, not only is there little potential for strategic relations between the two countries, but the two countries compete in many areas, such as the Central Asia, the Caspian Sea, and the energy sector. In this research, electronic and written sources are used. The present research is descriptive in nature and the information has been collected by library method.Keywords: Iran, Russia, strategic culture, Strategic relation
-
با توجه به تغییر و تحول هایی که در سال ها و دهه های اخیر در هرم قدرت جهانی پدید آمده است، فرهنگ راهبردی مولفه بنیادین مهمی است که در مناظره چهارم روابط بین الملل با تاثیرگذاری بر نوع نگرش دولت مردان کشورهای موثر در عرصه سیاست بین الملل، همپای مولفه های مادی قدرت در شکل دهی به کنش راهبردی کشورها در عرصه سیاست و روابط بین الملل پیش رفته است. با توجه به این انگاره بنیادین که فرهنگ راهبردی می تواند نوع کنشگری ایالات متحد و فدراسیون روسیه در حوزه راهبردی اوراسیای مرکزی در فضای پساشوروی به عنوان یکی از مهم ترین مناطق ژیوپلیتیک و ژیواستراتژیک جهان را تجزیه و تحلیل کند، با رویکردی توصیفی تحلیلی و با بهره گیری از مفروض های نظری فرهنگ راهبردی در پی پاسخ به این پرسش هستیم: در دو دهه اخیر فرهنگ راهبردی و مولفه های برخاسته از آن چه تاثیرهایی بر اقدام های فدراسیون روسیه و ایالات متحد در حوزه اوراسیای مرکزی برجای نهاده است؟ در پاسخ این فرضیه مطرح می شود که فرهنگ راهبردی به مثابه عامل و پیشران موثر بر مجموعه اقدام های فدراسیون روسیه در فضای پساشوروی شامل مولفه هایی مانند توسعه طلبی راهبردی، گسترش هویت اسلاو ارتودکس و گفتمان ملی گرایی روسی و تثبیت قدرت ملی در محیط ژیوپلیتیک است. در مقابل، ایالات متحد برای ترویج فرهنگ لیبرال دموکراسی، تثبیت موقعیت ابرقدرتی و ایجاد موازنه گرایی منطقه ای، فرهنگ راهبردی خاصی را در این حوزه قدرت آفرین و چالش زا برای خود ترسیم کرده است.
کلید واژگان: اوراسیای مرکزی, ایالات متحد, سیاست خارجی, فدراسیون روسیه, فرهنگ راهبردیThe strategic area of Central Eurasia is one of the most important regions in the post-Soviet space, accepting the rivalry between the Russian Federation and the United States, and has introduced itself as a mirror of international politics. Regarding the strategic culture of Moscow’s foreign policy, it can be said that since the Russian Federation does not want to fully maintain the basic rules of the international system, nor does it seek to make extensive changes to the rules of this order, hence the idea of “reformist” activism Comes to mind. Reform activists are actors who pursue different motives and methods than other actors in international politics. The Russian Federation, as a reformist power, has on its agenda the two principles of peaceful coexistence and the creation of a multipolar world in its new foreign policy. In this context, the Russian Federation, on the one hand, does not reject any change in the status quo and intervention abroad (Central Asia, South Caucasus, Black Sea, and Baltic), and on the other, is dissatisfied with the current state of the international system and wants a complete transformation. It is not in the rules that govern it either.As for the United States’ movements in the geographical territory of Central Eurasia, it can be said that Washington generally seeks to sign bilateral and multilateral military agreements with Georgia, Ukraine, Romania, and the Czech Republic, following political intervention and attempts to bring the republics of the region under its security umbrella. In this regard, Poland is trying to move forward and most importantly, is building several anti-missile defense systems in the frame of NATO expansion. Although the White House has claimed that the purpose of the missile defense shield is to protect the United States and NATO members from North Korea’s threats and the Islamic Republic of Iran’s ballistic missiles, nevertheless the Kremlin sees it as a serious threat to its national security. Moscow is very serious and determined in its position and constantly declares that the justification of the United States for the establishment of a missile defense shield is a mere excuse for the blockade of the Russian Federation. The Russian Federation considers the United States moves in this regard an attempt to achieve “strategic superiority” and to play with the result of a zero-sum game, which is targeted at the same time as weakening strategic depth, geopolitical contraction, and Moscow’s exclusion from European arrangements. From the above-mentioned points, it can be concluded that the main issues affecting the political-security relations between the Russian Federation and the United States are mutual threats and suspicions, successive and endless cycles of de-escalation, and involvement of various internal and external variables in the current process between the two countries which shows the complexity and multi-layered nature of this conflict.The Main Question is: what impact has the strategic culture and its components had on the actions of the Russian Federation and the United States in the Central Eurasian region in the last two decades?The Hypothesis posed by the above-mentioned question is that strategic culture serves as a driving force behind Moscow’s post-Soviet actions, including components such as strategic expansionism, the spread of Orthodox identity and the Russian nationalist discourse, and the consolidation of national power in the environment. In contrast, the United States has developed a special strategic culture to promote a culture of liberal democracy, establish a superpower position and create regional balance.The method used in this research is explanatory-prescriptive and the type of the research is fundamental. The nature of this writing is also qualitative. The data collection has been through the library method, the use of internet resources, articles, and documents.Analyzing the strategic behaviors of political units through the components of strategic culture has advantages the most important of which is the possibility of understanding the actions of the actor in question and predicting the behaviors arising from it. The theory makes it possible for researchers to understand how countries view strategic issues and what reactions they emit in a variety of situations, even in emergencies. Regarding strategic culture, it should be noted that this component is the product of the historical experience of countries. On the other hand, because experiences are different among governments, different actors have different strategic cultures. In this way, it can be said that the strategic culture acts as a magnifying glass through which the type of relationship between the international goals, motives, and actions of the Russian Federation and the United States can be evaluated and examined in the management of international crises.As mentioned at the beginning of the research, the most important components of the Russian Federation’s strategic culture include geopolitical features and a development view, the idea of great power and regional hegemony, dominant authoritarianism, Russian nationalist discourse, and Slavic-Orthodox identity, and the notion of threat. They have left a deep impression on the strategic decision-making and foreign policy of the Russian Federation. In other words, it can be said that Moscow, in articulating its foreign policy discourse and strategic decision-making, has relied on the above-mentioned components. Accordingly, the Russian Federation in the field of foreign policy has strategies such as selective interaction, soft balance and an emphasis on multilateralism, the great normative modern strategy, eastward policy, confrontation with fundamentalism and terrorism, and Russian-oriented political and security institutionalism in the region which has made the headline of its work. Regarding the strategic culture of the United States, it must be acknowledged that to achieve the goals that have been formed under the influence of its strategic culture, it seeks hegemony and consolidation of its power in the world. In this regard, the United States has a mission to lead the world and is committed to global governance. In the meantime, if the country resorts to military force, it will inevitably use it. As a result, it can be said that the components that shape the strategic culture of the United States are aggressive, which is effective in pursuing its aggressive foreign policy in the strategic context of Central Eurasia.
Keywords: Central Eurasia, Foreign Policy, Russian Federation, strategic culture, the United States -
افغانستان همواره یکی از بسترهای مهم بازی بزرگ بین المللی میان قدرت های مهم منطقه ای و بین المللی بوده و طی چهار دهه گذشته به عنوان یکی از بحران خیز ترین کشورهای جهان، همواره در شمار مهم ترین کانون های مورد توجه جامعه بین المللی قرار داشته است. در مورد علل تطویل بحران در افغانستان، بحث های زیادی مطرح شده است. اما در همه این دیدگاه ها و عوامل، یک عنصر ثابت وجود دارد و آن پاکستان، به عنوان کشور همسایه با اشتراکات متعدد قومی، فرهنگی و مذهبی، است که با هدایت ارتش خود، حداقل طی چهار دهه گذشته و در مقاطع مختلف تحولات سیاسی و اجتماعی افغانستان، پررنگ ترین نقش را بازی کرده است. این مقاله در پی آن است تا با نظرداشت مولفه های شکل دهنده به مبانی هویتی پاکستان به این پرسش پاسخ دهد که فرهنگ استراتژیک (ارتش) پاکستان بر سیاست خارجی آن کشور در قبال افغانستان چه/چگونه تاثیری داشته است؟ فرضیه مقاله عبارت است از اینکه که ارتش پاکستان چنان فرهنگ استراتژیک خود را در سیاست خارجی این کشور نهادینه ساخته که امنیت ملی و بقای خود را در کنترل و نفوذ بر افغانستان می بیند. یافته های مقاله حکایت از آن دارد که افغانستان و هند دو عنصر اساسی در فرهنگ استراتژیک پاکستان به شمار می روند که پاکستان با توجه به ویژگی ها و نقایص خود از زمان تاسیس، نیاز به مدیریت آنها دارد. این مقاله از نوع تبیینی بوده و داده های مورد نیاز به روش کتابخانه ای جمع آوری شده اند.
کلید واژگان: سیاست خارجی, فرهنگ استراتژیک, تشکیلات (ارتش), افغانستان, پاکستانAfghanistan is one of the important cornerstones of the international great game among important regional and international powers. There are tense debates on the causes of instability and crisis in Afghanistan. What is common in all these ideas and factors, is Pakistan's role as a neighboring country with numerous ethnic, cultural and religious commonalities of which the Army has played a very prominent role in different political and social spheres of Afghanistan during last four decades. While inspecting differnet elements of Pakistan’s Strategic Culture. This article tries to answer the question of what/ how has Pakistan's strategic culture been guiding its foreign policy toward Afghanistan? The hypothesis of the article is that the Pakistani military has institutionalized its strategic culture in this country’s foreign policy in such a way that it sees its national security and survival in controlling and influencing Afghanistan. The findings of the paper suggest that Afghanistan and India are two key elements in Pakistan's strategic culture that Pakistan needs to manage due to its characteristics and shortcomings since its inception. This article is explanatory and the required data is collected by library method. The theoretical framework of the article is based on the concept of strategic culture.
Keywords: foreign policy, Strategic Culture, Establishment (Army), Afghanistan, Pakistan -
با تسلط نظام بین الملل و تمدن غربی از سال 1500 میلادی تاکنون، تمدن های کهن شرقی تجربه ای مشترک و مشابه مبنی بر به حاشیه راندگی داشته اند. باز تولید عناصر مشابه در فرهنگ راهبردی این تمدن ها، منجر به ایجاد مطالبه ای مشترک مبنی بر بازگشت به نقش و جایگاه پیشین خود در نظام بین الملل شده است. سوال اصلی این است که چه عواملی منجر به نزدیک شدن تمدن های کهن شرقی تجدیدنظرطلب و شکل گیری بلوک تاریخی- تمدنی شرقی در نظام بین الملل شده است؟ نتیجه کلی پژوهش نشان دهنده آن است که جنگ تمدنی دیرینه، به حاشیه راندگی و همچنین فرهنگ راهبردی مشابه میان تمدن های ایرانی، چینی و روسی منجر به تشکیل بلوک تاریخی- تمدنی شرق شده که به دنبال ایجاد دو نظم محدود شرقی و غربی، در مقابل نظم بین الملل غربی است. روش مورد استفاده در این نوشتار، توصیفی- تحلیلی و چارچوب نظری آن نیز بر پایه نظریه برخورد تمدن های سامویل هانتینگتون و نظریه انتقادی رابرت کاکس قرار دارد.
کلید واژگان: جنگ تمدنی, بلوک های تاریخی- تمدنی, نظم محدود, فرهنگ راهبردی, سیاست هویتیWith the domination of the International System and Western civilization since 1500 AD, the ancient Eastern Civilizations have had similar experiences of marginalization.The reproduction of similar elements in the Strategic Cu lt u re of these civilizations has led to a common demand to return to their former role and place in the International System. The main question is what factors led to the rapprochement of the ancient revisionist Eastern civilizations and the formation of the Eastern Historical-Civilizational Bloc in the international system?The overall result of the study shows that the war of ancient civi li z a ti o n, marginalization and similar strategic culture between Iranian, Chinese and Russian civilizations has led to the formation of the historical-civ iliz a ti o n al bloc of the East, which seeks to create Eastern and Western Bounded Order against the Western International Order. The method used in this paper is de s c riptive-analytical and its theoretical framework is based on the theory of the C lash of Civilizations by Samuel Huntington and the Critical Theory of Robert Cox.
Keywords: War of Civilizations, Historical-Civilizational Blocks, Bounded Order, strategic culture, Identity Politics -
یکی از هنجارهای داخلی موثر بر سیاست خارجی کشورها، فرهنگ راهبردی است که به نقش هر بازیگر در عرصه روابط بین الملل شکل می دهد. لذا نخبگان سیاسی با فرهنگ های راهبردی متفاوت، در موقعیت های مشابه در عرصه بین المللی، رفتار سیاست خارجی متفاوتی را اجرا می کنند. در واقع، هنجارهای متفاوت در فرهنگ راهبردی دولت ها موجب می شود تا ادراک متفاوتی از واقعیت های مشابه داشته باشند. بر این اساس، هنجارهای شکل دهنده به فرهنگ راهبردی نخبگان سیاسی ج.ا.ایران بر رفتار سیاست خارجی آن موثرند. لکن مسئله این است که رفتار سیاست خارجی ج.ا.ا چگونه از فرهنگ راهبردی متاثر می شود. پرسش اصلی این است که فرهنگ راهبردی نخبگان سیاسی چگونه بر رفتار سیاست خارجی ج.ا.ایران اثرگذار بوده است؟ چارچوب نظری مقاله، تلفیقی از نظریه سازه انگاری و رویکرد فرهنگ راهبردی است و برای فهم فرهنگ راهبردی نخبگان سیاسی ج.ا.ا، از روش تحلیل محتوای کیفی قیاسی بهره گرفته شده است. فرضیه محققان که پس از بررسی مورد تایید قرار گرفت این است که هنجارهای فرهنگ راهبردی نخبگان سیاسی موجب تکوین نقش ملی دولت رسالت محور برای ج.ا.ا گردیده و متناسب با آن، رویکرد های رفتاری استقلال طلبی، فراملی گرایی و تجدیدنظرطلبی را در سیاست خارجی ج.ا.ایران به دنبال داشته است.
کلید واژگان: فرهنگ راهبردی, رفتار سیاست خارجی, نخبگان سیاسی, دولت رسالت محور, تجدیدنظرطلبیPolitical elites of different strategic cultures, in similar situations in the international arena, practice different foreign policy behavior. In fact, different norms in the strategic culture of governments cause different perceptions of similar realities. Accordingly, the norms that shape the strategic culture of the Iranian political elite influence the foreign policy behavior of the country. The question, however, is how the foreign policy behavior of the Islamic Republic of Iran is affected by strategic culture. The main question of this article is how has the political culture of the political elite influenced the foreign policy of Iran? The researchers hypothesize that the specific norms of the political elite's strategic culture have shaped the national role of the mission-oriented state for the IR, and accordingly, have followed the behavioral indices of independence, transnationalism and revisionism in Iranian foreign policy. The theoretical framework of this paper is a combination of constructivism theory and strategic culture approach and has used qualitative deductive content analysis to understand the strategic culture of the IRI political elite.
Keywords: : strategic culture, foreign policy behavior, The political elite, mission-oriented government, revisionism -
از میان عوامل موثر بر ساخت و چگونگی حیات سیاسی یک ملت، فرهنگ و رهیافت فرهنگ استراتژیک بعنوان یکی از اجزای زیست اجتماعی بشر، از عوامل و موضوعاتی است که در دهه های اخیر در متون مربوط به روابط بین الملل، مطالعات امنیتی و اقتصاد بین الملل مورد توجه ویژه ای قرار گرفته است. موضوع اصلی فرهنگ استراتژیک، توضیح عوامل فرهنگی موثر در تصمیمات، استراتژی ها و جهت گیری های امنیتی و سیاست خارجی کشورها و بررسی چگونگی استفاده از زور است. در این پژوهش با تمرکز بر آمریکا بعنوان اثرگذارترین بازیگر بین المللی، درصدد پاسخ به این پرسش هستیم که منابع فرهنگ استراتژیک ایالات متحده کدام اند؟ و این منابع چه تاثیری بر خط مشی های امنیتی و سیاست خارجی ایالات متحده داشته اند؛ بنابراین این نوشتار با رویکردی توصیفی و مطالعه موردی فرهنگ ایالات متحده، درصد کشف منابع تشکیل دهنده فرهنگ استراتژیک این کشور و در نتیجه تبیین نقش مولفه های برآمده از آن در سیاست خارجی و امنیتی آن است. فرهنگ استراتژیک ایالات متحده رفتار سیاست خارجی و امنیتی آن را محدود کرده است. شاخص های این فرهنگ همیشه بر خط مشی های کلان امنیتی و سیاست خارجی ایالات متحده تاثیر گذاشته و سبب تداوم سیاست خارجی آن از آغاز دوره بین الملل گرایی تاکنون شده اند.
کلید واژگان: فرهنگ استراتژیک, سیاست خارجی آمریکا, منابع, مولفه هاAmong the factors influencing the construction and the way of the political life of a nation, the culture and approach of strategic culture as one of the components of human ecosystems are among the factors and issues that have been considered in recent decades in texts related to international relations, security studies, and international economics. The main theme of strategic culture is to explain the cultural factors affecting the decisions, strategies, and orientations of the security and foreign policy of the countries and examine how to use force. In this study, with focusing on the United States as the most influential international actor, we are trying to answer the question of which sources of US strategic culture are? And how did these sources affect the security and foreign policy of the United States? Therefore, the purpose of this paper is to explore the resources that make up the strategic culture of this country and thus explain the role of the components emerging from it in US foreign policy and security.
Keywords: Culture, Strategic Culture, US Foreign Policy, Resources, Components -
اگر فرهنگ را به مثابه چارچوبی از «بایدها» و «نبایدها» در نظر بگیریم، فرهنگ دفاعی ترسیمی از موضوعاتی است که با توجه به مبانی موجود در بطن جامعه وجود دارند. موضوعاتی که در یک جامعه با جامعه دیگر متفاوت بوده و تحت تاثیر فرهنگ راهبردی کشورها قرار دارند. با این تفاسیر، نوشتار حاضر به دنبال پاسخ به این سوال است که مهم ترین مولفه های فرهنگ دفاعی در چارچوب فرهنگ عمق راهبردی ج.ا. ایران، از منظر مقام معظم رهبری چیست؟ یافته های پژوهش نشان از این دارد که مهم ترین مولفه های فرهنگ دفاعی از دیدگاه ایشان، که متاثر از فرهنگ راهبردی جمهوری اسلامی ایران است؛ شامل فرهنگ شهادت طلبی و عاشورایی، تعمیق بصیرت و دشمن شناسی، هویت اسلامی ایرانی و یکپارچگی ملی، اعتمادبه نفس و ایمان به نصرت الهی، نفی ظلم و دفاع از مظلوم، دیپلماسی دفاعی، دفاع مردمی، و دفاع همه جانبه است که می تواند در اتخاذ استراتژی دفاعی مناسب و افزایش توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران در برابر دشمنان موثر باشد. برای پاسخ به سوال مقاله از روش توصیفی تحلیلی بهره گرفته می شود.کلید واژگان: فرهنگ, دفاع, فرهنگ راهبردی, فرهنگ دفاعی, اسلام, جمهوری اسلامی ایرانIf culture is seen as a framework of "should" and "should not," defensive culture is based on issues, which are available in the society. Issues that differ from one society to another and are influenced by the strategic culture of the countries. So, the present study aimed to answer the question that what are the most important components of a defensive culture in the framework of the strategic culture of Iran, based on the Supreme Leader's views. Based on the results, the most important components influenced by Iran's strategic. culture include martyrdom and Ashura culture, deepening insight and recognizing enemy, Islamic-Iranian identity and national unity, self-confidence and belief in divine victory, denial of oppression and defense of the oppressed, defensive diplomacy, democratic defense, and multilateral defense which can be effective in adopting an appropriate defensive strategy and enhancing the defensive capability of the Islamic Republic of Iran against enemies. In this article an analytical-descriptive method is used.Keywords: Culture, defense, strategic culture, defensive culture, Islam, Islamic Republic of Iran
-
بحران سوریه یکی از مهمترین بحران های خاورمیانه است که از سال 2011 ورود بازیگران متعدد منطقه ای و فرا منطقه ای را تجربه کرد .یکی از مهمترین قدرت های فرا منطقه ای که حضور موثری را در بحران سوریه از خود نشان داد، روسیه بود .ورود نظامی روسیه به بحران سوریه که از سال2015 اتفاق افتاد، اولین لشکرکشی روسیه پساشوروی به خارج از حوزه منافع ممتاز خود بود که باعث تغییر معادلات در بحران سوریه شد و نشان داد که روسیه یک بازیگر مهم در این منطقه بوده و نبایستی دست کم یا نادیده گرفته شود .لذا این کشور با به کارگیری طیف وسیعی از سیاست ها و عملکردها، الگوهای رفتاری متفاوتی را به منصه ظهور رساند .ازاین روی توجه به الگوی رفتاری روسیه در مواجهه با بحران بین المللی سوریه از اهم موضوعاتی بود که موردتوجه اندیشمندان این حوزه قرار گرفت .نظر به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر تلاش کرد به این سوال مهم پاسخ دهد که الگوی رفتاری روسیه در بحران سوریه چیست و این الگو متاثر از چه عواملی است .در پاسخ به سوال مذکور، فرضیه ای مطرح گردید که بر اساس آن الگوی رفتاری روسیه در بحران سوریه تحت تاثیر چهار برگ خرید ساختار نظام بین الملل، فرهنگ استراتژیک، ساختار تصمیم گیری و جغرافیا مورد بررسی قرار گرفت که درنتیجه تاثیر و تاثر فاکتورهای مذکور الگوی همکاری و رقابت در رفتار روسیه در بحران بین المللی سوریه مشاهده گردید.
کلید واژگان: بحران بینالمللی سوریه, ساختار نظام بینالملل, فرهنگ استراتژیک, ساختار تصمیمگیری, جغرافیاThe Syrian crisis is one of the most important crises in the Middle East that has experienced the arrival of regional and non-regional actors since 2011. One of the most important non-regional powers that showed effective participation in the Syrian crisis was Russia. Russia's military intervention in the Syrian crisis since 2015 has been Russia's first post-Soviet campaign outside of its privileged interests, altering the equations of the Syrian crisis and showing that Russia is and should not be an important player in the region. Less or ignored. Therefore, paying attention to the Russian model of behavior in the face of the international crisis in Syria is one of the most important issues that has been considered. Given the importance of the issue, the present study seeks to answer the important question of what Russia's behavioral pattern is in the Syrian crisis and what factors influence this pattern. In response to this question, a hypothesis is proposed that Russia's behavior pattern in the Syrian crisis has been influenced by the four factors of the structure of the international system, strategic culture, decision-making structure and geography, as a model of cooperation and competition.
Keywords: The Syrian International Crisis, the Structure of the International System, strategic culture, Decision-Making Structure, Geography
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.