جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "social self-efficacy" در نشریات گروه "پزشکی"
-
هدف
تصویر بدن، ساختاری چندوجهی است که در طی چند دهه اخیر موضوع بسیاری از پژوهش ها در زمینه روان شناسی و اجتماعی بوده است. در این پژوهش، رابطه بین خودکارآمدی اجتماعی و ترس از تصویر بدنی در دانش آموزان دختر بررسی شده است.
روش هااین پژوهش مقطعی، به صورت توصیفی همبستگی انجام شد. نمونه پژوهش، 117 دانش آموز دختر دوره متوسطه از دبیرستان های شهر کوار در سال تحصیلی 1395 - 1396 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. پرسش نامه های خودکارآمدی اجتماعی و ترس از تصویر بدن از آن ها جمع آوری شد. با استفاده از آزمون همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه با نرم افزار SPSS نسخه 26، داده ها تجزیه و تحلیل شدند.
یافته هایافته ها نشان داد رشته ریاضی با فراوانی 33/3 درصد و رشته علوم تجربی و ادبیات و علوم انسانی هر یک با فراوانی 32/5 و 34/2 درصد حجم نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند. نتایج ضریب همبستگی اسپیرمن نشان داد بین ترس از تصویر بدن و خودکارآمدی اجتماعی دانش آموزان همبستگی بسیار قوی و به صورت معکوس و معنی دار وجود دارد (P<0/001).
نتیجه گیریباتوجه به نتایج پیشنهاد می شود در برنامه های آموزشی و تربیتی برای دانش آموزان دختر، به اصول و مفاهیم مورد تاکید در افزایش خودکارآمدی، نحوه استفاده از ابزارهای علمی و کاربردی برای ارتقای فرایندها و همچنین برنامه های آموزشی تخصصی برای دانش آموزان، والدین و معلمان توجه شود. این برنامه ها می توانند به کاهش ترس از تصویر بدنی و افزایش خودکارآمدی اجتماعی دانش آموزان دختر کمک کنند.
کلید واژگان: ترس از تصویر بدنی, خودکارآمدی اجتماعی, دانش آموزان دخترObjectiveBody image is a multifaceted construct and has been the subject of many recent studies in the field of psychology and social sciences. In this research, we aim to investigate the relationship between social self-efficacy and body image concern in female adolescents.
MethodsThis is a descriptive correlational study with a cross-sectional design. Participants were 117 second-grade high school female students in Kavar County, Fars Province, Iran, in the academic year 2016-2017, who were selected using a multi-stage cluster sampling method. The data collection tools included Littleton’s body image concern inventory and Connolly’s adolescent social self-efficacy scale. The collected data were analyzed using Spearman’s correlation test and multiple linear regression analysis in SPSS software, version 26.
ResultsThe mean score of social self-efficacy was 64.91±22.10, and the median, first quartile, and third quartile of body image concern were 72, 61.5, and 78.5, respectively. The results of Spearman’s correlation test showed a very strong and negative significant correlation between body image concern and social self-efficacy (P<0.001).
ConclusionThe officials and decision-makers in the field of mental health and education in Iran should design educational programs related to proper nutrition and physical activity for female adolescents to maintain their body weight within the normal range and consequently reduce their body image concern and increase their self-efficacy.
Keywords: Body Image Concern, Female Adolescents, Social Self-Efficacy -
سابقه و هدف
هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای سبک های دلبستگی به والدین و همسالان در پیش بینی پرخاشگری و خودکارامدی اجتماعی نوجوانان بود.
روش بررسیاین پژوهش از نوع پژوهش های توصیفی- همبستگی (پیش بین) و از لحاظ هدف کاربردی محسوب می شود. جامعه آماری این پژوهش کلیه نوجوانان مراجعه کننده به مراکز درمانی در شهر زاهدان بودند که برابر آخرین آمار، 190 نفر بودند که با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه 122 نفر تعیین شد. روش نمونه گیری به صورت در دسترس و ابزار مورد استفاده، پرسشنامه دلبستگی به والدین و همسالان ارمسدس و گرینبرگ (1987)، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) و پرسشنامه خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان کنلی (1989) بودند. فرضیه های پژوهش در نرم افزار 22 SPSS با استفاده از آزمون آماری رگرسیون گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها:
از میان مولفه های سبک های دلبستگی به همسالان، در گام اول مولفه احساس بیگانگی با همسالان ، 11/0 درصد واریانس و در گام دوم احساس بیگانگی با والدین 18/0 درصد واریانس پرخاشگری را در سطح اطمینان 99/0 در نوجوانان پیش بینی کرد. همچنین از میان مولفه های مربوط به سبک های دلبستگی به همسالان، فقط مولفه ارتباط با همسالان 025/0 درصد واریانس خود کارامدی اجتماعی را در سطح اطمینان 95/0 درصد پیش بینی کرد.
نتیجه گیری:
دلبستگی به والدین و همسالان ازجمله عوامل مهمی است که در پرخاشگری و خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان نقش دارد.
کلید واژگان: سبک های دلبستگی, پرخاشگری, خودکارامدی اجتماعیMedical Science Journal of Islamic Azad Univesity Tehran Medical Branch, Volume:31 Issue: 3, 2021, PP 358 -365BackgroundThis study aimed to examine the mediating role of attachment styles to parents and peers in predicting aggression and social self-efficacy among adolescents.
Materials and methodsThis was a descriptive-correlational (predictive) study that regarded as an applicable study in terms of its objective. The statistical population included all adolescents referred to healthcare centers in Zahedan whom based on the latest statistics, were more than 190 adolescents. Using Morgan’s table, the sample size was determined 122 people. A convenience sampling method was applied to select the sample and the measurement tools were the Armsden and Greeberg Inventory of Parent and Peer Attachment (1987), the Buss and Perry Aggression Questionnaire (1992), and the Connolly Scale of Social Self-Efficacy (1989). Research hypotheses were analyzed using the stepwise regression analysis via SPSS ver.22.
ResultsAmong the components of attachment to peers and parents, in the first step, feeling alienated with peers explained 11% of the variance and, in the second step, feeling alienated with parents explained 18% of the variance in aggression among the adolescents at the confidence level of 0.99. Additionally, among the components of attachment to peers, only the component of communication with peers predicted 2.5% of the variance in social self-efficacy at confidence level of 0.95.
ConclusionAttachment to parents and peers is one of the important factors contributing to aggression and social self-efficacy among adolescents.
Keywords: Attachment styles, Aggression, Social self-efficacy -
هدف
شادکامی یکی از سازه های برگرفته از رویکرد روانشناسی مثبت نگر است که بر بسیاری از متغیرها تاثیر مثبت می گذارد. در نتیجه، هدف این پژوهش تعیین رابطه بین هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی با شادکامی در دانشجویان بود.
مواد و روش هااین مطالعه مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری در سال تحصیلی 400-1399 در حدود 3000 نفر بودند. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان 341 نفر برآورد که با روش نمونه گیری طبقه ای با توجه به جنسیت انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه هوش معنوی کینگ (2008)، مقیاس خودکارآمدی اجتماعی اسمیت و بتز (2000) و پرسشنامه شادکامی آرگایل و همکاران (1989) بودند. داده ها با روش های ضرایب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان در نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند.
یافته هانتایج نشان داد که هوش معنوی (414/0=r) و خودکارآمدی اجتماعی (544/0=r) با شادکامی دانشجویان رابطه مثبت و معنی دار داشتند (001/0<P). همچنین، متغیرهای هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی به طورمعنی داری توانستند 1/29 درصد از تغییرات شادکامی در دانشجویان را تبیین کنند (05/0<P).
نتیجه گیرینتایج پژوهش حاضر نشان دهنده نقش موثر هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی در تبیین شادکامی دانشجویان بود. بنابراین، جهت بهبود شادکامی آنان می توان از طریق کارگاه های آموزشی میزان هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی آنها را ارتقاء بخشید.
کلید واژگان: هوش معنوی, خودکارآمدی اجتماعی, شادکامی, دانشجویانPurposeHappiness is one of the constructs derived from the positive psychology approach that has a positive effect on many variables. As a result, the aim of this study was to determine the relationship between spiritual intelligence and social self-efficacy with happiness in students.
Materials and MethodsThis study was a cross-sectional from type of correlation. The research population was students of the Islamic Azad University of Sari branch in the academic years of 2020-21 about 3000 people. The sample size based on Krejcie and Morgan table was estimated to be 341 people who were selected by stratified sampling method according to gender. The research instruments were the King spiritual intelligence questionnaire (2008), Smith & Betz social self-efficacy scale (2000) and Argyle et al happiness questionnaire (1989). Data were analyzed by Pearson correlation coefficients and multiple regression with stepwise method in SPSS-22 software.
FindingsThe results showed that spiritual intelligence (r=0.414) and social self-efficacy (r=0.544) had a positive and significant relationship with students' happiness (P<0.001). Also, the variables of spiritual intelligence and social self-efficacy were able to explain 29.1% of the happiness changes in students (P<0.05).
ConclusionThe results of the present study indicated the effective role of spiritual intelligence and social self-efficacy in explaining students' happiness. Therefore, in order to improve their happiness, can be improved their spiritual intelligence and social self-efficacy through workshops.
Keywords: Spiritual Intelligence, Social Self-Efficacy, Happiness, Students -
زمینه و هدف:
اهمال کاری تحصیلی یکی از متغیرهای شایع در دانش آموزان است که بررسی متغیرهای تاثیرگذار بر آن ازجمله خودکارآمدی اجتماعی، کما ل گرایی و هیجانات پیشرفت اهمیت بسیاری دارد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش خودکارآمدی اجتماعی، کمال گرایی و هیجانات پیشرفت در پیش بینی اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان پسر پایه دوازدهم انجام شد.
روش بررسیتحقیق حاضر از پژوهش های همبستگی بود که در سال تحصیلی 98-1397، 290 نفر از دانش آموزان پسر پایه دوازدهم شهر مشهد به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. افراد نمونه مقیاس اهمال کاری تحصیلی-نسخه دانش آموز (سولومون و راثبلوم، 1984)، پرسشنامه هیجانات پیشرفت (پکران و همکاران، 2007)، سیاهه شناختارهای کمال گرایی چندبعدی (کوبوری و تانو، 2005) و پرسشنامه ابعاد خودکارآمدی (موریس، 2001) را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه در SPSS نسخه 22 استفاده شد. سطح معناداری برای همه آزمون ها 0٫05 لحاظ شد.
یافته هانتایج نشان داد رابطه منفی و معناداری بین خودکارآمدی اجتماعی (0٫05>p، 0٫272-=r)، استانداردهای فردی (0٫05>p، 0٫150-=r) و هیجانات پیشرفت مثبت (0٫05>p، 0٫456-=r) با اهمال کاری تحصیلی وجود دارد؛ همچنین رابطه مثبتی بین نگرانی مفرط درباره اشتباهات (0٫05>p، 0٫358=r) و هیجانات پیشرفت منفی (0٫05>p، 0٫502=r) با اهمال کاری تحصیلی مشاهده می شود. هیجانات پیشرفت مثبت (0٫001>p، 0٫256-=ß) و هیجانات پیشرفت منفی (0٫001>p، 0٫277=ß) و نگرانی مفرط درباره اشتباهات (0٫001>p، 0٫188=ß) باهم مقدار 0٫316 واریانس اهمال کاری را پیش بینی می کنند.
نتیجه گیریخودکارآمدی اجتماعی، کمال گرایی و هیجانات پیشرفت متغیرهای مرتبط با اهمال کاری تحصیلی هستند و اینکه هیجانات پیشرفت مثبت، هیجانات پیشرفت منفی و نگرانی مفرط درباره اشتباهات در اهمال کاری تحصیلی نقش پیش بینی کنندگی دارند.
کلید واژگان: اهمال کاری تحصیلی, خودکارآمدی اجتماعی, کمال گرایی, هیجانات پیشرفتBackground & ObjectivesAccording to the evidence, academic procrastination is defined as postponing academic goals until the desired performance becomes very difficult and unpleasant. Academic procrastination is associated with negative functions, like obtaining low grades in courses as well as extensive anxiety and stress related to education, such as academic stress, test anxiety, and social anxiety. Such deficits not only hinder academic achievement but also adversely affect the quality of life of the learners. It is important to pay attention to it and examine the variables that affect it, including self–efficacy, perfectionism, and achievement emotions. Therefore, the present study aimed at investigating the role of social self–efficacy, perfectionism, and achievement emotions in predicting academic procrastination among 12th–grade male students.
MethodsThis study was descriptive and correlational. The statistical population of the research included all 12th–grade male students in Mashhad City, Iran, in the academic year of 2018–2019. In total, 290 participants were selected among 1200 individuals, based on the formula proposed by Pedhazur and Schmelkin (2013) for sample size estimation in regression and multi–stage cluster sampling methods. The students were selected in three stages, using district, high school, and classroom sampling units. Initially, three boyschr('39') high schools were randomly selected from each education district. Then, two 12th grade students were randomly selected per high school. Accordingly, the selected students responded to the measurement scales in groups in classrooms. The inclusion criteria of the present study were having 15 to 18 years of age, no diagnosable physical and mental illnesses, and having the necessary knowledge to answer the questions. The exclusion criterion included having acute mental and physical problems effective in answering the questionnaire. The research instruments consisted of 4 questionnaires, as follows: the Academic Procrastination Scale–Student Form (Solomon & Rothblum, 1984), the Achievement Emotions Questionnaire (Pekrun et al., 2007), the Multidimensional Perfectionism Cognitions Inventory (Kobori & Tanno, 2005), and the Self–Efficacy Dimensions Questionnaires (Muris, 2001). Pearson correlation coefficient and multiple linear regression analysis were used in SPSS to analyze the collected data. The significance level for the tests was considered to be 0.05.
ResultsThe present study results indicated a negative and significant relationship between social self–efficacy (r=–0.227, p<0.05), individual standards (r=–0.150, p<0.05), and positive achievement emotions (r=–0.456, p<0.05), and academic procrastination. There was also a positive relationship between excessive concern over mistakes (r=0.358, p<0.05), negative achievement emotions (r= 0.502, p<0.05), and academic procrastination. Furthermore, positive achievement emotions (ß=–0.256, p<0.001), negative achievement emotions (ß=0.277, p<0.001), and concern over mistakes (ß=0.188, p<0.001) predicted 0.31 of the variance of procrastination.
ConclusionThe present study findings indicated a significant relationship between social self–efficacy, perfectionism, achievement emotions, and academic procrastination. The obtained results also highlighted the role of significant predictors of positive and negative achievement emotions and concern over mistakes on academic procrastination.
Keywords: Academic procrastination, Social self–efficacy, Perfectionism, Achievement emotions -
هدفشادکامی یکی از سازه های برگرفته از رویکرد روانشناسی مثبت نگر است که بر بسیاری از متغیرها تاثیر مثبت می گذارد. در نتیجه، هدف این پژوهش تعیین رابطه بین هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی با شادکامی در دانشجویان بود.مواد و روش هااین مطالعه مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری در سال تحصیلی 400-1399 در حدود 3000 نفر بودند. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان 341 نفر برآورد که با روش نمونه گیری طبقه ای با توجه به جنسیت انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه هوش معنوی کینگ (2008)، مقیاس خودکارآمدی اجتماعی اسمیت و بتز (2000) و پرسشنامه شادکامی آرگایل و همکاران (1989) بودند. داده ها با روش های ضرایب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان در نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند.یافته هانتایج نشان داد که هوش معنوی (414/0=r) و خودکارآمدی اجتماعی (544/0=r) با شادکامی دانشجویان رابطه مثبت و معنی دار داشتند (001/0P<). همچنین، متغیرهای هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی به طورمعنی داری توانستند 1/29 درصد از تغییرات شادکامی در دانشجویان را تبیین کنند (05/0P<).نتیجه گیرینتایج پژوهش حاضر نشان دهنده نقش موثر هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی در تبیین شادکامی دانشجویان بود. بنابراین، جهت بهبود شادکامی آنان می توان از طریق کارگاه های آموزشی میزان هوش معنوی و خودکارآمدی اجتماعی آنها را ارتقاء بخشید.کلید واژگان: هوش معنوی, خودکارآمدی اجتماعی, شادکامی, دانشجویانPurposeHappiness is one of the constructs derived from the positive psychology approach that has a positive effect on many variables. As a result, the aim of this study was to determine the relationship between spiritual intelligence and social self-efficacy with happiness in students.Materials and MethodsThis study was a cross-sectional from type of correlation. The research population was students of the Islamic Azad University of Sari branch in the academic years of 2020-21 about 3000 people. The sample size based on Krejcie and Morgan table was estimated to be 341 people who were selected by stratified sampling method according to gender. The research instruments were the King spiritual intelligence questionnaire (2008), Smith & Betz social self-efficacy scale (2000) and Argyle et al happiness questionnaire (1989). Data were analyzed by Pearson correlation coefficients and multiple regression with stepwise method in SPSS-22 software.FindingsThe results showed that spiritual intelligence (r=0.414) and social self-efficacy (r=0.544) had a positive and significant relationship with students' happiness (P<0.001). Also, the variables of spiritual intelligence and social self-efficacy were able to explain 29.1% of the happiness changes in students (P<0.05).ConclusionThe results of the present study indicated the effective role of spiritual intelligence and social self-efficacy in explaining students' happiness. Therefore, in order to improve their happiness, can be improved their spiritual intelligence and social self-efficacy through workshops.Keywords: Spiritual Intelligence, Social Self-Efficacy, Happiness, Students
-
مقدمه
راهبردهای شناختی و فراشناختی از مهمترین ابزارهای یادگیری و خودکارامدی و سازگاری اجتماعی از مولفه های مهم و تاثیر گذار بر عملکرد دانشجویان می باشند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش سبک شناختی و فراشناختی بر میزان یادگیری، خودکارامدی اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود.
روشپژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه ی آماری پژوهش را کلیه دانشجویان پسر رشته علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان استان مازندران در سال تحصیلی 97-1396 تشکیل داد. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی از بین دانشگاه های فرهنگیان استان، دانشگاه فرهنگیان نوشهر انتخاب شد، سپس 60 نفر به صورت تصادفی در گروه های آزمایش (30 نفر) و گواه (30 نفر) گمارده شدند. سپس پرسشنامه های سازگاری اجتماعی سینها و سینگ (1993) و خودکارآمدی اجتماعی اسمیت و بتز (2000) به عنوان پیش آزمون در مورد هر دو گروه اجرا شد. آموزش سبک های شناختی و فراشناختی روی گروه آزمایش در 10 جلسه اعمال شد. در پایان این دوره هر دو گروه پرسشنامه های فوق را به عنوان پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس مورد بررسی قرار گرفت.
یافته هانتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد آموزش سبک های شناختی و فراشناختی به طور معنی داری موجب افزایش یادگیری و خودکارامدی اجتماعی می شود (001/≥p)، ولی بر سازگاری اجتماعی دانش جویان تاثیر معناداری ندارد.
نتیجه گیریبا توجه به اثربخشی آموزش سبک شناختی و فراشناختی پیشنهاد می شود در جهت بهبود وضعیت تحصیلی دانشجویان و افزایش خودکارآمدی اجتماعی استفاده گردد.
کلید واژگان: سبک شناختی و فراشناختی, یادگیری, سازگاری اجتماعی, خودکارامدی اجتماعیIntroductionCognitive and meta-cognitive strategies are among the most important tools for learning and self-efficacy and social adaptation of important components affecting the performance of students. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of cognitive and meta-cognitive styles training on the level of learning, self-efficacy and social adjustment of students at Farhangian University in Mazandaran province.
MethodsThe present study was quasi-experimental with pre-test, post-test and control group. The statistical population of the study consisted of all male students of educational sciences of Farhangian University of Mazandaran province in the academic year 1396-1395. A random sampling method was selected from universities of culture in the province, Farhangian University of Nowshahr. Then, 60 subjects were randomly assigned to experimental (30) and control (30 persons) groups. Then, social and social self-efficacy questionnaires of Sinha and Singh (1993) and social self-efficacy of Smith and Betz (2000) were used as a pre-test for both groups. Cognitive and metacognitive styles were applied to the experimental group in 10 sessions. At the end of this period, both groups completed the above questionnaires as post-test. Data were analyzed using covariance analysis.
ResultsThe results of data analysis showed that cognitive and metacognitive training significantly increased social learning and social self-efficacy (p = 0.001), but there was no significant effect on social adjustment of scholars.
ConclusionConsidering the effectiveness of cognitive and metacognitive training, it is recommended to improve the academic status of students and increase social self-esteem.
Keywords: cognitive, metacognitive style, learning, social adaptation, social self-efficacy -
مقدمه
آثار و نتایج زیانبار و مخرب فردی، اجتماعی و فرهنگی وابستگی و اعتیاد به شیشه سبب شده است تا کادر درمانی جامعه برای پیشگیری، ترک و جلوگیری از عود مصرف این ماده مخدر اقدام کنند. هدف این پژوهش اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر خودکارآمدی اجتماعی و تاب آوری در بیماران وابسته به شیشه شهر دزفول می باشد.
روش کارمطالعه حاضر یک تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه مردان وابسته به شیشه شهر دزفول بود. نمونه پژوهش شامل 34 آزمودنی بود که به صورت تصادفی ساده از بین افرادی که در تابستان 96 به کمپ ترک اعتیاد تحت نظر بهزیستی شهرستان دزفول مراجعه کرده بودند، انتخاب شدند و به گونه ی تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 17 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای آموزش ذهن آگاهی دریافت کردند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. گروه ها پرسشنامه خودکارآمدی اجتماعی گادیانو و هربرت و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS-21 و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) انجام شد.
یافته هایافته ها نشان داد در مرحله پس آزمون بین میانگین خودکارآمدی اجتماعی و تاب آوری گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش ذهن آگاهی باعث افزایش خودکارآمدی اجتماعی و تاب آوری در بیماران وابسته به شیشه شهر دزفول شد (0/001P<).
نتیجه گیریارائه آموزش ذهن آگاهی بیماران را به نقاط ضعف و قوت خود و کاستن از ضعف های خود آگاه می کند. لذا با توجه به تاثیر آموزش ذهن آگاهی بر افزایش خودکارآمدی اجتماعی و تاب آوری در بیماران وابسته به شیشه توصیه می شود مشاوران، درمانگران و روانشناسان بالینی از روش مذکور برای افزایش خودکارآمدی اجتماعی و تاب آوری در این افراد استفاده کنند.
کلید واژگان: اعتیاد, تاب آوری, خودکارآمدی اجتماعی, ذهن آگاهیIntroductionMindfulness is a method for knowing the present, in a non-judgmental way, and a way to minimize involvement in thoughts and feelings. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of awareness education on social self - efficacy and resilience in the glass-dependent patients.
MethodsThe present study is a quasi-experimental study with pretest-posttest design with control group. Research population include all men dependent on glass in Dezful city. The sample consisted of 34 subjects who were randomly selected from those who were referred to Dezful Hospital in summer of 2017 and were randomly assigned to experimental and control groups (each group was 17). The experimental group received 10 sessions of 90 minutes of mindfulness training and the control group did not receive an intervention. The groups completed the social self-efficacy questionnaire of Guardiola and Herbert and the Conner and Davidson Resilience Scale as pre-test and post-test. Data were analyzed using SPSS-21 software and multivariate analysis of covariance (MANCOVA).
ResultsThe findings showed that there was a significant difference between the mean of social self-efficacy and the resilience of the experimental and control groups in the post-test. In other words, mindfulness training increased social self-efficacy and resiliency of glass-dependent men patients in Dezful city (P <0.001).
ConclusionsConsidering the effect of mindfulness education on increasing social self-efficacy and resilience in glass-dependent patients, advisers, therapists and clinical psychologists recommend using this method to increase social and resilient self-efficacy in these individuals
Keywords: Addiction, Resilience, Social self-efficacy, Mindfulness -
مقدمهنظر به ضرورت و اهمیت پرداختن به تاب آوری تحصیلی به عنوان یکی از حلقه های مفقوده ی علت یابی برای یافتن انگیزه تحصیلی در نظام آموزشی کشور در دانشگاه، پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل موثر بر تابآوری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر در سال 1394پرداخت.روش هااین پژوهش از نوع همبستگی است که در قالب مدل علی به روش تحلیل مسیر انجام شد. برای این منظور 237 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب و به پرسشنامه های مقیاس تابآوری تحصیلی (ARI) ساموئلز (Samuels)، سرزندگی تحصیلی مارتین و مارشو، خودکارآمدی تحصیلی موریس پاسخ دادند. برای بررسی تحلیل از آمارهای توصیفی و آزمون های ضریب همبستگی، تحلیل مسیر و شاخص های نیکویی برازش از نرم افزار AMOS استفاده گردید.نتایجخودکارآمدی تحصیلی و خودکارآمدی اجتماعی بر سرزندگی تحصیلی اثر مستقیم و بر تاب آوری اثر غیر مستقیم و معناداری دارد و سرزندگی تحصیلی نیز بر تابآوری تحصیلی دارای اثر مستقیم و مثبت است. اما خودکار آمدی هیجانی بر سرزندگی تحصیلی اثر مستقیم و غیر مستقیم معناداری ندارد.نتیجه گیریخودکارآمدی عامل تاثیرگذاری بر سرزندگی تحصیلی بود و می توان با آموزش مهارت های خودکارآمدی، باعث ایجاد سرزندگی تحصیلی شد و با طراحی برنامه هایی می توان زمینه افزایش تابآوری تحصیلی دانشجویان، مقابله با استرس و موفقیت تحصیلی را فراهم نمود.کلید واژگان: تاب آوری تحصیلی, سرزندگی تحصیلی, خود کارآمدی اجتماعی, خودکارآمدی تحصیلی, خودکارآمدی هیجانیIntroductionGiven the necessity and importance of addressing academic resilience as one of the less explored areas to find academic motivation in the educational system, the present study aimed to investigate the factors that affect students academic resilience in Bushehr University of Medical Sciences in 2015.MethodsThis correlational study was performed in the form of a causality model by using path analysis model. For this purpose, 237 students of Bushehr University of Medical Sciences were selected by stratified random sampling. Subjects responded to Samuels Academic Resilience Inventory (ARI), Martin and Marshs academic vitality, and Morriss academic self-efficacy questionnaires. Data were analyzed in AMOS software using descriptive statistics, correlation coefficient tests, and path analysis and goodness of fit indices.ResultsAcademic and social self-efficacy had a direct effect on academic vitality and an indirect significant effect on resilience. Academic vitality had a direct positive effect on academic resilience. However, emotional self-efficacy did not have any significant direct or indirect effect on academic vitality.ConclusionSelf-efficacy was an effective factor in academic vitality and teaching self-efficacy skills could lead to academic vitality. Also, programs should be planned to enhance students academic resilience, coping with stress and academic success.Keywords: Academic resilience, academic vitality, social self-efficacy, academic self-efficacy, emotional self-efficacy
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.