اثر بی تمرینی متعاقب تمرین مقاومتی بر بیان ایمنو هیستوشیمیایی کانال های پتاسیمی و بیوژنز میتوکندری در بافت قلب موش های نر

 بی تمرینی ممکن است سازگاری های قلبی عروقی را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از تحقیق حاضر، اثر یک دوره بی تمرینی متعاقب تمرین مقاومتی بر بیان ایمنو هیستوشیمیایی کانال های پتاسیمی حساس به ATP و بیوژنز میتوکندریایی بافت قلب موش های صحرایی نر است.

تحقیق حاضر از نوع تجربی بود. سی سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به چهار گروه (کنترل، کنترل بی تمرینی، تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی بی تمرینی) تقسیم شدند. گروه کنترل در ابتدای تحقیق قربانی شده و گروه کنترل بی تمرینی (11 هفته) فعالیت ورزشی نداشتند. گروه تمرین مقاومتی هشت هفته تمرین را اجرا کردند. گروه تمرین مقاومتی بی تمرینی بعد از اتمام تمرینات به مدت سه هفته تمرین نکردند. برای بررسی آماری از آزمون واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

بیان KIR6.2 ، SUR2a ، PGC1α و TFAM در بافت قلب گروه کنترل بی تمرینی به طور معناداری کمتر از گروه تمرین مقاومتی (0/001=P) و در گروه تمرین مقاومتی به طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بی تمرینی (001/P=0) بود. بیان PGC1α در گروه تمرین مقاومتی بی تمرینی بیشتر از گروه کنترل بی تمرینی بود (001/P=0).

 تمرین مقاومتی از طریق افزایش بیان KIR6.2 و SUR2a باعث افزایش PGC1α و TFAM در بافت قلب موش های صحرایی می شود، اما بی تمرینی باعث کاهش بیان کانال های پتاسیمی و عوامل افزایش دهنده بیوژنز میتوکندریایی می شود.